INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15.03.2010 r. (data wpływu 17.03.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie:

• motocykla oraz paliwa do jego napędu - jest prawidłowe
• kasku i ubrania do jazdy na motocyklu – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17.03.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całości podatku naliczonego od zakupionego motocykla oraz paliwa do jego napędu, a także kasku i ubrania do jazdy na motocyklu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Począwszy od 2007 r. Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą (usługi doradcze) na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej.

Dochody z działalności gospodarczej rozlicza zgodnie z tzw. metodą liniową (wynikającą z art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), prowadząc w tym zakresie podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że spełnia wymogi uprawniające do uznania go za „małego podatnika” w rozumieniu art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w związku z brakiem przekroczenia w poprzednim roku podatkowym przychodu ze sprzedaży, wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług, ekwiwalentu kwoty 1.200.000 euro).

Jednocześnie Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a świadczone usługi podlegają w całości opodatkowaniu stawką wynoszącą 22%.

We wrześniu 2009 r. Zainteresowany zakupił motocykl, z przeznaczeniem do wykorzystywania go w prowadzonej działalności gospodarczej (faktura dokumentująca zakup została wystawiona na prowadzoną indywidualną działalność gospodarczą).

Decyzję o zakupie motocykla Wnioskujący podjął ze względu na fakt, iż poruszanie się i parkowanie samochodem w centrum dużego miasta jakim jest W (szczególnie w godzinach szczytu), jest wysoce utrudnione. Prowadzona przez Wnioskującego działalność wymaga, w związku z prowadzonymi sprawami, wizyt u klientów, a także w urzędach i sądach. Biorąc pod uwagę natężenie ruchu w mieście, motocykl jest optymalnym środkiem transportu zapewniającym sprawne i szybkie przemieszczanie się. Motocykl umożliwia Zainteresowanemu szybkie dotarcie do klienta, urzędu, czy sądu.

Dodatkową przyczyną podjętej decyzji o zakupie motocykla są niższe koszty eksploatacji motocykla w stosunku do samochodu (np. niższe koszty paliwa).

W związku z powyższym, Podatnik zamierza wprowadzić motocykl do swojej ewidencji środków trwałych (ujawnienie środka trwałego). Motocykl będzie wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (wyłącznie stawką 22%). Do chwili obecnej Wnioskodawca nie dokonał żadnego odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego z faktury dokumentującej zakup motocykla.

Jednocześnie, w związku z pewnymi ograniczeniami związanymi z eksploatacją zakupionego motocykla (sezonowość tego rodzaju środka transportu oraz ograniczone możliwości jego wykorzystania na dłuższych trasach), Podatnik będzie kontynuował używanie dla celów prowadzonej działalności samochodu osobowego. Wnioskodawca pragnie jednakże podkreślić, że motocykl stanowiłby jedyny środek transportu, wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a samochód osobowy byłby używany na podstawie:

(1) umowy tzw. leasingu operacyjnego samochodu osobowego (tj. umowy zawartej na czas oznaczony, stanowiący ponad 40% normatywnego okresu amortyzacji samochodu, w ramach której samochód stanowiłby środek trwały leasingodawcy, a suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o podatek od towarów i usług, byłaby wyższa niż wartość początkowa samochodu); albo

(2) umowy użyczenia samochodu osobowego, w ramach której Wnioskujący będzie zobowiązany do pokrywania we własnym zakresie kosztów jego eksploatacji (tj. m.in. kosztów paliwa, ubezpieczenia, przeglądów, serwisu oraz napraw itp.).

Samochód osobowy używany na podstawie jednej ze wskazanych powyżej umów, byłby wykorzystywany dla celów działalności gospodarczej, do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Motocykl będzie wykorzystywany przez Podatnika:

1. przede wszystkim do jazdy w obrębie miasta W oraz w jego najbliższych okolicach; oraz
2. tylko w tych miesiącach roku kalendarzowego, w których jego eksploatacja (ze względu na panujące warunki atmosferyczne) jest możliwa (tj. zasadniczo od kwietnia do końca września danego roku).
   
   

Natomiast samochód byłby zasadniczo wykorzystywany:

1. do jazdy na dłuższych trasach (np. podróże pomiędzy miastami) oraz do jazdy w mieście; oraz
2. przez cały rok (również w sezonie motocyklowym, gdy używanie motocykla będzie niemożliwe ze względu na warunki atmosferyczne).
   
   

Motocykl i samochód będą więc wykorzystywane jednocześnie, w celu zapewnienia Wnioskodawcy możliwości optymalnego przemieszczania się, w związku ze świadczonymi usługami.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z nabyciem motocykla, przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku od towarów i usług wykazanego na fakturze dokumentującej jego zakup...
2. Czy przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku od towarów i usług w związku z zakupem paliwa do zakupionego motocykla oraz akcesoriów niezbędnych do jego eksploatacji (np. kask, specjalistyczna odzież motocyklowa)...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy na gruncie obowiązujących przepisów uptu możliwe jest pełne odliczenie podatku od towarów i usług, zarówno naliczonego na fakturze sprzedaży motocykla, jak też z tytułu zakupów paliwa do tego motocykla.

Zgodnie z definicją „towarów” zawartą w art. 2 ust. 6 uptu, dla celów podatku od towarów i usług przez „towary” rozumie się „rzeczy ruchome (…) będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej”.

Z kolei zgodnie z § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), „do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, do dnia 31 grudnia 2010 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług” (dalej „PKWiU”).

W rezultacie, podstawą do określenia klasyfikacji towarów dla celów podatku od towarów i usług jest co do zasady odpowiednie zakwalifikowanie danego towaru w ramach PKWiU. Zatem, o ile towar jest sklasyfikowany w PKWiU, to właśnie ta klasyfikacja powinna mieć rozstrzygające znaczenie na gruncie przepisów uptu.

Zgodnie z art. 86 ust. 3 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 uptu, ustawodawca ograniczył prawo do odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do „pojazdów samochodowych” i „samochodów osobowych„. Pojazdy te są sklasyfikowane w grupowaniu 34 PKWiU. Zakupiony przez Wnioskującego motocykl, jest zaś sklasyfikowany w grupowaniu 35.41 PKWiU, a zatem nie mieści się w kategorii „pojazdów samochodowych” w rozumieniu PKWiU.

Tym samym w stosunku do podatku od towarów i usług związanego z zakupem motocykla oraz paliwa do motocykla, nie powinny znaleźć zastosowania ograniczenia przewidziane we wskazanych powyżej przepisach art. 86 ust. 3 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 uptu.

Jednakże, nawet abstrahując od powyższej argumentacji odnośnie braku możliwości potraktowania motocykla jako „samochodu osobowego” czy „pojazdu samochodowego„ ze względu na zaprezentowaną kwalifikację motocykla w ramach PKWiU, brak ograniczeń do odliczania podatku naliczonego z tytułu zakupu motocykla dla celów działalności gospodarczej, oraz paliwa do tego motocykla, można wywieść także z interpretacji obecnie obowiązujących regulacji prawnych zawierających ograniczenia w zakresie odliczania podatku naliczonego. Należy podkreślić, że nie bez znaczenia w analizowanym zakresie są:

• ograniczenia nałożone na Polskę odnośnie wprowadzania bardziej restrykcyjnych ograniczeń prawa do odliczania podatku naliczonego po akcesji Polski do Unii Europejskiej, ze względu na przepisy Wspólnotowe w tym zakresie; a także
• fakt, że ograniczenia zawarte w art. 86 ust. 3 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 uptu w zakresie odliczania podatku, naliczonego od „pojazdów samochodowych” i „samochodów osobowych” są dalej idące niż ograniczenia w tym zakresie obowiązujące w dacie akcesji Polski do Unii Europejskiej.
  
  

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczania podatku, od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie wspomnianej Dyrektywy. Niepogorszony stan sytuacji prawnej podatnika zapewnia tzw. klauzula „stand still”. W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski od struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie nowych przepisów, zawierających bardziej restrykcyjne ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, stanowiło podstawę do stwierdzenia naruszenia art. 17 (6) VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem, iż nowe przepisy krajowe doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku. W tym względzie regulacje Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L. Nr 347, poz. 1 ze zm.) są zbieżne z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z 17 maja 1977 r.

Naruszenie zasady „stand still” w przypadku przepisów art. 86 ust. 3 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 uptu, jako rozszerzających zakres ograniczeń w prawie do odliczenia podatku naliczonego, potwierdziło orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-414/07 (Magoora) z dnia 22 grudnia 2008 r. W związku z powyższym, zgodnie z zasadą „stand stilI” w zakresie ustalania aktualnie obowiązujących ograniczeń przy odliczaniu podatku naliczonego w analizowanym przypadku, w dalszym ciągu należy się odwoływać do przepisów poprzednio obowiązującej ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym z 1993 r., (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 maja 2004 r.).

Na gruncie wspomnianej ustawy, ograniczenia w odliczaniu naliczonego podatku od towarów i usług dotyczyły wyłącznie podatku naliczonego od nabywanych przez podatnika „samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg”, oraz „paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg” (zgodnie z art. 25 ust. 2 oraz 3a tej ustawy).

Należy podkreślić, że w przeciwieństwie do przepisów art. 86 ust. 3 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 uptu, ustawa z 1993 r. nie posługiwała się w zakresie ograniczania odliczeń podatku naliczonego pojęciem „pojazdu samochodowego”.

Warto również wskazać, że w przepisach uptu nie zdefiniowano pojęć „samochodu osobowego”, „pojazdu samochodowego”, czy też „innego samochodu”. Pojęć powyższych nie definiowała również poprzednio obowiązująca ustawa o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.

Dla zdefiniowania wskazanych pojęć dla potrzeb podatku od towarów i usług (w przypadku ewentualnego stwierdzenia przez organ braku zasadności uznania odwołania się w tym zakresie do klasyfikacji wynikającej z PKWiU), należałoby się posłużyć w tym zakresie definicjami zawartymi w ustawie Prawo o ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 2 pkt 40 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 maja 2004 r. – zgodnie z klauzulą „stand still”), „samochodem osobowym” jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu. Innym samochodem, wymienionym w definicji zawartej w pkt 42 wspomnianego artykułu jest samochód ciężarowy, którym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków. Określenie to obejmuje również samochód ciężarowo-osobowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków i osób w liczbie od 4 do 9 łącznie z kierowcą. Natomiast definicja motocykla została zawarta w art. 2 pkt 45 tejże ustawy. Zgodnie z tą definicją „motocykl” jest to pojazd samochodowy jednośladowy lub z bocznym wózkiem – wielośladowy. Warto podkreślić, że w obecnie obowiązującej ustawie Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) powyższe definicje nie uległy zmianie.

Mając na względzie wszystkie powyższe uwagi, należy zatem uznać, że na gruncie przywołanej ustawy Prawo o ruchu drogowym, występowały różne definicje samochodu osobowego, innego samochodu (np. samochodu ciężarowego) i motocykla, które pozwalały stwierdzić, że motocykl nie jest „samochodem osobowym” ani też „innym samochodem”, a zatem nie jest objęty obowiązującymi w chwili obecnej ograniczeniami prawnymi z art. 25 ust. 2 oraz 3a tej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 maja 2004 r. - zgodnie z klauzulą „stand still”). Tym samym przed dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, obowiązujące przepisy dotyczące podatku od towarów i usług (obowiązujące w tym zakresie także dziś na gruncie opisanej powyżej klauzuli „stand stilI”), nie zawierały przepisów ograniczających prawa podatników do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie motocykla lub paliwa do tego motocykla.

Natomiast odwołanie się do pojęcia „pojazdu samochodowego” z art. 86 ust. 3 uptu (mimo, że w pojęciu tym mieszczą się także motocykle, zgodnie z art. 2 pkt 45 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym), nie może mieć miejsca ze względu na fakt, iż w tym zakresie art. 86 ust. 3 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 uptu rozszerzyły zakres wyłączeń prawa podatników do odliczenia podatku naliczonego, i jako naruszające zasadę „stand still” nie mogą znaleźć zastosowania.

W związku z powyższymi argumentami, w ocenie Zainteresowanego odliczenie podatku naliczonego od zakupu przedmiotowego motocykla oraz zakupów paliwa do tegoż motocykla, powinno odbywać się na zasadach ogólnych (tj. bez żadnych limitów i wyłączeń dotyczących „samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych” wskazanych w art. 86 ustęp 3 uptu), przewidzianych w art. 86 oraz 87 uptu.

Jednocześnie Wnioskodawca podkreśla, iż zaprezentowane przez niego stanowisko jest potwierdzane przez organy podatkowe. Jako przykład można w tym miejscu przywołać następujące rozstrzygnięcia:

• „W świetle powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego, biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego, należy stwierdzić, że przysługuje Pani prawo do odliczania całości podatku naliczonego przy zakupie motocykla, o ile jest on wykorzystywany wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych, pod warunkiem, że nie zachodzą wyłączenia czynności opodatkowanych, pod warunkiem, że nie zachodzą wyłączenia wynikające z art. 88 ustawy.” (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 6 listopada 2009 r., sygn. ITPP2/443-685a/09/AJ);
• „W świetle powołanych wyżej przepisów prawa, biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego, należy stwierdzić, że przysługuje Panu prawo do odliczania podatku naliczonego z tytułu zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu motocykli oraz motoroweru, o ile są one wykorzystywane wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przy założeniu, że nie zachodzą inne wyłączenia wynikające z art. 88 ustawy ograniczające prawo do odliczenia podatku naliczonego.” (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 23 listopada 2009 r., sygn. ITPP1/443-818b/09/BK).
  
  

Także w przypadku zakupu akcesoriów niezbędnych do używania motocykla wykorzystywanego w działalności gospodarczej (tj. kask czy strój motocyklowy), powinno Wnioskującemu przysługiwać pełne prawo do odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług związanego z ich zakupem. W tym miejscu należy bowiem podkreślić, że posiadanie specjalistycznego ubioru oraz kasku zapewnia bezpieczeństwo jazdy dla użytkownika motocykla, a tym samym warunkuje jego bezpieczną eksploatację. Ponadto nie można użytkować motocykla bez kasku, gdyż byłoby to naruszenie ustawowego obowiązku noszenia kasku w trakcie jazdy motocyklem przewidzianego w przepisach o ruchu drogowym. Jest to zatem wydatek związany z uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami z działalności gospodarczej - podobnie jak pozostałe wydatki związane z eksploatacją motocykla, a tym samym pozostający w relacji ze świadczonymi czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług (dającymi Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z art. 86 ust. 1 uptu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe – w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie motocykla, a także paliwa do jego napędu,
• nieprawidłowe – w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie kasku i ubrania do jazdy na motocyklu.
  
  

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast na podstawie art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Natomiast stosownie do art. 86 ust. 13 ustawy o VAT jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), przepisy ograniczające prawo do odliczenia w związku z nabyciem samochodów osobowych oraz innych samochodów, a także paliwa do nich brzmiały następująco:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika:

• samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika (art. 25 ust. 1 pkt 2),
• paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg (art. 25 ust. 1 pkt 3a).
  
  

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęć: samochodu osobowego czy pojazdu samochodowego. Jednakże w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, ustawodawca m.in. określając pojazdy specjalne odsyła do przepisów prawa o ruchu drogowym. Oznacza to, iż dla potrzeb prawa podatkowego nie mogą być formułowane odrębne definicje, jeśli uprzednio zostały zdefiniowane w innych ustawach właściwych dla tego rodzaju zagadnień.

Zgodnie z art. 2 pkt 40 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Innym samochodem, wymienionym w art. 2 pkt 42 ww. ustawy, jest samochód ciężarowy, którym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków; określenie to obejmuje również samochód ciężarowo-osobowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków i osób w liczbie od 4 do 9 łącznie z kierowcą.

Natomiast motocykl, zgodnie z art. 2 pkt 45 cyt. wyżej ustawy, jest to pojazd samochodowy jednośladowy lub z bocznym wózkiem – wielośladowy.

Występują zatem różne definicje samochodu osobowego, innego samochodu (np. samochodu ciężarowego) i motocykla, które pozwalają stwierdzić, że motocykl nie jest samochodem osobowym ani też innym samochodem.

Jednocześnie stwierdzić należy, że cytowany powyżej art. 25 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym nie odnosił się do pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 obowiązującej ustawy o VAT, a do samochodów osobowych i innych samochodów o dopuszczalnej ładowności poniżej 500 kg.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. Nr 347, poz. 1, ze zm.), a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG (Dz. U. UE. L. Nr 145, poz. 1 ze zm.)

Zgodnie z art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę „stand still” (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie Szóstej Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula „stand still” nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście utrata mocy ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L. Nr 347, poz. 1 ze zm.) z regulacją Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów jak również paliw używanych do ich napędu, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa. W art. 86 ust. 3 i ust. 7 oraz w art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT pojawiło się bowiem pojęcie pojazd samochodowy, którym może być m.in. samochód osobowy, samochód ciężarowy jak i motocykl.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż począwszy od 2007 r. Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą (usługi doradcze) na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. We wrześniu 2009 r. Zainteresowany zakupił motocykl, z przeznaczeniem do wykorzystywania go w prowadzonej działalności gospodarczej (faktura dokumentująca zakup została wystawiona na prowadzoną indywidualną działalność gospodarczą). Decyzję o zakupie motocykla Wnioskujący podjął ze względu na fakt, iż poruszanie się i parkowanie samochodem w centrum dużego miasta jakim jest W (szczególnie w godzinach szczytu), jest wysoce utrudnione. Prowadzona przez Wnioskującego działalność wymaga, w związku z prowadzonymi sprawami, wizyt u klientów, a także w urzędach i sądach. Biorąc pod uwagę natężenie ruchu w mieście, motocykl jest optymalnym środkiem transportu zapewniającym sprawne i szybkie przemieszczanie się. Motocykl umożliwia Zainteresowanemu szybkie dotarcie do klienta, urzędu, czy sądu. Dodatkową przyczyną podjętej decyzji o zakupie motocykla są niższe koszty eksploatacji motocykla w stosunku do samochodu (np. niższe koszty paliwa). W związku z powyższym, Podatnik zamierza wprowadzić motocykl do swojej ewidencji środków trwałych (ujawnienie środka trwałego). Motocykl będzie wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (wyłącznie stawką 22%). Do chwili obecnej Wnioskodawca nie dokonał żadnego odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego z faktury dokumentującej zakup motocykla.

Jak wykazano wcześniej motocykl nie jest samochodem osobowym, ani też innym samochodem o ładowności do 500 kg, a zatem nie obejmują go zawarte w art. 25 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym wyłączenia z prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego oraz biorąc pod uwagę okoliczności opisane we wniosku, tut. Organ stwierdza, że Wnioskodawca ma prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od zakupu motocykla, o którym mowa we wniosku oraz paliwa wykorzystywanego do jego napędu, w związku z wykonywaniem czynności opodatkowanych, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Natomiast odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie kasku i ubrania do jazdy na motocyklu, tut. Organ wyjaśnia, iż z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością Zainteresowanego można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przychodami. Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością gospodarczą, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż zakup przez Wnioskodawcę kasku oraz ubrania do jazdy na motocyklu związany jest przede wszystkim z bezpieczną jazdą na motocyklu, nie przesądza to jednak, że wydatek na zakup takiego ubrania oraz kasku ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jest to wydatek na cele osobiste. Bezpośrednim celem, jaki jest związany z zakupem odzieży ochronnej służącej do jazdy na motocyklu jest ochrona zdrowia. Zatem zakupiony kask oraz odzież motocyklowa mają charakter odzieży osobistej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zakup kasku oraz ubrania do jazdy na motocyklu, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, z uwagi na fakt, że ww. przedmioty nie mają związku z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydana zostanie odrębna interpretacja.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.