INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 17 maja 2010 r.), uzupełnionym w dniu 22 lipca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uwzględnienia przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży samochodu osobowego stanowiącego środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uwzględnienia przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży samochodu osobowego stanowiącego środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 14 lipca 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-474/10/AP, IBPP3/443-468/10/BWo, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 22 lipca 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W miesiącu sierpniu 2005 r. został przez Spółkę zakupiony samochód osobowy marki Volkswagen Passat w cenie netto przewyższającej 20.000 euro. W okresie użytkowania tego środka trwałego dokonywano odpisów amortyzacyjnych, zaliczając kwotę umorzenia odpowiadającą wartości 20.000 euro do wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodu, zaś pozostałą cześć (tzn. tę ponad 20.000 euro) wyłączano z kosztów podatkowych. W dniu 27 kwietnia 2010 r. dokonano sprzedaży samochodu. Dochód ze zbycia tego składnika majątku trwałego został wyliczony, jako różnica pomiędzy przychodem ze sprzedaży, a wartością początkową, przy czym różnicę tę powiększa suma odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W omawianym przypadku dane liczbowe przedstawiają się następująco:

45.000,00 zł przychód ze sprzedaży

95.616,80 zł wartość początkowa środka trwałego

89.252,17 zł suma odpisów amortyzacyjnych dokonanych, gdzie 75.909,69 zł zaliczono do kosztów podatkowych, zaś kwota 13.342,48 zł obciążała wynik bilansowy spółki

6.364,48 zł wartość odpisów pozostałych do umorzenia (okres od maja do sierpnia 2010 r.)

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w momencie zbycia składnika majątku trwałego, wartość odpisów amortyzacyjnych nie stanowiących wydatków podatkowych, można uznać za koszty uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, w momencie zbycia składnika majątku trwałego wartość odpisów amortyzacyjnych nie stanowiących wydatków podatkowych, można uznać za koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z takim przekonaniem Spółka zaliczyła w miesiącu kwietniu kwotę 19.707.11 zł do kosztów obciążających wynik podatkowy, gdzie:

• 13.342,48 zł stanowi wartość odpisów amortyzacyjnych nie uznanych za koszty podatkowe w okresie użytkowania pojazdu,
• 6.364,63 stanowi sumę odpisów pozostałych do umorzenia.
  
  

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, w przypadku składników majątku stanowiących środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 23 ustawy podatkowej oraz gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Związek ten może być natomiast bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Jednocześnie, zgodnie z przytoczonym przepisem, wydatki wymienione przez ustawodawcę w art. 23, nawet jeżeli zostały poniesione w sposób celowy, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Zgodnie z powołanym wyżej przepisem Spółka mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu nie przewyższającej równowartości 20.000 euro.

Natomiast stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Konstrukcja przedmiotowego przepisu oparta została na założeniu odroczenia w czasie uznania za koszty uzyskania przychodu wydatków na:

• nabycie gruntów i prawa użytkowania wieczystego gruntów,
• nabycie lub wytworzenie środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych,
• ulepszenia zwiększające wartość środków trwałych.
  
  

Z powyżej powołanych przepisów wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera pewne ograniczenia, dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej samochodów osobowych o większej wartości tj. takich, których wartość początkowa przewyższa równowartość 20.000 euro. Tak więc nie są kosztem podatkowym, odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro, przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłoszonego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania (art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy). Jednakże wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów należy uwzględniać podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego.

Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy). Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Stosownie do treści tego przepisu, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, w sierpniu 2005 r. Spółka zakupiła samochód osobowy w cenie przewyższającej równowartość 20.000 euro. W okresie użytkowania tego środka trwałego dokonywano odpisów amortyzacyjnych, zaliczając kwotę umorzenia odpowiadającą wartości 20.000 euro do wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodu, zaś pozostałą cześć (tzn. tę ponad 20.000 euro) wyłączano z kosztów podatkowych. W dniu 27 kwietnia 2010 r. dokonano sprzedaży ww. samochodu. W momencie zbycia tego składnika majątku trwałego Spółka zaliczyła do kosztów podatkowych wartość odpisów amortyzacyjnych nie uznanych za koszty podatkowe w okresie użytkowania pojazdu oraz sumę odpisów pozostałych do umorzenia.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż kosztem uzyskania przychodu dla Spółki w przypadku zbycia przedmiotowego samochodu osobowego, będzie wartość początkowa tego samochodu pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne (zarówno stanowiące koszt uzyskania przychodu, jak i niestanowiące kosztu uzyskania przychodu).

Natomiast dochód ze sprzedaży tego samochodu Spółka będzie zobowiązana ustalić w oparciu o art. 24 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zgodnie z którym dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Zatem przychód uzyskany ze sprzedaży wskazanego we wniosku samochodu, zgodnie z dyspozycją art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, Spółka będzie mogła pomniejszyć o koszty jego nabycia, skorygowana o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, które obejmują również te odpisy które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W świetle powyższego, odpisy amortyzacyjne, dokonane w części ustalonej od wartości samochodu osobowego, przewyższającej wartość 20.000 euro, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia (sprzedaży) tego środka trwałego.

Tym samym przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zważywszy na fakt, iż wnioskodawcą jest Spółka jawna niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m. in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tego podmiotu co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla wspólników tej Spółki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.