INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 27 kwietnia 2010 r. (data wpływu 05.05.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji zespołu wiatrowo – elektrycznego oraz fundamentów wieży farmy wiatrowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 02 sierpnia 2010 r. – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji zespołu wiatrowo – elektrycznego oraz fundamentów wieży farmy wiatrowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka zamierza zrealizować inwestycję w postaci budowy farmy wiatrowej składającej się z elektrowni wiatrowych. Głównym elementem farmy wiatrowej są elektrownie wiatrowe.

W skład poszczególnej elektrowni wchodzą następujące środki trwałe:

• zespół elektryczno - wiatrowy (turbina) – składający się z m.in. łopat z układem sterowania, przekładni, generatora prądu zmiennego z układem sterowania, układu obrotu gondoli, transformatora mocy, rozdzielni prądu zmiennego, układów i systemów wspomagających, szaf sterowniczo - kontrolnych z oprzyrządowaniem, instalacji elektrycznych i oświetleniowych, gondoli stanowiącej obudowę wspólną dla wszystkich zespołów zamontowanych wewnątrz oraz element przekazujący prąd do sieci elektroenergetycznej,

• wieża,

• fundament.
  
  

Elektrownia wiatrowa jest skonstruowana w ten sposób, iż wieża jest w sposób trwały przymocowana do fundamentu, który jest trwale związany z gruntem. Wieża jest stalowa, w kształcie rury i na niej umiejscowione jest urządzenie przekształcające energię wiatru w energię elektryczną, tj. turbina wiatrowa. Głównym elementem turbiny wiatrowej jest wirnik, dzięki któremu jest dokonywana konwersja energii wiatru na energię mechaniczną, która następnie przekształcana jest za pomocą generatora w energię elektryczną. A dokładnie, energia elektryczna (prąd) jest przesyłana z gondoli do stacji kompaktowej, która stoi obok wieży, za pomocą kombinacji złożonej z kabli i szyny doprowadzającej prąd. Kabel odchodzi od prostownika generatora w elemencie wiatrowym i przesyła prąd do szyny doprowadzającej prąd, która to szyna przebiega przez wieżę. Szyna to kawałek metalu, najczęściej aluminium, który spełnia tę samą funkcję, co kabel, a mianowicie ma za zadanie doprowadzać prąd. Przy cokole wieży prąd jest potem ponownie przesyłany do kabla, który transportuje go do stacji kompaktowej. W stacji tej prąd jest transponowany z prądu stałego na prąd zmienny i jest nim zasilana sieć elektryczna urządzeń energii wiatrowej. Zadaniem wskazanego kabla jest tylko i wyłącznie przesyłanie prądu.

Ponadto, Spółka wskazuje, iż posiada decyzję wydaną przez Ośrodek Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego, w sprawie dotyczącej właściwego zaklasyfikowania majątku trwałego zgodnie z obowiązującą KŚT - KLASYFIKACJA ŚRODKÓW TRWAŁYCH.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w odniesieniu do zespołu wiatrowo - elektrycznego Spółka ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych metodą degresywną i zastosować 7% stawkę amortyzacyjną, właściwą dla środka trwałego zgrupowanego w rodzaju 346 KŚT, podwyższoną o współczynnik równy 2,0 tj. w rezultacie 14% stawkę amortyzacyjną...
2. Czy w odniesieniu do fundamentów wieży Spółka ma prawo przyjąć liniową metodę amortyzacji i zastosować stawkę amortyzacyjną z wykazu stawek amortyzacyjnych, właściwą dla budowli elektrowni napędzanych wiatrem z rodzaju 201 KŚT...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), amortyzacji podlegają, stanowiące własność i współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

• maszyny, urządzenia i środki transportu,

• inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie. Zgodnie z art. 16k ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3 - 6 i 8 KŚT w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w wykazie, podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Wykaz stawek amortyzacyjnych przyporządkowuje daną stawkę amortyzacji do danego środka trwałego posługując się KŚT. Z kolei, kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały uregulowane w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.). Zgodnie z KŚT, o zaliczeniu danego środka trwałego do danej klasyfikacji, decyduje jego konstrukcja i przeznaczenie.

W myśl cytowanego powyżej art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środek trwały podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Zarówno turbina oraz element przekazujący prąd, jak i wieża z fundamentem, zawierają wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem i są związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

Środek trwały będący urządzeniem technicznym (zespół wiatrowo - elektryczny) o szczególnych właściwościach, aby mógł być wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wymaga umiejscowienia (zamontowania) na odpowiedniej konstrukcji nośnej (wieży), która wraz z fundamentem, trwale związanym z gruntem jest obiektem budowlanym (środkiem trwałym). Dlatego, zdaniem Wnioskodawcy, konstrukcja nośna wraz z fundamentem - jako obiekty inżynierii lądowej mieszczą się w zakresie 201 KŚT „Elektrownie”. Skoro zatem turbina z elementem przekazującym prąd - jako element zespołu wiatrowo - elektrycznego oraz wieża i podstawa - jako budowla innych elektrowni, zostały odrębnie wyszczególnione w KŚT, to dla celów amortyzacji podatkowej powinny być także traktowane jako odrębne środki trwałe.

Należy zatem stwierdzić, iż części składowe elektrowni wiatrowych powinny być sklasyfikowane w następujący sposób:

• zespół wiatrowo - elektryczny (opisany w stanie faktycznym) obejmujący między innymi turbinę wiatrową oraz element przekazujący prąd, mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 3 Kotły i Maszyny energetyczne zawierający podgrupę 34 Turbozespoły i zespoły (agregaty) elektroenergetyczne wytwórcze i przetwórcze oraz reaktory jądrowe, w ramach której znajduje się rodzaj 346. Został on umieszczony pod poz. 03 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako maszyna energetyczna, z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 7% (stawkę można podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 2,0 w pierwszym podatkowym roku używania),

• fundament i wieża mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 2, rodzaj 201 elektrownie, do których zalicza się budowle elektrowni wodnych, budowle innych elektrowni wytwarzających energię elektryczną (np.: elektrowni opalanych węglem, elektrowni atomowych, elektrowni napędzanych wiatrem), zostały umieszczone pod poz. 2 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako obiekty inżynierii lądowej i wodnej z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 4,5%.
  
  

Powyższe oznacza, że Spółka zakwalifikuje części techniczne elektrowni wiatrowej, opisane w stanie faktycznym, jako zespół wiatrowo - elektryczny według Klasyfikacji Środków Trwałych, do rodzaju 346 KŚT i zastosuje dla niego wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych stawkę amortyzacyjną w wysokości 7%. Wieżę i fundament, Spółka potraktuje natomiast, jako budowle zgrupowane w KŚT w grupie budowli napędzanych wiatrem (rodzaj 201 KŚT) i będzie amortyzować metodą liniową wg stawki 4,5%. Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka wskazuje, iż organem uprawnionym do orzekania w zakresie właściwej klasyfikacji środków trwałych jest urząd statystyczny. W związku z tym, Spółka posiada decyzję z dnia 23.02.2010 r. wydaną przez Ośrodek Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego potwierdzającą powyższą klasyfikację. Urząd Statystyczny podsumowując dokonaną klasyfikację, stwierdził: „(...) za odrębny obiekt w KŚT grupa 3 - „Kotły i maszyny energetyczne” uważa się każdy oddzielny kocioł, turbinę, prądnicę prądu stałego, maszynę parową tłokową, turbozespół, zespół wiatrowo - elektryczny i przetwornicę. Maszyny współpracujące ze sobą, powiązane konstrukcyjnie w zestaw technologiczny, np. w formie agregatu, stanowią jeden obiekt. W skład poszczególnego obiektu oprócz właściwego agregatu wchodzą: fundamenty, podpory, konstrukcje wsporcze oraz wyposażenie specjalistyczne. (...) Pojedynczy zespół wiatrowo -elektryczny mieści się w zakresie rodzaju KŚT 346 „Zespoły wiatrowo - elektryczne”, natomiast obiekty inżynierii lądowej, które przekazują do sieci elektroenergetycznej, wytworzony w danym zespole lub w wielu zespołach wiatrowo - elektrycznych, prąd elektryczny, mieszczą się w zakresie KŚT 201 „Elektrownie”.” Zdaniem Wnioskodawcy, z tej klasyfikacji wynika, iż zespół wiatrowo - elektryczny (opisany w stanie faktycznym) mieści się w zakresie KŚT 346, natomiast obiektem inżynierii lądowej, zdaniem Wnioskodawcy, jest wieża z fundamentem oraz stacja kompaktowa stojąca obok wieży, której zadaniem jest transponowanie prądu stałego w zmienny, o czym dokładnie mowa w stanie faktycznym. Potwierdzeniem prezentowanego stanowiska jest także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 lipca 2009 r. sygn. II FSK 202/08, w którym Sąd stwierdził, że w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego art. 3 pkt 9 przez urządzenie budowlane należy rozumieć urządzenie techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak i przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. Zatem, gdyby ustawodawca chciał, aby urządzenia techniczne, a więc i elektrownie wiatrowe, były uważane za budowlę (obiekt budowlany), wówczas nie definiowałby jako budowli (obiektów budowlanych) ich części budowlanych. Innymi słowy dla celów podatkowych budowla nie musi stanowić całości użytkowej, gdyż zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy prawo budowlane, budowlą (obiektem budowlanym) mogą być także same części budowlane urządzeń technicznych.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w pismach Ministra Finansów z dnia 17 marca 2007 r. Nr PL-833/35/07/lP/346 oraz w odpowiedzi na interpelację poselską z dnia 11 maja 2007 r. Nr 7676. Mimo, iż pisma te dotyczą podatku od nieruchomości, to zdaniem Spółki, znajdują zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Powołując się na stanowisko Ministerstwa Infrastruktury Spółka stwierdza, że za budowlę nie można uznać całej elektrowni wiatrowej, a jedynie jej części budowlane (takie jak fundamenty, maszty, słupy), jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Natomiast urządzenia i instalacje technologiczne, przekształcające energię wiatru w energię mechaniczną (...) nie są obiektami budowlanymi ani urządzeniami budowlanymi w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, a jedynie stanowią wyposażenie techniczno - technologiczne elektrowni.

Podsumowując, zdaniem Spółki, w wyniku przeprowadzonej inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej, Spółka może wyodrębnić m.in. takie środki trwałe jak:

• turbina wiatrowa wraz z elementem przekazującym prąd oraz pozostałymi zespołami składającymi się na zespół wiatrowo - elektryczny, który wykazano w stanie faktycznym - sklasyfikowana w grupie 3 KŚT, dla której zastosowanie znajdzie 7% stawka amortyzacyjna z uwzględnieniem metody degresywnej, z zastosowaniem współczynnika 2,0;

• wieża i fundament - sklasyfikowana w grupie 2 KŚT, dla których zastosowanie znajdzie 4,5% stawka amortyzacji.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.