INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2010r. (data wpływu do tut. Biura - 02 marca 2010r.), uzupełnionym w dniu 06 i 11 maja 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie właściwego zastosowania kosztów uzyskania przychodu wobec osób, które pobrały zasiłek chorobowy i którym wypłacony został dodatek stażowy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 marca 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie właściwego zastosowania kosztów uzyskania przychodu wobec osób, które pobrały zasiłek chorobowy i którym wypłacony został dodatek stażowy.

Z uwagi na stwierdzone braki formalne, pismem z dnia 27 kwietnia 2010r. znak: IBPB II/1/415-251/10/BD, IBPB II/1/415-253/10/BD wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienie przedmiotowego wniosku wpłynęło do tut. Biura w dniu 06 maja 2010r. (wpłata brakującej opłaty) i w dniu 11 maja 2010r. (uzupełnienie braków formalnych).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony m.in. następujący stan faktyczny:

W miesiącu styczniu wnioskodawca wypłacił pracownikom zasiłek chorobowy za pełny miesiąc przebywania na zwolnieniu lekarskim i dodatek stażowy w kwocie 100,- zł, po czym koszty uzyskania przychodu pomniejszono do wysokości 100,- zł (tj. do wysokości dodatku stażowego), a nie w wysokości wynikającej z ustawy tj. 111,25 zł. Wnioskodawca nadmienia, że oprócz wyżej wymienionych składników pracownik w miesiącu styczniu nie osiągnął innych przychodów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

W jakiej wysokości powinny być zastosowane koszty uzyskania przychodu w przypadku osób, gdzie dodatek stażowy jest niższy niż koszty wynikające z ustawy, a pracownik oprócz zasiłku chorobowego i dodatku stażowego nie osiągnął w miesiącu innego przychodu...

Zdaniem wnioskodawcy w sytuacji, gdy pracownik w miesiącu otrzymał przychód w postaci zasiłku chorobowego i dodatku stażowego w kwocie 100,- zł przychodem ze stosunku pracy jest tylko dodatek stażowy, natomiast zasiłek chorobowy to świadczenie z ZUS. Wnioskodawca twierdzi, iż skoro wysokość dodatku jest niższa od kwoty przysługujących kosztów uzyskania przychodów, słuszne jest obniżenie kosztów uzyskania przychodów w tym miesiącu do wysokości należnego dodatku stażowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wyłącznie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczącego zastosowania kosztów uzyskania przychodów dla osób przebywających na zwolnieniu lekarskim, którym wypłacany jest oprócz zasiłku chorobowego dodatek stażowy. Natomiast ocena stanowiska w pozostałym zakresie zawarta została w odrębnym rozstrzygnięciu.

Stosownie do uregulowań zawartych w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach. Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu za zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, o których mowa w ust. 1, uważa się kwoty wypłacanych przez zakład pracy lub organ rentowy zasiłków chorobowych, wyrównawczych, macierzyńskich, opiekuńczych oraz świadczeń rehabilitacyjnych.

Przy czym w tym miejscu koniecznym jest podkreślenie, iż zasiłek chorobowy, który na podstawie powołanego powyżej przepisu jest zaliczany do przychodów z tzw. innych źródeł jest – w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - inną kategorią przychodu niż wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy, wypłacane przez pracodawcę na podstawie art. 92 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94). To ostatnie zaliczyć bowiem należy do przychodu ze stosunku pracy.

Uwzględniając powyższe uregulowania należy stwierdzić, że dodatek stażowy jest jednym z elementów wynagrodzenia i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych. Przedmiotem opodatkowania, co do zasady jest dochód określany jako nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania.

Warunkiem zastosowania przez płatnika przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy kosztów uzyskania przychodów jest osiągnięcie przez pracownika przychodu ze stosunku pracy. Zatem skoro wypłacony dodatek stażowy jest uznawany za element wynagrodzenia, to zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 22 ust. 2 wyżej cytowanej ustawy winny być zastosowane koszty uzyskania przychodu przysługujące w przypadku przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do tego przepisu koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2.502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

Na podstawie art. 31 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z dyspozycja zawartą w art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18 % dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32 % dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 – w myśl art. 32 ust. 2 ww. ustawy - uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż pracownik przebywał na zwolnieniu lekarskim i pobierał zasiłek chorobowy. Pracodawca wypłacił mu również dodatek stażowy w kwocie 100,- zł. Oprócz tego pracownik nie osiągał w miesiącu innego przychodu.

Mając na uwadze powyższe, przy obliczeniu zaliczki na podatek dochodowy od należności wypłacanych pracownikowi, który w danym miesiącu nie wykonywał faktycznie pracy (przebywał na zwolnieniu lekarskim i miał wypłacony zasiłek chorobowy, który w świetle powołanych wcześniej przepisów zakwalifikowany jest do przychodów z innych źródeł), ale uzyskał przychód ze stosunku pracy jakim był dodatek stażowy, należą się koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, jednakże do wysokości nie wyższej niż wypłacony dodatek stażowy.

W sytuacji, gdy płatnik przy obliczaniu miesięcznej zaliczki nie potrąci pełnych kosztów uzyskania w związku z niską kwotą przychodu (ustawowe koszty są wyższe niż kwota otrzymanego przychodu) – w wystawianym PIT-11 może wykazać tylko taką kwotę kosztów jaką faktycznie potrącił. W zeznaniu rocznym podatnik sam uwzględni ustawową (pełną) kwotę kosztów. Takiego samego uwzględnienia winien dokonać płatnik, który będzie sporządzał roczne obliczenie podatku, mimo, że w trakcie roku potrącił niższą kwotę kosztów.

Zatem stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.