INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki jawnej przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 7 lipca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 26 sierpnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzacji wskazanej we wniosku nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzacji wskazanej we wniosku nieruchomości.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 17 sierpnia 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-641/10/AP, IBPBI/1/415-642/10/AP wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 26 sierpnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółkę jawną, która powstała 11 listopada 1990 roku, tworzy dwóch wspólników. Przedmiotem działalności spółki jest handel hurtowo-detaliczny. W dniu 7 grudnia 2007 r. Spółka kupiła udziały wynoszące 168/1920 części we współwłasności nieruchomości gruntowej stanowiącej zabudowaną działkę. Działka zabudowana jest kamienicą, w której znajdują się mieszkania oraz lokale użytkowe.

Spółka jawna od września 1998 roku prowadzi działalność gospodarczą w jednym z lokali użytkowych znajdujących się w tejże kamienicy (początkowo jako najemca lokalu, a od grudnia 2007 r. jako współwłaściciel kamienicy). Posiadany udział w nieruchomości odpowiada udziałowi zajmowanego lokalu w całości kamienicy. Obecnie przed sądem rejonowym toczy się postępowanie o podział fizyczny nieruchomości. Udział w nieruchomości został wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

W związku z faktem iż:

• kamienica jest kamienicą wybudowaną około 1880 roku,
• przed nabyciem była użytkowana przez okres minimum 60 miesięcy przez poprzedniego właściciela,
• kamienica jest wprowadzona do ewidencji podatnika po raz pierwszy (Spółki jawnej), przyjęto indywidualną stawkę amortyzacyjną 10%.
  
  

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż budynek (kamienica), o której mowa we wniosku jest budynkiem niemieszkalnym, gdyż zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych – obiekt budowlany, którego mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana na cele mieszkalne jest klasyfikowany jako budynek niemieszkalny (użytkowy) zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynek kamienicy ma 1.499,02 m2 powierzchni użytkowej (bez klatek schodowych i ciągów komunikacyjnych) w tym 613,50 m2 powierzchni mieszkalnej oraz 883,52 m2 powierzchni niemieszkalnej (użytkowej). Powierzchnia niemieszkalna stanowi 58,93% powierzchni użytkowej kamienicy, stąd obiekt został sklasyfikowany jako niemieszkalny.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy można amortyzować udział w nieruchomości w przypadku braku podziału fizycznego kamienicy...

Zdaniem Wnioskodawcy, współwłaściciel (Spółka jawna) może podjąć decyzję o amortyzacji budynku (w tym przypadku części budynku), jeżeli wykorzystuje go do własnej działalności gospodarczej (art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.
   
   

Jak wynika z objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.), podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb innych niż mieszkalne.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka jawna jest współwłaścicielem w 168/1920 części nieruchomości gruntowej wraz z posadowionym na niej budynkiem kamienicy. W budynku tym znajdują się zarówno lokale mieszkalne zajmujące 613,50 m2 powierzchni użytkowej budynku oraz lokale użytkowe zajmujące 883,52 m2 powierzchni użytkowej budynku. Zatem, zgodnie z PKOB budynek ten jest budynkiem niemieszkalnym. Spółka od 1998 r. prowadzi działalność gospodarczą w jednym ze znajdujących się w tym budynku lokali użytkowych. Posiadany udział w nieruchomości odpowiada udziałowi zajmowanego lokalu w całości kamienicy. Dodatkowo Wnioskodawca wskazał, iż obecnie (tj. w dniu złożenia wniosku) przed sądem rejonowym toczy się postępowanie o podział fizyczny nieruchomości. Powyższe oznacza, iż znajdujące się tym budynku lokale nie były prawnie wyodrębnione.

W świetle powyższego, skoro w ww. budynku nie ma wyodrębnionych lokali (lokali będących odrębnym przedmiotem własności), to środkiem trwałym będzie cały budynek, a nie nabyte przez Spółkę udziały w jego własności. Przy czym, jeżeli zgodnie z ww. przepisami, wskazany we wniosku budynek, był w dacie jego oddania do użytkowania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej kompletny i zdatny do użytku, to mógł być uznany za środek trwały podlegający amortyzacji. Natomiast odrębnym środkiem trwałym będzie nieruchomość gruntowa, na której ww. budynek jest położony, która jak wskazano nie podlega amortyzacji.

Wskazać przy tym należy, iż powołany przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku przepis art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż dotyczy budynków mieszkalnych, podczas gdy kamienica, o której mowa we wniosku jest budynkiem niemieszkalnym. Powyższe pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 4 tej ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkowa lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wartość początkową środków trwałych ustala się na podstawie przepisów wskazanych w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zależności od formy nabycia tych środków.

Przy czym, w myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż Spółka może amortyzować wskazany we wniosku budynek, jednakże ze względu na fakt, iż jest ona współwłaścicielem tego budynku (Spółka nabyła udział stanowiący 168/1920 części tego budynku i w tej części wykorzystywany jest w prowadzonej działalności gospodarczej), a lokal, który Spółka wykorzystuje na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nie został jeszcze prawnie wyodrębniony, to odpisów amortyzacyjnych może dokonywać wyłącznie od wartości początkowej ustalonej zgodnie z cyt. wyżej art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać ponadto należy, iż zgodnie z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. W związku z powyższym w niniejszej interpretacji dokonano oceny stanowiska Wnioskodawcy w kontekście opisanego stanu faktycznego, a nie zadanego pytania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zważywszy na fakt, iż wnioskodawcą jest Spółka Jawna niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m. in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tego podmiotu co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla wspólników tej Spółki.

Nadmienić należy, iż w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.