INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31.01.2008 r. (data wpływu 12.02.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.06.2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka w celu zwiększenia przychodu prowadzi na terenie swoich placówek tzw. sprzedaż premiową. Polega ona tym, że klient, który zakupi towar za jednym razem (na jednym paragonie) na wartość przekraczającą określoną kwotę, która jest zawarta w regulaminie sprzedaży premiowej, otrzymuje po spełnieniu tych warunków produkt gratis - dokładnie oznaczony przez sprzedawcę. Spółka przekazuje produkt gratis nieodpłatnie, gdyż uważa, że takie czynności sprzyjają promocji i reklamie sprzedawanych przez nią towarów. Podatek VAT naliczony od zakupionych towarów jest odliczany, a następnie jest naliczany podatek VAT należny na kasie rejestrującej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nieodpłatne przekazanie towaru w ramach sprzedaży premiowej, w zamian za zakup innych towarów w Spółce na określoną w regulaminie wartość, jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy nieodpłatne wydanie towarów w zamian za zakup innych towarów na określoną przez Spółkę kwotę, jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa VAT”), przez dostawę towarów rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności: przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni, ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia; wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny - jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

W opinii strony, odczytując powyższe przepisy należy uznać, że jedynie przekazanie towarów na cele niezwiązane z działalnością podlega opodatkowaniu.

Według Spółki, w opisanym wyżej stanie faktycznym, przekazanie produktów gratis uczestnikowi akcji nie stanowi przekazania towarów bez wynagrodzenia, o którym mowa w art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy VAT, ani też darowizny, ponieważ jest realizowane w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa przez wnioskodawcę. Klient nie mógłby uzyskać bezpłatnego produktu, jeśli nie zakupiłby w Spółce na określoną wartość innych towarów. Ponadto przekazanie gratisu następuje w wyniku spełnienia obowiązku płynącego z powstałego stosunku cywilnoprawnego o charakterze zobowiązaniowym pomiędzy Spółką a otrzymującym (kupującym). Spółka, dzięki takiej akcji oczekuje w zamian od klienta określonych zachowań, które w przyszłości mają przyczynić się do zwiększenia zakupów przez niego w Spółce, z czym wiąże się zawsze wzrost osiąganych przychodów przez wnioskodawcę.

Pogląd powyższy podziela między innymi Izba Skarbowa w Rzeszowie w decyzji z dnia 4 września 2007 r., nr IS.ll/2-443/145/07, która uznała, że przekazanie nabywcom nagrody w ramach sprzedaży premiowej stanowi element transakcji sprzedaży i nie podlega opodatkowaniu. Otrzymanie produktu gratis uzależnione jest od dokonania zakupów powyżej określonej w regulaminie wartości, a zamiarem sprzedawcy nie jest nieodpłatne przysporzenie majątkowe na rzecz klienta: „(...) Według tut. organu działania strony, które będą polegać na premiowaniu klientów dokonujących zakupu w sklepach spółki powyżej określonej w regulaminie wartości poprzez przydzielanie punktów na podstawie okazanej przy zakupie specjalnej karty mają charakter sprzedaży premiowej mającej na celu zachęcenie potencjalnych klientów do dokonywania zakupu określonych towarów podatnika. W tym stanie rzeczy czynność przekazania przez spółkę beneficjentom nagród w ramach programu lojalnościowego nie podlega regulacjom ustawy.”

Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 5 października 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1255/07, w którym orzekł, że nieodpłatne przekazanie towaru na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem nie podlega VAT. Sąd uznał, że przepis art. 7 ust. 2 ustawy o VAT jednoznacznie wskazuje, że opodatkowaniu podlega nieodpłatne przekazanie towaru na cele niezwiązane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Sąd uznał, że jeżeli zamiarem ustawodawcy byłoby opodatkowanie również przekazania towaru na cele związane z działalnością gospodarczą to w zapisie powołanego powyżej artykułu nie byłoby wskazania celu przekazania lecz odwołanie się jedynie do samej czynności przekazania. Podobny wyrok orzekł także WSA w Warszawie z dnia z 17 sierpnia 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 984/07) oraz z dnia 10 października 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 1444/07). Podobnie orzekał również WSA we Wrocławiu, w wyroku z 3 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I SA/Wr 152/07).

Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka stoi na stanowisku, że nieodpłatne przekazanie towarów gratis, które klient otrzymuje jeśli dokona zakupów na określoną w regulaminie wartość, jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku z tym strona wnosi o potwierdzenie jej stanowiska.

W dniu 09.04.2008 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP1-443-227/08-2/JL, w której stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe. Interpretacja ta była przedmiotem skargi Spółki. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26.02.2009 r. sygn. III SA/Wa 1974/08 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną nr IPPP1-443-227/08-2/JL z dnia 09.04.2008 r. Ww. wyrok był przedmiotem rozpoznania Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 27.05.2010 r. sygn. I FSK 940/09 oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W ww. wyroku WSA w Warszawie z dnia 26.02.2009 r. sygn. III SA/Wa 1974/08, Sąd stwierdził m.in., że w przedstawionym przez Skarżącą stanie faktycznym, czynność nieodpłatnego przekazania bliżej niezidentyfikowanemu nabywcy dodatkowego produktu będącego w obrocie handlowym sprzedawcy, o ile nabywca zakupi towary określonej wartości, jest niewątpliwie czynnością reklamową, związaną z prowadzonym przedsiębiorstwem. Zdaniem Sądu obowiązujące przepisy w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT jako czynność opodatkowaną traktują odpłatną dostawę towarów, a w przepisie art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT przekazanie towarów bez wynagrodzenia w szczególności darowizny są opodatkowane jeżeli towary objęte darowizną są przekazywane na cele inne niż związane z prowadzonym przez sprzedawcę przedsiębiorstwem. W konsekwencji stwierdzić trzeba, iż przepisy art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r., nie dają podstaw do przyjęcia, odmiennie niż było to przed tą datą, że w warunkach określonych w tych przepisach za odpłatną dostawę towarów należy uznawać także przekazanie towarów bez wynagrodzenia na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem.

Przedmiot opodatkowania, zgodnie z art. 217 Konstytucji RP, musi wynikać z przepisów ustawowych, a skoro dany stan z przepisów tych nie wynika, to należy uznać go za pozostający poza zakresem opodatkowania. Według Sądu obecnie zestawiając brzmienie art. 7 ust. 2 ustawy z ust. 3 nie powinno ulegać wątpliwości, że opodatkowaniu podlega wyłącznie nieodpłatne przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa na cel inny niż związany z prowadzoną działalnością. Natomiast ze znowelizowanych przepisów art. 7 ust. 3-7 ustawy wynika, że nie podlega opodatkowaniu nieodpłatne przekazanie, mające charakter darowizny, wszelkich towarów na cele związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa podatnika. Godzi się w tym miejscu zauważyć, iż analiza porównawcza art. 7 ust. 2 ustawy o VAT oraz art. 5(6) VI Dyrektywy prowadzi do wniosku, że przepisy polskiej ustawy są bardziej liberalne, ponieważ nie traktują nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem jako opodatkowanej dostawy. Gdy tymczasem sięgając wprost do Dyrektywy, czynność taką należałoby opodatkować. Jednak w sytuacji konfliktu pomiędzy podatnikiem i polskim organem prawo do odwalania się do postanowień dyrektywy ma wyłącznie podatnik, a nie państwo. Państwo bowiem jest zobowiązane do zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z regulacji wspólnotowych, a jeżeli zrobiło to nieprecyzyjnie, nie może obciążać konsekwencjami podatnika. Zgodnie z regułą bezpośredniego skutku i zasadą supremacji (nadrzędności VI Dyrektywy nad przepisami krajowymi) w przypadku, gdy przepis prawa krajowego nie jest zgodny z VI Dyrektywą, to bezpośrednie zastosowanie znajduje odpowiedni przepis tejże Dyrektywy, o ile przepis ten wydaje się co do swojego przedmiotu bezwarunkowy i wystarczająco precyzyjny. Według Sądu skoro w poddanym ocenie prawnej Ministra Finansów stanie faktycznym i prawnym, nieodpłatne przekazanie towarów następowało na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, to w konsekwencji stwierdzić należało, iż tego typu czynności nie można zaliczyć do zakresu objętego art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, a tym samym nie mieszczą się one w pojęciu „sprzedaży”, o której mowa w art. 111 ust. 1 w związku z art. 2 pkt 22ustawy o VAT. Czynności te nie podlegają zatem obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W ww. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd podniósł, iż nie sposób zaprzeczyć spostrzeżeniu, że wykładnia gramatyczna art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, wobec niepozostających między sobą w sprzeczności przepisów ust. 2 i 3, jest na tyle jasna, że sięganie po inne metody wykładni należy uznać za niedopuszczalne. Trafne jest też stanowisko, że nie może być uznana za dopuszczalną, wykładnia celowościowa prowadząca do rozszerzenia zakresu przedmiotowego opodatkowania (obowiązku podatkowego) na zasadzie art. 7 ust. 3 poza zakres normy ust. 2 tego artykułu wynikający z zastosowania wykładni gramatycznej. Zasadny jest też pogląd, iż istotnym wykroczeniem poza granicę literalnego brzmienia przepisu art. 7 ust. 3 jest uznanie, że wynika z niego, iż czynność przekazania bez wynagrodzenia drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek jest związana z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, podczas gdy teza taka nie wynika z treści tego przepisu, gdyż przez odwołanie się do ust. 2 jednoznacznie nawiązuje on do przekazania na cele inne niż związane z tym przedsiębiorstwem. Tezy tej nie można również wywieść z normy ust. 3, gdyż przekazanie przez podatnika drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek może odbywać się też na cele inne niż związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Treść przywołanej wyżej regulacji prawnej wielokrotnie była przedmiotem wykładni dokonywanej w orzecznictwie sądów administracyjnych. Według Sądu za swego rodzaju kwintesencję w tym zakresie można uznać wyrok składu siedmiu sędziów z dnia 23 marca 2009 r. (sygn. akt I FPS 6/08, Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i wojewódzkich sądów administracyjnych 2009, nr 4, poz. 61), w którym wnikliwiej analizie poddano w szczególności konsekwencje zmiany stanu prawnego, jaka dokonała się w rozpatrywanym zakresie za sprawą ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 90, poz. 756), która weszła w życie z dniem 1 czerwca 2005 r.

Sąd w pełni podziela rezultaty tej wykładni, jak i argumentację zawartą we wspomnianym wyżej wyroku. I tak zdaniem Sądu trafna jest jego podstawowa teza, w myśl której przekazanie po dniu 1 czerwca 2005 r. przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem nie stanowi dostawy towarów w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy z o VAT, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów. Nie można bowiem tracić z pola widzenia faktu, że po zmianie treści art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, o której była mowa wyżej, zakres przedmiotowy opodatkowania wskazany w art. 7 ust. 2 określony został jedynie w jego części wstępnej (a nie także w ust. 3, jak to było przed nowelizacją). Przepis art. 7 ust. 3 ustawy o VAT określa więc obecnie tylko rodzaje towarów, których przekazanie wskazane w art. 7 ust. 2, czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania (wyłączenie przedmiotowe). Jest on zatem przepisem szczególnym w stosunku do art. 7 ust. 2, obecnie więc brak jest bezpośredniego związku tego wyłączenia z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa jak to było przed nowelizacją.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.