INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2010 r. (data wpływu 6 kwietnia 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 maja 2010 r. (data wpływu 31 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazanych premii pieniężnych oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazanych premii pieniężnych oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 26 maja 2010 r. (data wpływu 31 maja 2010 r.) o doprecyzowanie zaistniałego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność, w ramach której wyprodukowane przez siebie produkty sprzedaje za pośrednictwem placówek handlowych w postaci dużych sieci detalicznych. Placówki handlowe wchodzą w skład sieci handlowej, której organizatorem jest spółka XXXX. W umowie Zainteresowany zobowiązuje się do wypłacenia spółce XXXX premii, jeżeli wartość zakupów netto określonych w umowie produktów zrealizowanych przez placówki handlowe XXXX w danym okresie rozliczeniowym obejmującym kwartał kalendarzowy, osiągnie poziom co najmniej taki jak wskazano w umowie (xxxx zł).

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, iż sklepy (placówki) wchodzące w skład sieci handlowej spółki XXXX stowarzyszone są z tą spółką na zasadzie franczyzy. Wnioskodawca dostarcza towary bezpośrednio do placówek. Faktury są wystawiane osobno na każdą z placówek (sklep). Premia zostaje udzielona spółce XXXX, a Zainteresowany nie posiada wiedzy w jaki sposób spółka ta nią dysponuje. Wnioskodawca nie jest w stanie powiązać premii z konkretnymi dostawami, odnosząc je do konkretnych towarów lub ich grup. Wnioskodawca w zamian za udzielone premie nie posiada żadnych roszczeń o wykonanie jakichkolwiek usług przez spółkę XXXX lub placówki handlowe. Żadne działania ze strony placówek spółki XXXX na rzecz Zainteresowanego nie są podejmowane. Wypłacenie premii przez Wnioskodawcę zależy tylko wyłącznie od dokonania określonego obrotu. Z uzupełnienia wniosku wynika, że wysokość premii kształtowana jest jako ustalony procent wartości zakupów netto.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy udzielane przez Wnioskodawcę premie objęte są zakresem przedmiotowym czynności opodatkowanych zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług...
2. Jeśli przedmiotowe premie podlegają podatkowi VAT, to czy w związku z tym podatnik posiada prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktur VAT dokumentujących udzielone premie...

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane premie pieniężne nie są wynagrodzeniem za świadczone przez niego usługi. Udzielona premia ma zachęcić kontrahenta do dalszej współpracy i w ten sposób pozostaje ona bez wpływu na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Otrzymane premie pieniężne nie stanowią usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm. – dalej: ustawa o VAT) i nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Zdaniem Zainteresowanego, w przypadkach, gdy otrzymanie przez nabywcę premii pieniężnej za przekroczenie określonej wartości sprzedanych produktów w placówkach handlowych należących do spółki XXXX nie wiąże się z jakimiś dodatkowymi czynnościami na rzecz sprzedawcy tych produktów (typu: obowiązek stosownej ekspozycji, czynności o charakterze marketingowym, zobowiązania do osiągnięcia konkretnego stopnia satysfakcji ostatecznego klienta itp.), to wspomniana premia pozostaje obojętna dla podatku od towarów i usług w świetle art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Przeciwna wykładnia prowadziłaby bowiem do podwójnego opodatkowania tego samego zdarzenia, co zaś pozostaje sprzeczne z regulacjami zarówno prawa polskiego jak i wspólnotowego.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez odpłatne świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 tej ustawy, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej; zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Z treści przywołanego unormowania wynika, że pojęcie świadczenie usług ma bardzo szeroki zakres, nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także jego zaniechania poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zgodnie z art. 8 ust. 1, usługą jest świadczenie, które nie stanowi dostawy towaru. Nie może zatem wystąpić taka sytuacja faktyczna, w rozumieniu tego unormowania, która jednocześnie stanowiłaby dostawę towaru i świadczenie usługi. Podkreślić należy, że dokonywanie zakupów u kontrahenta mieści się w czynności opodatkowanej, podatkiem od towarów i usług, w postaci dostawy towarów.

Nie można więc uznać, że zrealizowanie określonego z góry pułapu zakupów określonych umową towarów – za świadczenie usługi. W opinii Wnioskodawcy, czynności stanowiące dostawę towaru, nie mogą, poprzez ich zsumowanie, przekształcić się w usługę. Podstawą dla takiego założenia jest przede wszystkim treść art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, z której to wynika, że dostawa nie może być jednocześnie usługą (por. wyrok NSA z dnia 6 lutego 2007 r. sygn. I FSK 94/06 niepubl.).

Zainteresowany wskazuje, że dokonując interpretacji powołanego przepisu należy odnieść się również do unormowań Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.06.347.1), a w szczególności do odpowiednika art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, jakim jest art. 24 pkt 1 Dyrektywy. Zgodnie z treścią tego przepisu, pojęcie „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję nie stanowiącą dostawy towarów. Zauważyć zatem trzeba, iż na gruncie Dyrektywy VAT funkcjonuje takie samo rozwiązanie prawne – dostawa towaru nie może jednocześnie stanowić świadczenia usługi. Konsekwencją tego jest stwierdzenie, że we wspólnotowym systemie podatku od wartości dodanej suma określonej ilości dostaw towarów nie może stanowić usługi.

Przepis art. 24 Dyrektywy, zawierający definicję świadczenia usług, tworzy wraz z art. 14, definiującym dostawę towarów oraz art. 30, zawierającym definicję importu, zakres opodatkowania dokonywanych transakcji, stanowiąc bazę systemu podatku od wartości dodanej. System ten, co do zasady, obejmuje wszystkie transakcje wykonywane w ramach działalności gospodarczej i odzwierciedla jedną z podstawowych cech podatku, wyrażoną w art. 1 Dyrektywy – powszechność opodatkowania. Oznacza to, że wszelkie transakcje wykonywane w ramach działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, ale jednocześnie, że transakcje już opodatkowane nie mogą podlegać ponownemu opodatkowaniu. Nie może bowiem ta sama czynność prawna być opodatkowywana dwukrotnie tym samym podatkiem od wartości dodanej.

Z uzasadnienia wyroku ETS w sprawie C-231/94 (Faaborg – Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg) wynika, że każdorazowo należy ustalać, czy transakcja stanowi dostawę towarów, czy też świadczenie usług. Trybunał orzekł, że o tym, czy w świetle VI Dyrektywy dana transakcja stanowi dostawę towarów, czy świadczenie usług, powinny decydować wszystkie okoliczności zawarcia tejże transakcji (por. M. Chomiuk w: K. Sachs, VI Dyrektywa VAT, Wydawnictwo C.H. BECK, Warszawa 2004, s. 112-113). Z przywołanego orzeczenia wywieść należy wniosek, że albo występuje dostawa towarów, albo świadczenie usług.

Zauważyć więc należy na gruncie niniejszej sprawy, że opodatkowanie – jako usługi – nabycia określonej ilości towaru, będzie prowadziło do podwójnego opodatkowania tej samej czynności, pierwszy raz jako sprzedaży (dostawy towaru), drugi, jako świadczenia usługi zakupu tego samego towaru o określonej łącznej wartości w ramach tej samej transakcji. Podkreślić w związku z tym należy, iż podwójne opodatkowanie jest sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości i powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 84 oraz w pewnym sensie w art. 217 Konstytucji (por. R. Mastalski, Skutki prawne wystawienia faktury w podatku od towarów i usług, „Przegląd Podatkowy” 2001, nr 7, s. 26). Na temat zasady zakazu podwójnego opodatkowania w krajowym systemie prawa podatkowego, w szczególności na gruncie podatku od towarów i usług, wielokrotnie wypowiadał się Trybunał Konstytucyjny i Naczelny Sąd Administracyjny. Dla przykładu można wskazać na orzeczenie Trybunału z dnia 25 października 2004 r., sygn. akt SK 33/03, OTK-A 2004/9/94 oraz uchwałę 7 sędziów NSA z dnia 22 kwietnia 2002 r., sygn. akt FPS 2/02, ONSA 2002/4/136.

Podwójne opodatkowanie podatkiem od wartości dodanej we wspólnotowym systemie podatku od wartości dodanej, jest także niedopuszczalne. Państwa Członkowskie zobowiązane są do podjęcia niezbędnych środków, aby uniknąć podwójnego opodatkowania. Wynika to wprost z treści przepisów VI Dyrektywy VAT – art. 8 ust. 1, art. 9 ust. 3 oraz art. 14 ust. 2. Zgodnie z art. 8 ust. 1, odnoszącym się do miejsca opodatkowania dostawy towarów, Państwo Członkowskie, na którego terytorium dokonywana jest instalacja lub montaż podejmie wszystkie niezbędne środki, aby uniknąć podwójnego opodatkowania w tym kraju. Przedstawiona argumentacja świadczy jednoznacznie, iż podstawowym celem wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej, w konsekwencji także podatku od towarów i usług, jest wyeliminowanie podwójnego opodatkowania tych samych transakcji. Tym samym, za niedopuszczalne należy uznać opodatkowanie podatkiem od towarów i usług transakcji sprzedaży, raz jako sprzedaży – dostawy towaru, drugi jako zakupu towaru – jako usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Ponadto, Wnioskodawca podkreśla, że usługa w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT oraz art. 24 ust. 1 Dyrektywy VAT, to transakcja gospodarcza. Oznacza to, iż stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Tymczasem nie dość, że wypłata premii wiąże się w istocie z wykonaniem określonej sumy czynności będących elementem dostawy towarów, to niezrealizowanie przez nabywcę określonego pułapu obrotów nie jest obwarowane żadną sankcją, czy jakąkolwiek odpowiedzialnością. Przedmiotowe premie są więc wyłącznie nagrodą za osiągnięcie określonego rezultatu, a nie za wykonanie dodatkowych czynności. Osiągnięcie określonego pułapu sprzedaży w ramach umowy dostawy nie może natomiast przekształcić się w świadczenie usług, co podkreślone zostało wielokrotnie w uzasadnieniach wspomnianych wyroków sądów administracyjnych. Bezspornie również omawiane upusty stanowią swoistego rodzaju czynnik mobilizujący. Tyle że, istota samej premii sprowadza się właśnie do zachęty dla osiągnięcia danego efektu. Z tego punktu widzenia każda premia stanowi „wynagrodzenie” za jakieś zamierzone zachowanie. Jednakże w momencie kiedy tym określonym zachowaniem jest tylko zakup towarów (już na gruncie ustawy opodatkowany), to nie można mówić, że rozważany rabat jest zapłatą za świadczenie jakichś odrębnych usług. Tych ostatnich po prostu brak (wyrok WSA w Krakowie z dnia 28 lipca 2009 r., sygn. akt I SA/Kr 653/09). Zainteresowany zaznacza, iż za brakiem podstaw prawnych do opodatkowania premii czy bonusów za zwiększanie zakupów opowiadają się również przedstawiciele piśmiennictwa, m.in. A. Bartosiewicz w Komentarzu do art. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT. Komentarz, Lex, 2007, wyd. II, czy J. Zubrzycki w Leksykonie VAT (por. J. Zubrzycki w Leksykon VAT, tom I, Wydawnictwo UNIMEX 2006, s. 498). Zdaniem autorów, osiągnięcie przez nabywcę towarów określonej umownie wielkości obrotów (zakupów) z danym sprzedawcą nie jest usługą w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a zatem wypłacana nabywcy towarów przez Wnioskodawcę premia za uzyskanie określonego pułapu obrotów – nie stanowi odpłatności (wynagrodzenia za świadczenie usług). Tym samym, wypłacenie tego rodzaju premii jest obojętne z punktu widzenia podatku od towarów i usług, podlega natomiast u nabywcy towarów, któremu ta premia jest przekazywana, zaliczeniu do przychodów w podatku dochodowym. W opinii Zainteresowanego, wypłacana premia nie stanowi usługi w związku z czym, nie należy dokumentować jej wypłacenia poprzez fakturę VAT.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w odpowiedzi na pytanie pierwsze, zrealizowanie przez kontrahenta Zainteresowanego określonej wartości zakupów netto, po przekroczeniu których wypłacane są premie pieniężne nie stanowi usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W konsekwencji, czynność ta nie podlega opodatkowaniu VAT.

Natomiast, w odniesieniu do pytania drugiego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż skoro wypłatę premii pieniężnych nie należy dokumentować fakturami VAT, to jednocześnie nie powstaje prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktur VAT dokumentujących udzielone premie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119 (art. 8 ust. 3 ustawy).

Uwzględniając powyższe wskazać należy, iż każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu, mieści się w definicji usługi. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 ustawy.

Usługa, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, to transakcja gospodarcza, co oznacza, iż stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Podstawą opodatkowania jest obrót z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku – art. 29 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 29 ust. 4 ustawy, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Podatnicy podejmują różnorodne działania w zakresie intensyfikacji sprzedaży towarów, w efekcie których wypłacane są tzw. premie pieniężne nabywcom. Skutki podatkowe dotyczące wypłacania premii pieniężnych nabywcom uzależnione są od wielu czynników, m.in. od ustalenia, za co faktycznie premie pieniężne zostały wypłacone, tzn. czy dotyczą konkretnych dostaw, czy też odnoszą się do wszystkich dostaw w określonym czasie, bądź też związane są ze świadczeniem dodatkowych usług na rzecz sprzedawcy itp.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność, w ramach której wyprodukowane przez siebie produkty sprzedaje za pośrednictwem placówek handlowych w postaci dużych sieci detalicznych. Placówki handlowe wchodzą w skład sieci handlowej, której organizatorem jest spółka XXXX. W umowie Zainteresowany zobowiązuje się do wypłacenia spółce XXXX premii, jeżeli wartość zakupów netto określonych w umowie produktów zrealizowanych przez placówki handlowe XXXX w danym okresie rozliczeniowym obejmującym kwartał kalendarzowy, osiągnie poziom co najmniej taki jak wskazano w umowie (xxxx zł). Sklepy (placówki) wchodzące w skład sieci handlowej spółki XXXX stowarzyszone są z tą spółką na zasadzie franczyzy. Wnioskodawca dostarcza towary bezpośrednio do placówek. Faktury są wystawiane osobno na każdą z placówek (sklep). Premia zostaje udzielona spółce XXXX, a Zainteresowany nie posiada wiedzy w jaki sposób spółka ta nią dysponuje. Wnioskodawca nie jest w stanie powiązać premii z konkretnymi dostawami, odnosząc je do konkretnych towarów lub ich grup. Wnioskodawca w zamian za udzielone premie nie posiada żadnych roszczeń o wykonanie jakichkolwiek usług przez spółkę XXXX lub placówki handlowe. Żadne działania ze strony placówek spółki XXXX na rzecz Zainteresowanego nie są podejmowane. Wypłacenie premii przez Wnioskodawcę zależy tylko wyłącznie od dokonania określonego obrotu. Wysokość premii kształtowana jest jako ustalony procent wartości zakupów netto.

Wobec powyższego w sytuacji, gdy nabywca towarów, który otrzymuje premię pieniężną od producenta, nie jest w żaden sposób zobowiązany do świadczenia jakichkolwiek usług, w tym usług o charakterze promocyjnym, marketingowym i reklamowym na rzecz dostawcy towarów, to stwierdzić należy, iż nie wykonuje on żadnych dodatkowych czynności poza dokonywaniem zakupów towarów danego producenta. Oznacza to, że opisane we wniosku premie pieniężne wypłacane przez Wnioskodawcę nie są w żaden sposób związane z uzyskaniem świadczenia wzajemnego, gdyż brak jest takich działań, które są czynnościami dodatkowymi do jakich zobligowany jest odbiorca towaru postanowieniami wynikającymi z umowy dotyczącej otrzymywania premii pieniężnej. Za taką czynność dodatkową nie można uznać dokonywania zakupów towarów przez kontrahenta – spółkę XXXX w trakcie określonego przedziału czasowego w ustalonej w umowie wysokości.

Zatem, z przedmiotowego wniosku wynika, że Zainteresowany wypłaca kontrahentowi (nabywcy towarów) premie pieniężne będące gratyfikacją wyłącznie z tytułu osiągnięcia odpowiedniej wielkości obrotów w przewidzianym okresie rozliczeniowym.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż kontrahent otrzymujący premię pieniężną nie świadczy wobec wypłacającego premię (Wnioskodawcy) usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. A zatem, otrzymywane premie pieniężne z tytułu zakupu określonej ilości towarów bez innych świadczeń i dodatkowych usług, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, ani zapłaty za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

W związku z odpowiedzią na pytanie pierwsze, drugie pytanie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego – staje się bezprzedmiotowe.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w wydanej interpretacji rozpatrzone. W szczególności, niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii skutków podatkowych w zakresie, czy opisane przez Wnioskodawcę premie pieniężne stanowią rabat obniżający wartość towarów, który powinien być dokumentowany fakturami korygującymi – zgodnie z art. 29 ust. 4 ustawy – zmniejszający podstawę opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.