INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 18 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 1456/09 – stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2009 r. (data wpływu: 12 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, będący Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, świadczy usługi dystrybucji gazu. W ramach integracji Zainteresowany organizuje swoim pracownikom różnego rodzaju zawody sportowe, w tym branżowe, a także organizuje imprezy integracyjne o charakterze sportowym. Spółka w ramach wydatków na zawody sportowe ponosi koszty związane z udziałem pracowników. Uczestnicy zawodów sportowych rywalizują między sobą w różnego rodzaju dyscyplinach sportowych. W przypadku zawodów branżowych oddelegowane są osoby najlepsze w danej dyscyplinie do reprezentowania Spółki. Działania te zmierzają do utrwalenia oznaczenia firmy w pamięci aktualnych oraz przyszłych nabywców, zachęcając ich do nawiązania i kontynuowania dalszej współpracy, co w konsekwencji prowadzi do zwiększenia przychodów Spółki. Powyższe działania mają szczególne znaczenie dla Wnioskodawcy w sytuacji uwolnienia rynku gazu w 2007 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki poniesione na dofinansowanie różnego rodzaju imprez integracyjnych (zawodów sportowych) organizowane przez Spółkę, w których biorą udział chętni pracownicy jak i osoby oddelegowane z innych Spółek w ramach tej samej branży (imprezy polegają między innymi na zawodach siatkówki, w strzelaniu, w jeździe konnej) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
2. Czy wydatki poniesione na rzecz pracowników biorących udział w integracji – zawodach sportowych (przejazdy, wyżywienie, zakwaterowanie) sfinansowany ze środków obrotowych Spółki dolicza się do przychodów na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Tutejszy organ informuje, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na drugie pytanie przedstawione we wniosku, natomiast w zakresie odpowiedzi na pierwsze pytanie wydano interpretację indywidualną nr ILPB3/423-140/09-4/MC z dnia 5 maja 2009 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, w części dotyczącej pytania drugiego, zgodnie z art. 9 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, do których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-19, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Każde świadczenie otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, bez względu na źródło finansowania, zaliczane jest do jego przychodu ze stosunku pracy. Jeżeli nie jest to świadczenie zwolnione z opodatkowania, to zakład pracy jest obowiązany od jego wartości pobrać zaliczkę na podatek dochodowy. W celu integracji załogi oraz podniesienia poziomu kultury fizycznej pracowników Spółka organizuje różnego rodzaju zawody sportowe, m. in. zawody branżowe oraz szereg innych imprez integracyjnych o charakterze sportowym. Koszty uczestnictwa w przedmiotowych zawodach obejmują m. in. przejazdy, wyżywienie, zakwaterowanie uczestników, wpisowe za uczestnictwo, opłaty za obiekty sportowe, etc. Spółka nie nalicza podatku, wychodząc z założenia, że nie da się przyporządkować świadczenia do danej osoby, gdyż często składy zakładowych drużyn są ustalane spontanicznie. Poza tym Spółka ma wątpliwości, czy osoby, które reprezentują pracodawcę na firmowym turnieju, uzyskują z tego tytułu jakąś korzyść. Tym bardziej jeśli rywalizują z przedsiębiorstwami z tej samej branży. To tak, jak byłyby w pracy – mają bowiem pokazać, że są lepsi od konkurencji. Osoby biorące udział w zawodach sportowych branżowych są oddelegowane do reprezentowania Spółki. Uczestnicy zawodów sportowych są wizytówką przedsiębiorstwa. W związku z powyższym, zdaniem Spółki, wydatki poniesione na organizację imprez integracyjnych zawodów sportowych stanowią element kosztów pracowniczych. Wydatki te, podobnie jak wynagrodzenie zasadnicze pracowników, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, nagrody i premie oraz inne świadczenia dodatkowe, stanowią istotny element polityki kadrowej Spółki, która prowadzona we właściwy sposób przekłada się na zwiększenie przychodów. Podobne stanowisko, potwierdzające pozytywny wpływ spotkań integracyjnych oraz zawodów sportowych - jako elementu motywacyjnego – na przychody przedsiębiorstwa, a także traktowanie wydatków na takie spotkania jako kosztów pracowniczych, zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 13 lutego 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 4283/06). Integracja poprzez zawody sportowe zawiązuje i umacnia istniejące pomiędzy pracownikami więzy koleżeństwa. Dzięki niej pracownicy tworzą zgrany zespół, który ściślej identyfikuje się z celami Spółki, a przez to pracuje się wydajniej, efektywniej i poprawniej. To z kolei przekłada się bezpośrednio na zdolność Spółki do generowania przychodów podatkowych. W przypadku zawodów branżowych, do uczestnictwa w imprezie oddelegowane są osoby reprezentujące najwyższy poziom umiejętności sportowych w danej dyscyplinie. Skład drużyny reprezentującej Spółkę, na skutek różnorodnych zdarzeń losowych, podlega jednak częstej rotacji. Tym samym ze świadczenia w postaci uczestnictwa w zawodach branżowych nie korzystają stale te same osoby, a co za tym idzie, w opinii Spółki, nie ma możliwości przyporządkowania wartości świadczenia konkretnemu pracownikowi. Udział w imprezie integracyjnej lub zawodach branżowych ma charakter delegacji służbowej i jest ściśle związany z wykonywaną pracą. Celem udziału pracownika w imprezie integracyjnej, zawodach branżowych jest bowiem nie rekreacja pracownika, ale lepsza motywacja do pracy, względy marketingowe i korporacyjne. Tym samym poprzez taki udział pracownik nie uzyskuje korzyści, które podlegałyby opodatkowaniu PIT i ZUS. Co więcej, w przypadkach imprez integracyjnych i zawodów branżowych przeważnie trudno byłoby wyodrębnić wartość ewentualnego przysporzenia po stronie pracownika.

W dniu 5 maja 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPB2/415-152/09-3/TR stwierdzając, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2009 r. jest nieprawidłowe.

W dniu 1 czerwca 2009 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w związku z wydaniem interpretacji indywidualnej z dnia 5 maja 2009 r., nr ILPB2/415-152/09-3/TR (nadane w polskiej placówce pocztowej w dniu 27 maja 2009 r.).

Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 29 czerwca 2009 r. nr ILPB2/415W-43/09-2/AM. W dniu 10 sierpnia 2009 r. wpłynęła do tutejszego organu skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 18 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 1456/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację.

Dnia 23 sierpnia 2010 r. do tutejszego organu wpłynęło pismo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 19 sierpnia 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 1456/09 w sprawie doręczenia prawomocnego orzeczenia i zwrotu akt.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu stwierdził, że przedmiotem podatku dochodowego od osób fizycznych jest dochód. Należy pamiętać, że pojęcie dochodu jest zwrotem języka prawnego o ściśle określonym w ustawie znaczeniu. Wynikają z powyższego dwa podstawowe skutki. Po pierwsze, że nie można utożsamiać dochodu w sensie ekonomicznym z dochodem podatkowym. Możliwe jest bowiem, że u podmiotu wystąpi dochód podatkowy mimo braku realnego przyrostu majątkowego, albo że wystąpi realny przyrost majątku, lecz nie będzie on stanowił dochodu podatkowego. Po drugie, pamiętać należy, że przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stosuje się do pewnych rodzajów działalności czy też typów zdarzeń, co powoduje, że mimo wystąpienia przyrostu majątkowego, możliwego do rozpatrywania w kategoriach dochodowych, nie będzie on uznany za dochód podatkowy.

Sąd wskazał, że jednym ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 updof jest stosunek pracy (ust. 1 pkt 1). W myśl art. 12 ust. 1 updof, przychodami ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wyliczenie zawarte w powyższym katalogu ma charakter otwarty, a to ze względu na użycie sformułowań „wszelkie wypłaty” oraz „wartość innych (...) świadczeń”. Oznacza to, że dla kwalifikacji danego przychodu jako przychodu pochodzącego ze stosunku pracy (i stosunków pokrewnych) decydującego znaczenia nie ma nazwa świadczenia czy też tytuł wypłaty, ale przede wszystkim fakt, w ramach jakiego stosunku jest ono otrzymywane, od kogo pochodzi i na czyją rzecz jest dokonywane. Świadczeniodawcą (dokonującym) wypłaty jest pracodawca, natomiast beneficjentem jest pracownik (ewentualnie były pracownik).

Jak zauważył Sąd, jedną z kategorii przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy zakładowej oraz spółdzielczego stosunku pracy jest wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Inne świadczenia to takie świadczenia, które nie są ani świadczeniami rzeczowymi, ani nie stanowią świadczenia ponoszonego za pracownika.

Świadczenie nieodpłatne to takie, które pracownik otrzymuje całkowicie pod tytułem darmowym, co oznacza, że w zamian za to świadczenie nic nie świadczy ani też zobowiązuje się do przyszłych świadczeń.

Z powyższego wynika, że jedną z kategorii przychodów są inne nieodpłatne świadczenia.

Sąd zaznaczył, iż ustawodawca w odmienny sposób określił sposób obliczenia wartości dla każdej z kategorii świadczeń wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czemu dał wyraz w ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a, 2b art. 11 powołanej ustawy. Zatem dla potrzeb wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie, aby móc zastosować właściwą metodę obliczenia jego wartości. Trzeba podkreślić, że ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości ww. świadczeń w sposób inny niż określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stąd też, jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Kolejną istotną kwestią jest możliwość ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia uzyskanego przez pracownika w kontekście charakteru ponoszonych przez Skarżącą wydatków. Konieczne jest też sięgnięcie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi „iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Według regulacji zawartej w przytoczonym przepisie, żeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika.

W ocenie Sądu, przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy, wskazać należy, iż strona skarżąca wskazywała na imprezy integracyjne (sportowe), które mają charakter otwarty co oznacza, że udział w nich mają prawo brać wszyscy pracownicy, podniosła, iż opłata za tak zorganizowaną imprezę najczęściej ma formę opłaty zryczałtowanej. Podniosła, iż w praktyce nie posiada informacji, który z pracowników z tej imprezy skorzystał, a nawet jeśli tak w to w jakim zakresie. Przy takim stanie faktycznym, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, gdzie opłata jest wznoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik z usług korzystał, czy też nie, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanych imprez. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy konkretny pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenie i jaka jest jego wartość.

Sąd zauważył, iż podatnik we wniosku wskazał na imprezy sportowe o charakterze integracyjnym o czym była mowa wyżej, ale też swoje zapytanie odniósł do stanu faktycznego jakim jest udział jego pracowników w sportowych zawodach branżowych. Wnioskodawca podał, iż w przypadku zawodów branżowych, oddelegowane są osoby najlepsze w danej dyscyplinie do reprezentowania spółki. Działania te zmierzają do utrwalenia oznaczenia firmy w pamięci aktualnych oraz przyszłych nabywców (potencjalnych klientów spółki), zachęcając ich do nawiązania i kontynuowania ze spółką współpracy handlowej co ma doprowadzić do zwiększenia przychodów spółki.

Przy tak przedstawionym stanie faktycznym – według Sądu – należy odpowiedzieć na pytanie, czy w tej sytuacji mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika spółki z naruszeniem art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Sądu, odpowiedź na tak postawione pytanie winna być negatywna. W sytuacji przedstawionej wyżej pracownicy spółki uczestnicząc w zawodach sportowych branżowych występują w imieniu i na rzecz swojego pracodawcy. Przez uczestnictwo w zawodach branżowych utrwalają, promują wizerunek firmy, a w konsekwencji nie można wykluczyć, iż poprzez takie działanie marketingowo-reklamowe spółki może dojść do zwiększenia przychodów spółki. Trudno w takiej sytuacji przyjąć, iż wysyłając drużynę sportową składającą się z pracowników spółki i ponosząc koszty jej udziału w imprezie sportowej branżowej działanie spółki (ponoszenie kosztów tej imprezy) nakierowane jest działaniem na rzecz pracowników. Zdaniem Sądu w takiej sytuacji marny do czynienia wręcz z sytuacją odwrotną, a mianowicie, to pracownicy spółki (ci przez nią oddelegowani, najlepsi w danej dziedzinie sportowej) podejmują działania na rzecz spółki. promując w ten sposób jej wizerunek na rynku handlowym. W takiej sytuacji nie sposób przyjąć, iż działania pracodawcy zostały poczynione jako nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika.

Zatem, ponownie rozpoznając sprawę, winien organ dokonujący interpretacji uwzględnić stanowisko Sądu, wyrażone w niniejszej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 18 marca 2010 r., sygn. akt I SA/WR 1456/09 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty - bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się między innymi różnego rodzaju wyjazdy o charakterze imprez integracyjnych.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy. Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m. in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż wskazane imprezy integracyjne (sportowe), mają charakter otwarty, co oznacza, że udział w nich mają prawo brać wszyscy pracownicy. Opłata za tak zorganizowaną imprezę najczęściej ma formę opłaty zryczałtowanej. W praktyce pracodawca nie posiada informacji, który z pracowników z tej imprezy skorzystał, a nawet jeśli tak, w to w jakim zakresie. Przy takim stanie faktycznym, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, gdzie opłata jest wznoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik z usług korzystał, czy też nie, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanych imprez. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy konkretny pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenie i jaka jest jego wartość.

Ponadto, mimo, że podatnik we wniosku wskazał na imprezy sportowe o charakterze integracyjnym, to swoje zapytanie odniósł też do stanu faktycznego jakim jest udział jego pracowników w sportowych zawodach branżowych. Wnioskodawca podał, iż w przypadku zawodów branżowych, oddelegowane są osoby najlepsze w danej dyscyplinie do reprezentowania spółki. Działania te zmierzają do utrwalenia oznaczenia firmy w pamięci aktualnych oraz przyszłych nabywców (potencjalnych klientów spółki), zachęcając ich do nawiązania i kontynuowania ze spółką współpracy handlowej co ma doprowadzić do zwiększenia przychodów spółki.

W sytuacji przedstawionej wyżej pracownicy spółki uczestnicząc w zawodach sportowych branżowych występują w imieniu i na rzecz swojego pracodawcy. Przez uczestnictwo w zawodach branżowych utrwalają, promują wizerunek firmy, a w konsekwencji nie można wykluczyć, iż poprzez takie działanie marketingowo-reklamowe spółki może dojść do zwiększenia przychodów spółki. Trudno w takiej sytuacji przyjąć, iż wysyłając drużynę sportową składającą się z pracowników spółki i ponosząc koszty jej udziału w imprezie sportowej branżowej działanie spółki (ponoszenie kosztów tej imprezy) nakierowane jest działaniem na rzecz pracowników. W takiej sytuacji marny do czynienia wręcz z sytuacją odwrotną, a mianowicie, to pracownicy spółki (ci przez nią oddelegowani, najlepsi w danej dziedzinie sportowej) podejmują działania na rzecz spółki. promując w ten sposób jej wizerunek na rynku handlowym. W takiej sytuacji nie sposób przyjąć, iż działania pracodawcy zostały poczynione jako nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika.

Reasumując, należy stwierdzić, że wartość przedmiotowych wydatków na rzecz pracowników z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej nie stanowi dla pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek płatnika z przedmiotowego tytułu.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.