INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Urzędu Miasta reprezentowanego przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2010 r. (data wpływu 8 marca 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 maja 2010 r. (data wpływu 21 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie okresu korekty podatku naliczonego dotyczącego instalacji wodnych i kanalizacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie okresu korekty podatku naliczonego dotyczącego instalacji wodnych i kanalizacyjnych. W dniu 21 maja 2010 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego oraz pełnomocnictwo.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina w latach 2005 - 2009 poniosła nakłady inwestycyjne na budowę (w ramach sieci) kilku instalacji wodociągowych oraz instalacji kanalizacji sanitarnej. Instalacje te zostały wybudowane w obcym gruncie, nie należącym do Gminy, w większości przypadków za wyrażoną zgodą przez właścicieli gruntu. W przypadku dróg publicznych był to na ogół Skarb Państwa, a w pozostałych przypadkach prywatni właściciele o charakterze instytucjonalnym i prywatnym.

Do końca roku 2009 przedmiotowe instalacje nie służyły obrotowi opodatkowanemu podatkiem VAT. W roku 2010 nastąpi jednak istotna zmiana, gdyż Gmina zamierza oddać ww. instalacje w dzierżawę. Zmiana sposobu użytkowania instalacji ze względu na zamiar wykonywania obrotu opodatkowanego podatkiem VAT, w konsekwencji wywoła potrzebę skorygowania podatku VAT naliczonego. Na podstawie art. 91 ust. 7 ustawy o podatku VAT, powyższa zmiana uprawnia podatnika do częściowego odliczenia zapłaconego wcześniej podatku VAT naliczonego przy nabyciu inwestycji. Przedmiotowe instalacje są środkami trwałymi i zaliczane są do budowli, które stanowią nieruchomość.

Nieruchomość oznacza wydzielony obszar ziemi wraz z budynkami oraz innymi urządzeniami na nim wzniesionymi. Obejmuje także zasoby naturalne znajdujące się pod jej powierzchnią (lub lustrem wody), a także przestrzeń nad nią. Definicja nieruchomości jest uregulowana prawnie.

Definicja nieruchomości, obowiązująca w Polsce, wynika z ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) oraz uregulowań zawartych w innych przepisach, np. z przepisów ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, z przepisów o ewidencji gruntów i budynków z dnia 17 maja 1989 r. Prawo Geodezyjne i Kartograficzne, z ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Definicja zawarta w Kodeksie cywilnym (art. 46) stanowi, że „nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej, stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwałe z gruntami związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności”.

Budowlą z kolei jest każdy obiekt budowlany nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury, taki jak np. lotnisko, droga, linia kolejowa, most, wiadukt przepust, sieć techniczna, oczyszczalnia ścieków.

Do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane. W związku z tym, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności, własność rzeczy rozciąga się automatycznie na przedmiot, który stał się częścią składową tej rzeczy.

Z art. 48 Kodeksu cywilnego wynika, że to, co zostało połączone z gruntem, dzieli los prawny gruntu, czyli właściciel gruntu jest właścicielem wszystkiego, co jest trwale związane z gruntem (budynki, budowle, inne urządzenia). Należy, zatem stwierdzić, że co do zasady, budynek, czy budowla wzniesiona przez samoistnego posiadacza gruntu nie stanowi jego własności. Oznacza to, że nie może on dokonać sprzedaży tego budynku, budowli. Jednakże jest właścicielem nakładów, które poniósł na wybudowanie budynku, budowli. Przedmiotem obrotu mogą, zatem być nakłady poniesione na ich wybudowanie. Nakład w rozumieniu prawa cywilnego polega na dobrowolnym użyciu własnych przedmiotów majątkowych lub środków w interesie drugiej strony lub na jej rzecz. W tym znaczeniu nakłady obejmują, wszelkiego rodzaju reparacje, ulepszenia rzeczy, przebudowę i budowę na nieruchomości itp.

Wybudowane przez inwestora instalacje wodne i kanalizacyjne w obcym gruncie, jeśli inwestor miał tytuł prawny do korzystania z gruntu (np. dzierżawa gruntu) stanowią inwestycje w obcym środku trwałym, efektem tych inwestycji jest wybudowanie instalacji, które według KŚT są zaliczane do budowli.

Do środków trwałych podlegających amortyzacji zaliczyć należy stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, w szczególności:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością;
• maszyny, urządzenia i środki transportu;
• inne przedmioty,

Do podlegających amortyzacji środków trwałych należy również zaliczyć - bez względu na przewidywany okres używania - między innymi następujące składniki majątku:

• przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”;
• budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) zawiera objaśnienia, bardzo pomocne przy ustalaniu odpowiedniego symbolu KŚT. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe, itd.

Grupa 2 KŚT – „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej” obejmuje obiekty budowlane naziemne i podziemne o charakterze stałym, nie klasyfikowane jako budynki, tj. kompleksowe budowle na terenach przemysłowych, rurociągi, linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, infrastrukturę transportu oraz pozostałe obiekty inżynierii lądowej i wodnej.

Przy budowlach liniowych, takich jak rurociągi, drogi, linie energetyczne i telekomunikacyjne - obiektami są poszczególne ich odcinki, odpowiadające bądź istniejącemu podziałowi administracyjnemu lub eksploatacyjnemu, bądź charakteryzujące się odmienną konstrukcją ewentualnie innymi wyróżnialnymi cechami technicznymi.

Dnia 21 maja 2010 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego wskazując, iż Gmina w latach 2005-2009 poniosła nakłady inwestycyjne na budowę (w ramach sieci) kilku instalacji wodociągowych oraz instalacji kanalizacji sanitarnej. Instalacje te zostały wybudowane:

• w gruncie, będącym własnością gminy,
• w gruncie, nie należącym do gminy, ale do Skarbu Państwa i pozostającym w użytkowaniu wieczystym Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa wykorzystywane nieodpłatnie przez właściciela instalacji na podstawie zawartej wcześniej umowy,
• w gruncie, nie należącym do gminy, ale do Skarbu Państwa oraz prywatnych właścicieli, wykorzystywane nieodpłatnie przez właściciela instalacji na podstawie zawartych wcześniej umów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku instalacji wodnych i kanalizacyjnych, które dotychczas nie służyły sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, lecz po zawarciu umowy dzierżawy będą wykorzystywane do sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT – okres korekty podatku naliczonego dotyczący przedmiotowych instalacji (2. grupa klasyfikacji środków trwałych) zaliczanych do budowli a zbudowanych w swoim gruncie oraz w obcym gruncie, za zgodą właściciela gruntu, wynosi 5 czy też 10 lat...

Zdaniem Wnioskodawcy, okres korekty podatku naliczonego dotyczący instalacji wodnych i kanalizacyjnych, zaliczanych do drugiej grupy klasyfikacji środków trwałych (KŚT), zbudowanych w obcym gruncie, za zgodą właściciela gruntu, wynosi 10 lat, bowiem ww. instalacje jako budowle zaliczane są do nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to zgodnie z art. 90 ust. 2 ww. ustawy, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Na podstawie natomiast art. 90 ust. 3 proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Stosownie do art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-9, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11, dla zakończonego roku podatkowego. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli różnica między proporcją odliczenia określoną w art. 90 ust. 4 a proporcją określoną w zdaniu poprzednim nie przekracza 2 punktów procentowych.

W myśl art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym, są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat a w przypadku nieruchomości – w ciągu 10 lat, licząc począwszy od roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości – jednej dziesiątej, kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Jak stanowi, art. 91 ust. 2a ustawy, obowiązek dokonywania korekt w ciągu 10 lat, o którym mowa w ust. 2, nie dotyczy opłat rocznych pobieranych z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste; w przypadku tych opłat przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

Korekty, o której mowa w ust. 1 i ust. 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty (art. 91 ust. 3 powołanej ustawy).

Zgodnie z art. 91 ust. 4 – 6 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów, o których mowa w ust. 2, uważa się, że towary te są nadal używane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty. Korekta po sprzedaży, o której mowa w ust. 4, powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż. W przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru związane jest z czynnościami opodatkowanymi;
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi lub niepodlegającymi opodatkowaniu.

W tym miejscu należy przytoczyć przepis art. 91 ust. 7 ustawy, zgodnie z którym przepisy art. 91 ust. 1 – 6 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się to prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi. Ten ostatni przepis adresowany jest więc do podatników, którzy wykorzystywali nabyty towar do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługiwało prawo do odliczenia całości podatku naliczonego. Przepis nakazuje więc dokonanie korekty również tym podatnikom, którzy odliczyli podatek naliczony w całości, jako że nabyty towar służył wyłącznie sprzedaży opodatkowanej.

Wobec braku regulacji, która wprost dotyczyłaby kwestii korekty podatku naliczonego w związku z ulepszeniem środków trwałych należy zastosować zasady wynikające z art. 91 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT. Ulepszenie środka trwałego należy zatem traktować dla celów podatku VAT tak jak zakup odrębnego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 91 ust.7a ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

Jak stanowi art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do treści art. 47 § 1 k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy – w myśl § 2 powołanego przepisu – jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

W myśl art. 45 k.c. rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Z powołanych przepisów prawa cywilnego wynika zatem, iż nieruchomościami są grunty, ale i także budynki lub ich części trwale z gruntem związane. Grunt natomiast będąc przedmiotem materialnym jest rzeczą. W sytuacji natomiast, gdy na gruncie znajdują się budynki lub budowle wówczas uznawane są one za część składową gruntu stanowiąc nieruchomość.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. W punkcie 2 wymienionego przepisu wskazano, iż budynkiem jest obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Z kolei ustawa w punkcie 4 tego samego przepisu, definiuje obiekty małej architektury jako niewielkie obiekty, a w szczególności: kultu religijnego (...), posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej oraz użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku (…).

Z analizy przepisów prawa budowlanego wynika, iż budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury. Ponadto analiza przepisów wykazała, iż sieci wodociągowe oraz sanitarno-kanalizacyjne nie są budynkami ani też obiektami małej architektury, a contrario spełniają przesłanki do uznania ich za obiekt budowlany (budowlę). W świetle jednak przepisu art. 46 § 1 k.c. za odrębną nieruchomość uznać można jedynie budynek lub część budynku. W przedmiotowej sprawie – w ocenie czy instalacje sanitarno-kanalizacyjne oraz wodociągowe stanowią nieruchomość – uznać należy, iż trwale z gruntem związane instalacje stanowią część składową nieruchomości jaką w tym przypadku jest grunt. Częścią składową rzeczy (czyli gruntu) jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia. Trwale związane z gruntem instalacje nie mogłyby być od niego odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Gmina w latach 2005 – 2009 poniosła nakłady inwestycyjne na budowę kilku instalacji wodociągowych oraz instalacji kanalizacji sanitarnej. Wybudowano je na gruntach będących własnością Gminy, Skarbu Państwa (użytkowanych wieczyście przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa), oraz prywatnych właścicieli. Nieruchomości gruntowe należące do Skarbu Państwa oraz właścicieli prywatnych wykorzystywane były przez Gminę na podstawie zawartych wcześniej umów. Wybudowane instalacje wodne i kanalizacyjne w obcym gruncie stanowią inwestycje w obcym środku trwałym. Do końca roku 2009 przedmiotowe instalacje nie służyły sprzedaży opodatkowanej. W roku 2010 nastąpi jednak istotna zmiana, gdyż Gmina zamierza oddać ww. instalacje w dzierżawę. Jak wskazał Zainteresowany instalacje są środkami trwałymi zaliczanymi do grupy 2 KŚT „obiekty inżynierii lądowej i wodnej”, i zaliczane są do budowli, które stanowią nieruchomość.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opis zdarzenia przyszłego wskazać należy, iż okres korekty podatku naliczonego dotyczący przedmiotowych instalacji wynosi 10 lat. Powyższe wynika z faktu, iż – jak wskazał Wnioskodawca – instalacje te są budowlami i środkami trwałymi od których naliczana jest amortyzacja. Ponadto instalacje wodociągowe oraz sanitarno-kanalizacyjne stanowią część składową gruntu i tworzą nieruchomość. W konsekwencji, w świetle art. 91 ust. 2, korekty dokonuje się w przypadku nieruchomości w ciągu 10 lat licząc od roku, w którym zostały one oddane do użytkowania.

Niniejszą interpretacją został załatwiony wniosek w części dotyczącej okresu korekty podatku naliczonego dotyczącego instalacji wodnych i kanalizacyjnych w opisanym zdarzeniu przyszłym. Rozstrzygnięcie w zakresie sukcesji prawnej oraz prawa do odbioru not i faktur korygujących za lata 2006 – 2010, zostało zawarte w interpretacji nr ILPP1/443-267/10-5/MK z dnia 11 czerwca 2010 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.