INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy reprezentowanego przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2010 r. (data wpływu 12 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem (wraz z żoną – na prawach wspólności małżeńskiej ustawowej) – nieruchomości położonej w Z, nr: 8, 10, 12, 14 i 16 o łączne powierzchni 36 arów i 26 m², składającej się z działek: 104/6, 104/19, 104/18, 104/12, 103/11, 103/12 i 101/7. Wymienione działki, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, posiadają przeznaczenie pod zabudowę mieszkaniową i mieszkalno-usługową. Zainteresowany wraz z małżonką nabyli przedmiotowy grunt dnia 15 grudnia 1999 roku z zamiarem wykorzystania na cele związane z zaspokojeniem własnych potrzeb bytowych (po wybudowaniu budynku mieszkalnego) lub ich zstępnych. Z powodów osobistych, Wnioskodawca wraz z małżonką, 24 lipca 2009 roku dokonali odpłatnego zbycia dwóch działek (i nie mogą wykluczyć zbycia następnych). O tym, że przedmiotowa nieruchomość nie została nabyta z zamiarem odsprzedaży świadczy fakt, iż od daty nabycia do dnia zbycia upłynęło prawie dziesięć lat. Z przedmiotowego stanu faktycznego wynika, iż:

1. Wnioskodawca nie wykorzystywał i nie wykorzystuje przedmiotowego gruntu w działalności gospodarczej, w tym rolniczej, jak również nie prowadzi i nie prowadził takowych działalności.
2. Wnioskodawca nie posiadał i nie posiada statusu rolnika ryczałtowego w rozumieniu ustawy.
3. Przedmiotowy grunt nie był i nie jest udostępniany na podstawie jakiejkolwiek umowy cywilnoprawnej, jak i bezumownie.
4. Zbywane działki nie są zabudowane i nie będą zabudowane w momencie ich zbywania.

Współwłaściciel nieruchomości (żona Wnioskodawcy) prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku od towarów i usług, ale jest to działalność w zakresie produkcji bielizny (PKD 1823Z). Zbywany grunt nie był w żaden sposób wykorzystywany w związku z jakąkolwiek działalnością gospodarczą. Nabycie przedmiotowej nieruchomości nie zostało dokonane z zamiarem jej odsprzedaży.

W świetle powołanych argumentów nie ma podstaw, aby stwierdzić, że w przedmiotowym stanie faktycznym małżonkowie sprzedając kilka działek wyodrębnionych z jednej, dokonują zorganizowanej dostawy nieruchomości gruntowych, a tym samym występują w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Wnioskodawca i jego małżonka nie zajmują się obrotem nieruchomościami, jak również nie planują podjęcia takiej działalności w przyszłości. Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości następuje w wykonaniu przysługującego Wnioskodawcy i jego małżonce prawa do swobodnego rozporządzania własnym majątkiem oraz racjonalnego działania, którego prawo nie zabrania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż wyżej opisanych działek podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004.54.535 ze zm., dalej ustawy VAT), opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy VAT, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy VAT stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jednakże samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Aby czynność polegająca na odpłatnej dostawie towarów lub odpłatnym świadczeniu usług podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonywana przez podatnika.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit pierwszy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (zwanej dalej Dyrektywą 112), podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą, określoną w akapicie drugim, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Treść tego przepisu jest tożsama z przepisem krajowym art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, który stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Kwestią sporną na gruncie przepisów unijnych i krajowych jest definicja działalności gospodarczej, która według art. 15 ust. 2 ustawy VAT jest wszelką działalnością producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalnością osób wykonujących wolne zawody również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywa czynności w sposób częstotliwy.

Przepis polskiej ustawy na tyle różni się od przepisu wspólnotowego, że można wnioskować, iż podatnikiem może być zarówno osoba prowadząca działalność gospodarczą, jak i dokonująca sporadycznie transakcji, które działalnością gospodarczą nie są. Wadliwość polskiej implementacji przepisów unijnych wynika głównie z tego, że do ustawy nie wprowadzono zapisu przewidującego, że podatnikiem może być podmiot dokonujący sporadycznie transakcji gospodarczych, ale tylko w sytuacji, gdy w odniesieniu do tych transakcji występuje jako podatnik, co wynika z art. 2 ust. 1 Dyrektywy 112. Warunkiem uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest bowiem ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik, czy wykonujący wolny zawód. Oznacza to, że jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, w tym podmiotu pozyskującego zasoby naturalne oraz rolnika, a także działalności osób wykonujących wolne zawody, to – w świetle art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy VAT – z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT, i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. Taka sytuacja występuje w przypadku podatnika, który sprzedaje swój majątek osobisty, który został nabyty na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej. Stanowisko to potwierdza fakt, że zgodnie z analizą Dyrektywy 112 zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznaczony jest przez dwa łącznie występujące czynniki: zaistnienie czynności opodatkowanej i wymóg dokonania tej czynności przez podmiot działający jako podatnik. Stanowisko to potwierdza wyrok NSA z dnia 29 października 2007 roku (sygn. I FPS 3/07) stwierdzający, że przepisy ustawy o VAT powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Sąd podkreślił, że ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występuje w charakterze podatnika podatku od towarów usług. Zatem, obowiązek podatkowy nie powstaje w sytuacji, gdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą dokonuje czynności, która w sposób niewątpliwy odnosi się do majątku osobistego, który z prowadzeniem działalności gospodarczej nie jest związany. Sprzedaż – nawet kilkukrotna – przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży, nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 września 2006 r., sygn. akt. I SA/Wr 1254/05).

Przedmiotowe działki stanowią matek prywatny Wnioskodawcy, a sprzedając je korzysta on z przysługującego mu prawa do swobodnego rozporządzania własnym majątkiem. Natomiast, działanie polegające na sprzedaży tych dziełek nie jest przejawem działalności gospodarczej lecz racjonalnego (jak już wspomniano) postępowania. Nie można więc uznać zbycia takiego gruntu za częstotliwą dostawę towarów, a tym samym nie mieści ona w definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy VAT, w związku z powyższym sprzedaż tych działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Powyższe stanowisko potwierdzają również: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07), interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 25 lutego 2009 r. (sygn. ILPP2/443-88/07/09-S/GZ), czy interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 stycznia 2008 r. (sygn. ILPP2/443-117/07 -2/JK).

Zainteresowany podnosi również, że przy ocenie prawnej zaistniałego stanu faktycznego nie można pominąć drugiego współwłaściciela, którym jest małżonka Wnioskodawcy. Przedmiotowa nieruchomość została nabyta w trakcie trwania ustawowej wspólności majątkowej, zatem zgodnie z art. 31 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, stanowi majątek wspólny, który jest współwłasnością łączną obojga małżonków. Zbycie takiej nieruchomości wymaga zgody każdego z małżonków i dla obojga jest źródłem przychodu. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, iż w tej sytuacji pozycja prawno-podatkowa jego i małżonki są tożsame i nie ma znaczenia fakt prowadzenia przez żonę działalności gospodarczej oraz bycia podatnikiem podatku od towarów i usług, gdyż przedmiotowa nieruchomość stanowi majątek osobisty i nie była wykorzystywana w ramach prowadzonej działalności.

Dokonując subsumcji przedstawionych wcześniej przepisów prawnych do zaistniałego stanu faktycznego Zainteresowany uważa, że ani on, ani jego żona nie występują, w ramach odpłatnego zbycia przedmiotowej nieruchomości, jako podatnicy podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów (w tym przypadku gruntów) podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Ponadto, niezbędnym do uznania dostawy towarów za działalność gospodarczą jest, aby w momencie jej dokonania podatnik miał zamiar dokonywać czynności wielokrotnie. Jeżeli podmiot dokonuje sprzedaży gruntu przeznaczonego pod zabudowę, a okoliczności nie wskazują, że czynności te wykonywane są z zamiarem ich powtarzania (kontynuowania) i nie zmierzają do nadania im stałego (zorganizowanego) charakteru, to nie można stwierdzić, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu powołanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, iż Wnioskodawca wraz z żoną na prawach współwłasności małżeńskiej ustawowej, 15 grudnia 1999 r. nabyli grunt o łącznej powierzchni 36 arów i 26 m², składający się z działek o nr: 104/6, 104/19, 104/18, 104/12, 103/11, 103/12, 101/7, z zamiarem wykorzystywania na cele związane z zaspokojeniem własnych potrzeb bytowych (po wybudowaniu budynku mieszkalnego) lub ich zstępnych. Jednakże z powodów osobistych Zainteresowany wraz z żoną w 2009 r. dokonali odpłatnego zbycia dwóch działek – Wnioskodawca nie wyklucza możliwości zbycia kolejnych działek. Żona Zainteresowanego prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji bielizny, jednak przedmiotowy grunt nigdy nie był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, w tym w rolniczej. Ponadto, Wnioskodawca nie posiadał i nie posiada statusu rolnika ryczałtowego w rozumieniu ustawy o podatku VAT, a przedmiotowy grunt nie był i nie jest udostępniany na podstawie jakiejkolwiek umowy cywilnoprawnej, jak i bezumownie. Grunt ten nie jest zabudowany i nie będzie zabudowany w momencie jego zbywania.

W przedmiotowej sprawie uznać zatem należy, iż Wnioskodawca dokonując sprzedaży działek stanowiących majątek osobisty, który nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej (w tym w działalności rolniczej w rozumieniu ustawy) nie działa w charakterze podatnika, a czynność ta nie nosi znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Nie można bowiem stwierdzić, że w chwili zakupu gruntu zamiarem Zainteresowanego była jego późniejsza sprzedaż. Wnioskodawca wskazał, iż nabycia dokonał celem zaspokojenia własnych potrzeb bytowych (po wybudowaniu budynku mieszkalnego) lub jego zstępnych. A więc przedmiotowy grunt nie został nabyty w celach handlowych lecz w celach prywatnych. Zatem, Zainteresowany dokonując sprzedaży działek korzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że sprzedaż działek wchodzących w skład majątku osobistego Zainteresowanego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów, a Wnioskodawca dokonując ich sprzedaży korzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Zatem, w przedmiotowej sprawie nie wystąpi konieczność odprowadzenia podatku należnego od czynności sprzedaży działek przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową i mieszkalno-usługową.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zatem w przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla żony Zainteresowanego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.