INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2010 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy nabyciu w drodze dziedziczenia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy nabyciu w drodze dziedziczenia.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 4 listopada 2008 r. Pani mąż zmarł nagle w pracy. Po otwarciu testamentu, co stwierdzono w postanowieniu sądowym z dnia 8 maja 2009 r. została Pani spadkobiercą. Po zmarłym odziedziczyła Pani udział wynoszący 3/32 części w nieruchomości położonej w miejscowości Z. Ponadto w ramach spadku odziedziczyła Pani również długi męża, które miał w ZUS z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Spłaca je Pani w ramach układu ratalnego w kwocie 1 000 zł miesięcznie (ostatnia rata przypada na marzec 2013 r.). Kwota, którą Pani odziedziczyła nie starczy na pokrycie długów, a poza tym Jej sytuacja materialna jest trudna, bowiem utrzymuje się z renty rodzinnej w kwocie 1 223 zł 22 gr. Natomiast w sierpniu 2009 r. ww. nieruchomość została sprzedana, w związku z czym z tego tytułu przypadła Pani kwota 18 750 zł.

Odnośnie obowiązku podatkowego z tytułu nabycia spadku w urzędzie skarbowym oraz za pośrednictwem infolinii Krajowej Informacji Podatkowej uzyskała Pani różne informacje, tzn. że decyduje data śmierci męża oraz data wydania postanowienia sądowego.

Po analizie treści wniosku z dnia 26 maja 2010 r., mając na względzie zakres kompetencji przyznanej tutejszemu organowi i treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacji podatkowej, przyjęto, iż intencją Pani było uzyskanie odpowiedzi na pytanie, kiedy w zaistniałym stanie faktycznym powstał obowiązek podatkowy...

Zdaniem Pani, winna liczyć się data wydania postanowienia sądowego, ponieważ z chwilą śmierci nie było wiadome, kto został uwzględniony w testamencie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (j.t. Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem dziedziczenia, zapisu, dalszego zapisu, polecenia testamentowego.

Stosownie zaś do art. 5 powołanej ustawy, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych, a powstaje on, zgodnie z dyspozycją art. 6 ust. 1 pkt 1, przy nabyciu w drodze dziedziczenia, z chwilą przyjęcia spadku. Jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem i jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, to zgodnie z ust. 4 powołanego artykułu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się tego orzeczenia.

Należy wskazać, że spadek jest instytucją regulowaną przepisami zawartymi w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). W myśl art. 922 § 1 tej ustawy przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób.

Zgodnie z art. 924 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast stosownie do przepisu art. 925 tej ustawy spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Zaś powołanie do spadku, jak stanowi art. 926 Kodeksu cywilnego, wynika z ustawy albo z testamentu. Z kolei na podstawie art. 1012 przytoczonej ustawy spadkobierca może bądź przyjąć spadek bez ograniczenia odpowiedzialności za długi (przyjęcie proste), bądź przyjąć spadek z ograniczeniem tej odpowiedzialności (przyjęcie z dobrodziejstwem inwentarza), bądź też spadek odrzucić, przy czym w myśl art. 1015 § 1 oświadczenie o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku może być złożone w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania.

W świetle natomiast art. 1025 § 1 Kodeksu sąd na wniosek osoby mającej w tym interes stwierdza nabycie spadku przez spadkobiercę, zaś notariusz na zasadach określonych w przepisach odrębnych sporządza akt poświadczenia dziedziczenia. W związku z tym istnieje domniemanie, o czym mowa w § 2 ww. artykułu, że osoba, która uzyskała stwierdzenie nabycia spadku albo poświadczenie dziedziczenia, jest spadkobiercą. Istotnym jest również, że stwierdzenie nabycia spadku oraz poświadczenie dziedziczenia nie może nastąpić przed upływem sześciu miesięcy od otwarcia spadku, chyba że wszyscy znani spadkobiercy złożyli już oświadczenia o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku.

Zatem prawomocne postanowienie sądu ma charakter deklaratoryjny, stwierdza bowiem jedynie nabycie spadku przez spadkobiercę i nie może być wydane póki wszyscy znani spadkobiercy nie złożą oświadczenia o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku, nie później jednak niż przed upływem sześciu miesięcy od otwarcia spadku.

Wobec powyższego obowiązek podatkowy w przedmiotowej sprawie powstał dopiero z dniem uprawomocnienia się postanowienia sądowego, a nie z dniem jego wydania, tj. 8 maja 2009 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.