INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2010 r. (data wpływu 22 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania kosztów zakupu paliwa – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania kosztów zakupu paliwa.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi kancelarię prawniczą. Obciąża kontrahentów kosztami wyjazdów, które ujmuje jak do tej pory na fakturach VAT i rozlicza przy zastosowaniu 22% stawki VAT. Te koszty to: koszty przejazdów według stawki kilometrowej, nocleg na podstawie otrzymanej z hotelu faktury oraz diety. Część klientów Kancelarii kwestionuje jednak taki sposób rozliczeń, uznając, że koszty te stanowią wydatki i powinny być ujęte w notach księgowych obciążeniowych. Ponadto, Wnioskodawca zleca innym podmiotom (radcom, adwokatom) w ramach prowadzonej działalność część obsługi, w związku z czym osoby te przedstawiają do rozliczenia koszty dojazdów w postaci kosztów zakupionego paliwa. Zainteresowany chciałby te koszty refakturować na klientów, z którymi ma podpisane umowy o obsługę prawną.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty zakupu paliwa, jakie ponoszą zleceniobiorcy Kancelarii można refakturować na klientów Kancelarii, z którymi ma ona podpisane umowy o obsługę prawną...

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty wydatków na paliwo ponoszone przez dalszych zleceniobiorców Kancelarii stanowią dodatkowe koszty, a nie element wynagrodzenia. Jeśli umowa Kancelarii z kontrahentem wyraźnie umożliwia przeniesienie kosztów na rzeczywistego nabywcę (klienta), to w ocenie Zainteresowanego można zastosować refakturę. Musi ona odzwierciedlać taką samą stawkę podatku, jaką zawiera faktura pierwotna oraz nie może doliczać żadnej marży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedażą jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119 (art. 8 ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Wedug art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca zleca innym podmiotom (radcom, adwokatom) w ramach prowadzonej działalność część obsługi, w związku z czym osoby te przedstawiają do rozliczenia koszty dojazdów w postaci kosztów zakupionego paliwa. Zainteresowany chciałby te koszty refakturować na klientów, z którymi ma podpisane umowy o obsługę prawną.

Koszty zakupu paliwa, jakie ponoszą zleceniobiorcy Wnioskodawcy ściśle są więc związane z wykonywaną przez niego usługą polegającą na obsłudze prawnej kontrahenta, stanowiąc jeden z elementów kalkulacyjnych otrzymanego wynagrodzenia (część odpłatności za usługę). Na całość świadczenia należnego od nabywcy usługi składają się na równi z wypłacanym wynagrodzeniem także koszty zakupu paliwa – ponoszone przez Zainteresowanego w związku ze świadczeniem przedmiotowych usług. Powyższe koszty stanowią element rachunku kosztów zmierzających do ustalenia kwoty odpłatności za wykonywaną usługę. Stanowią więc obrót w rozumieniu powołanego wyżej art. 29 ust. 1 ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę powyższe, ponoszone przez Zainteresowanego koszty zakupu paliwa winny być włączone do podstawy opodatkowania z tytułu świadczonej usługi, a całość świadczenia należnego od Wnioskodawcy powinna być udokumentowana wystawieniem faktury VAT, przy zastosowaniu stawki podatku odpowiadającej świadczonej usłudze. W konsekwencji stwierdzić należy, iż Zainteresowany nie może refakturować na klientów, z którymi ma podpisane umowy o obsługę prawną kosztów zakupu paliwa, jakie ponoszą jego zleceniobiorcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W kwestii dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczania kosztów przejazdu, noclegów i diet w oparciu o notę księgową obciążeniową – w dniu 13 lipca 2010 r. wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie nr ILPP2/443-588/10-2/MN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.