INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 06 czerwca 2010r. (data wpływu do tut. Biura 14 czerwca 2010r.), uzupełnionym w dniu 20 sierpnia 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego wg wyceny biegłego rzeczoznawcy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego wg wyceny biegłego rzeczoznawcy.

Wniosek powyższy zawierał braki formalne, dlatego też pismem z dnia 06 sierpnia 2010r. Znak: IBPBI/1/415-566/10/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 20 sierpnia 2010r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Na podstawie decyzji z dnia 03 czerwca 1998r. w przedmiocie pozwolenia na budowę zostało zatwierdzone mężowi Wnioskodawczyni pozwolenie na budowę, zgodnie z treścią którego, przyznano mu prawo rozbudowy i modernizacji istniejącego warsztatu mechaniki pojazdowej na istniejących fundamentach. Realizowany budynek z chwilą jego ukończenia zostanie w całości przeznaczony dla potrzeb prowadzonej w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej, której wspólnikami są Wnioskodawczyni i jej maż. Budynek ten, jako spełniający warunki pozwalające na jego uznanie za środek trwały, stosownie do regulacji art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osob fizycznych, zostanie z chwilą przekazania do używania wprowadzony do ewidencji środków trwałych, prowadzonej przez spółkę cywilną oraz poddany procesowi amortyzacji wg zasad ustalonych przepisami ww. ustawy. Budowa przedmiotowego budynku realizowana jest z wykorzystaniem poprzedniej inwestycji, która miała charakter mieszkalny i była realizowana w oparciu o wydane w dniu 06 kwietnia 1994r. przez Urząd Miasta i Gminy pozwolenie na budowę, zgodnie z brzmieniem którego udzielono mężowi Wnioskodawczyni pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego z funkcją garażową o powierzchni zabudowy 225m² (powierzchnia użytkowa 270m² pow. mieszkalna + 80m² pow. garażowa = 350m²) i kubaturze 1468 m³. W ramach budowy budynku mieszkalnego (na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 06 kwietnia 1994r.), tj. w latach 1994- 1998, wykonane zostały fundamenty, ściany fundamentowe budynku, podpiwniczenie wraz ze stropem, podłoga na gruncie oraz częściowo zgromadzone zostały podstawowe materiały ogólno-budowlane dla potrzeb kolejnych etapów inwestycji. Zakres wykonanych uprzednio robót budowlanych potwierdza zawarty w dokumentacji projektowej sporządzonej w związku ze zmianą przeznaczenia budynku opis techniczny budynku, zgodnie z którym wskazano m.in. na istniejące ściany fundamentowe z pustaka żużlobetonowego – 20 cm, izolację termiczną 4 cm, pustak betonowy 20 cm, tynk oraz 2 x papa z lepiku, a także na istniejącą podłogę na gruncie wykonaną z wylewki betonowej 10 cm, oraz cementowej 5 cm. Nadto opis danych konstrukcyjnych potwierdza również wykonanie stropu nad piwnicą z płyty żelbetonowej, izolacji styropianowej, wylewki cementowej oraz posadzki 3 cm. Realizacja pierwszego etapu budowy, tj. w oparciu o pozwolenie na budowę zatwierdzające budowę budynku mieszkalnego wraz z garażem odbywała się systemem gospodarczym, a z uwagi na charakter prowadzonej inwestycji (mieszkalny) podatnik w tym okresie nie gromadził kompletnej dokumentacji pozwalającej na ustalenie kosztu wytworzenia prowadzonej inwestycji na etapie budowy budynku mieszkalnego. W trakcie budowy budynku mieszkalnego nastąpiła jednak całkowita zmiana koncepcji budowy oraz jego przeznaczenia na użytkowy, tj. z mieszkalnego z funkcją garażową na użytkowy - w całości przeznaczony dla potrzeb prowadzonej w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej. Zmiana ta wymagała wykonania nowej dokumentacji projektowej budynku oraz uzyskania nowego pozwolenia na budowę, które na podstawie sporządzonego projektu budynku użytkowego zostało na wniosek męża Wnioskodawczyni wydane w dniu 03 czerwca 1998r. Decyzja ta zezwoliła inwestorowi na rozbudowę i modernizację istniejącego warsztatu mechaniki pojazdowej na istniejących fundamentach, tj. na tych, które zostały wzniesione w oparciu o pozwolenie na budowę wydane w dniu 06 kwietnia 1994r. Podkreślenia wymaga, iż prawo własności do nieruchomości, na której realizowana jest przedmiotowa inwestycja przysługuje obojgu małżonkom na prawach ustawowej wspólności małżeńskiej. Wznoszony budynek będzie stanowił środek trwały prowadzonej przez nich w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej, a przewidywane jego oddanie do używania nastapi w latach 2010-2011.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

1. Rozpoczęcie działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej nastąpiło w dniu 08 kwietnia 1994r.
2. W okresie poprzedzającym rozpoczęcie działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej, tj. przed dniem 08 kwietnia 1994r., mąż Wnioskodawczyni prowadził indywidualnie działalność gospodarczą w zakresie naprawy pojazdów samochodowych, przy czym działalność ta opodatkowana była w zakresie uzyskiwanych dochodów podatkiem dochodowym opłacanym w formie karty podatkowej. Na podkreślenie zasługuje, iż działalność gospodarcza prowadzona była równolegle z jego zatrudnieniem, które trwało do końca marca 1994r. Niestety z uwagi na upływ czasu nie jest możliwe podanie dokładnego okresu prowadzenia tej działalności.
3. Zmiana przeznaczenia budynku mieszkalnego wznoszonego na podstawie udzielonego mężowi Wnioskodawczyni pozwolenia na budowę w dniu 06 kwietnia 1994r. na warsztat mechaniki samochodowej nastąpiła w roku 1998r., w którym wnioskiem z dnia 15 maja wystąpił do Urzędu Miasta i Gminy o wydanie pozwolenia na rozbudowę i modernizację istniejącego warsztatu mechaniki pojazdowej na istniejących fundamentach.
4. W latach 1994-1998 wznoszony był w oparciu o wydane w dniu 06 kwietnia 1994r. pozwolenie na budowę budynek mieszkalny z funkcją garażową. Budowa ta pozostawała bez związku z prowadzoną w formie powołanej spółki cywilnej działalnością gospodarczą. Podjęcie decyzji o zmianie przeznaczenia charakteru tego budynku na warsztat mechaniki pojazdowej spowodowane było wynikłą w 1998r. zmianą planowanego miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni i jej męża, a tym samym możliwą w tamtym okresie rezygnacją z mieszkalnych celów wznoszonego budynku na rzecz jego przeznaczenia na warsztat mechaniki pojazdowej. Powyższe zaowocowało złożeniem wniosku o wydanie pozwolenia na rozbudowę i modernizację warsztatu mechaniki pojazdowej na istniejących fundamentach. Tym samym można stwierdzić, iż zmiana przeznaczenia wznoszonego budynku została dokonana niejako na rzecz prowadzonej działalności gospodarczej, natomiast ponieważ wznoszony na przestrzeni lat 1994-1998 budynek mieszkalny nie był związany z prowadzoną w formie spółki cywilnej działalnością gospodarczą, to nie sposób zakwalifikować, aby ta zmiana przeznaczenia budynku nastąpiła w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.
5. Rozbudowa i modernizacja istniejącego warsztatu mechaniki samochodowej na podstawie decyzji z dnia 03 czerwca 1998r. polegała na wzniesieniu budynku warsztatu mechaniki pojazdowej z wykorzystaniem istniejących fundamentów wykonanych na podstawie decyzji zatwierdzającej pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego z dnia 06 kwietnia 1994r. Dodatkowo w stosunku do pierwotnie realizowanego budynku wznoszony zakład mechaniki pojazdowej został rozbudowany, co potwierdzają wykazane na powołanych decyzjach zatwierdzających pozwolenia na budowę powierzchnie zabudowy oraz kubatury projektowanych budynków. Trzeba podkreślić, iż do roku 1998, a zatem do roku, w którym nastąpiła zmiana przeznaczenia wznoszonego budynku mieszkalnego na budynek warsztatu mechaniki pojazdowej, wykonane zostały jedynie: ściany fundamentowe budynku mieszkalnego, podłoga na gruncie oraz strop nad piwnicą co potwierdzone zostało sporządzoną w związku ze zmianą przeznaczenia realizowanego budynku dokumentacją techniczną (opis techniczny). Zarazem z uwagi na niewątpliwie mylące sformułowanie, które wskazując na rozbudowę i modernizację istniejącego warsztatu mechaniki pojazdowej niejako daje do zrozumienia, że realizowany budynek mieszkalny (na mocy decyzji z dnia 06 kwietnia 1994r.) stanowił już w roku 1998 warsztat mechaniki pojazdowej należy wyjaśnić, iż na działce na której wznoszony był przedmiotowy budynek mieszkalny istniał i istnieje nadal budynek o charakterze tymczasowym (typu blaszak z konstrukcją drewnianą), w którym prowadzona jest w formie spółki cywilnej przedmiotowa działalność gospodarcza. Tym samym, z uwagi na fakt, iż do chwili zmiany przeznaczenia przedmiotowego budynku mieszkalnego na budynek warsztatu mechaniki pojazdowej wykonane zostały jedynie ściany fundamentowe oraz część piwniczna tego budynku, jego rozbudowa i modernizacja polega na kompletnym wybudowaniu jego części naziemnej oraz jego rozbudowę (wraz z fundamentami) o część, która pierwotnie dla potrzeb mieszkalnych nie była planowana.
6. Warsztat mechaniki pojazdowej tzn. budynek tymczasowy, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza pierwotnie został wzniesiony jako obiekt pomocniczy dla potrzeb budowy budynku mieszkalnego, natomiast w późniejszym okresie został zmodernizowany oraz zaadaptowany na potrzeby działalności gospodarczej. Powyższe potwierdza wniosek złożony w dniu 21 kwietnia 1997r. przez męża Wnioskodawczyni do Komisji Rozwoju Gospodarczego Rady Urzędu Gminy z dnia 21 kwietnia 1997r. z prośbą o wyrażenie zgody na możliwość prowadzenia działalności gospodarczej, to jest na otwarcie zakładu naprawy samochodów dostawczych na działce, na której wznoszony był przedmiotowy budynek mieszkalny, a po przekwalifikowaniu budynek warsztatowy. Trzeba powtórnie podkreślić, iż sformułowanie istniejący warsztat mechaniki pojazdowej odnosi się właśnie do tego budynku tymczasowego nie zaś do wznoszonego w latach 1994-1998 budynku mieszkalnego, bowiem ten z uwagi na jego zaawansowanie budowlane (fundamenty oraz część piwniczna) nie mógł być w żadnym stopniu wykorzystywany jako warsztat mechaniki pojazdowej.
7. Tymczasowy budynek warsztatu mechaniki pojazdowej nie stanowi środka trwałego. Wznoszony budynek (początkowo mieszkalny a obecnie jako użytkowy - warsztat mechaniki pojazdowej) nigdy nie był uznawany za środek trwały Powyższe wynika z faktu, iż do roku 1998 wznoszony był budynek dla celów osobistych, a nadto stan jego budowy nie pozwalał na wykorzystywanie w jakimkolwiek zakresie. Później zaś, ponieważ na etapie budowy budynku warsztatu jego budowa nie została do dnia dzisiejszego ukończona, to brak jest podstaw do jego kwalifikacji jako środek trwały bowiem nie stanowi składnika majątku kompletnego i zdatnego do użytku.

Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z przyjętymi założeniami z chwilą ukończenia budowy przedmiotowego budynku obiekt ten zostanie zakwalifikowany jako środek trwały.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle dyspozycji art. 22g ust. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik będzie mógł ustalić wartość początkową środka trwałego (budynku stanowiącego warsztat mechaniki pojazdowej) w oparciu o wycenę uwzględniającą ceny rynkowe i dokonaną przez powołanego biegłego...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z brzmieniem art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 2000r. Nr 14 poz. 176), amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c stanowiące własność lub współwłasność podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu zwane środkami trwałymi. Jednocześnie kluczowym dla prawidłowego dokonywania przez podatnika odpisów amortyzacyjnych jest właściwe ustalenie podstawy amortyzacji zwanej wartością początkową środka trwałego. Odpowiednio, w myśl art. 22g ww. ustawy, za wartość początkową środka trwałego w razie jego wytworzenia przez podatnika we własnym zakresie uznaje się koszt wytworzenia. Ten zaś, w świetle art. 22g ust. 4 tej ustawy, stanowi wartość w cenie nabycia zużytych do wytworzenia środków trwałych rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych, przy czym do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży ora pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w tym w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Niemniej, zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 tej ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, wg zasad określonych art. 22g ust 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych (o których mowa w art. 22g ust. 8) przez biegłego powołanego przez podatnika.

Efektem powyższych regulacji jest zatem wniosek, w świetle którego zasadą jest, iż wartość początkową środka trwałego w razie jego wytworzenia określa się w oparciu o koszt wytworzenia, a zatem uwzględnieniem metody wskazanej art. 22g ust. 4 ww. Ustawy. Niemniej, wyjątkowo przewidziana została również możliwość ustalenia tej wartości w oparciu o dokonaną przez biegłego na wniosek podatnika wycenę uwzględniającą wartość rynkową środka trwałego, przy czym możliwość ta dopuszczalna jest wyłącznie w sytuacji, w której podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia środka trwałego na zasadach określonych art. 22g ust. 4. Przyjętym powszechnie poglądem w zakresie dopuszczalności możliwości ustalania wartości początkowej wytworzonego środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez biegłego jest, iż brak możliwości jej określenia na zasadach wskazanych art. 22g ust. 4 musi mieć charakter obiektywny – tj. niezależny od podatnika. Powyższe potwierdzają liczne publikowane interpretacje prawa podatkowego. Przykładowo publikowaną interpretacją prawa podatkowego z dnia 10 maja 2010r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy (Znak: ITPB1/415-171/10/AK) stwierdził: ... Niemożność ustalenia kosztu wytworzenia winna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć takich np. sytuacji, gdy podatnik nie posiada - ze wzglądu na to że nie musiał ich gromadzić - stosownych dokumentów stwierdzających poniesienie przez niego wydatków na wytworzenie środka trwałego. Z tego względu wycena biegłego ma z reguły zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik wytworzył składnik majątkowy dla celów osobistych, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków, faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie...”

Powyższa kwalifikacja, zdaniem Wnioskodawczyni znajduje zastosowanie w przedstawionej sytuacji, ponieważ miarodajne ustalenie kosztu wytworzenia przedmiotowego budynku jest niemożliwe z uwagi na:

• początkową jego budowę (w latach 1994-1998) z przeznaczeniem na budynek mieszkalny z funkcją garażową, czego efektem było, iż podatnik nie gromadził dokumentacji potwierdzającej poniesionych na budowę tego budynku wydatków, w tym także wydatków poniesionych na nabycie materiałów wykorzystanych na późniejszych etapach robót budowlanych, tj. na etapie po wydaniu pozwolenia na budowę z dnia 03 czerwca 1998r.,
• podjęcie realizacji budowy w obecnym kształcie, tj. z przeznaczeniem na budowę budynku stanowiącego warsztat mechaniki pojazdowej na podstawie pozwolenia na budowę udzielonego w dniu 03 czerwca 1998r. z wykorzystaniem uprzednio wykonanej części inwestycji w szczególności z wykorzystaniem istniejących fundamentów oraz podpiwniczenia oraz z wykorzystaniem nabytych w latach 1994-1998 materiałów budowlanych,
• braku możliwości odtworzenia wartości zużytych do budowy budynku mieszkalnego z funkcją garażową tj. w latach 1994-1998 materiałów budowlanych oraz tych, które zostały wykorzystane w okresie późniejszym, a były nabyte z przeznaczeniem na budowę budynku mieszkalnego z funkcja garażową,
• braku możliwości odtworzenia wartości usług nabytych dla potrzeb budowy przedmiotowego budynku w latach 1994-1998, tj. w okresie, w którym wznoszono budynek mieszkalny z funkcją garażową.
  
  

W związku z powyżej przedstawionym stanem faktycznym, zdaniem Wnioskodawczyni ustalenie wartości początkowej przedmiotowego środka trwałego jedynie w oparciu o posiadaną dokumentację będzie prowadzić do wskazania wartości początkowej znacznie odbiegającej od rzeczywistego kosztu jego wytworzenia, bowiem w tej wartości nie zostałaby ujęta znaczna część wydatków poniesionych na etapie, w którym wznoszony budynek miał mieć charakter mieszkalny z funkcją garażową. Podkreślenia wymaga, iż poczynając od chwili zmiany przeznaczenia realizowanej inwestycji na budynek użytkowy (przeznaczony dla potrzeb prowadzonej działalności) była gromadzona dokumentacja wskazująca na wartość poniesionych nakładów, niemniej takiej kompletnej dokumentacji podatnik nie posiada za okres z przed dokonania zmiany charakteru wznoszonego budynku, która zgodnie z decyzją w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę z dnia 03 czerwca 1998r. nastąpiła w roku 1998r. W efekcie, w zaistniałym przypadku, zdaniem Wnioskodawczyni właściwym będzie ustalenie wartości początkowej środka trwałego (budynku) w oparciu o treść art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w oparciu o wycenę dokonaną przez biegłego z uwzględnieniem cen rynkowych, bowiem tylko w ten sposób możliwym będzie miarodajne ustalenie wartości początkowej budowanego środka trwałego, a nadto w przedstawionym stanie faktycznym spełnione są zdaniem Wnioskodawczyni warunki pozwalające na stosowanie normy wynikającej z art. 22g ust. 9 powołanej ustawy, tj. zachodzi brak możliwości ustalenia kosztu wytworzenia w oparciu o posiadaną dokumentację, przy jednoczesnym jego obiektywnym charakterze, tzn. w latach 1994-1998 podatnik nie musiał gromadzić tej dokumentacji.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych określa art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie, koszt wytworzenia. Z kolei art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Natomiast zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Jednakże niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego musi być spowodowana sytuacją szczególną, wyjątkową, np. gdy podatnik dla celów prywatnych, a zwłaszcza mieszkaniowych wytworzył dany składnik majątku, a następnie pragnie wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ujmując w ewidencji (wykazie) środków trwałych.

Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy, nie można stosować do składników majątku, które zostały wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej i z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środka trwałego powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w ww. art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 tej ustawy. Tym bardziej dotyczy to sytuacji wytworzenia budynku niemieszkalnego.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika m.in., iż w latach 1994-1998 budowany był budynek mieszkalny z funkcją garażową, a następnie nastąpiła zmiana jego przeznaczenia na użytkowy (warsztat mechaniki pojazdowej), tj. w całości przeznaczony dla potrzeb prowadzonej w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej. Od chwili zmiany przeznaczenia realizowanej inwestycji na budynek użytkowy (przeznaczony dla potrzeb prowadzonej działalności) była gromadzona dokumentacja wskazująca na wartość poniesionych nakładów, natomiast brak jest takiej dokumentacji za okres poprzedzający dokonanie zmiany charakteru wznoszonego budynku, z uwagi na charakter prowadzonej inwestycji (mieszkalny).

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż wartości przedmiotowego budynku nie można w całości ustalić w oparciu o wycenę biegłego, zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy. Z wniosku wynika bowiem, iż zmiana przeznaczenia budynku nastąpiła w okresie prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, w celu wykorzystywania go na potrzeby tej działalności. Można również ustalić wartość nakładów poniesionych w tym okresie na realizowaną inwestycję w oparciu o gromadzone dowody.

Mając na względzie przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, iż na gruncie przedmiotowej sprawy wyłącznie wartość nakładów inwestycyjnych poniesionych na budowę budynku mieszkalnego (jako elementu wartości początkowej wytworzonego środka trwałego), może zostać określona w sposób, o którym mowa w art. 22g ust. 9 ww. ustawy.

Zatem wartość początkową budynku będącego przedmiotem wniosku należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 i 9 ww. ustawy, jako sumę:

• udokumentowanych wydatków poniesionych na jego budowę w okresie realizacji budynku o charakterze użytkowym oraz
• wartości nakładów inwestycyjnych poniesionych na budowę budynku mieszkalnego, która może zostać ustalona przez biegłego, powołanego przez podatnika.
  
  

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawczynię we wniosku stwierdzić należy, iż została wydana w indywidualnej sprawie i nie wiąże Organu wydającego niniejszą interpretację indywidualną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.