INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16.06.2010r. (data wpływu 18.06.2010r.), uzupełnione pismem z dnia 10.08.2010r. (data wpływu 10.08.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie zastosowania przepisu art. 13² ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18.06.2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania przepisu art. 13² ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Wniosek zawierał braki formalne. W związku z czym tut. Organ podatkowy pismem z dnia 04.08.2010r. znak IPPP2/443-412/10-2/MM wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o powyższe braki. Wniosek został uzupełniony w terminie prawidłowym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Przedmiotem niniejszego wniosku jest potwierdzenie, że po stronie Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) nie powstaje obowiązek uiszczania opłaty, o której mowa w art. 13² Ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 roku, Nr 70, poz. 473 ze zm.) (dalej: „Opłata”), w związku z działalnością opisaną poniżej.

Spółka współpracuje ze spółką D (dalej: „D.”) z siedzibą w Wielkiej Brytanii. D. jest nadawcą programów telewizyjnych na kanałach należących do tej spółki. Programy te dostępne są również dla widzów w Polsce, za pośrednictwem polskich operatorów telewizji kablowej oraz cyfrowej. W ramach tej działalności, D. emituje również różnego rodzaju reklamy skierowane do widzów polskich.

Współpraca pomiędzy Spółką oraz D. obejmuje przede wszystkim następujące działania:

1. Spółka pośredniczy, działając w imieniu i na rzecz D., w zakresie udzielania licencji na emisję programów telewizyjnych na kanałach należących do D., na rzecz polskich operatorów telewizji kablowej oraz cyfrowej (tzn. licencje są udzielane bezpośrednio przez D. na rzecz tych operatorów, a Spółka świadczy jedynie usługi pośrednictwa na rzecz D. w zamian za prowizję);
2. działając we własnym imieniu, lecz na rzecz D., Spółka pośredniczy w sprzedaży czasu reklamowego (tzw. „komis usług”); w ramach tej działalności Spółka nabywa czas reklamowy na ww. kanałach od D., a następnie odsprzedaje ten czas polskim agencjom reklamowym i domom mediowym (reprezentującym swoich klientów zainteresowanych umieszczeniem reklam na tych kanałach) lub bezpośrednio na rzecz klientów.
   
   

Spółka nie jest więc nadawcą ani programów telewizyjnych, ani reklam emitowanych w blokach reklamowych pomiędzy programami.

Wśród reklam emitowanych na kanałach należących do D. znajdują się również reklamy napojów alkoholowych. Spółka uczestniczy w sprzedaży tego czasu reklamowego na rynku polskim na opisanych wyżej zasadach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z opisaną powyżej działalnością Spółka była dotychczas oraz będzie w przyszłości zobowiązana do uiszczania Opłaty, o której mowa w art. 13² Ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z opisaną powyżej działalnością nie była ona dotychczas oraz nie będzie w przyszłości zobowiązana do uiszczenia Opłaty określonej w art. 13², gdyż nie może być uznana za podmiot świadczący usługę będącą reklamą napojów alkoholowych, o którym mowa w tym przepisie.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

1. Zgodnie z art. 13² ust. 1 ustawy, podmioty świadczące usługę będącą reklamą napojów alkoholowych wnoszą na wyodrębniony rachunek utworzony w tym celu przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej i sportu opłatę w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikającej z tej usługi.

Pojęcie „reklamy napojów alkoholowych” zostało zdefiniowane w art. 2¹ pkt 3 Ustawy. Reklamą taką jest publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących napoje alkoholowe, nieróżniących się od nazw i symboli graficznych napojów alkoholowych, służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów alkoholowych; za reklamę nie uważa się informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi.

2. Kluczową kwestią z perspektywy postawionego w niniejszym wniosku pytania jest rozstrzygnięcie, jak należy rozumieć użyte przez ustawodawcę w 13² ust. 1 Ustawy sformułowanie „podmiot świadczący usługę będącą reklamą napojów alkoholowych”. Kwestia ta nie została jednoznacznie doprecyzowana w przepisach Ustawy.

Teoretycznie, możliwe są dwie interpretacje, jak rozumieć ww. sformułowanie:

1. Jako obejmujące wyłącznie podmioty faktycznie rozpowszechniające znaki towarowe, symbole, nazwy napojów alkoholowych (tj. faktycznie rozpowszechniające reklamy napojów alkoholowych);

2. Przez pryzmat przepisów o podatku od towarów i usług („VAT”), jako obejmujące wszelkie podmioty świadczące usługi reklamowe w rozumieniu przepisów o VAT, jeśli usługi te dotyczą reklamy napojów alkoholowych, niezależnie natomiast od tego, czy podmioty te faktycznie rozpowszechniają przedmiotowe reklamy.

W tym kontekście należy zaznaczyć, że działalność Spółki w zakresie dystrybucji czasu reklamowego na kanałach D. na rynku polskim z perspektywy przepisów o VAT uznawana jest za nabywanie i odsprzedaż czasu reklamowego. Spółka jest obciążana przez D. (otrzymuje faktury) z tytułu nabycia czasu reklamowego na kanałach D. i jednocześnie obciąża swoich klientów na rynku polskim z tytułu sprzedaży czasu reklamowego. Działalność ta w zasadzie nie odbiega swym charakterem od działalności domów mediowych czy agencji reklamowych, zresztą będących zazwyczaj bezpośrednimi klientami Spółki, którzy — również we własnym imieniu — nabywają od Spółki czas reklamowy na rzecz swoich klientów.

Spółka nie jest natomiast nadawcą programów telewizyjnych oraz reklam, w tym reklam alkoholu. Nadawcą jest D., który udziela licencji na emisję programów bezpośrednio polskim operatorom telewizji kablowych i cyfrowych. Dlatego, zdaniem Spółki, nie może ona być uznana za podmiot faktycznie rozpowszechniający reklamy napojów alkoholowych.

3. Zdaniem Spółki, wyłącznie pierwsza z przytoczonych interpretacji może być uznana za prawidłową. Pojęcie „podmiotu świadczącego usługę będącą reklamą napojów alkoholowych” należy interpretować w ścisłym związku z definicją „reklamy napojów alkoholowych” zamieszczoną w art. 2¹ pkt 3 Ustawy. Definicja ta jednoznacznie wskazuje na publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących napoje alkoholowe, nieróżniących się od nazw i symboli graficznych napojów alkoholowych, służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów alkoholowych.

W przypadku reklam telewizyjnych podmiotem takim jest nadawca, który emituje programy telewizyjne oraz reklamy. Podmiot będący tak jak D., jedynie pośrednikiem w sprzedaży czasu reklamowego (często jednym z kilku pośredników w procesie „dystrybucji” czasu reklamowego, oferowanego przez nadawcę, do ostatecznego klienta), faktycznie nie rozpowszechnia treści, o których mowa w art. 2¹ pkt 3 Ustawy. Kwalifikacja dokonywanych przez niego transakcji z perspektywy przepisów o VAT, jako nabycie i odsprzedaż usług reklamowych, nie może być przesłanką dla stwierdzenia, że podmiot taki „publicznie rozpowszechnia” reklamy napojów alkoholowych.

Należy zauważyć, że przeciwne stanowisko prowadziłoby do uznania, że każdy z kolejnych pośredników na rynku reklamy telewizyjnej byłby zobowiązany do uiszczania Opłaty z tytułu emisji reklam napojów alkoholowych, jeśli tylko uczestniczył we własnym imieniu w procesie dystrybucji czasu reklamowego przeznaczonego na tego typu reklamy, nabywając ten czas i odsprzedając dalej swojemu klientowi. W przytoczonym stanie faktycznym przyjęcie takiego stanowiska oznaczałoby, że w związku z jednokrotną emisją reklamy napojów alkoholowych na kanale D. (dostępnym dla polskich widzów) do uiszczenia Opłaty byłaby zobowiązana nie tylko Spółka, ale również będące jej bezpośrednimi klientami domy mediowe i agencje reklamowe, jak również ewentualni późniejsi pośrednicy działający w takim samym charakterze (aż do ostatniego pośrednika, który odsprzedaje czas bezpośrednio ostatecznemu klientowi). Taka interpretacja prowadziłaby do wniosku, że Opłata. o której mowa w art. 13² ust. 1 Ustawy ma charakter wielofazowy, co wydaje się sprzeczne z celem ustawodawcy.

4. Stanowisko Spółki wydaje się zbieżne ze stanowiskiem prezentowanym w interpretacjach wydanych dotychczas przez organy podatkowe.

W szczególności warto przytoczyć interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie z dnia 24 maja 2006r. (PP2/4407-005-9/06). Stwierdzono w niej m.in.:

„Wobec scedowania prowadzenia kampanii reklamowych przez producenta na inne podmioty i powstania łańcucha poprzez agencje reklamowe do podmiotu, który faktycznie rozpowszechnia reklamę, zasadne jest uściślenie, co ustawodawca rozumiał przez podmiot świadczący usługę będącą reklamą napojów alkoholowych. Znaczenie to należy rozpatrywać w związku z wyżej powołaną definicją reklamy.

Podmiotem świadczącym usługę będącą reklamą napojów alkoholowych jest więc taki podmiot, który publicznie rozpowszechnia znaki towarowe napojów alkoholowych itp. Ustawodawca nie definiuje pojęcia „rozpowszechniać” należy zatem przyjąć potoczne rozumienie tego słowa, jako czynić powszechnym, ogólnie znanym, wiadomym; puszczać w kurs, rozszerzać, rozgłaszać. Przepisy ustawy nie definiują również pojęcia „publiczny”, należy zatem rozumieć je jako dotyczący ogółu ludzi, służący ogółowi, przeznaczony, dostępny dla wszystkich.” Tym samym uprawnione jest stanowisko, iż w rozumieniu ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi reklamą będzie tylko takie działanie, które spowoduje „rozgłoszenie” ogółowi ludzi komunikatu o znakach towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących napoje alkoholowe (…).

Wykładnia gramatyczna nie pozostawia zatem wątpliwości, iż podmiotem zobowiązanym będzie podmiot, który bezpośrednio rozpowszechnia reklamę publicznie”.

Na uwagę zasługuje też wywód Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 30 października 2009 r. (IPPP2/443-873/09-4/BM).

„Z literalnej wykładni art. 13² ust. 1 cyt. ustawy wynika, że obowiązek uiszczania opłat dotyczy tylko tych podmiotów, które (zgodnie z definicją reklamy napojów alkoholowych) reklamę rozpowszechniają (rozmieszczają na billboardach nadają przez radio i TV itd) nie zaś wykonują same prace pomocnicze towarzyszące procesowi reklamy Zazwyczaj reklama ma na celu skłonienie do nabycia lub korzystania z określonych towarów czy usług, popierania określonych spraw lub idei.

Definicja zawarta w cyt. ustawie w istotny sposób rozszerza powszechnie ugruntowane w orzecznictwie pojęcie reklamy, za której element charakterystyczny uznaje się element namowy, perswazji nabycia tego a nie innego towaru, oddziaływania na emocje odbiorcy. Tymczasem definicja zamieszczona w ustawie za reklamę uważa każdą rozpowszechnianą publicznie informację, za wyjątkiem informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi. Z tak sformułowanej definicji można wnioskować, że każde działanie zmierzające do publicznego rozpowszechniania znaków towarowych napojów alkoholowych uznaje się za reklamę napojów alkoholowych. Z zakresu tego ustawodawca wyłączył tylko informacje używane do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi.

Zatem z powyższego wynika, że obowiązkiem tym objęci są wszyscy, którzy w jakikolwiek sposób reklamują markę alkoholu lub nazwę i logo firmy produkującej alkohol. Obowiązek ten winien dotyczyć przede wszystkim mediów (telewizji, radia, prasy), ale również firm świadczących usługi reklamy zewnętrznej (np. na billboardach, słupach reklamowych). Można sądzić, że opłatą mogłyby być także objęte hipermarkety, kina, firmy transportowe. restauracje i hotele, o ile udostępniają przestrzeń lub czas dla publicznej reklamy alkoholu”.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Spółki, w związku z opisaną powyżej działalnością Spółka nie była dotychczas oraz nie będzie w przyszłości zobowiązana do uiszczenia Opłaty określonej w art. 13² Ustawy, gdyż nie może być uznana za „podmiot świadczący usługę będącą reklamą napojów alkoholowych”, o których mowa w tym przepisie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 13² ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007r. Nr 70, poz. 473 ze zm.), zwana dalej „ustawą”, podmioty świadczące usługę będącą reklamą napojów alkoholowych wnoszą na wyodrębniony rachunek utworzony w tym celu przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej i sportu opłatę w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikającej z tej usługi.

Treść art. 2¹ ustawy stanowi słowniczek pojęć, którymi posługuje się ustawodawca. W przedmiotowym słowniczku pojęć ustawodawca dokonuje tzw. legalnej wykładni definicji pojęć istotnych, ważnych dla danej regulacji ustawowej. W analizowanym przepisie szczególne znaczenie ma zwrot zawarty na samym początku art. 2¹: "użyte w ustawie określenia oznaczają", z czego pośrednio wynika, iż ich definicje zostały sporządzone przede wszystkim dla potrzeb cyt. ustawy jako względnie samodzielnej regulacji ustawowej i przenoszenie ich znaczenia na grunt innych ustaw nie może odbywać się w sposób automatyczny. W tym przedmiocie należy stosować podejście refleksyjne, systemowe, uwzględniające specyfikę merytoryczną i ewentualny zakres odesłań tych innych ustaw szczególnych do aktów.

Definicję pojęcia reklamy napojów alkoholowych zawiera art. 2¹ pkt 3 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez reklamę napojów alkoholowych rozumie się publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących napoje alkoholowe, nieróżniących się od nazw i symboli graficznych napojów alkoholowych, służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów alkoholowych; za reklamę nie uważa się informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi.

Z literalnej wykładni art. 13² ust. 1 ustawy wynika, że obowiązek uiszczania opłat dotyczy tylko tych podmiotów, które (zgodnie z definicją reklamy napojów alkoholowych) reklamę rozpowszechniają (rozmieszczają na billboardach, nadają przez radio i TV itd.), nie zaś wykonują same prace pomocnicze towarzyszące procesowi reklamy. Zazwyczaj reklama ma na celu skłonienie do nabycia lub korzystania z określonych towarów czy usług, popierania określonych spraw lub idei.

Definicja zawarta w ustawie w istotny sposób rozszerza powszechnie ugruntowane w orzecznictwie pojęcie reklamy, za której element charakterystyczny uznaje się element namowy, perswazji nabycia tego a nie innego towaru, oddziaływania na emocje odbiorcy. Tymczasem definicja zamieszczona w ustawie za reklamę uważa każdą rozpowszechnianą publicznie informację, za wyjątkiem informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi. Z tak sformułowanej definicji można wnioskować, że każde działanie zmierzające do publicznego rozpowszechniania znaków towarowych napojów alkoholowych uznaje się za reklamę napojów alkoholowych. Z zakresu tego ustawodawca wyłączył tylko informacje używane do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca współpracuje ze spółką D (dalej: „D.”) z siedzibą w Wielkiej Brytanii. D. jest nadawcą programów telewizyjnych na kanałach należących do tej spółki. Programy te dostępne są również dla widzów w Polsce, za pośrednictwem polskich operatorów telewizji kablowej oraz cyfrowej. W ramach tej działalności, D. emituje również różnego rodzaju reklamy skierowane do widzów polskich.

Współpraca pomiędzy Spółką oraz D. obejmuje przede wszystkim następujące działania:

1. Spółka pośredniczy, działając w imieniu i na rzecz D., w zakresie udzielania licencji na emisję programów telewizyjnych na kanałach należących do D., na rzecz polskich operatorów telewizji kablowej oraz cyfrowej (tzn. licencje są udzielane bezpośrednio przez D. na rzecz tych operatorów, a Spółka świadczy jedynie usługi pośrednictwa na rzecz D. w zamian za prowizję);
2. działając we własnym imieniu, lecz na rzecz D., Spółka pośredniczy w sprzedaży czasu reklamowego (tzw. „komis usług”); w ramach tej działalności Spółka nabywa czas reklamowy na ww. kanałach od D., a następnie odsprzedaje ten czas polskim agencjom reklamowym i domom mediowym (reprezentującym swoim klientów zainteresowanych umieszczeniem reklam na tych kanałach) lub bezpośrednio na rzecz klientów.
   
   

Spółka nie jest więc nadawcą ani programów telewizyjnych, ani reklam emitowanych w blokach reklamowych pomiędzy programami. Wśród reklam emitowanych na kanałach należących do D. znajdują się również reklamy napojów alkoholowych. Spółka uczestniczy w sprzedaży tego czasu reklamowego na rynku polskim na opisanych wyżej zasadach. Przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest czy w związku z opisaną powyżej działalnością Spółka była dotychczas oraz będzie w przyszłości zobowiązana do uiszczania opłaty, o której mowa w art. 13² ustawy.

Biorąc pod uwagę powyżej przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stwierdza, iż stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe. Kluczową rolę w rozwiązaniu wskazanego we wniosku problemu odgrywa art. 13² ust. 1 w związku z art. 2¹ pkt 3 ustawy. Z przepisów tych wynika, iż obowiązek uiszczania opłat dotyczy tych podmiotów, które publicznie rozpowszechniają reklamę napojów alkoholowych. Tymczasem z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca nie świadczy usług reklamowych - nie rozpowszechnia reklamy napojów alkoholowych (podmiotem tym jest spółka x z siedzibą w Wielkiej Brytanii), a jedynie wykonuje usługi pośrednictwa polegające na dystrybucji czasu reklamowego na kanałach D. na rynku polskim, tj. nabywaniu od swojego zagranicznego kontrahenta czasu reklamowego i odsprzedaży tego czasu domom mediowym czy agencjom reklamowym (lub bezpośrednio na rzecz klientów).

W związku z powyższym Wnioskodawca nie ma obowiązku uiszczenia przedmiotowej opłaty, o której mowa w art. 13² ust. 1 ustawy w wysokości 10% podstawy opodatkowania świadczonych usług reklamowych, bowiem nie bierze udziału w świadczeniu usług będących reklamą napojów alkoholowych w rozumieniu art. 2¹ pkt 3 ustawy - nie jest nadawcą ani programów telewizyjnych, ani reklam emitowanych w blokach reklamowych pomiędzy reklamami.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tak przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym należało uznać za prawidłowe.

Końcowo tut. Organ podatkowy pragnie zaznaczyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany stanu prawnego w zakresie opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-ego Maja 10, 09-402 Płock.