INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 30.11.2009r. (data wpływu 04.12.2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 17.02.2010r. (data wpływu 22.02.2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości dokonanej w drodze licytacji przez komornika sądowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04.12.2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości dokonanej w drodze licytacji przez komornika sądowego. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 17.02.2010r. (data wpływu 22.02.2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IPPP3/443-1132/09-2/KT z dnia 04.02.2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 02.10.2007r. została sprzedana w drodze licytacji nieruchomość Pana P., który wraz z żoną prowadzi działalność gospodarczą. Postanowieniem z dnia 6.11.2007 roku Sąd Rejonowy przysądził na rzecz nabywcy własność nieruchomości.

Nieruchomość będąca przedmiotem egzekucji to nieruchomość zabudowana salonem samochodowym, budynkiem gospodarczym, budynkiem mieszkalnym, portiernią przynależną do salonu oraz grunt rolny. Działka, na której zlokalizowane są budynki, jest zagospodarowana i ogrodzona. Przeznaczenie terenu w miejscowym planie pod: handel, usługi, budownictwo mieszkaniowe oraz uprawy polowe.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami nakładającymi na komornika obowiązek wystawiania faktur VAT, Wnioskująca wystawiła fakturę VAT stwierdzającą dokonanie sprzedaży. Suma uzyskana z licytacji została podzielona przez Sąd Rejonowy postanowieniem z dn. 17.12.2007r. w przedmiocie planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości.

Postanowienie zostało przesłane do stron, w tym do dłużnika, i podlegało zażaleniu. Dłużnik na tym etapie nie wniósł żadnych zastrzeżeń, jak również nie przedstawił dokumentów, które wskazywałyby, iż naliczony VAT jest nienależny.

Komornik Sądowy nie posiada dokumentów (dowodów), które pozwoliłyby ustalić czy na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany z przedmiotową sprzedażą. W związku z brakiem dowodów, które potwierdzałyby brak obowiązku naliczenia podatku VAT od tej sprzedaży licytacyjnej, Wnioskująca zwraca się o zajęcie stanowiska w tej sprawie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy przedmiotowa nieruchomość (sprzedaż) jest objęta obowiązkiem naliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług, jeżeli tak to czy ten podatek powinien być naliczony i odprowadzony przez komornika...
2. W przypadku odpowiedzi negatywnej, kogo obarcza obowiązek odprowadzenia podatku VAT, a w związku z tym czy naliczony i odprowadzony przez komornika podatek od towarów i usług od sprzedaży nieruchomości dokonanej przez sąd powinien być zwrócony przez US - czy komornik obowiązany jest do wystawienia faktury korygującej...
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Żadne znane Stronie przepisy prawa podatkowego nie pozwalają (nakładając jednocześnie obowiązek np. pobrania od dłużnika oświadczenia poda odpowiedzialnością karną) określić, czy dana nieruchomość podlega podatkowi od towarów i usług lub jest z niego zwolniona.

Ponadto Wnioskująca podnosi niezgodność przepisów polskiej ustawy o VAT z regulacjami unijnymi.

Art. 18 ustawy o VAT w zakresie, w jakim nakłada obowiązek zapłaty VAT na komornika, jest niezgodny z prawem UE i nie powinien mieć zastosowania. Polska nie miała prawa ustanowić komornika (jako organu postępowania egzekucyjnego) podmiotem zobowiązanym do zapłaty VAT z tytułu dostaw towarów dokonywanych w trybie postępowania egzekucyjnego (w tym egzekucji z nieruchomości). Zgodnie z zasadą bezpośredniej skuteczności prawa wspólnotowego, komornicy mogą powoływać się na wskazaną niezgodność prawa polskiego z unijnym i mogą wymagać od organów podatkowych oraz sądów administracyjnych stosowania prawa UE. W konsekwencji, ani organy podatkowe, ani sądy administracyjne nie mogą skutecznie powoływać się na art. 18 ustawy, jako podstawę do zapłaty VAT przez komorników.

Zgodnie z dyrektywą, podmiotem zobowiązanym do zapłaty VAT jest podatnik dokonujący czynności opodatkowanej. Przepisy dyrektywy VAT wyraźnie wskazują, kiedy państwa UE mogą ustanowić podmiotem zobowiązanym do zapłaty VAT inny podmiot niż podatnika. Wśród rozwiązań przewidzianych nie ma przepisu pozwalającego na ustanowienie podmiotem zobowiązanym do zapłaty VAT organu egzekucyjnego przeprowadzającego czynności egzekucyjne, w ramach których dochodzi do dostawy towarów (tzn. czynności opodatkowanej VAT). Można jedynie wskazać na art. 199 ust. lit. g) dyrektywy, który daje państwom członkowskim możliwość ustanowienia podmiotem zobowiązanym do zapłaty VAT podatnika - odbiorcy (nabywcy) nieruchomości zbywanych przez dłużnika z tytułu wyroku w ramach procedury przymusowej licytacji. Jednak przepis ten wyraźnie wskazuje nabywcę a nie inny podmiot.

W przypadku odmiennej opinii ubocznie zauważam, że organem egzekucyjnym dokonującym czynności egzekucyjnych polegających na dostawie towarów w rozumieniu ustawy o VAT nie jest komornik a sąd, który dokonuje przysądzenia własności na rzecz nabywcy. Oznacza to, że komornik sądowy nie jest organem egzekucyjnym właściwym do dokonania przysądzenia własności, a tym samym nie jest płatnikiem podatku od towarów i usług.

Płatnikiem podatku od towarów i usług - w przypadku egzekucji - może być tytko ten organ egzekucyjny, który dokonuje czynności egzekucyjnej rozumianej jako działanie uprawnionego organu, wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji. Zasadą jest, że czynności egzekucyjne dokonywane są przez komornika, natomiast sąd tylko w przypadkach ściśle określonych w k.p.c. Niemniej jednak w przypadku dokonywania egzekucji z nieruchomości te czynności zastrzeżone są dla wyłącznej właściwości sądu. To sąd zatem, a nie komornik, wykonuje wszystkie czynności egzekucyjne przy egzekucji z nieruchomości od chwili zamknięcia przetargu. Do sądu należy m. in. wydanie postanowienia co do przybicia oraz postanowienia o przysądzeniu własności nieruchomości.

Komornik prowadzi egzekucję (jest organem egzekucyjnym), ale tylko we wcześniejszych stadiach postępowania egzekucyjnego, tj. na etapie zajęcia nieruchomości, jej opisu i oszacowania, a także prowadzenia licytacji nieruchomości. W uproszczeniu można powiedzieć, że sprzedaż zajętej nieruchomości (inaczej niż przy ruchomościach) następuje w drodze licytacji publicznej, ale sprzedaży, rozumianej jako przysądzenie własności, zawsze dokonuje sąd. Po zamknięciu przetargu przez komornika wszystkie czynności egzekucyjne przejmuje sąd, a w konsekwencji komornik przestaje być organem egzekucyjnym w stosunku do sprzedawanej nieruchomości.

To sąd dokonuje bowiem przybicia nieruchomości na rzecz licytanta, który zaoferował najwyższą cenę. W postanowieniu o przybiciu wymienia się imię i nazwisko nabywcy, oznaczenie nieruchomości, datę przetargu i cenę nabycia (czyli dane analogiczne do danych, które powinny znaleźć się na fakturze VAT wystawionej z tytułu sprzedaży towarów). Już z tego uregulowania k.p.c. wynika zatem, że czynność egzekucyjna - prowadząca do przejścia własności - nie jest wykonywana przez ten organ egzekucyjny (komornika), który mógłby być ewentualnie płatnikiem VAT z tytułu tej czynności.

Komornik nie jest płatnikiem dlatego, że przeniesienie prawa własności nieruchomości w postępowaniu egzekucyjnym ma miejsce dopiero w momencie uprawomocnienia się postanowienia sądu o przysądzeniu własności (wydawanym po przybiciu). Postanowienie to przenosi prawo własności nieruchomości na nabywcę i jest tytułem do ujawnienia na rzecz nabywcy prawa własności przez wpis w księdze wieczystej. Komornik nie jest bowiem organem, który bierze udział w czynności egzekucyjnej będącej jednocześnie czynnością opodatkowaną tym podatkiem.

W uproszczeniu dokonuje tego sąd, który jest organem egzekucyjnym na tym etapie postępowania egzekucyjnego, na którym dochodzi do przeniesienia prawa własności nieruchomości (nabywca nieruchomości staje się jej właścicielem dopiero z chwilą uprawomocnienia się postanowienia sądu o przysądzeniu własności). Tym samym komornik nie jest płatnikiem podatku od dostawy dokonywanej przez sąd, bo zgodnie z przepisami płatnikiem podatku od towarów i usług jest tylko komornik w przypadku sprzedaży towarów.

Sprzedaż nieruchomości w drodze licytacji w orzecznictwie:

W przypadku sprzedaży nieruchomości w drodze egzekucji prowadzonej pod nadzorem sądu, komornik nie jest płatnikiem podatku od towarów i usług (...), gdyż nie dokonuje on czynności egzekucyjnych, stanowiących sprzedaż towarów dłużnika (wyrok NSA z 18 grudnia 2003 roku (sygn. akt I SA/Łd 8/02).

Skoro zatem, w przypadku egzekucji z nieruchomości, organem egzekucyjnym dokonującym dostawy (przysądzenia własności) jest inny organ niż komornik (sąd), to należy stwierdzić, że zacytowane przepisy dotyczące płatnika w podatku od towarów i usług w ogóle nie dotyczą przypadku zbycia nieruchomości w postępowaniu egzekucyjnym i wobec tego odnoszą się tylko do egzekucji z ruchomości i praw majątkowych (wówczas czynności egzekucyjne przy dostawie dokonywane są rzeczywiście przez komornika sądowego, który może być z tytułu dokonywanych czynności płatnikiem podatku od towarów i usług).

Oznacza to, że obecnie w przepisach regulujących instytucję płatnika znajduje się poważna luka, a mianowicie brak jest regulacji, która wskazywałaby, kto jest płatnikiem podatku w przypadku egzekucji z nieruchomości, gdzie organem egzekucyjnym - na etapie czynności egzekucyjnych skutkujących dostawą w podatku od towarów i usług - jest sąd, a nie komornik sądowy. Podobne zdanie na ten temat zostało wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 grudnia 2003r. (sygn. akt. I S.A./Łd 8/02).

W obecnym stanie prawnym w przypadku egzekucji z nieruchomości płatnikiem podatku od towarów i usług nie jest komornik sądowy, gdyż to nie ten organ dokonuje czynności egzekucyjnych przy dostawie (przybiciu i przysądzeniu) tej nieruchomości. Płatnikiem natomiast może być tylko ten podmiot, który występuje przy czynności opodatkowanej. Tylko wówczas płatnik może zrealizować nałożone na niego obowiązki obliczenia i poboru od podatnika podatku i wpłacenia go w terminie organowi podatkowemu. Nałożenie na określone podmioty obowiązków płatnika powinno mieć zatem miejsce w tym przypadku, w którym podmioty te - realizując określone czynności faktyczne lub prawne związane z podatkowoprawnym stanem faktycznym - mogą wypełniać te obowiązki, czyli dokonać „poboru podatku u źródła”.

W egzekucji z nieruchomości nie ma żadnego etapu, na którym komornik mógłby obliczyć i pobrać kwotę podatku należną od dostawy tej nieruchomości.

Konkludując stwierdzam niezgodność prawa polskiego z normami unijnymi powodującą brak jednolitości w postępowaniu organów podatkowych, co prowadzi do naliczania i odprowadzania przez komornika (tak jak w tym przypadku), jako przez organ do tego nie zobowiązany, podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2002r. Nr 110, poz. 968 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Do obowiązków płatnika, zgodnie z treścią art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), należy natomiast obliczenie i pobranie od podatnika podatku i wpłacenie go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl § 22 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 212, poz. 1337) organy egzekucyjne, określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.), oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.), w przypadku sprzedaży towarów, wystawiają w imieniu dłużnika i na jego rachunek faktury potwierdzające dokonanie sprzedaży tych towarów. Fakturę wystawia się, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów.

Z powyższych przepisów wynika, iż komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik, tzn. w przypadku, gdy dłużnik - właściciel towarów, występował będzie jako podatnik podatku od towarów i usług - wówczas komornik będzie płatnikiem VAT z tytułu dostawy tego towaru. W przypadku natomiast, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

A zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepisy art. 5 ustawy o VAT, i podmiotowym, tj., gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ww. ustawy, działającą w takim charakterze.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W świetle art. 15 ust. 2 działalnością gospodarczą jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Z powyższej definicji wynika, że za działalność gospodarczą dla potrzeb ustawy o podatku od towarów i usług należy uznać profesjonalny obrót gospodarczy, realizowany w sposób zorganizowany, a co za tym idzie ciągły, ale również czynności z zakresu działalności produkcyjnej, handlowej lub usługowej wykonywane sporadycznie, a nawet jednorazowo – jednak jedynie wtedy, gdy okoliczności wykonywania tych czynności wskazują na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy. Prowadzenie działalności gospodarczej i posiadanie statusu podatnika podatku VAT nie przesądza jednak o tym, że każda czynność dokonana przez tę osobę podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy rozróżnić transakcje realizowane przez podatnika jako osobę prywatną i jako osobę prowadzącą działalność gospodarczą.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (…).

Natomiast przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskująca, będąca komornikiem sądowym wskazuje, że w drodze licytacji dokonała sprzedaży nieruchomości należącej do dłużnika, prowadzącego działalność gospodarczą. Nieruchomość, będąca przedmiotem egzekucji, jest zabudowana salonem samochodowym, budynkiem gospodarczym, budynkiem mieszkalnym, portiernią przynależną do salonu. Działka, na której zlokalizowane są budynki, jest zagospodarowana i ogrodzona. Przeznaczenie terenu w miejscowym planie zagospodarowania pod: handel, usługi, budownictwo mieszkaniowe oraz częściowo uprawy polowe.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami nakładającymi na komornika obowiązek wystawiania faktur VAT, Wnioskująca wystawiła fakturę VAT stwierdzającą dokonanie sprzedaży. Suma uzyskana z licytacji została podzielona przez Sąd Rejonowy postanowieniem z dn. 17.12.2007r. w przedmiocie planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości. Postanowienie zostało przesłane do stron, w tym do dłużnika, i podlegało zażaleniu. Dłużnik na tym etapie nie wniósł żadnych zastrzeżeń, jak również nie przedstawił dokumentów, które wskazywałyby, iż naliczony VAT jest nienależny.

Komornik Sądowy nie posiada dokumentów (dowodów), które pozwoliłyby ustalić czy na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany z przedmiotową sprzedażą.

A zatem w analizowanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której podmiot prowadzący działalność gospodarczą dokonuje zbycia majątku będącego źródłem przychodów. Tym samym omawiana transakcja sprzedaży nieruchomości zabudowanej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ należy ją potraktować jako dostawę towaru dokonaną przez podatnika podatku VAT. Sprzedaż majątku wykorzystywanego w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej bezsprzecznie wiąże się z tą działalnością, gdyż stanowi zbycie aktywów przedsiębiorcy.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że komornik sądowy, dokonując sprzedaży w imieniu i na rzecz dłużnika będącego podatnikiem podatku VAT, jest zobowiązany do zastosowania stawki podatku VAT właściwej dla przedmiotu sprzedaży.

Na podstawie art. 29 ust. 1 podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Ponadto na podstawie z art. 29 ust. 5 ustawy w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział trzy stawki preferencyjne: 7%, 3% i 0% oraz zwolnienie od podatku.

Zgodnie z obowiązującym w roku 2007r. przepisem art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokumentującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Doprecyzowanie tego przepisu znajdujemy w art. 43 pkt 10 ustępu 1, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyjątkiem obiektów i ich części, które mają być zasiedlone lub zamieszkane po raz pierwszy; zwolnienie nie dotyczy części budynków przeznaczonych na cele inne niż mieszkaniowe. Natomiast na podstawie ust. 2, przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się budynki i budowle lub ich części – jeżeli do końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat. Stosownie do ust. 6 zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie stosuje się do dostawy towarów wymienionych w ust. 2 pkt 1, jeżeli przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych lub w trakcie użytkowania wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej, a podatnik:

1. miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków;
2. użytkował te towary w okresie krótszym niż 5 lat w celu wykonywania czynności opodatkowanych.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, iż dostawa zabudowanego gruntu jest opodatkowana analogiczną stawkę podatku, jaką jest opodatkowana dostawa budynków, budowli lub ich części trwale związanych z tym gruntem. Oznacza to, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Zatem celowe jest ustalenie przede wszystkim opodatkowania budynków lub budowli związanych trwale z gruntem mających być przedmiotem dostawy.

Przede wszystkim na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zwolnienie nie znajduje zastosowania do budynków i ich części przeznaczonych na cele inne niż mieszkaniowe, a więc wykorzystywanych do działalności gospodarczej. Ponadto zwolniona jest dostawa towarów używanych. Warunkiem skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego dla dostawy towarów używanych jest przede wszystkim klasyfikacja sprzedawanego towaru jako towaru używanego. Kolejną przesłanką, która musi być spełniona, jest brak prawa do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do tych towarów przez dokonującego dostawy. W dalszej kolejności analizie podlega ponoszenie wydatków na ulepszanie oraz czy wydatki na ulepszanie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, a podatnik miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków i czy użytkował te towary w okresie krótszym niż 5 lat w celu wykonywania czynności opodatkowanych. Co istotne, zastosowanie stawki obniżonej lub zwolnienia od podatku powinno być przez podatnika uzasadnione i możliwe do udowodnienia.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego w świetle obowiązujących w tym czasie przepisów podatkowych potwierdza, że Komornik Sądowy dokonując sprzedaży zajętych nieruchomości nie mógł zastosować zwolnienia z podatku, bowiem pozyskane informacje nie wskazywały, iż nieruchomość spełniała warunki do uznania za towar używany. Powyższe wskazuje, iż nieznana jest data zakończenia budowy przedmiotowych nieruchomości, w związku z tym nie można ustalić, czy minęło co najmniej 5 lat od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów. W konsekwencji nie zaistniała przesłanka do uznania sprzedanej przez Komornika nieruchomości za towar używany i w związku z tym zastosowania zwolnienia od podatku. Nie ma również informacji na temat odliczania przez Dłużnika podatku naliczonego związanego z budową i użytkowaniem nieruchomości, a także o wysokości ewentualnych ulepszeń.

A zatem w przedstawionej sytuacji, wobec braku stosownych dokumentów i informacji wskazujących na prawo podatnika do zwolnienia z opodatkowania omawianej transakcji, do dostawy należało zastosować stawkę podstawową zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż dostawa przedmiotowej nieruchomości zabudowanej opisanymi budynkami, należącej do Dłużnika prowadzącego działalność gospodarczą, podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 22%.

Tym samym Komornik Sądowy właściwie postąpił opodatkowując ww. transakcję i wystawiając z tego tytułu fakturę VAT, był bowiem zobowiązany, w świetle powołanych wyżej przepisów prawa, do obliczenia i odprowadzenia podatku VAT z tytułu dostawy, dokonanej w trybie licytacji, nieruchomości będącej własnością Dłużnika.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Z uwagi na powyższe odpowiedź na drugą część pytania Wnioskodawcy stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.