Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-514/12-5/13-S/AG
z 21 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

W związku ze skargą z dnia 21 stycznia 2013 r. (data wpływu 23 stycznia 2013 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ….. na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 22 listopada 2012 r., Nr IPTPB1/415-514/12-4/AG, w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości pomniejszenia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej o udzielone nabywcom leków bonifikaty, doręczoną w dniu 26 listopada 2012 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) w związku z § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.), uwzględnia skargę w całości, w związku z czym zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 22 listopada 2012 r., Nr IPTPB1/415-514/12-4/AG, uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na wniosek Pana ……. z dnia 26 lipca 2012 r. (data wpływu 24 sierpnia 2012 r.), uzupełniony pismem z dnia 5 listopada 2012 r. (data wpływu 5 listopada 2012 r.), wydał indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 22 listopada 2012 r., Nr IPTPB1/415-514/12-4/AG, w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości pomniejszenia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej o udzielone nabywcom leków bonifikaty stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy zawarte w ww. wniosku było nieprawidłowe.

We wniosku z dnia 26 lipca 2012 r. (data wpływu 24 sierpnia 2012 r.) przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki Jawnej, podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w formie apteki. Na niektóre artykuły udziela bonifikat, przyznawanych wyłącznie na recepty.

Sprzedaż zawsze jest dokumentowana paragonem fiskalnym, na żądanie wystawiana jest faktura wraz z paragonem, który Spółka zachowuje z kopią faktury. W treści paragonu ceny leków wraz z podatkiem od towarów i usług oraz podsumowaniem ujawniane są w pierwszej kolejności, bez uwzględnienia bonifikaty, która jest podana w dalszej części wraz z kwotą do końcowej zapłaty, pomniejszonej o przedmiotową bonifikatę. Pomimo, że paragon obejmuje kilka leków bonifikata jest przypisana do wartości sprzedaży obejmującej dany paragon, a nie do konkretnego leku. Paragony są drukowane przy użyciu drukarki fiskalnej współpracującej z licencjonowanym księgowym programem. Na podstawie zestawień i raportów zarówno dziennych, miesięcznych, jak i sporządzonych w dowolnym układzie czasowym można wyodrębnić wartość bonifikat w sposób niebudzący wątpliwości. Ponadto, za każdy okres możliwy jest wydruk nazwany „Szczegółowy Wykaz Bonifikat” z podziałem na datę i numer klienta przypisany do konkretnej imiennej recepty, wskazujący wartość bonifikaty, kwoty netto, brutto, podatku od towarów i usług. Powyższe powoduje pełną sprawdzalność tych transakcji pomimo, że nie są dokumentowane fakturami imiennymi.

Każdy klient ma wiedzę o bonifikacie przed dokonaniem zapłaty, a przynajmniej najpóźniej (jeżeli go to nie interesuje) w momencie dokonania zapłaty za receptę. Bonifikata w żadnym razie nie jest dokonywana po sprzedaży; jest zawsze elementem transakcji pierwotnej.

W piśmie z dnia 5 listopada 2012 r., stanowiącym uzupełnienie ww. wniosku, Wnioskodawca wyjaśnił, iż:

1. Spółka prowadzi uproszczoną księgowość (księga przychodów i rozchodów),
2. dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych wykorzystywane są urządzenia służące podatkowi od towarów i usług, a sprzedaż jest wprowadzana zbiorczym dowodem (DW), którego załącznikami są zestawienia z kasy fiskalnej współpracującej z programem obejmujące wartość sprzedaży wg stawek VAT z wyodrębnieniem bonifikat i innymi danymi.
   
   

Bonifikaty były udzielane wyłącznie na recepty – istnieje pełna sprawdzalność, z przyporządkowaniem personalnym, łącznie z adresem i lekarzem wystawiającym receptę.

W związku z tym, zadano następujące pytanie:

Czy dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, w przypadku udzielanych bonifikat na zasadach opisanych powyżej, przychodem (postawą opodatkowania) jest kwota należna po uwzględnieniu bonifikat, pomniejszona o podatek VAT, czy też podstawa opodatkowania powinna być ustalana z pominięciem udzielonych bonifikat?

Wskazano przy tym, że pytanie dotyczy sposobu opodatkowania, a nie sposobu dokumentowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwotę należną, pomniejszoną o podatek VAT, z uwzględnieniem rabatów udzielonych na zasadach opisanych powyżej.

W dniu 22 listopada 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr IPTPB1/415-514/12-4/AG, uznającą stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 26 lipca 2012 r. (data wpływu 24 sierpnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 listopada 2012 r. (data wpływu 5 listopada 2012 r.), za nieprawidłowe. Interpretację doręczono w dniu 26 listopada 2012 r.

Nie zgadzając się z powyższym stanowiskiem, Strona pismem z dnia 2 grudnia 2012 r. (data wpływu 7 grudnia 2012 r.), wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów orzekł, iż brak jest podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co stwierdzone zostało w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 31 grudnia 2012 r., Nr IPTPB1/415W-61/12-2/AG. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono w dniu 17 stycznia 2013 r.

Następnie na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Nr IPTPB1/415-514/12-4/AG, Pan ….., reprezentowany przez Pełnomocnika, doradcę podatkowego ……, pismem z dnia 21 stycznia 2013 r. (data wpływu 23 stycznia 2013 r.), złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji z powodu jej niezgodności z prawem, zarzucając tej interpretacji naruszenie:

• art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - poprzez błędną interpretację podstawy opodatkowania na okoliczność udzielania bonifikaty w okolicznościach opisanych we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji,
  

• naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej – poprzez sprzeczność uzasadnienia interpretacji z jej rozstrzygnięciem, albowiem z uzasadnienia interpretacji wynika, że Organ podzielił częściowo pogląd zaprezentowany przez Wnioskodawcę w zakresie kwalifikacji podatkowej udzielanych bonifikat na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podczas gdy w sentencji interpretacji uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe w całości.
  
  

Pełnomocnik Wnioskodawcy wskazał, iż opisana we wniosku bonifikata polegała na obniżeniu ceny leku w czasie dokonania transakcji pierwotnej. Kupujący już przed jej dokonaniem wiedział, że zapłaci niższą cenę i faktycznie taką płacił. Bonifikata udokumentowana została paragonem fiskalnym, a następnie raportem dziennym i miesięcznym z drukarki fiskalnej. Umieszczona została w części niefiskalnej paragonu, który stanowił jednak jednolitą całość.

Zapłata (cena), po pomniejszeniu o należny podatek od towarów i usług, była przychodem podlegającym opodatkowaniu w rozumieniu przepisów art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzasadnieniu skargi Pełnomocnik Wnioskodawcy wskazał, że w interpretacji Organ podatkowy w zasadzie przyznał Wnioskodawcy rację wskazując, że w obowiązującym stanie prawnym bonifikata bezspornie pomniejsza przychód, dalej jednak argumentował, że aby bonifikata mogła być odzwierciedlona w prowadzonej ewidencji musi być udokumentowana prawidłowym i rzetelnym dowodem księgowym, czyli takim, który jest zgodny z przepisami podatku od towarów i usług. Organ nie wskazał jednak, który z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług został naruszony i z jakich przepisów wynika brak uprawnień w zakresie sporu. Uznał jednak, iż obrót pomniejszony o kwoty udzielonych rabatów i bonifikat winien być uwidoczniony na paragonie fiskalnym oraz raporcie fiskalnym, w części fiskalnej tych dokumentów. Następnie wskazał, że jeżeli udokumentowanie bonifikat nie spełnia wymogów dla celu podatku VAT, to w takim przypadku należy dodatkowo udokumentować udzielone bonifikaty innym dowodem spełniającym wymogi określone w § 12 ust. 3 i § 13 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W ocenie Pełnomocnika, w tym przypadku tak się właśnie stało i bonifikaty bez wątpliwości zostały takimi innymi dowodami udokumentowane.

W związku z powyższym, zarzucono naruszenie art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz z uwagi na to, że Organ podzielając pogląd Wnioskodawcy o możliwości pomniejszenia podstawy opodatkowania o rabat w konsekwencji uznał Jego stanowisko za niepoprawne w całości - sprzeczność uzasadnienia interpretacji z jej rozstrzygnięciem i naruszenie przepisu art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej.

Pełnomocnik podniósł również, iż nie zgadza się z zarzutem nieprawidłowego udokumentowania bonifikat, ponieważ załączono do sprawy, jako dowód, dzienny i miesięczny raport kasowy stanowiący podstawę do sporządzenia miesięcznego zestawienia sprzedaży, tj. dowód stanowiący podstawę do dokonania wpisu całomiesięcznej sprzedaży, w jednej pozycji, w ewidencji podatkowej. Jednocześnie Wnioskodawca może załączyć lub wydrukować w każdym czasie odrębny, szczegółowy wykaz udzielonych bonifikat dla poszczególnych recept przyporządkowanych imiennie poszczególnym klientom. Ponadto Pełnomocnik dodał, że klient („kupujący”) od samego początku wiedział, iż za lek zapłaci mniejszą konkretnie ustaloną cenę. Fakt ten został przy tym udokumentowany w treści paragonu fiskalnego, który klient („kupujący”) otrzymał w aptece.

W skardze podniesiono również, iż przepisy Ordynacji podatkowej nie ograniczają udokumentowania zaistnienia zdarzenia gospodarczego, wyłącznie do dowodu księgowego, określonego przepisami o prowadzeniu podatkowej księgi przychodów i rozchodów, czy ustawy o rachunkowości. W konsekwencji, fakt przeprowadzenia operacji gospodarczej może być udowodniony w zasadzie każdym dowodem. Ewidencja rachunkowa pełni, w ocenie Pełnomocnika, wyłącznie rolę dowodową, a przepis art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma charakter wyłącznie normy proceduralnej. Taki walor urządzeń księgowych wynika m. in. z treści art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, wedle którego, jako dowód należy dopuścić wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Zatem, gdy podatnik udowodni zaistnienie zdarzenia gospodarczego innymi dowodami, niż dowód określony przepisami rachunkowymi, to takie zdarzenie wywołuje skutki podatkowe, zgodnie z przepisami ustawy podatkowej. Potwierdzeniem tego, zdaniem Pełnomocnika, jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 maja 2004 r., sygn. akt …, w którym Sąd stwierdził, że zaksięgowanie wydatku w oparciu o wadliwy dowód księgowy samo w sobie nie daje podstaw do uznania, że poniesienie wydatku nie miało miejsca. Powoływanie się na wadliwości w dokumentowaniu nie może zatem stanowić podstawy do odebrania podatnikowi prawa do ujęcia w księgach podatkowych faktycznych obrotów. Żaden z przepisów, na który powołuje się Organ, nie przewiduję też sankcji zwiększenia podstawy opodatkowania na okoliczność tych wadliwości. Według Pełnomocnika, odebranie podatnikowi uprawnienia powinno być w sposób bezpośredni unormowane w ustawie. Tymczasem Organ powołuje się na akt prawny rangi rozporządzenia, z treści którego nie wynika, aby naruszenia, o których mowa w uzasadnieniu, były zagrożone taką sankcją, również delegacja ustawowa w swym zakresie takich kompetencji ministrowi nie nadaje. Stwierdzając, że bonifikaty powinny być uwidocznione w części fiskalnej paragonu, nie wskazuje konkretnej podstawy prawnej tej tezy.

W ocenie Pełnomocnika brak jest również podstaw do twierdzenia, że wydruki komputerowe, w których zostają ujęte bonifikaty, nie spełniają wymogów rejestracji obrotu dla potrzeb podatku od towarów i usług. Powyższe stoi w sprzeczności z treścią interpretacji tego samego Organu, udzielonej Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług, a także orzeczenia WSA w Łodzi z dnia 2 marca 2010 r., sygn. akt … i wyroku NSA w Warszawie z dnia 24 maja 2011 r., sygn. akt … oddalającym skargę kasacyjną Ministra Finansów na wyrok WSA w Łodzi.

W tej sytuacji powoływanie się w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych na uchybienia dotyczące ewidencjonowania dla celów podatku od towarów i usług, nie ma żadnego uzasadnienia. Również orzecznictwo w zakresie podatku dochodowego jest zgodne ze stanowiskiem Wnioskodawcy. Z uwagi na powyższe WSA w Gdańsku uchylał kilkakrotnie interpretacje Ministra Finansów w sprawach identycznych, co znajduje potwierdzenie w wyrokach: z dnia 13 października 2010 r., sygn. akt …., z dnia 14 września 2010 r., sygn. akt …, z dnia 13 sierpnia 2010 r., sygn. akt ….

W związku z powyższym Pełnomocnik stwierdził, iż uważa skargę za zasadną i zasługującą w całości na uwzględnienie.

Stosownie do art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), organ, którego działanie lub bezczynność zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, po rozpatrzeniu skargi z dnia 21 stycznia 2013 r. (data wpływu 23 stycznia 2013 r.), uwzględnia skargę w całości i stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2012 r., uzupełnionym pismem z dnia 5 listopada 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości pomniejszenia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej o udzielone nabywcom leków bonifikaty – jest prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów rozpatrując ponownie wniosek w przedmiotowej sprawie, zważył co następuje.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), za przychód z działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „bonifikata”, w związku z powyższym pojęcie to należy interpretować stosując przede wszystkim wykładnię językową. Wskazuje ona, iż „bonifikata” to zniżka, ustępstwo od ustalonej ceny towaru na rzecz nabywcy (Słownik języka polskiego PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, rok wydania 2005, str. 62).

W świetle powyższych regulacji, przychodem z tytułu prowadzenia aptek są kwoty należne z tytułu sprzedaży leków po wyłączeniu wartości udzielonych bonifikat. Wartość udzielonych bonifikat pomniejsza więc przychód z prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem, przychodem aptek są faktycznie osiągnięte utargi dzienne ze sprzedaży leków, czyli kwoty należności pomniejszone o kwoty udzielonych bonifikat.

W przypadku prowadzenia przez podatnika podatkowej księgi przychodów i rozchodów, sposób prowadzenia księgi oraz dokumentowanie znajdujących się w niej zapisów określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Zgodnie z § 12 ust. 3 ww. rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej „fakturami”, odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub
2. inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
   1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
   2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
   3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
   4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

- oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Natomiast w myśl § 13 tego rozporządzenia, za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;
2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;
3. dowody przesunięć;
4. dowody opłat pocztowych i bankowych;
5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.
   
   

Stosownie do przepisu § 20 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, podatnicy, którzy ewidencjonują obrót przy zastosowaniu kas rejestrujących, dokonują zapisów w księdze na podstawie danych wynikających z raportów dobowych, z zastrzeżeniem ust. 2, skorygowanych o wartości dotyczące zwrotów towarów wynikające z odrębnych ewidencji. W myśl natomiast § 20 ust. 2 tego rozporządzenia, podatnicy, o których mowa w ust. 1, mogą dokonywać zapisów w księdze na koniec każdego miesiąca, w terminie określonym w § 30 ust. 1, na podstawie danych wynikających z miesięcznych zestawień raportów dobowych.

Podatnicy dokonujący sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są zobowiązani równocześnie do przestrzegania zasad zawartych w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunki ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338).

Ww. rozporządzenie normuje w szczególności elementy, jakie powinien zawierać paragon fiskalny oraz zasady sporządzania raportów fiskalnych.

Zgodnie z § 2 pkt 11 tego rozporządzenia, paragon fiskalny to wydrukowany dla nabywcy przez kasę w momencie sprzedaży dokument fiskalny z dokonanej sprzedaży.

Według § 5 ust. 1 pkt 6 lit. f)-k) ww. rozporządzenia, paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać m.in. takie informacje jak: cenę jednostkową towaru lub usługi, ilość i wartość sprzedaży, wartość sprzedaży i kwoty podatku według poszczególnych stawek, wartość sprzedaży zwolnionej od podatku, łączną kwotę podatku, łączną kwotę należności.

Stosownie do § 2 pkt 18 powyższego rozporządzenia raport fiskalny (dobowy, miesięczny, okresowy lub rozliczeniowy) jest to dokument fiskalny zawierający dane sumaryczne o obrocie i kwotach podatku za daną dobę lub za wybrany okres w ujęciu według poszczególnych stawek podatku oraz sprzedaży zwolnionej od podatku.

Jednocześnie zgodnie z § 7 ust. 1 pkt 4 ww. rozporządzenia podatnicy obowiązani są dokonywać weryfikacji poprawności pracy kasy.

Zatem, paragon fiskalny oraz raporty fiskalne (dobowe, miesięczne) muszą odzwierciedlać wartość sprzedaży i potwierdzać faktyczny przebieg operacji gospodarczych. Z tego względu udzielenie bonifikaty w chwili sprzedaży powinno mieć odzwierciedlenie w paragonie fiskalnym dokumentującym tą sprzedaż w taki sposób, aby zachowane zostały postanowienia zawarte w wyżej cytowanym § 5 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunki ich stosowania. Kwoty udzielonej bonifikaty, czyli zniżki od ustalonej ceny towaru, winny być uwidocznione z wyszczególnieniem podatku VAT oraz wartości sprzedaży, o jakie zmniejszane są wartości sprzedaży towarów lub usług. Kwoty udzielonych bonifikat winny być uwidocznione zarówno w paragonach, jak również w okresowych raportach fiskalnych (dobowych, miesięcznych, okresowych lub rozliczeniowych).

W tym stanie prawnym sposób ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej przez podatnika (aptekę), nieuwzględniający bonifikat pomniejszających ostateczną kwotę do zapłaty, jest nieprawidłowy. Jednakże, w celu ustalenia prawidłowej (rzeczywistej) podstawy opodatkowania w przypadku udzielenia bonifikat, które nie są uwidocznione w raportach fiskalnych, nie można nie uwzględnić prowadzonej dodatkowej ewidencji, która odzwierciedlałaby rzeczywisty przebieg transakcji gospodarczej udokumentowanej rzetelnymi dowodami.

Należy zaznaczyć, iż ewidencja prowadzona w kasie rejestrującej jest niezależna od ewidencji, której prowadzenia wymagają inne przepisy, w szczególności przepisy rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów podatnika. Przy czym spełnia ona wymogi określone w ww. rozporządzeniu wyłącznie w przypadku, gdy zawiera dane odzwierciedlające rzeczywisty przebieg transakcji.

W przedmiotowym wniosku Wnioskodawca wskazał, iż kupującym leki na recepty Spółka Jawna (apteka) udziela bonifikaty, co dokumentowane jest paragonem fiskalnym, a na żądanie również fakturą VAT. W treści paragonu ujęta jest cena leków wraz z podatkiem od towarów i usług, potem ich suma, następnie zaś kwota do końcowej zapłaty, pomniejszona o bonifikatę. Bonifikata przypisana jest do wartości sprzedaży obejmującej dany paragon, nie zaś do konkretnego leku.

Na podstawie zestawień i raportów: dziennych, miesięcznych oraz sporządzanych w dowolnym układzie czasowym, można wyodrębnić wartość bonifikat w sposób niebudzący wątpliwości. Ponadto, za każdy okres możliwy jest wydruk nazwany „Szczegółowy Wykaz Bonifikat”, zawierający datę i numer klienta przypisany do konkretnej imiennej recepty, ze wskazaniem wartości bonifikaty, kwoty netto, brutto, podatku od towarów i usług. Powyższe powoduje pełną sprawdzalność tych transakcji.

Mając na uwadze cytowane wyżej przepisy, a także opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku stwierdzić należy, iż kwoty udzielonych bonifikat pomniejszają przychód należny z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli zatem dokumenty, na podstawie których dokonywane są księgowania udzielonych bonifikat w podatkowej księdze przychodów i rozchodów są rzetelne, zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, której dotyczą, kompletne, spełniają wymogi określone wyżej cytowanymi przepisami prawa i Wnioskodawca na ich podstawie jest w stanie udokumentować rzeczywistą wartość sprzedaży, to przysługuje Mu prawo do obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych o bonifikatę, którą udzielił nabywcom leków.

Należy tu wziąć pod uwagę, że jeżeli jedną operację gospodarczą dokumentuje więcej niż jeden dowód lub więcej niż jeden egzemplarz dowodu, to Wnioskodawca decyduje, który dowód lub jego egzemplarz będzie podstawą do dokonania zapisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Zauważyć przy tym należy, iż powyższa ocena nie przesądza o prawidłowości sposobu dokumentowania bonifikat, który stosuje Wnioskodawca, gdyż analiza i ocena dowodów stanowi domenę postępowania podatkowego lub kontrolnego. Natomiast na podatniku spoczywa obowiązek rzetelnego udokumentowania prowadzonych transakcji w urządzeniach księgowych, tak by odzwierciedlały faktyczny ich przebieg.

Wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny dokumentów posiadanych przez podatnika. Tut. Organ jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania interpretacji.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Stronie przysługuje prawo wniesienia skargi na niniejsze rozstrzygnięcie. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …., ul. …., …, w terminie trzydziestu dni od dnia jej doręczenia za pośrednictwem organu, który wydał interpretację (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.