INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15.06.2010 r. (data wpływu do 05.07.2010 r.) oraz piśmie z dnia 07.09.2010 r. (data wpływu 10.09.2010 r., data nadania 09.09.2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 02.09.2010 r. (data nadania 02.09.2010 r., data odbioru 06.09.2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania kosztów noclegów ponoszonych z tytułu podróży służbowej na terenie kraju – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05.07.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania kosztów noclegów ponoszonych z tytułu podróży służbowej na terenie kraju.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (zwana dalej Spółką lub Pracodawca) świadczy usługi budowlane. Specyfika działalności Spółki powoduje, że często realizuje ona inwestycje poza miejscowością, w której znajduje się jej siedziba. W celu wykonania rzeczonych inwestycji Spółka wysyła pracowników do pracy na poszczególnych budowach na okres nawet do kilkunastu miesięcy. Jednocześnie miejscem zatrudnienia takiego pracownika nadal pozostaje miejsce ustalone w umowie o pracę. Zwykle jest to siedziba Spółki albo miejscowość, w której mieści się oddział Spółki. Istotne jest, że budowa, na której pracownik wykonuje zadania w trakcie podróży służbowej zlokalizowana jest w innej miejscowości niż zostało to określone w jego umowie o pracę. Zasady dotyczące oddelegowania pracowników na budowy wynikają z Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy przyjętego w Spółce (zwanego dalej ZUZP). W myśl § 51 ZUZP w przypadkach, kiedy występuje potrzeba wykonywania pracy poza macierzystą Jednostką Organizacyjną, Pracodawca zobowiązany jest wystawić pisemne polecenie wyjazdu służbowego zgodnie z przepisami ogólnie obowiązującymi z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (nie dotyczy wykonywania pracy poza macierzystą Jednostką Organizacyjną w obrębie miasta będącego siedzibą macierzystej Jednostki Organizacyjnej). Z kolei zgodnie z § 52 pkt 1.2. ZUZP pracownikom zatrudnionym na budowach Pracodawca organizuje zależnie od lokalnych warunków zakwaterowanie w pobliżu budowy (hotele pracownicze lub kwatery prywatne wynajmowane na cele zbiorowego zakwaterowania) w przypadku braku możliwości lub nieopłacalnego codziennego dowożenia. Zarówno koszty dowożenia jak i zakwaterowania Pracowników ponosi Pracodawca.

W praktyce, z ekonomicznego punktu widzenia pokrywanie kosztów hotelu w trakcie prowadzonej budowy (podróży służbowej) jest w większości przypadków nieopłacalne, dlatego Spółka decyduje się na wynajem lokali mieszkalnych (kwater), w których zakwaterowani będą pracownicy w okresie podróży służbowych w związku z realizacją inwestycji. Z technicznego punktu widzenia zdarza się także, że to pracownicy najpierw wykładają środki pieniężne, a następnie występują o ich zwrot do Pracodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy pracownikom przebywającym w podróży służbowej należy doliczyć do dochodu podlegającego opodatkowaniu koszty noclegów i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym nie zachodzą przesłanki uprawniające Spółkę do doliczenia do dochodu podlegającego opodatkowaniu i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od świadczenia w postaci pokrycia kosztów noclegów związanych z podróżą służbową bez względu na wysokość tychże kosztów oraz miejsca zakwaterowania pracowników (hotel czy kwatera prywatna), oraz niezależnie od sposobu i formy pokrycia przedmiotowych kosztów (zwykle przelew dokonywany przez Spółkę, rzadziej wyłożenie gotówki przez pracownika i następnie zwrot na rachunek pracownika w oparciu o przedłożoną fakturę / rachunek).

Wnioskodawca wskazuje, iż obowiązek zapewnienia m.in. noclegu podczas podróży służbowej wynika wprost z przepisów Kodeksu pracy. W świetle art. 75 § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Z przytoczonej wyżej regulacji Kodeksu pracy wynika, iż podróżą służbową jest zlecenie pracownikowi wykonania zadań poza miejscem świadczenia pracy określonym w umowie o pracę (na marginesie Wnioskodawca zaznacza, iż przepisy podatkowe nie zawierają odrębnej definicji podróży służbowej).

W opinii Wnioskodawcy sytuacje, w których pracownicy Spółki wysyłani są na budowy poza miejsce świadczenia pracy określone w umowie o pracę należy traktować jak podróż służbową. Tym samym Pracodawca ma obowiązek ponieść koszty związane z taką podróżą. Z kolei w związku ze świadczeniami otrzymywanymi przez pracowników, którzy odbywają podróże służbowe ustawodawca przewidział w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnienie przedmiotowe odnoszące się do diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Realizując powyższe Minister Pracy i Polityki Społecznej wydał rozporządzenie z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (zwane dalej Rozporządzeniem).

Zgodnie z § 3 Rozporządzenia z tytułu podróży służbowej odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

1. przejazdów,
2. noclegów,
3. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
4. innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Ponadto Wnioskodawca zaznacza, iż przepisy Rozporządzenia nie przewidują limitu dla wydatków ponoszonych przez pracodawcę na noclegi związane z podróżą służbową. Limit, o który mowa wyżej odnosi się tylko i wyłącznie do diety oraz należności zwracanych pracownikowi w związku z podróżą służbową (limity te określono w § 5-7 Rozporządzenia). Zdaniem Wnioskodawcy nie odnosi się on do wydatków noclegowych bez względu na to, czy Pracodawca organizuje taki nocleg w hotelu, czy też wynajmuje w tym celu mieszkanie prywatne. Spółka nie jest zatem związana limitem wydatków, ponoszonych na nocleg w związku z podróżą służbową.

Jednocześnie Wnioskodawca podkreślił, iż w przedstawionym stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, zwalniający z podatku dochodowego wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14, w:

1. hotelach pracowniczych,
2. kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.
   
   

Z treści art. 21 ust. 14 ww. ustawy wynika, ze zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

W opinii Wnioskodawcy, przytoczone wyżej zwolnienie może mieć zastosowanie w każdym innym przypadku niż zakwaterowanie pracownika w związku z podróżą służbową. Zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy będzie miało przykładowo zastosowanie w sytuacji, gdy pracodawca pokrywa koszty zakwaterowania pracownika w związku z czasowym przeniesieniem służbowym go do miejsca pracy ustanowionego w umowie o pracę innego niż miejsce zamieszkania.

Wydaje się zatem, że w przypadku noclegów związanych z podróżą służbową zastosowanie ma szczególne zwolnienie z dochodu podlegającego opodatkowaniu określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przyjęcie odmiennego stanowiska powodowałoby, iż zwolnienie z podatku dochodowego dotyczące wydatków, związanych z podróżami służbowymi, zostałoby uregulowane zarówno w pkt 16 jak i 19 przepisu art. 21 ust. 1 ww. ustawy. To z kolei byłoby sprzeczne z wykładnią celowościową, bo choć oba przytoczone przepisy odnoszą się do wydatków ponoszonych na noclegi, to jednak ważne jest to, w jakich sytuacjach pracodawca ponosi te wydatki. To bowiem przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 cytowanej umowy dotyczy zwolnienia wydatków poniesionych w związku z podróżą służbową, a jego wykładnia prowadzi do wniosku, iż wydatki na zapewnienie noclegu w trakcie podróży służbowej w całości podlegają zwolnieniu z opodatkowania.

Wnioskodawca dodaje, że uznanie za zasadne zastosowania ograniczeń przewidzianych w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy, w przypadku zapewnienia zakwaterowania pracownikom odbywającym podróże służbowe, może prowadzić do absurdalnych wniosków. Mianowicie, pracownik odbywający podroż służbową, zakwaterowany w hotelu, korzystałby ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy. Natomiast, gdyby takiemu pracownikowi Pracodawca zapewnił lokal mieszkalny, należałoby wartość takiego świadczenia doliczyć do dochodu, mimo, że w obydwu przypadkach pracownik wykonuje zadania służbowe na polecenie pracodawcy w trakcie podroży służbowej. W ocenie Spółki, sposób zakwaterowania (wybór formy zakwaterowania) nie może determinować kwalifikacji prawnej poniesionych przez Pracodawcę wydatków, w kontekście zastosowania zwolnienia przedmiotowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Przesłanką zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinna być wyłącznie okoliczność przebywania w podroży służbowej. Jednocześnie oznacza to, że nie może mieć zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, ponieważ odmienna wykładnia prowadziłaby do nierównego traktowania pracowników, odbywających podróże służbowe.

Reasumując, zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym Spółka wynajmując hotele i kwatery w związku z podróżami służbowymi swoich pracowników, nie powinna zwiększać dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych o wartość wydatków poniesionych na zapewnienie noclegów. W opisanym stanie faktycznym nie znajdzie zatem zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 19, ustalający limity świadczeń z tytułu zakwaterowania pracowników w wynajętych mieszkaniach prywatnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Zagadnienia dotyczące kwestii podróży służbowych uregulowane zostały w przepisach prawa pracy, tj. w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), zatem prawo do otrzymania przez pracownika świadczeń z tytułu podróży powinno wynikać z tych przepisów. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w kwestii tej należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.

W przepisie art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy ustawodawca określił, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową. Zatem, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy - w celu wykonania zadania służbowego.

W świetle art. 29 § 1 Kodeksu pracy określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy, pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym będzie świadczona praca. Miejsce pracy nie musi pokrywać się z siedzibą zakładu pracy, bowiem te pojęcia nie są tożsame. Decyzję o tym czy pracownik odbywa podróż służbową podejmuje pracodawca wysyłający pracownika poza miejsce określone jako miejsce pracy.

W myśl art. 77⁵ § 2 ww. ustawy minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Rozporządzenie powinno w szczególności określać wysokość diet, z uwzględnieniem czasu trwania podróży, a w przypadku podróży poza granicami kraju - walutę, w jakiej będzie ustalana dieta i limit na nocleg w poszczególnych państwach, a także warunki zwrotu kosztów przejazdów, noclegów i innych wydatków.

Natomiast art. 77⁵ § 3 cytowanej ustawy stanowi, iż warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż wymieniony w § 2 określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania.

Zgodnie z treścią art. 77⁵ § 5 Kodeksu pracy w przypadku gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera postanowień, o których mowa w § 3, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej odpowiednio według przepisów, o których mowa w § 2.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż pracodawca, który wysyła pracownika w podróż służbową, ma obowiązek zwrócić mu poniesione koszty podróży.

Ich zwrot może być dokonany:

• zgodnie z wewnątrzzakładowymi przepisami zawartymi w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania lub umowie o pracę albo
• w przypadku podróży służbowych odbywanych na terenie kraju - na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju - jeżeli układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera postanowień w tym zakresie.
  
  

Zatem wypłacony pracownikom zwrot poniesionych przez nich w trakcie podróży służbowej wydatków (kosztów noclegów), udokumentowanych dowodami ich poniesienia, ustalone zgodnie z zasadami wynikającymi z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku podróży służbowej wykonywanej na obszarze Polski zastosowanie będą miały przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 ze zm.).

Na podstawie § 3 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

1. przejazdów,
2. noclegów,
3. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
4. innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Jeżeli podróż służbowa trwa dłużej niż dzień i zaistnieje konieczność zatrzymania się na nocleg, wówczas pracodawca jest zobowiązany do:

• zapewnienia noclegu delegowanemu albo
• pokrycia wydatków poniesionych na zakwaterowanie.
  
  

Należy przy tym zauważyć, iż z § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia wynika, że za nocleg w hotelu lub innym obiekcie świadczącym usługi hotelarskie pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem. Oznacza to, że podstawą do wypłaty należności za nocleg jest wyłącznie rachunek (faktura). Natomiast pracownikowi, któremu nie zapewniono bezpłatnego noclegu i który nie przedłożył rachunku, o którym mowa w ust. 1, przysługuje ryczałt za każdy nocleg w wysokości 150% diety ( § 7 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Ponadto zgodnie z § 7 ust. 3 i 4 ww. rozporządzenia, ryczałt za nocleg przysługuje wówczas, gdy nocleg trwał co najmniej 6 godzin pomiędzy godzinami 21 i 7. Natomiast zwrot kosztów noclegu lub ryczałt za nocleg nie przysługuje za czas przejazdu, a także jeżeli pracodawca uzna, że pracownik ma możliwość codziennego powrotu do miejscowości stałego lub czasowego pobytu.

Zatem tylko w powyższych okolicznościach świadczenia otrzymywane w związku z odbyciem podróży służbowej mogą korzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a).

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego Spółka wysyła pracowników do pracy na zasadach wynikających z Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy. Pracownik wykonuje czynności na podstawie polecenia wyjazdu służbowego, które jest wystawiane przez pracodawcę zgodnie z przepisami ogólnie obowiązującymi z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Ponadto pracownikom zatrudnionym na budowach pracodawca organizuje zależnie od lokalnych warunków zakwaterowanie w pobliżu budowy (hotele pracownicze lub kwatery prywatne wynajmowane na cele zbiorowego zakwaterowania) w przypadku braku możliwości lub nieopłacalnego codziennego dowożenia. Zarówno koszty dowożenia jak i zakwaterowania pracowników ponosi pracodawca. Zdarza się także, że to pracownicy najpierw wykładają środki pieniężne, a następnie występują o ich zwrot do pracodawcy.

Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jak wskazano we wniosku:

1. pracownicy odbywają podróż służbową,
2. pracodawca zapewnia nocleg delegowanym pracownikom,
3. zasady dotyczące oddelegowania pracowników na budowy wynikają z Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy.
   
   

Ponadto, jak słusznie wskazuje Wnioskodawca, w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią przepisu art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14, w:

1. hotelach pracowniczych,
2. kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.
   
   

Zgodnie z ust. 14 art. 21 ustawy powyższe zwolnienie ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4, tj. podwyższonych kosztów uzyskania przychodów stosowanych w jednym, bądź więcej niż jednym zakładzie pracy.

Zwolnienie, o którym mowa w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 19 dotyczy sytuacji, w której pracodawca pokrywa koszty zakwaterowania pracownika, w związku z jego miejscem zamieszkania znajdującym się poza zakładem pracy. Zatem nie ma odniesienia do kosztów związanych z podróżą służbową pracownika.

Reasumując, stwierdzić należy, że jeżeli pracownik wykonuje czynności na podstawie polecenia wyjazdu służbowego i wyjazdy te są podróżą służbową w rozumieniu powołanego art. 77⁵ Kodeksu pracy, tzn. odbywane są w celu wykonania zadania służbowego poza miejscowością, gdzie znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, to zostaną zachowane przesłanki do spełnienia warunków do zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym należy zaznaczyć, iż ze zwolnienia korzysta jedynie kwota odpowiadająca faktycznie poniesionym wydatkom, które potwierdzone zostały dowodami ich poniesienia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.