INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 02.08.2010 r. (data wpływu 09.08.2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 02.10.2010 r. (data wpływu 08.10.2010 r.) na wezwanie z dnia 24.09.2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia oraz sposobu dokumentowania usług ogrodniczych świadczonych na terenie Belgii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.08.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia oraz sposobu dokumentowania usług ogrodniczych świadczonych na terenie Belgii.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 02.10.2010 r. (data wpływu 08.10.2010 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu Nr IPPP3/443-724/10-2/KB z dnia 24.09.2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Z dniem 01.09.2009 r. Wnioskodawca założył w Polsce działalność usługową związaną z zagospodarowaniem terenów zieleni (PKD 2007 81302). Dla potrzeb płacenia podatku dochodowego Wnioskodawca wybrał ryczałt ewidencjonowany. Zainteresowany posiada NIP unijny dla potrzeb świadczenia usług, ale nie jest czynnym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca wyjechał do Belgii, aby świadczyć usługi ogrodnicze na rzecz jednoosobowej firmy ogrodniczej w Belgii, która posiada nr unijny. Wraz z ww. Zainteresowany zgłosili w odpowiedniej instytucji fakt, że jako firma założona w Polsce będzie świadczyć usługi na rzecz firmy w Belgii.

Pismem z dnia 02.10.2010 r. Zainteresowany uzupełnił wniosek o niżej wskazane informacje.

Wykonywane przez Wnioskodawcę usługi ogrodnicze to głównie: obcinanie żywopłotów, koszenie traw, omiatanie, czyszczenie i wycinanie drzew i krzewów, pielenie, zakładanie ogrodów: sadzenie drzew, krzewów i kwiatów.

Wnioskodawca zarejestrował się do celów VAT UE, ponieważ zakładał działalność gospodarczą po raz pierwszy i uważał, że po przekroczeniu obrotów będzie miał obowiązek płacić VAT. Wnioskodawca chciałby pracować i płacić podatki, jakie Go obowiązują.

W Polsce Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego ze względu na obroty.

Usługi ogrodnicze nie są dokonywane w Belgii za pośrednictwem „zakładu” w rozumieniu art. 5 umowy między Rzeczpospolitą Polską, a Królestwem Belgii. Wnioskodawca pracuje okresowo w różnych miejscach na terenie miast i gmin. Zainteresowany wystawia rachunki za wykonane prace jednej osobie, która w Belgii ma zarejestrowaną firmę wykonującą usługi ogrodnicze, polegające na ww. pracach. Wspólnie z tą osobą Wnioskodawca pracuje w ogrodach, będąc jej pomocnikiem i podwykonawcą. Wnioskodawca nie posiada własnych maszyn i narzędzi, dlatego pracuje kosiarkami i piłami ww. osoby.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy, ewentualnie jakie deklaracje podatkowe dla celów podatku od towarów i usług Wnioskodawca ma składać...
2. Czy za wykonane usługi Wnioskodawca ma wystawiać faktury czy rachunki...
3. Czy powyższa działalność nie podlega podwójnemu opodatkowaniu w Polsce i Belgii...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Deklaracje podatkowe dla celów podatku od towarów i usług nie powinny być składane w przypadku jeżeli nie będzie występował obowiązek płacenia tego podatku w Polsce.

Ad 2.

Wnioskodawca twierdzi, że powinien wystawiać za wykonanie usług rachunki, a nie faktury.

Ad 3.

Podatek VAT powinna opłacać firma w Belgii, dla której Wnioskodawca świadczy usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m. in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Dla celów określenia miejsca świadczenia usług ustawa odrębnie definiuje pojecie podatnika. I tak, z art. 28a pkt 1 ustawy wynika, iż przez podatnika rozumie się:

1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
   
   

Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o VAT, która ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy lub działalność gospodarczą o podobnym charakterze. A zatem, za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność uznawaną za działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Ogólna reguła dotycząca miejsca świadczenia usług określona została z dniem 1 stycznia 2010 r. w art. 28b ustawy o VAT, wprowadzonym ustawą z dnia 23 października 2009r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 195, poz. 1504).

Generalnie, usługi opodatkowane są w miejscu gdzie nabywca ma swoją siedzibę jeśli jest on podatnikiem, bowiem w myśl art. 28b ust. 1 ww. ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Stosownie do ust. 2 tego artykułu w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

W przypadku gdy usługobiorca nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym zwykle prowadzi on działalność lub w którym ma on miejsce zwykłego pobytu (art. 28b ust. 3 ustawy).

Jednakże od ogólnej zasady zawartej w powyższym przepisie, ustawodawca przewidział szereg odstępstw, na podstawie których miejsce świadczenia pewnych usług, ściśle określonych w przepisach ustawy, ustala się w sposób szczególny.

Jednym z takich wyłączeń jest art. 28e ustawy, który wskazuje, iż miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca założył w Polsce działalność usługową związaną z zagospodarowaniem terenów zieleni. Zainteresowany posiada NIP unijny dla potrzeb świadczenia usług, ale nie jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca wyjechał do Belgii, aby świadczyć usługi ogrodnicze na rzecz jednoosobowej firmy ogrodniczej w Belgii, która posiada nr unijny.

Wykonywane przez Wnioskodawcę usługi ogrodnicze to głównie: obcinanie żywopłotów, koszenie traw, omiatanie, czyszczenie i wycinanie drzew i krzewów, pielenie, zakładanie ogrodów: sadzenie drzew, krzewów i kwiatów.

Wnioskodawca zarejestrował się do celów VAT UE. W Polsce Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego ze względu na obroty. Wnioskodawca pracuje okresowo w różnych miejscach na terenie miast i gmin. Zainteresowany wystawia rachunki za wykonane prace jednej osobie, która w Belgii ma zarejestrowaną firmę wykonującą usługi ogrodnicze, polegające na ww. pracach. Wspólnie z tą osobą Wnioskodawca pracuje w ogrodach, będąc jej pomocnikiem i podwykonawcą. Wnioskodawca nie posiada własnych maszyn i narzędzi, dlatego pracuje kosiarkami i piłami ww. osoby.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku oraz dokonując analizy powyższych przepisów należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie będzie miał zastosowanie przepis art. 28e ustawy. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wykonywane przez Wnioskodawcę usługi są związane z gruntem. A zatem, miejscem świadczenia usług będzie Belgia i tam należy rozliczyć podatek. W konsekwencji, przedmiotowe usługi nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia miejsca świadczenia usług należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do obowiązku składania deklaracji należy zauważyć, że zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Przepisu ust. 1 nie stosuje się do podatników zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 oraz podmiotów wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub na podstawie przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, chyba że przysługuje im zwrot różnicy podatku lub zwrot podatku naliczonego zgodnie z art. 87 lub przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 1 pkt 3. (art. 99 ust. 7 ustawy).

W myśl art. 113 ust. 1 ustawy zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 100.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Biorąc pod uwagę treść art. 99 ust. 1 i 7 oraz fakt, iż Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego ze względu na obroty, o którym mowa w art. 113 ust. 1 należy stwierdzić, że Zainteresowany nie ma obowiązku składania deklaracji dotyczących podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązku składania deklaracji podatkowych należało uznać za prawidłowe.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są zobowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (…).

Przepis ust. 1 powołanego wyżej artykułu stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze (art. 106 ust. 2 ustawy).

W myśl § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008 r. Nr 212, poz. 1337 ze zm.) zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT".

Przy czym, za fakturę uznaje się również rachunki, o których mowa w art. 87 i 88 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), wystawiane przez podatników nieobowiązanych do wystawiania faktur według zasad określonych w § 4, 5, 7-14, 16-20 i 22. (§ 17 pkt 5 rozporządzenia)

Stosownie do § 25 ust. 1 rozporządzenia przepisy § 5, 7-21 i 24 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Zgodnie z ust. 2 powołanego paragrafu, faktury, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że dla udokumentowania świadczony usług, zarejestrowani podatnicy VAT czynni lub zwolnieni są zobowiązani wystawić fakturę stwierdzającą dokonanie sprzedaży. Za fakturę natomiast w myśl § 17 pkt 5 rozporządzenia uznaje się również rachunki o których mowa w art. 87-88 Ordynacji Podatkowej wystawiane przez podatników nieobowiązanych do wystawiania dokumentu "FAKTURA VAT”, bowiem do wystawienia tego dokumentu zobowiązani są wyłącznie podatnicy VAT czynni. Zatem w przedmiotowej sytuacji Wnioskodawca w celu udokumentowania świadczonych usług o których mowa w art. 28e ustawy jest zobowiązany wystawić wyłącznie rachunek. Ponadto należy dodać, że wystawiony przez podatnika rachunek winien zawierać dane określone w § 25 rozporządzenia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie dokumentowania świadczonych usług również należało uznać za prawidłowe.

Reasumując, świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie będą opodatkowane na terytorium kraju oraz Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku składania deklaracji podatkowych. Natomiast świadczenie przedmiotowych usług Wnioskodawca może dokumentować rachunkami bez wskazywania na nich stawki oraz kwoty podatku.

Nadmienia się, iż niniejsza interpretacja dotyczy jedynie podatku od towarów i usług, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację, w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.