INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2010r. (data wpływu 6 sierpnia 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 października 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości zawartego w fakturach dotyczących leasingu samochodu ciężarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości zawartego w fakturach dotyczących leasingu samochodu ciężarowego. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 października 2010r. będącym odpowiedzią na telefoniczne wezwanie tut. organu z dnia 6 października 2010r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W grudniu 2009r. Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego. Przedmiot umowy samochód AUDI Q7 rok produkcji 2007 / homologacja ciężarowa. Dostawca przedmiotu umowy nabył pojazd w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów, kraj poprzedniej rejestracji DE, dowód rejestracyjny wydany na pojazd ciężarowy. Pojazd zarejestrowany w RP również jako samochód ciężarowy. Wnioskodawca nie posiada odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, ani odpisu świadectwa homologacji. W myśl prawa o ruchu drogowym oraz dowodu rejestracyjnego jest to pojazd ciężarowy. Nie spełnia on wymagań, o których mowa w obecnie obowiązującym art. 86 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie posiada również zaświadczenia potwierdzającego, że pojazd spełnia wymienione warunki, o których mowa w art. 86 ust. 4 ust. 1-4 ustawy o VAT. Dopuszczalna masa całkowita tego pojazdu – 2990 kg, ilość miejsc siedzących – 4. Samochód ten jest wykorzystywany tylko do czynności opodatkowanych. Wnioskodawca jest w posiadaniu kopii niemieckiego dowodu rejestracyjnego i kopii dokumentu pojazdu (Fabrzeungbrief). Dopuszczalna ładowność pojazdu to 620 kg. Pojazd tego typu tj. AUDI Q7 posiada świadectwo homologacji (informacja uzyskana od dealera Audi i VW).

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że pojazd, o którym mowa we wniosku, tj. AUDI Q7 posiada świadectwo homologacji ciężarowej wydanej dla dealera Audi i VW.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przysługuje odliczenie podatku VAT w pełnej wysokości w przypadku nieposiadania odpisu świadectwa homologacji lub decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji do samochodu, który był zarejestrowany w innym kraju UE jako ciężarowy, a następnie został sprowadzony do RP i zarejestrowany na podstawie dowodu rejestracyjnego wydanego w DE...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym wymagają od producenta lub importera uzyskania świadectwa homologacji, honorują jednak świadectwa homologacji uzyskane w innym kraju UE i w takim przypadku nie wymagają ich ponownego uzyskania w Polsce. Brak tego świadectwa lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa w dokumentacji podatnika nie oznacza, że podatnik nie może uznać swojego samochodu za ciężarowy. Obecnie nie ma przepisu nakładającego na podatnika obowiązek posiadania świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji. Wyrok ETS w sprawie C-414/07 nie powoduje, że przepisy uchylone 1 maja 2004r. nabierają mocy obowiązującej. Wyrok oznacza tylko, że polskie przepisy są niezgodne z przepisami wspólnotowymi w zakresie w jakim nowe przepisy prowadziły do ograniczenia prawa do odliczenia podatku VAT w stosunku do przepisów obowiązujących wcześniej. W świetle wyroku ETS prawo do odliczenia VAT przysługuje obecnie w takim zakresie, jak przed 1 maja 2004r. od samochodów ciężarowych o dopuszczalnej ładowności przekraczającej 500 kg i posiadających tzw. kratkę. Nie można jednak wymagać od podatnika przedstawienia świadectwa homologacji lub decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, w przypadku nabycia samochodu z UE używanego i tam zarejestrowanego jako ciężarowy, a następnie na podstawie dowodu rejestracyjnego z innego państwa UE zarejestrowanego w RP jako ciężarowy.

Wnioskodawca uważa, że opisany wyżej pojazd nie jest samochodem osobowym lub innym określonym w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. – do 30 kwietnia 2004r. oraz art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. – do 21 sierpnia 2005r. W związku z tym Wnioskodawca uważa, że ma prawo do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości zawartego w fakturach dotyczących leasingu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:

1. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:
   1. z tytułu nabycia towarów i usług,
   2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
   3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu
   – z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4;
   
2. w przypadku importu towarów - suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego i deklaracji importowej, z zastrzeżeniem pkt 5;
3. zryczałtowany zwrot podatku, o którym mowa w art. 116 ust. 6;
4. kwota podatku należnego od importu usług, kwota podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
5. kwota podatku należnego z tytułu importu towarów – w przypadkach, o których mowa w art. 33a.

Z treści cytowanego wyżej przepisu wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Zgodnie z obecnie (tj. od dnia 22 sierpnia 2005r. do nadal) obowiązującym przepisem art. 86 ust. 3 ww. ustawy o VAT w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Zgodnie z art. 86 ust. 4 ww. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005r.) przepis ust. 3 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy tj.: agregat elektryczny/spawalniczy, bankowóz, do prac wiertniczych, koparka, koparkospycharka, ładowarka, oczyszczanie dróg, podnośnik do prac konserwacyjno – montażowych, pomoc drogowa, zimowego utrzymania dróg, żuraw samochodowy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Natomiast art. 86 ust. 5 cyt. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005r.) stanowi, iż spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Z kolei w art. 86 ust. 7 cyt. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005r.) postanowiono, iż w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Ponadto w myśl art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005r.) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004r. do dnia 21 sierpnia 2005r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru:

DŁ = 357 kg + n × 68 kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza liczbę miejsc (siedzeń), łącznie z miejscem dla kierowcy

– kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 5.000 zł.

W myśl art. 86 ust. 5 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004r. do dnia 21 sierpnia 2005r., dopuszczalna ładowność pojazdów oraz liczba miejsc (siedzeń) – zgodnie z wolą ustawodawcy – określana była na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji wskazanej powyżej nie miały określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznawane były również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

W przypadku usługobiorców użytkujących samochody, o których mowa w ust. 3 i 5, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodu, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu, nie może jednak przekroczyć kwoty 5.000 zł (art. 86 ust. 7 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004r. do dnia 21 sierpnia 2005r.).

Stosownie natomiast do przepisu art. 88 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004r. do dnia 21 sierpnia 2005r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5 ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 25 ust. 1 pkt 2 i pkt 3a obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004r. ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika:

• samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika,
• paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg.
  
  

Ponadto w myśl § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.) usługobiorcom użytkującym samochody osobowe lub inne samochody o dopuszczalnej ładowności do 500 kg na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) i innych odpłatności wynikających z zawartej umowy.

Stosownie do § 10 ust. 3 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązującym do 30 kwietnia 2004r., podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Zgodnie z ust. 4 ww. § 10 przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio do samochodów, o których mowa w ust. 3.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Rady z 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. UE L 145, s. 1), państwa członkowskie mogą utrzymać w mocy swoje przepisy dotyczące wyłączenia prawa do odliczenia podatku naliczonego obowiązujące w chwili wejścia w życie VI Dyrektywy, aż do przyjęcia przez Radę przepisów przewidzianych w tym przepisie. Tym samym wskazany przepis formułuje zasadę „stand still”, przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula „stand still” ma bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W sentencji wyroku z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07 Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, iż „Artykuł 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli – co winien ocenić sąd krajowy – te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis w każdym razie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie zmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżej wskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem”.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.), uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Porównując przywołane przepisy obowiązujące do 30 kwietnia 2004r. i te obowiązujące po tej dacie należy stwierdzić, że regulacje zawarte w ustawie z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług mogą spowodować, w niektórych sytuacjach, ograniczenie zakresu prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z nabycia niektórych rodzajów samochodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w grudniu 2009r. Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem jest samochód AUDI Q7 rok produkcji 2007 / homologacja ciężarowa. Dostawca przedmiotu umowy nabył pojazd w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów, kraj poprzedniej rejestracji DE, dowód rejestracyjny wydany na pojazd ciężarowy. Pojazd zarejestrowany w RP również jako samochód ciężarowy. Wnioskodawca nie posiada odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, ani odpisu świadectwa homologacji. W myśl prawa o ruchu drogowym oraz dowodu rejestracyjnego jest to pojazd ciężarowy. Nie spełnia on wymagań, o których mowa w obecnie obowiązującym art. 86 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie posiada również zaświadczenia potwierdzającego, że pojazd spełnia wymienione warunki, o których mowa w art. 86 ust. 4 ust. 1-4 ustawy o VAT. Dopuszczalna masa całkowita tego pojazdu – 2990 kg, ilość miejsc siedzących – 4. Samochód ten jest wykorzystywany tylko do czynności opodatkowanych. Wnioskodawca jest w posiadaniu kopii niemieckiego dowodu rejestracyjnego i kopii dokumentu pojazdu (Fabrzeungbrief). Dopuszczalna ładowność pojazdu to 620 kg. Pojazd, o którym mowa we wniosku, tj. AUDI Q7 posiada świadectwo homologacji ciężarowej wydanej dla dealera Audi i VW).

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny stwierdzić należy, iż na mocy obowiązujących przepisów art. 86 ust. 7 w związku z ust. 3 i 4 tego przepisu ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do pełnego odliczenia kwoty podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących czynsz (ratę) lub inne płatności wynikające z ww. umowy leasingu operacyjnego dla przedmiotowego samochodu z uwagi na fakt, iż dopuszczalna masa całkowita tego pojazdu nie przekracza 3,5 tony i Wnioskodawca nie posiada dla tego pojazdu zaświadczenia z okręgowej stacji kontroli pojazdów, że spełnia on warunki, o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy o VAT. Wnioskodawca miałby jedynie prawo do odliczenia 60% kwoty podatku określonej w fakturach VAT dokumentujących czynsz (ratę) lub inne płatności wynikające z ww. umów leasingu operacyjnego dla przedmiotowego samochodu, nie więcej jednak niż 6.000zł.

Również na mocy przepisów art. 86 ust. 7 w związku z ust. 3 tego przepisu ww. ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004r. do dnia 21 sierpnia 2005r., Wnioskodawcy nie przysługiwałoby prawo do odliczenia w pełnej wysokości kwoty podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących czynsz (ratę) lub inne płatności wynikające z ww. umów leasingu operacyjnego dla przedmiotowego samochodu bowiem dopuszczalna ładowność przedmiotowego samochodu wynosi 620 kg czyli mniej niż określona wzorem DŁ = 357 kg + n x 68 kg (357 + 4 x 68 kg = 629 kg). Wnioskodawca miałby jedynie prawo do odliczenia 50% kwoty podatku określonej w fakturach VAT dokumentujących czynsz (ratę) lub inne płatności wynikające z ww. umów leasingu operacyjnego dla przedmiotowego samochodu, nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Natomiast na mocy art. 25 ust. 1 pkt 3a obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004r. ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym oraz § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym Wnioskodawcy przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości zawartego w fakturach dotyczących leasingu przedmiotowego samochodu, bowiem ładowność tego samochodu jest wyższa niż 500 kg (tj. 620 kg) i – jak oświadczył Wnioskodawca – dla tego typu pojazdu istnieje świadectwo homologacji ciężarowej wydanej dla dealera Audi i VW.

Z powyższego wynika, iż przepisy ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym obowiązujące do dnia 30 kwietnia 2004r. w przedstawionej konkretnej sytuacji umożliwiałyby Wnioskodawcy realizację prawa do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości zawartego w fakturach dotyczących leasingu przedmiotowego samochodu, natomiast obowiązujące od dnia 1 maja 2004r. przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług częściowo ograniczyły Wnioskodawcy to prawo (od dnia 1 maja 2004r. do dnia 21 sierpnia 2005r. – do wysokości 50%, nie więcej niż 5.000 zł, a od dnia 22 sierpnia 2005r. – do wysokości 60%, nie więcej niż 6.000 zł).

Tym samym stwierdzić należy, iż w rozpatrywanej sprawie zmiana przepisów prawa, która weszła w życie w dniu 1 maja 2004r. spowodowała w tej konkretnej sytuacji Wnioskodawcy rozszerzenie zakresu stosowania ograniczeń prawa do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości zawartego w fakturach dotyczących leasingu operacyjnego wskazanego we wniosku samochodu ciężarowego. W niniejszej sytuacji mamy zatem do czynienia z naruszeniem klauzuli „stand still”.

W związku z powyższym, jeżeli dopuszczalna ładowność wskazanego we wniosku samochodu AUDI Q7 jest wyższa niż 500 kg, dla tego typu pojazdu istnieje świadectwo homologacji, z którego wynika, że nie jest to samochód osobowy i Wnioskodawca posiada dokumenty np. wpis w dowodzie rejestracyjnym, że jest to samochód ciężarowy oraz płatności dotyczące leasingu potwierdzane są fakturami VAT wystawionymi na Wnioskodawcę, wówczas Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości zawartego w fakturach dotyczących leasingu przedmiotowego samochodu, o ile samochód ten wykorzystywany jest do prowadzonej działalności gospodarczej i tylko w takim zakresie w jakim samochód ten jest związany z wykonywaniem czynności opodatkowanych, zgodnie z art. 86 ustawy o VAT.

Istotne jest również aby nie zachodziły przesłanki wykluczające ww. prawo, o których mowa w art. 88 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług.

Zaznaczyć należy także, że jeżeli przedmiotowy samochód Wnioskodawca wykorzystywałby zarówno do czynności opodatkowanych jak i zwolnionych to Wnioskodawca winien mieć na uwadze również przepisy art. 90 i art. 91 ustawy o VAT dotyczące zasad proporcjonalnego odliczenia podatku oraz korekty podatku naliczonego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Równocześnie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów. Zatem dokumenty te nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.