INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2010 r. (data wpływu 15 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży samochodu osobowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej Spółka) będący podatnikiem podatku VAT, wykorzystuje do prowadzenia działalności gospodarczej nabyty w dniu x 2007 r. samochód. Samochód ten zgodnie z treścią wyciągu ze świadectwa homologacji został zakwalifikowany do kategorii pojazdów M1 – samochód osobowy.

Samochód ten nie spełniał jednocześnie żadnego z kryteriów wskazanych w przepisie art. 86 ust. 4 ustawy VAT, a jego dopuszczalna masa całkowita wynosi mniej niż 3,5 tony. Przy nabyciu tego samochodu Spółka kierując się normą art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), odliczyła kwotę podatku naliczonego w wysokości stanowiącej 60% kwoty podatku określonego na otrzymanej od zbywcy fakturze VAT, nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Obecnie Spółka mając na uwadze treść orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 22 grudnia 2008 r. (sprawa C-414/07 Magoora Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie) zamierza dokonać korekty swojego rozliczenia w zakresie podatku od towarów i usług poprzez odliczenie całej kwoty podatku naliczonego wskazanego na fakturze potwierdzającej fakt nabycia wyżej wskazanego samochodu. Po dokonaniu korekty rozliczenia podatku od towarów i usług w odniesieniu do podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodu Spółka planuje dokonanie odpłatnej sprzedaży przedmiotowego pojazdu na rzecz osoby trzeciej.

Dla potrzeb niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Spółka przyjmuje założenie, iż korekta, o której mowa powyżej jest zasadna i znajduje swoje oparcie w przepisach prawa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku planowanej sprzedaży samochodu wskazanego w opisie stanu faktycznego, po uprzednim dokonaniu przez Spółkę korekty rozliczenia w zakresie podatku VAT w ten sposób, że odliczeniu podlega cała kwota podatku naliczonego zawartego na fakturze dokumentującej jego zakup, Spółka będzie mogła skorzystać ze zwolnienia wskazanego w przepisie § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów...

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego przy sprzedaży pojazdu Spółka będzie mogła zastosować zwolnienie z podatku od towarów i usług, o którym mowa w § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów.

Bez znaczenia, w ocenie Spółki, w przedmiotowym przypadku pozostaje okoliczność, iż Spółka dokona przed sprzedażą korekty swojego rozliczenia w zakresie podatku od towarów i usług w ten sposób, iż odliczeniu będzie podlegać całość kwoty podatku wskazanego na fakturze dokumentującej nabycie tego pojazdu.

Uzasadnienie

Spółka przy nabyciu samochodu osobowego w dniu x 2007 r. dokonała zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT odliczenia jedynie 60% podatku wykazanego na fakturze dokumentującej nabycie tego pojazdu, nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W dniu 22 grudnia 2008 r. zapadło orzeczenie (sprawa C-414/07 Magoora Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie), w którym ETS stwierdził, co następuje:

„Artykuł 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli – co winien ocenić sąd krajowy – te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis w każdym razie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie zmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżej wskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem”.

W świetle wyżej przywołanego orzeczenia – w opinii Spółki – przy nabyciu samochodu osobowego wskazanego w opisie stanu faktycznego przysługuje jej prawo do odliczenia całej kwoty podatku wskazanego na fakturze dokumentującej nabycie tego pojazdu.

W tym miejscu Spółka podkreśliła, iż ocena zasadności stwierdzenia zawartego w zdaniu poprzednim nie jest przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Spółka zamierza dokonać korekty swojego rozliczenia w zakresie podatku od towarów i usług uwzględniając jako kwotę podatku naliczonego całą wartość podatku wskazanego na fakturze, a po dokonaniu takiej korekty zamierza dokonać sprzedaży samochodu. Właśnie opodatkowanie podatkiem VAT czynności sprzedaży samochodu po uprzednim dokonaniu wyżej wskazanej korekty w zakresie odliczenia podatku naliczonego jest przedmiotem zainteresowania Spółki (przy założeniu dokonanym przez Spółkę dla potrzeb niniejszego wniosku, iż korekta jest zasadna i znajduje swoje oparcie w przepisach).

W ocenie Spółki zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów zwalnia się od podatku od towarów i usług dostawę samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, przez podatników, którym przy ich nabyciu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, jeżeli te samochody i pojazdy są towarami używanymi w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy o VAT.

Zatem możliwości skorzystania z przedmiotowego zwolnienia uwarunkowana jest łącznym spełnieniem trzech warunków:

1. „sprzedaż” musi być realizowana w ramach dostawy towarów, oraz
2. samochód osobowy lub inny pojazd samochodowy może zostać uznany za towar używany w świetle przepisu art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, tj. okres używania samochodu przez podatnika dokonującego jego dostawy wynosił co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tym samochodem jak właściciel, oraz
3. przy nabyciu samochodu podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

Podobne stanowisko w tej sprawie zostało przedstawione w postanowieniu Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście z dnia 5 kwietnia 2007 r. 1435/PP1/443-9A/07/ŁK/KC – postanowienie to zostało wydane na podstawie nieobowiązujących już obecnie przepisów prawa, tym niemniej z uwagi na bardzo zbliżoną konstrukcję interpretowanego w wydanym postanowieniu przepisu do treści oraz konstrukcji obecnie obowiązującego w tym zakresie przepisu postanowienie to może mieć w pewnym zakresie „zastosowanie” do sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego.

W wyniku planowej odpłatnej sprzedaży Spółka przeniesie prawo do dysponowania samochodem (towarem) jak właściciel na podmiot trzeci. Tym samym, w wyniku odpłatnej sprzedaży samochodu na rzecz podmiotu trzeciego Spółka dokona odpłatnej dostawy towarów w rozumieniu przepisu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Zdaniem Spółki, w analizowanej sytuacji zostanie spełniony warunek pierwszy z wyżej zaprezentowanej listy warunków umożliwiających skorzystanie ze zwolnienia przedmiotowego wskazanego w § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów.

W świetle art. 43 ust. 2 ustawy o VAT przez towary używane rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel. W analizowanym przypadku Spółka nabyła przedmiotowy samochód w marcu 2007 r. Stąd okres jaki upłynął po nabyciu prawa do dysponowania tym samochodem jako właściciel przez Spółkę jest dłuższy niż pół roku. Tym samym, również warunek numer 2 z wyżej wskazanej listy warunków jest spełniony.

W zakresie warunku numer 3 należy podkreślić, iż zgodnie z treścią przepisów § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów podatnikowi dokonującemu dostawy samochodu przy jego nabyciu ma przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT. Dokonując wykładni językowej tego przepisu należy zatem wskazać, iż co do zasady podatnikowi musi przysługiwać prawo, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT. Tym samym, bez znaczenia pozostaje okoliczność skorzystania z tego prawa (jego realizacji) przez podatnika.

Nawet w przypadku nieskorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT przez podatnika nabywającego samochód osobowy (w sytuacji, gdy takie prawo w świetle praw podatkowych podatnikowi temu przysługiwało) sprzedaż pojazdu, w sytuacji spełnienia pozostałych dwóch warunków określonych w przepisie § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów, będzie podlegać zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Istotą treści przepisu § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów jest sam fakt przysługiwania praw do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, a nie fakt, okoliczność realizacji tego prawa przez podatnika. W sytuacji przedstawionej w opisie stanu faktycznego Spółka nabyła samochód osobowy o dopuszczalnej masie całkowitej mniejszej niż 3,5 tony. Jednocześnie samochód ten nie spełniał żadnego z warunków wskazanych w przepisie art. 86 ust. 4 ustawy o VAT. Stąd należy wskazać, iż co do zasady Spółce przy nabyciu tego pojazdu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa właśnie w przepisie art. 86 ust. 3 ustawy o VAT. W ocenie Spółki sposób realizacji tego prawa pozostaje wobec treści przepisu § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów bez znaczenia dla możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego określonego w tym przepisie. W ocenie Spółki fakt, iż przy nabyciu samochodu osobowego przysługiwało jej prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT nie zmienia okoliczność późniejszego odliczenia całości podatku określonego na fakturze dokumentującej nabycie tego pojazdu poprzez dokonanie stosownej korekty rozliczenia podatku VAT.

Pomimo wydania przez ETS orzeczenia z dnia 22 grudnia 2008 r. (sprawa C-414/07 Magoora Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie) przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, jest nadal powszechnie obowiązującym przepisem prawa. Faktu tego nie zmienia również okoliczność, iż na skutek naruszenia przez Państwo Polskie klauzuli „standstill” wynikającej z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku 77/388/EEC (art. 176 obecnie obowiązującej Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UEL. z 2006 r., Nr 347, poz. 1) podatnik może dokonać odliczenia całości podatku naliczonego wskazanego na fakturze VAT potwierdzającej zakup samochodu. W tym bowiem przepadku podatnik dokonuje już realizacji samego prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT jest nadal przepisem obowiązującym w zakresie weryfikacji przysługiwania podatnikowi prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów, w tym przepisie wskazanych. Należy bowiem ponownie podkreślić, iż w ocenie Spółki przepis § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów odnosi się jedynie do okoliczności istnienia określonego prawa do odliczenia, a nie do realizacji praw do odliczenia podatku naliczonego.

Zrealizowanie przez Spółkę praw do odliczenia podatku naliczonego (odliczenia całości podatku wskazanego na fakturze potwierdzającej nabycie samochodu) w oparciu o treści orzeczenia ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. (sprawa C-414/07 Magoora Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie) wcale nie skutkuje tym, iż przy nabyciu samochodu osobowego o dopuszczalnej masie całkowitej poniżej 3,5 tony Spółce przysługiwało prawo do odliczenia inne niż prawo wynikające z treści art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

Mając zatem na uwadze fakt, iż przy nabyciu samochodu wskazanego w opisie stanu faktycznego Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT (dokładnie właśnie to prawo w momencie nabycia samochodu przysługiwało Spółce). Spełniony zostaje również warunek numer 3 z wyżej przywołanej listy warunków. Tym samym, wobec spełniania wszystkich trzech warunków wynikających z treści przepisu § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów planowana sprzedaż samochodu wskazanego w opisie stanu faktycznego zwolniona będzie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Takiego stanu rzeczy nie zmienia fakt, iż opierając się o treść orzeczenia ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. (sprawa C-414/07 Magoora Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie) Spółka przed sprzedażą pojazdu dokonana korekty swoich rozliczeń w zakresie podatku od towarów i usług, w ten sposób, iż odliczy całość podatku wskazanego na fakturze dokumentującej nabycie tego pojazdu.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie zaprezentowanego we wniosku stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast przez świadczenie usług – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel (art. 43 ust. 2 ustawy).

Na mocy § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 ze zm.), zwalnia się od podatku dostawę samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, przez podatników, którym przy ich nabyciu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 3 i 5 ustawy, jeżeli te samochody i pojazdy są towarami używanymi w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy.

Dzięki tym regulacjom, mimo prawa do odliczenia podatku VAT, podatnik może zastosować zwolnienie z podatku od towarów i usług przy sprzedaży samochodów uznawanych za używane. Ważne jedynie jest, aby było to prawo wynikające z zapisu art. 86 ust. 3 ustawy, czyli przysługujące samochodom o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony i w wysokości 60% kwoty podatku określonej w fakturze dokumentującej nabycie danego pojazdu i nie więcej niż 6.000 zl.

W art. 86 ust. 1 ustawy postanowiono, iż w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł (art. 86 ust. 3 ustawy).

Jednakże, jak wynika z art. 86 ust. 4 ustawy, przepis ust. 3 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
   
   

Z powołanych norm prawnych wynika, że w przypadku, gdy przedmiotem prowadzonej działalności jest odprzedaż samochodów (pojazdów) lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i samochody (pojazdy) te są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w pełnej wysokości.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż począwszy od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), aż do chwili obecnej przepisy nie przewidywały możliwości odliczenia całej kwoty podatku naliczonego z faktury dokumentującej nabycie samochodu osobowego, z wyjątkiem gdy odsprzedaż stanowi przedmiot działalności gospodarczej podatnika.

Z dniem 1 maja 2004 r. wraz z przystąpieniem Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej częścią polskiego porządku prawnego stał się autonomiczny system prawa wspólnotowego do przestrzegania którego zobowiązane są wszystkie organy państwa polskiego. Istotną część prawa wspólnotowego stanowią dyrektywy, które wiążą każde państwo członkowskie do którego są kierowane w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawiają jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków jej implementacji. Inaczej, państwo członkowskie do którego kierowana jest dyrektywa obowiązane jest do wykonania dyrektywy w drodze ustanowienia przepisów prawa wewnętrznego, które mają urzeczywistniać postanowienia dyrektywy.

W zakresie podatku od towarów i usług wspólnotowym aktem prawnym była VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (obecnie Dyrektywą Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej).

Z punktu widzenia przedmiotu rozpoznawanej sprawy zasadnicze znaczenia ma art. 17 (6) VI Dyrektywy. W myśl tego przepisu „Przed upływem najwyżej czterech lat od daty wejścia w życie niniejszej Dyrektywy, Rada stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, podejmie decyzję, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków niebędacych wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne. Do wejścia w życie powyższych przepisów, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej Dyrektywy”. Analiza powołanego przepisu pozwala stwierdzić, że do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym gdy Dyrektywa weszła w życie. Zatem na gruncie prawa wspólnotowego istnieje możliwość stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej (tzw. klauzula „standstill”).

Powyższe pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia i użytkowania pojazdów samochodowych oraz nabycia paliwa do ich napędu, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, rozszerzają zakres wcześniejszych wyłączeń tego prawa. Należy jednak zaznaczyć, że na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) podatnikom w ogóle nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem samochodu osobowego.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że przepisy ustawy o VAT obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. przewidywały dla podatników korzystniejsze rozwiązanie w przypadku nabycia samochodów osobowych, bowiem w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. możliwe było odliczenie podatku naliczonego w wysokości 50% kwoty podatku określonej na fakturze kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 5.000 zł. Natomiast od dnia 22 sierpnia 2005 r. kwota odliczenia jeszcze uległa zwiększeniu, mianowicie kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Z przedłożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca (Spółka) będący podatnikiem podatku VAT, wykorzystuje do prowadzenia działalności gospodarczej nabyty w dniu x 2007 r. samochód osobowy.

Samochód ten nie spełniał jednocześnie żadnego z kryteriów wskazanych w przepisie art. 86 ust. 4 ustawy VAT, a jego dopuszczalna masa całkowita wynosi mniej niż 3,5 tony. Przy nabyciu tego samochodu Spółka kierując się normą art. 86 ust. 3 ustawy, odliczyła kwotę podatku naliczonego w wysokości stanowiącej 60% kwoty podatku określonego na otrzymanej od zbywcy fakturze VAT, nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Obecnie Spółka mając na uwadze treść orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 22 grudnia 2008 r. (sprawa C-414/07 Magoora Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie) zamierza dokonać korekty swojego rozliczenia w zakresie podatku od towarów i usług poprzez odliczenie całej kwoty podatku naliczonego wskazanego na fakturze potwierdzającej fakt nabycia wyżej wskazanego samochodu. Po dokonaniu ww. korekty Spółka zamierza sprzedać przedmiotowy pojazd osobie trzeciej.

W związku z tym Spółka ma wątpliwości czy w sytuacji, gdy odliczy ona całą kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturze dokumentującej zakup ww. samochodu osobowego, to jego sprzedaż będzie korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w przepisie § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż z treści § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia jednoznacznie wynika, iż zwalnia się od podatku dostawę samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, przez podatników, którym przy ich nabyciu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 3 i 5 ustawy, jeżeli te samochody i pojazdy są towarami używanymi w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż będący przedmiotem wniosku samochód osobowy, w świetle art. 43 ust. 2 ustawy, spełnia definicję towaru używanego, bowiem jest on używany przez Spółkę przez okres 3 lat. Tym samym, sprzedaż tego pojazdu – z uwagi na fakt, iż Spółce w związku z jego zakupem przysługiwało, prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury, zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy – będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, na podstawie § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Dodatkowo tut. Organ wskazuje, iż zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Na mocy art. 14b § 2 i § 3 Ordynacji podatkowej wniosek o wydanie interpretacji może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia takiego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego oraz przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ wydający interpretację indywidualną dokonuje oceny stanowiska wnioskodawcy i przedstawia jej uzasadnienie prawne, a w przypadku oceny negatywnej – wskazuje stanowisko prawidłowe wraz z uzasadnieniem prawnym (art. 14c § 1 – 2 Ordynacji podatkowej).

Jak wynika z treści powołanych przepisów, przedmiotem wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego może być ocena prawna danego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego, dotyczącego Wnioskodawcy, dokonywana na gruncie przepisów prawa podatkowego. Organ wydający interpretację rozstrzyga, czy Zainteresowany prawidłowo ocenia kwestię wpływu zaistnienia opisanej sytuacji faktycznej na obowiązki i uprawnienia wynikające z unormowań prawa podatkowego.

W przedmiotowej sprawie, mając na względzie powyższą analizę przepisów, tut. Organ nie może zgodzić się z założeniem, którego dokonał Wnioskodawca, „że przy nabyciu samochodu osobowego wskazanego w opisie stanu faktycznego Spółce przysługuje prawo do odliczenia całej kwoty podatku wskazanego na fakturze dokumentującej nabycie tego pojazdu, w związku z tym przedmiotem zainteresowania Spółki jest opodatkowanie podatkiem VAT czynności sprzedaży samochodu po uprzednim dokonaniu korekty rozliczenia w zakresie podatku od towarów i usług uwzględniając jako kwotę podatku naliczonego całą wartość podatku wskazanego na fakturze”. Tym samym, w związku z faktem, iż Spółce przy zakupie przedmiotowego samochodu osobowego przysługiwało, prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej jego nabycie, stwierdzić należy, iż sprzedaż tego pojazdu będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, na podstawie § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.