INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2010r. (data wpływu do tut. Biura 20 lipca 2010r.), uzupełnionym w dniu 24 września 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji nabytego środka trwałego (samochodu)– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji nabytego środka trwałego (samochodu).

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 10 września 2010r. Znak: IBPBI/1/415-685/10/PB wezwano do jego uzupełnienia co też nastąpiło w dniu 15 września 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jako osoba fizyczna od 2007 roku prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Jest małym podatnikiem w rozumieniu obowiązujących przepisów prawa podatkowego. W lipcu 2010r zawarł ze sprzedawcą (salonem samochodowym) umowę sprzedaży samochodu posiadającego następujące parametry: samochód fabrycznie nowy marki Volkswagen Tiguan, rok produkcji 2010. Samochód posiada ładowność 650 kg oraz masę całkowitą 2240 kg. Posiada homologację fabryczną samochodu ciężarowego opisem „nie powstaje w wyniku przebudowy samochodu osobowego”. Mając na uwadze rozwój firmy, Wnioskodawca chciałby pozyskać środki finansowe poprzez skorzystanie z pomocy de minimis zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych art. 22k ust. 7, przez zaksięgowanie w koszty działalności jednorazowej amortyzacji nabytego samochodu wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, jako samochód ciężarowy.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

1. przedmiotowy samochód Volkswagen Tiguan został nabyty na podstawie faktury Vat w dniu 2 sierpnia 2010 roku i wprowadzony do ewidencji środków trwałych pod datą 3 sierpnia 2010 roku, jako samochód ciężarowy i dopuszczony do ruchu drogowego na podstawie wpisu do dowodu rejestracyjnego w dniu 2 sierpnia 2010 roku (jako samochód ciężarowy), na podstawie świadectwa homologacji. Ponadto na fakturze zakupu samochodu jest stwierdzenie, że jest to samochód ciężarowy, pojemność silnika tego pojazdu wynosi 1968 cm#179;, ilość miejsc 5, ładowność 634 kg, rok produkcji 2010. Samochód tej marki wykazany jest na liście samochodów, które uzyskały zgodę na uznanie ich za samochody ciężarowe na podstawie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 30 grudnia 2003r w sprawie homologacji pojazdóa.w samochodowych i przyczep. Samochód ten nie spełnia wprawdzie w całości definicji samochodu ciężarowego zgodnie z ustawą o podatku od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991r. z późniejszymi zmianami, art. 5a pkt 19 a-d, za wyjątkiem art. 5c ust. 1 oraz „dowodu rejestracyjnego pojazdu”, w którym jest już adnotacja, że jest to samochód ciężarowy,
2. Wnioskodawca jest małym podatnikiem, bowiem obroty ze sprzedaży towarów i usług za rok 2009 razem z podatkiem VAT wynoszą 1.854.840 zł (sprzedaż towarów usług 1.528.975 zł +podatek VAT 325.865 zł)
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zakwalifikowanie przez producenta przedmiotowego pojazdu do samochodu ciężarowego umożliwia Wnioskodawcy skorzystanie z jednorazowej amortyzacji...

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (oraz art. 5c) określa definicję samochodu osobowego oraz podaje warunki zakwalifikowania pojazdu do samochodu ciężarowego, ale nie wynika z tego przepisu, że badania w nich określone są jedynym i decydującym dowodem pozwalającym na uznanie, że dany, pojazd nie jest samochodem osobowym. Zatem samochód posiadający homologację fabryczną, jako samochód ciężarowy i przez producenta uznany również za taki, stanowi także podstawę do wpisania go jako ciężarowy w dowodzie rejestracyjnym. W opinii Wnioskodawcy aby możliwym było zastosowanie jednorazowej amortyzacji przedmiotowy samochód najpierw należy wprowadzić do ewidencji jako samochód ciężarowy na podstawie homologacji i stosownego wpisu do dowodu rejestracyjnego potwierdzającego, że jest to samochód ciężarowy. Zatem powyższe stanowisko zdaniem Wnioskodawcy wydaje się być prawidłowe mając na uwadze art. 180 Ordynacji podatkowej, który stwierdza iż „jako dowód należy dopuścić wszystko co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem”.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca wskazuje ponadto, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych podaje definicję samochodu osobowego w art. 5a i art. 5c z których nie wynika, że samochody nie spełniające warunków w nich określonych, a dopuszczone do ruchu drogowego z mocy innych przepisów są samochodami ciężarowymi, a definicja samochodu ciężarowego do nich się nie odnosi z mocy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bowiem w ocenie Wnioskodawcy istnieje sprzeczność między obowiązującymi przepisami w tym zakresie o czym świadczy np. rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 30 grudnia 2003r (Dz.u. z dnia 15 stycznia 2004r) w sprawie homologacji pojazdów samochodowych i przyczep na liście uprawnionych samochodów do wydawania przez producentów homologacji samochodu ciężarowego przedmiotowy pojazd którego Wnioskodawca jest nabywcą uznany jest również za ciężarowy i zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wpisany do dowodu rejestracyjnego jako ciężarowy. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza fakt, że zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych samochód nie uznany za samochód ciężarowy staje się samochodem osobowym i przy jego nabyciu odliczenie podatku VAT jest ograniczone do wys. 6000 zł a wg innych aktów prawnych odliczenie stanowi 100 procent. Wnioskodawca uważa, że ww. ustawa nie dotyczy samochodóc.w posiadających homologację fabryczną kwalifikujących je do samochodód.w ciężarowych. W związku z tym przeświadczenie Wnioskodawcy jest takie, że nabył samochód ciężarowy i jako mały podatnik nabył prawo do pomocy de minimis poprzez dokonanie odpisu w koszty pełnej amortyzacji samochodu jednorazowego zgodnie z art. 22k ust 7.

Na potwierdzenie przedstawionego stanowiska, Wnioskodawca powołał interpretację indywidualną z dnia 6 sierpnia 2009r wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy nr ITB1-115-428/09/PSZ.

Na tle przestawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie natomiast do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Ustawą z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2009r. Nr 69, poz. 587), zmieniono kwotę tego limitu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy, w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009 r. i 2010 r., kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 16k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 2 (t.j. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych), wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych. Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych, m.in. samochodów osobowych oraz niektórych podatników - nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także osób rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przepisy te nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych.

Określenie „samochód osobowy”, o którym mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy, należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W myśl definicji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakupiony przez Wnioskodawcę samochód jest samochodem osobowym. Jak bowiem wynika z wniosku, wskazany w nim samochód nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 5a pkt 19 lit a-d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwalających go uznać za samochód ciężarowy. Wnioskodawca nie może zatem posiadać zaświadczenia (o którym mowa w cyt. powyżej art. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów, o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż zostały spełnione wymagania określone w art. 5a pkt 19 lit. a)-d) ww. ustawy, pozwalające uznać ww. samochód za samochód ciężarowy. Z wniosku nie wynika również, iż przedmiotowy samochód jest samochodem specjalnym, o którym mowa w art. 5a pkt 19 lit e ww. ustawy. Wnioskodawca dysponuje jedynie wyciągiem ze świadectwa homologacji, oraz wpisem w dowodzie rejestracyjnym pojazdu w których przedmiotowy samochód określony jest jako samochód ciężarowy. Jednakże na gruncie ww. ustawy, posiadanie takich dokumentów jest niewystarczające, aby uznać ten samochód za samochód ciężarowy. W konsekwencji, skoro zakupiony przez Wnioskodawcę samochód nie posiada cech wskazanych w przytoczonym przepisie wyłączających go spod tak określonej definicji to jest samochodem osobowym.

Zasadniczą regułą interpretacyjną mającą zastosowanie przy dokonywaniu interpretacji przepisów prawa podatkowego jest zasada, iż zwroty jednobrzmiące użyte w tekście aktu normatywnego należy rozumieć jednolicie. W tym konkretnym przypadku należy dodatkowo zwrócić uwagę na fakt, iż zwrot „samochód osobowy” został zdefiniowany, określony przez ustawodawcę na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym ustawodawca wprost wskazał jak należy rozumieć ww. sformułowanie. W konsekwencji zgodnie z zasadami wykładni językowej nie można nadawać mu innego znaczenia niż znaczenie określone w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, iż nie jest możliwe dokonanie jednorazowej amortyzacji przedmiotowego samochodu, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż na gruncie cytowanej ustawy jest on samochodem osobowym.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy iż, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji organu podatkowego tut. organ informuje, iż została wydana w indywidualnej sprawie i nie wiąże tutejszego organu podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowiecka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.