INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z 22 kwietnia 2010 r. (data wpływu 26 kwietnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 8 lipca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 25 czerwca 2010 r. nr ILPB1/415-482/10-2/AO wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 29 czerwca 2010 r., natomiast w dniu 8 lipca 2010 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 6 lipca 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka świadczy usługi budownictwa przemysłowego na terenie całego kraju.

Zawierając umowy o pracę z pracownikami budowlanymi wskazuje miejsce wykonywania pracy: „siedziba pracodawcy”/„x.” lub „terytorium całego kraju”. Określenie w umowie o pracę miejsca wykonywania pracy uzależnione jest przede wszystkim od zajmowanego stanowiska.

Spółka ze względu na specyfikę swojej działalności wysyła pracowników do miejsc, w których akurat wykonywane są usługi budowlane. Długość i częstotliwość podróży służbowych poszczególnych pracowników uzależniona jest od charakteru stanowiska pracy pracownika, jak i od bieżących potrzeb Spółki. Są pracownicy, którzy wysyłani są w podróże służbowe sporadycznie na krótki okres czasu, jak również są tacy pracownicy, którzy wysyłani są do pracy na budowie na okres sięgający kilku miesięcy.

Spółka wypłaca pracownikom diety w wysokości wynikającej z Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.).

Ponadto, Spółka zapewnia pracownikom zakwaterowanie i dojazd do budowy.

Co do zasady Spółka bezpośrednio finansuje hotele i dojazdy do miejsc wykonywania pracy, zdarza się jednak, że pracownicy sami płacą za hotele i/lub dojazdy, a następnie Spółka zwraca im poniesione wydatki.

Pracownicy zamieszkują również w wynajmowanych przez Spółkę mieszkaniach.

Pracownicy nie korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, iż pracownicy, których dotyczy zadane we wniosku pytanie, w Jej opinii, dla celów podatkowych, są w podróży służbowej, ponieważ pracownicy wykonują swoje obowiązki służbowe poza siedzibą pracodawcy na jego wyraźne polecenie.

W uzasadnieniu Spółka wskazała, iż przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Pojęcie to zostało zdefiniowane w przepisach ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm. dalej: „KP”). W świetle art. 775 KP podróżą służbową będzie podróż odbywana na polecenie pracodawcy związana z wykonaniem zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy.

Warto w tym miejscu podkreślić, iż ustawodawca nie posłużył się sformułowaniem, że podróż służbowa to podróż odbywana poza miejscem wykonywania pracy określonym w umowie o pracę, lecz wskazuje na konieczność jej odbywania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy.

W praktyce spotykamy jednak różne stanowiska w kwestii sposobu określania miejsca wykonywania pracy.

Przykładowo Główny Inspektor Pracy w piśmie z dnia 29 maja 2007 r. (sygnatura GNP-152/302-4560-274/07/PE) uznał, że w celu uznania danej podróży za podróż służbową w pierwszej kolejności należy odróżnić dwa pojęcia „miejsce wykonywania pracy” oraz „miejsce wypełniania obowiązków pracowniczych”. Pierwsze z tych pojęć winno zostać określone w umowie o pracę i oznacza miejsce wykonywania zobowiązania przez pracownika i nie może być określone ogólnikowo (szeroko) np. jako teren całego kraju, gdyż w istocie miejsce pracy pozostaje nieokreślone. Jeżeli natomiast w umowie o pracę strony nie postanowiły inaczej, miejscem pracy jest siedziba pracodawcy. Natomiast miejsce wypełniania obowiązków pracowniczych należy rozumieć jako miejsce wykonywania czynności wchodzących w zakres danego rodzaju pracy, realizowanych w zależności od okoliczności w miejscu pracy bądź poza nim, a nawet w innych miejscowościach czy państwach.

Zatem, miejsce wykonywania pracy może być takie samo jak miejsce wykonywania obowiązków pracowniczych. Możliwe jest przy tym jednocześnie polecanie świadczenia pracy poza tak określonym umownie miejscem wykonywania pracy. Praca taka ma w takiej sytuacji charakter podróży służbowej.

Należy też zwrócić uwagę na fakt, iż kwalifikacja podatkowa podróży służbowych nie jest bezpośrednio związana z kwalifikacją wynikającą z Kodeksu pracy. Żadna z ustaw podatkowych, w celu kwalifikacji podróży pracowników, nie odwołuje się bezpośrednio do KP.

Ponadto, zgodnie ze stanowiskiem Ministra Finansów przedstawionym w interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 15 lutego 2010 r. (nr DD2/033/259/PMN/09/1113) „definicja podróży służbowej pracownika została natomiast zawarta w art. 775 § 1 Kodeksu pracy. Zgodnie z tym przepisem za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy.”

Stanowisko takie Minister Finansów prezentuje także w interpretacjach indywidualnych, przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 15 lutego 2010 r. (nr IPPB1/415-963/09-4/EC), gdzie stwierdza, iż: „podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy w celu wykonania zadania służbowego.”

Spółka zapewnia pracownikom transport z x na miejsce budowy. W pierwszym wariancie pracownicy dojeżdżają środkami transportu publicznego. Spółka finansuje podróż pracowników i zwraca im koszty zakupu np. biletów x lub biletów autobusowych. Drugą możliwością jest dojazd na miejsce budowy wraz z kierownikiem budowy jego służbowym samochodem. W tym wypadku Spółka ponosi koszty podróży, natomiast pracownik nie ponosi żadnych kosztów oraz nie otrzymuje zwrotu kosztów.

Natomiast w przypadku oddelegowania pracownika i zapewnienia mu zakwaterowania, Spółka nie finansuje dojazdu pracownika na miejsce budowy z miejsca zakwaterowania. Transport ten jest organizowany przez pracownika, który ponosi koszty dojazdu. Transport ten może odbywać się rożnymi środkami transportu - np. prywatnym samochodem lub środkami transportu publicznego.

Pracownicy są zakwaterowani w kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania. Wysokość miesięcznej kwoty uzależniona jest od ilości osób korzystających z danego mieszkania i wynosi od 30 zł do 300 zł na jednego pracownika. Zdarzają się przypadki zakwaterowania w hotelach robotniczych - w okresie przejściowym, zanim kierownik kontraktu nie wynajmie mieszkania, w którym pracownicy będą zakwaterowani docelowo.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłacane pracownikom diety, a także pokrycie kosztów związanych z zakwaterowaniem i dojazdem pracowników do miejsc budowy stanowią przychody pracowników i Spółka winna uwzględniać te wartości w przypadku obliczania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, w wskazanym wyżej stanie faktycznym pracownicy nie uzyskują przychodów podlegających opodatkowaniu, a zatem Spółka nie będzie musiała uwzględniać tych dochodów przy obliczaniu i wpłacaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

UZASADNIENIE

1. Diety i inne należności zwracane pracownikom.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonych w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podroży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm. dalej: rozporządzenie).

Zgodnie z § 3 rozporządzenia, z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

1. przejazdów;
2. noclegów;
3. dojazdów środkami komunikacji miejscowej;
4. innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Natomiast zgodnie z § 4 cyt. rozporządzenia, dieta jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki. Dalej przepisy regulują wysokość diety i sposób jej obliczenia.

W przepisach prawa podatkowego pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane. Definicja podroży służbowej pracownika została natomiast zawarta w art. 775 § 1 Kodeksu pracy. Zgodnie z tym przepisem za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Zdaniem Spółki, dochody pracowników (takie jak diety, pokrycie przez pracodawcę kosztów dojazdu do miejsca wskazanego przez pracodawcę, pokrycie przez pracodawcę kosztów noclegu, czy zwrot takich wydatków na rzecz pracowników) związane z każdym wykonywaniem na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy winny korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że każda podróż pracownika na polecenie pracodawcy jest dla celów podatkowych podróżą służbową, bez względu na częstotliwość i długość trwania takich podróży.

Podobne stanowisko zostało wyrażone przez Ministra Finansów w interpretacji ogólnej z dnia 15 lutego 2010 r. (nr DD2/033/259/PMN/09/1113). W interpretacji tej Minister Finansów stwierdził, że: „definicja podróży służbowej pracownika została natomiast zawarta w art. 775 § 1 Kodeksu pracy. Zgodnie z tym przepisem za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy”. Minister przy tym nie uzależnia faktu kwalifikacji danej podróży jako podróży służbowej od częstotliwości i długości występowania takich podróży. Przytoczona wyżej interpretacja dotyczy wprawdzie innego zagadnienia jednakże, zdaniem Spółki, w analizowanym przypadku występuje stan faktyczny analogiczny do zawartego we wskazanej interpretacji.

Podobne stanowisko do stanowiska prezentowanego przez Spółkę zostało wyrażone również w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 15 lutego 2010 r. nr IPPB1/415-963/09-4/EC). W interpretacji tej Minister Finansów stwierdził, iż: „podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy w celu wykonania zadania służbowego.”

Podobnie wygląda sytuacja, gdy pracownicy sami płacą za noclegi i/lub dojazdy do miejsca pracy, a następnie Spółka zwraca pracownikom poniesione przez nich wydatki. Obowiązek zwrotu pracownikom takich kosztów wynika wprost z przepisów rozporządzenia (§ 3 rozporządzenia). A zatem zwrot takich należności również korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że wypłacane przez Nią diety pracownikom pracującym na budowach, a także zwrot kosztów noclegów i dojazdów do miejsca wykonywania pracy korzystają ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych i Spółka nie musi ich uwzględniać przy obliczaniu i wpłacaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

2. Zapewnienie pracownikom znajdującym się w podróżach służbowych dojazdu i noclegu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zdaniem Spółki, wartość poniesionych przez Nią kosztów dojazdów i noclegów nie będzie stanowiła dla pracowników przychodu podatkowego. Nie uzyskują oni bowiem w związku z tym żadnego przysporzenia majątkowego („czystego przyrostu majątku”), co stanowi niezbędną przesłankę identyfikacji przychodu. Według Spółki, pokrywanie przez Nią tego rodzaju kosztów służyć będzie wyłącznie zapewnieniu prawidłowego wykonywania działalności Spółki i nie tworzy dla pracowników Spółki wymiernej wartości dodanej. Pracownik wykonujący polecenie służbowe pracodawcy nie może ponosić negatywnych konsekwencji podatkowych w postaci doliczenia do przychodu wartości świadczeń przekazanych przez pracodawcę w celu zrealizowania zadania pracodawcy. Trudno bowiem uznać, że pracownik będący w podróży służbowej na polecenie pracodawcy osiąga materialne korzyści, które mogłyby podlegać opodatkowaniu.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku ponoszenia przez Nią kosztów dojazdu i noclegów pracowników, pracownicy nie uzyskują z tego tytułu przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 - 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka świadczy usługi budownictwa przemysłowego na terenie całego kraju. Zawierając umowy o pracę z pracownikami budowlanymi wskazuje miejsce wykonywania pracy: „siedziba pracodawcy”/„x.” lub „terytorium całego kraju”. Spółka ze względu na specyfikę swojej działalności wysyła pracowników do miejsc, w których akurat wykonywane są usługi budowlane. Są pracownicy, którzy wysyłani są w podróże służbowe sporadycznie na krótki okres czasu, jak również są tacy pracownicy, którzy wysyłani są do pracy na budowie na okres sięgający kilku miesięcy. Spółka wypłaca pracownikom diety w wysokości wynikającej z Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Ponadto, Spółka zapewnia pracownikom zakwaterowanie i dojazd do budowy. Co do zasady Spółka bezpośrednio finansuje hotele i dojazdy do miejsc wykonywania pracy, zdarza się jednak, że pracownicy sami płacą za hotele i/lub dojazdy, a następnie Spółka zwraca im poniesione wydatki. Pracownicy zamieszkują również w wynajmowanych przez Spółkę mieszkaniach. Spółka zapewnia pracownikom transport z x. na miejsce budowy. W pierwszym wariancie pracownicy dojeżdżają środkami transportu publicznego. Spółka finansuje podróż pracowników i zwraca im koszty zakupu np. biletów x lub biletów autobusowych. Drugą możliwością jest dojazd na miejsce budowy wraz z kierownikiem budowy jego służbowym samochodem. W tym wypadku Spółka ponosi koszty podróży, natomiast pracownik nie ponosi żadnych kosztów oraz nie otrzymuje zwrotu kosztów.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Na podstawie powołanego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługujące pracownikowi z tytułu odbytej podróży służbowej, w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, diety oraz zwrot kosztów za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.),

Zatem, diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika na obszarze kraju zwolnione są z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w ww. rozporządzeniach.

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w kwestii tej należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). W przepisie art. 775 § 1 Kodeksu pracy ustawodawca określił, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową. Zatem, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy w celu wykonania zadania służbowego.

W przedstawionym we wniosku opisie zdarzenia przyszłego, Spółka wskazała, iż pracownicy, których dotyczy zadane we wniosku pytanie, w Jej opinii, dla celów podatkowych, są w podróży służbowej, ponieważ pracownicy wykonują swoje obowiązki służbowe poza siedzibą pracodawcy na jego wyraźne polecenie.

Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy m.in. ustaw podatkowych oraz przepisy wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych. Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Stosownie do tej definicji, cytowana ustawa Kodeks pracy nie stanowi przepisów prawa podatkowego, a więc działający w imieniu Ministra Finansów tut. Organ nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, a tym samym ostateczne rozstrzygnięcie kwestii, czy wykonywanie pracy pracownika może być uznane za podróż służbową należy do właściwości Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, które jest organem właściwym w zakresie prawa pracy. Fakt, iż przepisy podatkowe powołują instytucje uregulowane w innych gałęziach prawa (np. prawa pracy) nie oznacza, iż instytucje te stają się prawem podatkowym.

Wobec powyższego, w sytuacji, gdy zostają spełnione warunki wynikające z art. 775 § 1 Kodeksu pracy oraz z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, to świadczenia wypłacane przez pracodawcę z tytułu odbywanych podróży służbowych korzystają ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w ww. rozporządzeniu.

Reasumując, wypłacane diety oraz pokrycie kosztów związanych z dojazdem pracowników do miejsc budowy, w związku z odbywanymi przez nich podróżami służbowymi, podlegają zwolnieniu od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy. Tym samym pracodawca nie ma obowiązku potrącać od tych świadczeń zaliczek na podatek dochodowy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika również, że pracownicy Spółki są zakwaterowani w kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania. Wysokość miesięcznej kwoty uzależniona jest od ilości osób korzystających z danego mieszkania i wynosi od 30 zł do 300 zł na jednego pracownika. Zdarzają się przypadki zakwaterowania w hotelach robotniczych - w okresie przejściowym, zanim kierownik kontraktu nie wynajmie mieszkania, w którym pracownicy będą zakwaterowani docelowo. Pracownicy nie korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14, w:

1. hotelach pracowniczych,
2. kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Zgodnie z art. 21 ust. 14 ww. ustawy, powyższe zwolnienie ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4, tj. podwyższonych kosztów uzyskania przychodów stosowanych w jednym, bądź więcej niż jednym zakładzie pracy.

Ustawodawca uzależnił prawo do zwolnienia od rezygnacji podatnika ze stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Powyższa rezygnacja dotyczy zarówno stosowania podwyższonych kosztów uzyskania w trakcie roku, jak i w rozliczeniu rocznym.

Nie każdy rodzaj zakwaterowania korzysta ze zwolnienia. Uprawnienie to obejmuje wyłącznie zakwaterowanie polegające na udostępnieniu miejsca w hotelu robotniczym lub w kwaterze prywatnej wynajmowanej na cele zbiorowego zakwaterowania. W przypadku hotelu pracowniczego ustawodawca nie wprowadził limitu kwotowego zwolnienia jak ma to miejsce w przypadku świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników w kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Reasumując, wartość świadczenia z tytułu zakwaterowania pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy w hotelach pracowniczych podlegają zwolnieniu z opodatkowania, natomiast w kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania jest zwolnione do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Spółka nie ma obowiązku uwzględniać wartości tych świadczeń przy obliczaniu i wpłacaniu zaliczek na podatek dochodowy. Należy wskazać, iż limit 500 zł miesięcznie dotyczy każdego pracownika oddzielnie. W przypadku gdy koszt świadczenia przekroczy w danym miesiącu 500 zł na osobę, nadwyżka będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, tut. Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.