INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2009r. (data wpływu 20 listopada 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 lutego 2010r. (data wpływu 4 lutego 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu dokumentowania zaistniałych zdarzeń gospodarczych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu dokumentowania zaistniałych zdarzeń gospodarczych.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 lutego 2010r. (data wpływu 4 lutego 2010r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 21 stycznia 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Głównym zakresem działalności Spółki cywilnej jest kompleksowe wykonawstwo robót zlecanych przez inwestorów. Spółka podzleca wykonawstwo poszczególnych robót podwykonawcom. W 2006r. Spółka podzleciła firmie P. wykonanie robót termoizolacyjnych i zawarła umowę na wykonawstwo tych robót. Podstawą wystawienia faktury miał być protokół odbioru robót.

W wyniku rozliczenia końcowego Spółka zakwestionowała zapłatę za roboty dodatkowe, które miały być wykonane w całości przez podwykonawcę P. Ponieważ roboty dodatkowe w całości nie zostały wykonane, Spółka odmówiła zapłaty za roboty dodatkowe. Faktura A. została wystawcy zwrócona. P. wystąpiła na drogę postępowania sądowego o zapłatę faktury nr A.

W wyniku postępowania sądowego Wnioskodawca został zmuszony do zapłaty tej kwoty wraz z odsetkami od faktury nr A. wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 3 marca 2009r. Po apelacji zapłata ta dokonana została 7 lipca 2009r. W dniu tym podwykonawca powtórnie wystawił fakturę z nowym numerem i aktualną datą.

Powyższa sytuacja dotyczy termomodernizacji budynku mieszkalnego.

Wszelkie roboty dodatkowe zostały rozliczone i wynagrodzenia zostały uregulowane w stosunku do wszystkich podwykonawców, którzy je realizowali. Natomiast P. wystawiła fakturę VAT Nr A. z 1 sierpnia 2007r. w osiem miesięcy po zakończeniu i rozliczeniu robót, bez jakiegokolwiek kosztorysu i protokołu odbioru. Spółka odmówiła zapłaty za fakturę A. z 1 sierpnia 2007r. i została ona zwrócona wystawcy. Spółka nie księgowała tej faktury i nie zaliczyła jej w koszty, jak również nie odliczyła podatku VAT.

Sad Rejonowy nie wypowiedział się na temat zasadności wystawienia faktury VAT nr A. Sąd nie analizował, czy P. wykonała dodatkowe roboty.

Przyznając wynagrodzenie z faktury A. należy przyjąć, ze Sąd uznał że roboty dodatkowe zostały wykonane przez P.

Spór sądowy dotyczył zapłaty faktury na kwotę ujętą w fakturze A. z dnia 1 sierpnia 2007r. wystawionej przez P.

Wnioskodawca nie księgował faktury VAT wystawionej 1 sierpnia 2007r. - faktura ta została zwrócona wystawcy.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego faktura A. z dnia 1 sierpnia 2007r. wraz z ustawowymi odsetkami została zapłacona przez Wnioskodawcę.

Po uregulowaniu przez Wnioskodawcę zobowiązań z wyroku Sądu P. przesłała Wnioskodawcy dwie kolejne faktury:

• VF B. z dnia 13 lipca 2009r. na kwotę xxx zł brutto,
• VF C. z dnia 13 lipca 2009r. na kwotę xxx zł brutto do zaksięgowania w miejscu faktury z dnia 1 sierpnia 2007r.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jak Wnioskodawca po wyroku Sadu Rejonowego i po zapłaceniu wartości faktury VAT A. z dnia 1 sierpnia 2007r. wystawionej przez P. wraz z ustawowymi odsetkami ma postąpić:

1. czy wystąpić do wystawcy faktury A. o duplikat tej faktury...
2. czy zaksięgować w miejsce faktury A. dwie faktury wystawione przez P. (w których wystawca uzupełnił opis o sygnaturę sprawy) B. oraz C. z dnia 13 lipca 2009r....
   
   

Jeżeli Wnioskodawca będzie księgował przypadek b) to jak zaksięgować odsetki ustawowe do faktury A. z 1 sierpnia 2007r.

Zdaniem Wnioskodawcy, podwykonawca powinien wystawić duplikat faktury A., która była przedmiotem sporu w Sądzie, a nie wystawić powtórną fakturę o innym numerze i z innego dnia, gdyż Wnioskodawca obawia się, że podwykonawca chce wyłudzić następną kwotę do zapłaty. Według Wnioskodawcy faktura byłaby dokumentem aktualnym, w przypadku wystawienia duplikatu faktury nr A.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przytoczone przepisy realizują postulat powszechności opodatkowania wyrażony w art. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów. To pozwala stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Podatnikami – stosownie do art. 15 ust. 1 ww. ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z ust. 2 ww. przepisu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowy obowiązek dokumentowania sprzedaży dla potrzeb podatku od towarów i usług fakturami VAT przez podatników tego podatku został określony w art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl ww. przepisu podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jak wynika z treści przytoczonych przepisów, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi oraz w przypadku otrzymania zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. Faktura VAT jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów lub usług lub też otrzymania zaliczki). Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura VAT jedynie sporządzona, a nie wprowadzona do obrotu prawnego, nie jest zatem fakturą wystawioną w rozumieniu wyżej cytowanego przepisu prawnego.

W stanie prawnym obowiązującym do dnia 30 listopada 2008r. kwestie dotyczące szczegółowych zasad wystawiania faktur, danych, które powinny zawierać, oraz sposobu i okresu ich przechowywania uregulowane były w rozdziale 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.).

Zgodnie z § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

W myśl § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. dzień, miesiąc i rok albo miesiąc i rok dokonania sprzedaży oraz datę wystawienia i numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”; podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym;
4. nazwę towaru lub usługi;
5. jednostkę miary i ilość sprzedanych towarów lub rodzaj wykonanych usług;
6. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
7. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
8. stawki podatku;
9. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
10. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
11. wartość sprzedaży towarów lub wykonanych usług wraz z kwotą podatku (wartość sprzedaży brutto), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku lub zwolnionych od podatku, lub niepodlegających opodatkowaniu;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem, wyrażoną cyframi i słownie.

Stosownie do § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 14, 15 i 15a.

Jak stanowi § 15 ust. 1 ww. rozporządzenia, w przypadkach określonych w art. 19 ust. 10 i ust. 13 pkt 1-5 i 7-11 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż z chwilą powstania obowiązku podatkowego.

Powyższe uregulowania zostały utrzymane w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), obowiązującego od dnia 1 grudnia 2008r.

I tak, zgodnie z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 28 listopada 2008r., zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

W myśl § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;

1. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
3. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
4. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
5. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
6. stawki podatku;
7. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
8. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
9. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

Stosownie do § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.

Jak stanowi § 11 ust. 1 ww. rozporządzenia, w przypadkach określonych w art. 19 ust. 10, ust. 13 pkt 1-5 i 7-11, ust. 16a i 16b oraz ust. 19a ustawy fakturę wystawia się nie później niż z chwilą powstania obowiązku podatkowego.

W myśl § 11 ust. 2 ww. rozporządzenia, faktury, o których mowa w ust. 1, nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług budowlanych lub budowlano-montażowych.

Jak stanowi art. 19 ust. 14 ww. ustawy, przepis ust. 13 pkt 2 lit. d stosuje się również do usług przyjmowanych częściowo, których odbiór jest dokonywany na podstawie protokołów zdawczo-odbiorczych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w 2006r. Wnioskodawca podzlecił podwykonawcy wykonanie robót termoizolacyjnych i zawarł umowę na wykonawstwo tych robót. Podstawą wystawienia faktury miał być protokół odbioru robót.

W wyniku rozliczenia końcowego Spółka zakwestionowała zapłatę za roboty dodatkowe, które miały być wykonane w całości przez podwykonawcę. Ponieważ roboty dodatkowe w całości nie zostały wykonane, Spółka odmówiła zapłaty za roboty dodatkowe. Faktura A. została wystawcy zwrócona. Podwykonawca wystąpił na drogę postępowania sądowego o zapłatę faktury nr A.

W wyniku postępowania sądowego Wnioskodawca został zmuszony do zapłaty tej kwoty wraz z odsetkami od faktury nr A. wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 3 marca 2009r. Po apelacji zapłata ta dokonana została 7 lipca 2009r. W dniu tym podwykonawca powtórnie wystawił fakturę z nowym numerem i aktualną datą.

Wszelkie roboty dodatkowe zostały rozliczone i wynagrodzenia zostały uregulowane w stosunku do wszystkich podwykonawców, którzy je realizowali. Natomiast P. wystawiła fakturę VAT Nr A. z 1 sierpnia 2007r. w osiem miesięcy po zakończeniu i rozliczeniu robót, bez jakiegokolwiek kosztorysu i protokołu odbioru. Spółka odmówiła zapłaty za fakturę A. z 1 sierpnia 2007r. i została ona zwrócona wystawcy. Spółka nie księgowała tej faktury i nie zaliczyła jej w koszty, jak również nie odliczyła podatku VAT.

Sad Rejonowy nie wypowiedział się na temat zasadności wystawienia faktury VAT nr A. Sąd nie analizował, czy podwykonawca wykonał dodatkowe roboty.

Przyznając wynagrodzenie z faktury A. należy przyjąć, ze Sąd uznał że roboty dodatkowe zostały wykonane przez podwykonawcę.

Spór sądowy dotyczył zapłaty faktury na kwotę ujętą w fakturze A. z dnia 1 sierpnia 2007r. wystawionej przez podwykonawcę.

Wnioskodawca nie księgował faktury VAT wystawionej 1 sierpnia 2007r. - faktura ta została zwrócona wystawcy.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego faktura A. z dnia 1 sierpnia 2007r. wraz z ustawowymi odsetkami została zapłacona przez Wnioskodawcę.

Po uregulowaniu przez Wnioskodawcę zobowiązań z wyroku Sądu podwykonawca przesłał Wnioskodawcy dwie kolejne faktury:

• VF B. z dnia 13 lipca 2009r. na kwotę xxx zł brutto,
• VF C. z dnia 13 lipca 2009r. na kwotę xxx zł brutto do zaksięgowania w miejscu faktury z dnia 1 sierpnia 2007r.
  
  

W związku z przedstawionymi wyżej okolicznościami sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy ze względu na wyrok Sadu Rejonowego i zapłacenie wartości faktury VAT A. z dnia 1 sierpnia 2007r. ma wystąpić do wystawcy faktury A. o duplikat tej faktury, czy też zaksięgować w miejsce faktury A. dwie faktury o numerach B. oraz C. z dnia 13 lipca 2009r. wystawione przez podwykonawcę (w których wystawca uzupełnił opis o sygnaturę sprawy).

Należy w tym miejscu podkreślić, iż celem faktury VAT jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, pełni ona bowiem szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, co oznacza, iż nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy nie wskazuje ona zaistniałego zdarzenia gospodarczego.

Jeżeli po wystawieniu faktury VAT wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Zatem faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Podkreślić należy, iż faktury korygujące wystawiane są w sytuacji, kiedy pierwotna faktura została wprowadzona do obrotu prawnego tj. została odebrana przez nabywcę danego towaru lub usługi.

Nie ma możliwości dokonywania korekty faktury w sytuacji, gdy faktura pierwotna została wystawiona ale nie weszła do obrotu prawnego (z uwagi na to, że nie została przekazana adresatowi), bowiem nie wywołuje ona wówczas żadnych skutków prawnych.

A zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury VAT powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że podwykonawca wystawił w dniu 1 sierpnia 2007r. fakturę VAT nr A., jednakże Wnioskodawca odmówił zapłaty za przedmiotową fakturę A. i zwrócił ją wystawcy. Wnioskodawca podnosi, iż podwykonawca wystawił ww. fakturę w osiem miesięcy po zakończeniu i rozliczeniu robót, bez jakiegokolwiek kosztorysu i protokołu odbioru. Jednakże - zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy - Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 3 marca 2009r. nakazał Wnioskodawcy zapłatę kwoty wraz z odsetkami od faktury nr A. Wnioskodawca zaznacza, iż przyznając wynagrodzenie z faktury A. należy przyjąć, ze Sąd uznał że roboty dodatkowe zostały wykonane przez podwykonawcę.

Należy w tym miejscu podkreślić, iż Wnioskodawca otrzymał przedmiotową fakturę nr A. z dnia 1 sierpnia 2007r. i ją odesłał. Wprawdzie Wnioskodawca nie zaliczył ww. faktury w koszty, jak również nie odliczył podatku VAT, jednakże nie można stwierdzić, że nie została ona wprowadzona w takiej sytuacji do obrotu, bowiem została ona doręczona Wnioskodawcy przez podwykonawcę, a skoro Wnioskodawca z pewnych względów zakwestionował zapłatę kwoty z niej wynikającej to bezsprzecznie oznacza to, iż przedmiotowa faktura była w jego posiadaniu a Wnioskodawca zapoznał się z treścią tej faktury.

Z treści wniosku wynika również, iż po uregulowaniu przez Wnioskodawcę zobowiązań w związku z wyrokiem Sądu podwykonawca przesłał Wnioskodawcy dwie kolejne faktury do zaksięgowania w miejsce faktury z dnia 1 sierpnia 2007r. Z powyższego wynika zatem, iż podwykonawca wystawił powtórnie faktury z nowym numerem i aktualną datą (odpowiednio: faktura nr B. oraz C. z dnia 13 lipca 2009r.), dokumentujące to samo zdarzenie gospodarcze (wykonanie robót dodatkowych). Z treści wniosku nie wynika, aby sporna faktura VAT nr A. z dnia 1 sierpnia 2007r. została anulowana przez podwykonawcę (co mogłoby uzasadniać konieczność wystawienia ponownej faktury – jak to uczynił podwykonawca), wprost przeciwnie – skoro była ona przedmiotem postępowania sądowego oraz w stosunku do przedmiotowej faktury Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 3 marca 2009r. nakazał zapłatę kwoty wraz z odsetkami, za uzasadnione należy uznać stwierdzenie, iż przedmiotowa faktura VAT nr A. z dnia 1 sierpnia 2007r. nie została anulowana przez podwykonawcę.

Zauważyć również należy, że okoliczności przedstawione w sprawie tj. sam brak akceptacji faktury przez Wnioskodawcę i brak zapłaty należności z niej wynikającej, nie uprawniają do twierdzenia, że tylko z tego tytułu doszło do „anulowania” spornej faktury.

Żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług ani rozporządzeń wykonawczych do niej nie zawierają regulacji odnoszących się do możliwości anulowania wystawionej przez podatnika faktury VAT. Jednakże w praktyce istnieją przypadki, gdy wystawiona faktura nie została wprowadzona do obrotu, a zatem uznaje się że nie ma konieczności poprawiania błędów poprzez wystawienie faktury korygującej – wówczas dopuszczalne jest anulowanie faktury. Wprawdzie możliwość anulowania faktur VAT (jako sposób skorygowania zaistniałego błędu) nie została wyraźnie przez ustawodawcę przewidziana, jednak w praktyce należy uznać za dopuszczalne jej stosowanie jako praktyczną i realną drogę do „wycofania się” podatnika z faktu błędnego ich wystawienia. Należy jednak w tym miejscu podkreślić, iż anulowanie faktur VAT powinno dotyczyć wyłącznie tych dokumentów rozliczeniowych, które nie zostały wprowadzone przez podatnika do obrotu prawnego (np. poprzez doręczenie ich kontrahentowi). Natomiast w przypadku wprowadzenia do obrotu prawnego dokumentów potwierdzających dokonanie sprzedaży, pozostaje jedynie możliwość wystawienia korekt faktur VAT na zasadach przewidzianych przepisami prawa (§ 13 i § 14 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r.).

W przypadku anulowania faktur VAT wystawca powinien posiadać w swojej dokumentacji podatkowej zarówno oryginał, jak i kopię dokumentu sprzedaży z dokonaną na nich adnotacją unieważniającą fakturę, która uniemożliwi ich powtórne wydanie i wykorzystanie.

Ponadto zaznaczyć należy, iż anulowanie faktury VAT powinno być traktowane w sposób wyjątkowy i wykorzystywane tylko w przypadku zaistnienia takiej konieczności, nie może stać się powszechną praktyką podatkową, a podatnik wystawiając fakturę VAT jest zobowiązany dołożyć należytej staranności w dokumentowaniu zaistniałych zdarzeń gospodarczych.

Z powyższego wynika, iż „anulowanie” faktury (a w konsekwencji możliwość ewentualnego ponownego wystawienia faktury dokumentującej w sposób prawidłowy zaistniałe zdarzenie gospodarcze) jest dopuszczalne tylko i wyłącznie w przypadku nie wprowadzenia dokumentu do obrotu prawnego. Jak już stwierdzono w przedmiotowej sprawie, fakt iż Wnioskodawca otrzymał fakturę nr A. z dnia 1 sierpnia 2007r., a następnie ją odesłał i nie uregulował należności z niej wynikającej, nie stanowi o uznaniu, iż przedmiotowa faktura nie została wprowadzona do obrotu prawnego, bowiem została ona doręczona Wnioskodawcy. Tym samym niedopuszczalne jest wystawienie przez podwykonawcę kolejnej faktury (faktur) dokumentującej to samo zdarzenie gospodarcze. Skoro bowiem wystawiona przez podwykonawcę faktura nr A. znajduje się w obrocie prawnym, to brak jest możliwości ponownego udokumentowania fakturą VAT (fakturami) ww. czynności.

Zatem Wnioskodawca nie powinien „zaksięgować” w miejsce faktury nr A. z dnia 1 sierpnia 2007r. dwóch faktur nr B. oraz nr C. z dnia 13 lipca 2009r. wystawionych przez podwykonawcę (w których wystawca uzupełnił opis o sygnaturę sprawy), jeżeli dokumentują one to samo zdarzenie gospodarcze co faktura VAT będąca przedmiotem sporu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że podwykonawca nie powinien wystawić powtórnej faktury o innym numerze i z innego dnia, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej możliwości wystąpienia do wystawcy faktury nr A. z dnia 1 sierpnia 2007r. o duplikat tej faktury, należy przytoczyć § 20 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r., zgodnie z którym jeżeli oryginał faktury lub faktury korygującej ulegnie zniszczeniu albo zaginie, sprzedawca na wniosek nabywcy ponownie wystawia fakturę lub fakturę korygującą, zgodnie z danymi zawartymi w kopii tej faktury lub faktury korygującej.

W myśl ust. 3 tegoż przepisu, faktura i faktura korygująca wystawiona ponownie musi dodatkowo zawierać wyraz „DUPLIKAT” oraz datę jej wystawienia.

Stosownie do § 20 ust. 4 ww. rozporządzenia, duplikat faktury i faktury korygującej wystawia się w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca.

Wobec przytoczonych wyżej regulacji prawnych stwierdzić należy, że duplikat jest ponownie wystawioną na wniosek nabywcy fakturą, zawierającą dane zawarte w kopii faktury, której oryginał uległ zniszczeniu albo zaginął, opatrzoną wyrazem „duplikat”. Duplikat faktury jak i faktury korygującej, ma moc prawną równą fakturze pierwotnej, dokumentuje w ten sam sposób to samo zdarzenie gospodarcze, co faktura pierwotna i stanowi na równi z nią podstawę do odliczenia podatku naliczonego.

Tak więc przesłanką do wystawienia duplikatu faktury VAT jest spełnienie łącznie wszystkich określonych poniżej przesłanek, tj:

• oryginał faktury bądź faktury korygującej zaginął lub uległ zniszczeniu,
• nabywca musi się zwrócić z wnioskiem o wystawienie duplikatu faktury do sprzedawcy,
• dane zawarte w duplikacie faktury VAT muszą być zgodne z danymi zawartymi w kopii tej faktury lub faktury korygującej będącej w posiadaniu sprzedawcy,
• ponownie wystawiona faktura musi posiadać dodatkowo wyraz „DUPLIKAT” oraz datę jej wystawienia.
  
  

Z powyższego wynika jednoznacznie, iż duplikat faktury VAT wystawia sprzedawca na wniosek nabywcy wyłącznie w przypadku, gdy jej oryginał ulegnie zniszczeniu bądź zaginie. Z treści złożonego wniosku nie wynika jednak, aby oryginał faktury nr A. z dnia 1 sierpnia 2007r. uległ zniszczeniu bądź zaginął, natomiast Wnioskodawca nie jest w posiadaniu niniejszej faktury, gdyż została ona zwrócona wystawcy.

Należy zaznaczyć, iż Wnioskodawca w celu „zaksięgowania” przedmiotowej faktury, przez które tut. organ rozumie ujęcie kwot wynikających z faktury w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, oraz w celu prawidłowej realizacji prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego winien dysponować oryginałem faktury nr A. z dnia 1 sierpnia 2007r., jako stanowiącej podstawę do odliczenia kwot podatku naliczonego z niej wynikającego. Tym samym Wnioskodawca, dokonując w dniu 7 lipca 2009r. zapłaty kwoty zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego, w celu prawidłowego „zaksięgowania” kwot wynikających z przedmiotowej faktury, winien wystąpić do podwykonawcy (wystawcy) o ponowne przesłanie oryginału faktury nr A. z dnia 1 sierpnia 2007r.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że „podwykonawca powinien wystawić duplikat faktury A., która była przedmiotem sporu w Sądzie” należało uznać za nieprawidłowe. Wystawienie duplikatu faktury na wniosek Wnioskodawcy byłoby zasadne dopiero w sytuacji, gdyby oryginał faktury nr A. odesłanej podwykonawcy zaginął, lub uległ zniszczeniu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy oceniane całościowo należało uznać za nieprawidłowe.

Zauważyć należy, iż Wnioskodawca zadał również pytanie o sposób zaksięgowania odsetek ustawowych do faktury A. z dnia 1 sierpnia 2007r. w sytuacji, gdy Wnioskodawca będzie księgował w miejsce faktury A. dwie faktury B. i C. z dnia 13 lipca 2009r.

Ze względu jednak na fakt, iż tut. organ „zaksięgowanie” przez Wnioskodawcę w miejsce faktury nr A. z dnia 1 sierpnia 2007r. dwóch faktur nr B. oraz nr C. z dnia 13 lipca 2009r. wystawionych przez podwykonawcę (w których wystawca uzupełnił opis o sygnaturę sprawy) uznał za nieprawidłowe, odpowiedź na pytanie drugie, dotyczące zaksięgowania odsetek ustawowych do faktury A. z 1 sierpnia 2007r., stało się bezprzedmiotowe.

Odnosząc się natomiast do stwierdzenia Wnioskodawcy zawartego we własnym stanowisku, dotyczącego dokonania korekty duplikatu faktury nr A., stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie tut. organ uznał, iż wystawiona przez podwykonawcę faktura nr A. została wprowadzona do obrotu prawnego, a zatem, co do zasady, ewentualna korekta treści pierwotnie wystawionej faktury VAT może nastąpić poprzez wystawienie przez podwykonawcę faktury korygującej na zasadach przewidzianych w § 13 i § 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r.

Zaznaczyć jednak należy, że w stanie faktycznym Wnioskodawca nie wskazał żadnych okoliczności, które uzasadniałyby konieczność wystawienia faktury korygującej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Przedmiotem niniejszej interpretacji nie była kwestia dotycząca terminowości wystawienia faktury nr A. z dnia 1 sierpnia 2007r., gdyż Wnioskodawca nie sformułował w tym zakresie pytania, ani nie przedstawił własnego stanowiska w sprawie.

Niniejsza interpretacja wydana została w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy i nie wywołuje żadnych skutków prawnych dla kontrahenta Wnioskodawcy - podwykonawcy.

Nadmienia się, że interpretacja niniejsza traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto zauważyć należy, iż zgodnie z przepisem art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Natomiast w myśl w art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.