INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19.05.2010r. (data wpływu 25.05.2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie tego, że kwoty którymi obciąża pracowników za udostępnianie usług stanowią wynagrodzenia Spółki za świadczone przez nią na rzecz pracowników usługi jako kwoty należne z tytułu sprzedaży, po pomniejszeniu o kwotę podatku należnego i stanowią całkowity jej obrót z tego tytułu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25.05.2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie tego, że kwoty którymi obciąża pracowników za udostępnianie usług stanowią wynagrodzenia Spółki za świadczone przez nią na rzecz pracowników usługi jako kwoty należne z tytułu sprzedaży, po pomniejszeniu o kwotę podatku należnego i stanowią całkowity jej obrót z tego tytułu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

L. Sp. z o.o. nabywa za odpłatnością, np. od spółki B., usługi systemowego dostępu do obiektów sportowo-rekreacyjnych (realizowane przy użyciu kart danego programu) oraz usługi dostarczania posiłków dla odbiorców zewnętrznych (PKWiU 55.52.13). Wydatki na powyższe usługi ponoszone są ze środków obrotowych Spółki. Następnie usługi są udostępniane pracownikom, którzy są ich bezpośrednimi konsumentami. W związku z tym są oni przez Spółkę obciążani częścią kosztów ponoszonych na nabycie tych usług. W rezultacie, z tego tytułu Spółka rozpoznaje po swojej stronie sprzedaż podlegającą opodatkowaniu.

Powyższe działanie stanowi element polityki socjalnej Spółki i ma na celu wzmożenie efektywności i lojalności pracowników. Należy nadmienić, iż zapewnienie posiłków pracownikom nie jest przewidziane w obowiązujących Spółkę regulacjach z zakresu BHP. Należy także zaznaczyć, że Spółka nie weryfikuje, czy i w jakim zakresie pracownicy faktycznie korzystają z udostępnionych usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwoty, którymi obciąża Wnioskodawca pracowników za udostępnienie wymienionych usług, stanowią wynagrodzenie Spółki za świadczone przez nią na rzecz pracowników usługi i jako kwoty należne z tytułu sprzedaży, po pomniejszeniu o kwotę podatku należnego, stanowią całkowity jej obrót z tego tytułu...

Zdaniem Wnioskodawcy,

Spółka stoi na stanowisku, że kwoty, którymi obciąża pracowników za udostępnienie opisanych w stanie faktycznym usług, stanowią jej wynagrodzenie za świadczone na rzecz pracowników usługi i jako kwoty należne z tytułu sprzedaży, po pomniejszeniu o kwotę podatku należnego, stanowią całkowity obrót Spółki z tego tytułu. W konsekwencji, z tytułu świadczenia przedmiotowych usług Spółka powinna rozliczać podatek należny, przyjmując za podstawę opodatkowania ustaloną z pracownikami kwotę, którą w związku z wymienionymi usługami są oni faktycznie obciążani przez Spółkę.

Stan prawny

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej: ustawa o VAT) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Za takie, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT uznaje się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu ustawy.

Z kolei, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

W art. 30 ust. 3 ustawy o VAT doprecyzowano, iż w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Związek ten istnieje także, gdy którakolwiek z wymienionych osób łączy funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne u kontrahentów.

Uzasadnienie

Z powyższych uregulowań wynika, że Spółka udostępniając pracownikom opisane usługi, za co obciąża ich kwotą stanowiącą część kosztów poniesionych na ich nabycie, dokonuje w istocie odpłatnego świadczenia usług. Mimo, iż faktycznie nie świadczy usług będących przedmiotem udostępnienia. Zgodnie z ugruntowaną praktyką należy jednak uznać, iż Spółka sama świadczy udostępniane usługi, podlegające opodatkowaniu VAT. Praktykę tę potwierdza obowiązujący od dnia 1 grudnia 2008 r. art. 30 ust. 3 ustawy o VAT. Hipoteza tego przepisu odzwierciedla stan faktyczny, którego dotyczy niniejszy wniosek. Spółka odsprzedając nabyte usługi bierze udział w ich świadczeniu w ten sposób, że działa we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, tj. pracowników. W takiej sytuacji, zgodnie z dyspozycją tego przepisu, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Zdaniem Spółki, regulacja zawarta w art. 30 ust. 3 ustawy o VAT stanowi jedynie doprecyzowanie unormowania zawartego w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT. Identyczne wnioski można bowiem wyciągnąć również w oparciu o ten ostatni przepis.

Mianowicie, z przepisów tych wynika, iż na potrzeby opodatkowania VAT, dla określenia podstawy opodatkowania świadczenia usług istotna jest kwota należna, a zatem kwota wynagrodzenia dowolnie ustalona przez strony umowy. Przepisy te nie stawiają bowiem żadnych warunków czy ograniczeń dotyczących ustalania wysokości wynagrodzenia, a w konsekwencji wysokości podstawy opodatkowania. W szczególności, przepisy te nie wymagają ustalania wynagrodzenia na poziomie rynkowym. W rezultacie, każde ustalone przez strony wynagrodzenie, nawet jeśli odbiega od średnich cen na rynku, powinno być uznane, po pomniejszeniu go o kwotę należnego podatku, za obrót w rozumieniu ustawy o VAT. Spółka pragnie podnieść, że wynagrodzenie na potrzeby opodatkowania VAT ma charakter subiektywny, tzn. jest to wartość faktycznie otrzymana, a nie wartość określona według obiektywnych kryteriów. Zatem, nawet jeżeli wartość wynagrodzenia jest niższa od kosztu produkcji lub nabycia dostarczonego towaru lub usługi, powinna być uznana za całkowitą podstawę opodatkowania. Powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (np. wyrok w sprawie Hotel Scandic Gasaback AB, sygn. C-412/03). Konsekwentnie, należy uznać, iż obrotem Spółki w tytułu świadczonych przez nią na rzecz pracowników usług jest ustalona między Spółką a pracownikami kwota odpłatności odpowiadająca jedynie części wydatków na nabycie tych usług, po pomniejszeniu o kwotę podatku należnego. Fakt, że kwota ta nie pokrywa całości wydatków poniesionych na nabycie usług, jest tu irrelewantny.

Jest to w efekcie całkowite wynagrodzenie należne za świadczone przez Spółkę usługi.

Powyższej oceny nie zmienia zdaniem Spółki fakt, iż w wyjątkowych przypadkach, wymienionych w art. 32 ustawy o VAT, przewidziano kompetencje organu podatkowego do określenia obrotu na podstawie wartości rynkowej, pomniejszonej o kwotę podatku (szacowanie obrotu). Zdaniem Spółki, art. 32 ustawy o VAT, nie ma jednak zastosowania do przedstawionego w niniejszym wniosku stanu faktycznego.

Jak wskazuje art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, w przypadku gdy między nabywcą a dokonującym dostawy towarów lub usługodawcą istnieje związek, o którym mowa w ust. 2 i związek ten ma wpływ na ustalenie wynagrodzenia w wysokości niższej od wartości rynkowej a nabywca towarów lub usług nie ma zgodnie z art. 86, 88 i 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, organ podatkowy określa wysokość obrotu na podstawie wartości rynkowej pomniejszonej o kwotę podatku.

Związek, o którym mowa powyżej istnieje gdy między kontrahentami lub osobami pełniącymi u kontrahentów funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne zachodzą powiązania o charakterze rodzinnym lub z tytułu przysposobienia, kapitałowym, majątkowym lub wynikające ze stosunku pracy.

Związek ten istnieje także, gdy którakolwiek z wymienionych osób łączy funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne u kontrahentów.

W tym miejscu Spółka pragnie zwrócić uwagę na fakt, iż art. 32 stanowi implementację art. 80 Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 roku . Przepis Dyrektywy wskazuje, że w celu zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania w następujących przypadkach państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki, ażeby podstawą opodatkowania w odniesieniu do dostawy towarów i świadczenia usług na rzecz odbiorców, z którymi istnieją powiązania o charakterze rodzinnym lub inne bliskie powiązania o charakterze osobistym, powiązania organizacyjne, własnościowe, w zakresie członkostwa, finansowe lub prawne, określone przez państwo członkowskie, była wartość wolnorynkowa: a) w przypadku gdy wynagrodzenie jest niższe od wartości wolnorynkowej, a odbiorca dostawy towarów lub świadczenia usług nie ma pełnego prawa do odliczenia VAT na mocy art. 167-171 i art. 173-177 (...). Do celów akapitu pierwszego powiązania prawne mogą obejmować relacje między pracodawcą a pracownikiem lub członkami rodziny pracownika lub wszelkimi innymi blisko z nim związanymi osobami.

Z regulacji wspólnotowych wynika, że państwo członkowskie może wprowadzić powyższe ograniczenia jedynie w celu zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania lub unikania opodatkowania. Oznacza to, iż jako środek specjalny, przepisy te, nawet jeżeli zostały zaimplementowane do prawa krajowego, nie mają zastosowania w sytuacji, gdy nie istnieje zagrożenie uchylania się od opodatkowania lub unikania opodatkowania.

Innymi słowy samo ustalenie istnienia między stronami związku, o którym mowa w art. 32 ust. 2 ustawy o VAT, jak i faktu, iż ustalona przez strony odpłatność za świadczenie odbiega od poziomu rynkowego, jest niewystarczające dla zastosowania tej regulacji, jeżeli jednocześnie nie zostanie ustalone, że powyższe miało w efekcie doprowadzić do uchylenia się czy też uniknięcia opodatkowania.

Wprawdzie w opisanym stanie faktycznym występuje zarówno związek między pracodawcą (L.) a pracownikiem, wynagrodzenie ustalone jest na poziomie odbiegającym in minus od wartości rynkowej, jak i pracownicy nie mają co do zasady prawa do odliczenia VAT naliczonego przy nabyciu przedmiotowych usług, to jednak ustalenie niższego od wartości rynkowej wynagrodzenia nie jest wynikiem działania mającego na celu uchylanie się czy unikanie opodatkowania. Jest natomiast wyrazem polityki socjalnej Spółki, która w ten sposób pragnie wytworzyć lepsze, mocniejsze relacje z pracownikami a przez to zwiększyć ich efektywność i lojalność wobec Spółki. Należy przy tym podkreślić, że wdrożenie korzystnych dla pracowników rozwiązań w ramach prowadzonej przez podmiot gospodarczy polityki socjalnej nie może być uznawane za działanie mające na celu uchylanie się lub unikanie opodatkowania.

Powyższa polityka ma w założeniu doprowadzić do uzyskania wysokiej (wyższej) efektywności i jakości pracy, a w konsekwencji do zwiększenia sprzedaży. Ma zatem ściśle określony cel, jednoznacznie związany z prowadzoną działalnością gospodarczą i wykonywanymi w jej ramach czynnościami opodatkowanymi VAT.

Jednocześnie jest to cel diametralnie odmienny niż uchylanie się czy unikanie opodatkowania VAT. W takiej sytuacji nie jest spełniona podstawowa przesłanka dopuszczająca szacowanie obrotu, jaką jest zapobieżenie uchylania się lub unikania opodatkowania. Mimo, iż ustawa o VAT takiej przesłanki wprost nie wymienia, wykładnia przepisów art. 32 powinna być dokonywana w kontekście (z uwzględnieniem) art. 80 Dyrektywy, który wyraźnie na nią wskazuje. W konsekwencji należy stwierdzić, iż w opisanej sytuacji nie ma podstaw dla modyfikacji przez organ podatkowy obrotu ustalonego w oparciu o wynagrodzenie za usługi udostępniane zgodnie z polityką socjalną Spółki.

Ponadto, zdaniem Spółki, samo istnienie związku, o którym mowa powyżej nie powinno być podstawą do kwestionowania wysokości obrotu, o czym wyraźnie stanowi art. 32 ust. 1 ustawy o VAT. W ocenie Spółki, intencją ustawodawcy było umożliwienie organom podatkowym szacowania obrotu do wartości rynkowej w sytuacji, gdy związek taki był wykorzystywany do uchylania się lub unikania opodatkowania oraz gdy stanowił jedyną okoliczność decydującą o ustaleniu nierynkowego wynagrodzenia. W praktyce gospodarczej zdarzają się niejednokrotnie przypadki ustalania cen w wysokości odbiegającej od średnich cen na rynku, a przyczyny takich działań mogą być różne: konieczność poprawy płynności finansowej sprzedawcy, konieczność wyzbycia się z towarów szybko psujących się, zmiany restrukturyzacyjne, organizacyjne, polityka długoplanowa nakierowana na pozyskanie nowych klientów czy zwiększenie sprzedaży w przyszłości i inne.

W analizowanym przypadku przesłanką taką, decydującą o ustaleniu odpłatności na poziomie niższym od rynkowego, jest polityka socjalna Spółki, ukierunkowana na wzmocnienie więzi z pracownikami i zwiększenie ich lojalności, efektywności i jakości pracy, a zatem inny czynnik niż sama relacja pracodawca-pracownik czy chęć uchylania się od opodatkowania. Podobne uwarunkowania wpływają niejednokrotnie w praktyce na modyfikację cen np. w relacjach między niezależnymi podmiotami ściśle ze sobą współpracującymi w ramach struktur niesformalizowanych, tj. sieci dealerskie.

Podobne do przedstawionego stanowisko prezentują również same organy podatkowe, jak np. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 20 lutego 2009 r. (ILPP2/443-1088/08-4/SJ), w której czytamy:

„(...) nawet w przypadku, gdy zachodzi związek o którym mowa w art. 32 ustawy, to ustalenie, że między kupującym a sprzedawcą zachodzi związek wynikający ze stosunku pracy, pozwala organowi na analizę treści umowy sprzedaży i ewentualną ingerencję w zakresie skutków podatkowych z niej wynikających, ale tylko wówczas, gdy wartość sprzedaży odbiega od wartości rynkowej, a żadne inne okoliczności, poza ustalonym związkiem pomiędzy stronami umowy, nie wyjaśniają rozbieżności cen.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy Wnioskodawca dokona świadczenia usług - sprzedaży wczasów w obiekcie socjalnym - na rzecz pracowników po cenach niższych niż ceny rynkowe i wynikają one np. z aktów wewnętrznych jednostki (zakładowy układ zbiorowy, regulamin pracy itp.) uzasadniających rozbieżności cen, to nie znajdzie zastosowania art. 32 ustawy o VAT.”

W stanie faktycznym przedstawionym w niniejszym wniosku, okolicznością uzasadniającą niższą od rynkowej wartość wynagrodzenia za usługę jest, jak to zostało wskazane już wcześniej, prowadzona przez L. polityka socjalna, polegająca na częściowym finansowaniu przez Spółkę świadczeń na rzecz jej pracowników. Założeniem tej polityki jest wzmocnienie więzi między pracodawcą a pracownikami, wzmożenie ich efektywności i lojalności poprzez zapewnienie im indywidualnego rozwoju i rozrywki (dostęp do obiektów rekreacyjno-sportowych) oraz poprawienie ich komfortu pracy (obiady w miejscu pracy). Jak widać, działanie Spółki ma charakter uzasadniony z punktu widzenia racjonalnej działalności gospodarczej i ma na celu zwiększenie obrotu (opodatkowanego) poprzez większą efektywność i jakość produkcji, a nie próbę uchylania się od opodatkowania.

Wobec powyższego, Spółka stoi na stanowisku, że określone w art. 32 ustawy VAT uprawnienie przysługujące organowi podatkowemu do określenia obrotu na podstawie wartości rynkowej pomniejszonej o kwotę podatku, nie znajdzie zastosowania w rozpatrywanym stanie faktycznym.

Należy też wskazać, że organy podatkowe mają prawo do określania wysokości obrotu na podstawie wartości rynkowej, gdy spełnione są wszystkie przesłanki przewidziane w art. 32 ustawy o VAT łącznie. W przypadku, o którym mowa w art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT musi zatem zaistnieć:

1. szczególny związek między stronami transakcji (jak to wskazane zostało powyżej - stanowiący przyczynę ustalenia wynagrodzenia na poziomie niższym niż rynkowy),
2. wynagrodzenie niższe od wartości rynkowej,
3. brak pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zgodnie z art. 86, 88, 90, 92 ust. 3 ustawy o VAT.
   
   

Z powyższego wynika, iż ustawa (na wzór zresztą unormowania w Dyrektywie) odwołuje się wprost do przepisów (art. 86, 88, 90, 92 ust. 3 ustawy o VAT) określających prawo podatnika, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, tj. podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Do takich podmiotów nie zaliczają się pracownicy działający w ramach stosunku pracy łączącego ich z pracodawcą (tu: Spółką). Podmioty nieprowadzące działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT nie podlegają reżimowi opodatkowania VAT, pozostając poza zakresem uregulowań ustawy VAT i przepisów do niej wykonawczych. W związku z tym ich prawo do odliczenia VAT nie jest/nie powinno być oceniane przez pryzmat art. 86, 88, 90, 92 ust. 3 ustawy o VAT.

Podmiotom pozostającym w stosunku pracy z założenia nie przysługuje prawo do odliczenia VAT w zakresie wydatków ponoszonych a pozostających w związku z wykonywaną pracą. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż przepisy dotyczące szacowania obrotu przez organy podatkowe na podstawie art. 32 ustawy o VAT odnoszą się jedynie do relacji między podatnikami i nie obejmują swoim zakresem bezpośredniej (podstawowej) relacji pracodawca-pracownik.

Wśród przykładów związku stanowiącego przesłankę niezbędną dla możliwości szacowania obrotu zarówno ustawa o VAT jak i Dyrektywa wymienia jednak związek między pracodawcą a pracownikiem. Jednakże, zdaniem Spółki, mając na uwadze całokształt regulacji w tym zakresie, należy przyjąć, iż dotyczy to sytuacji, w której nabywca występuje w dwojakiej roli - pracownika i przedsiębiorcy równolegle. W praktyce może się zdarzyć, że jeden podmiot jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę i równolegle prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT w podobnym lub też innym zakresie. Wówczas, w zakresie, w jakim nabywa towary usługi na potrzeby swojej działalności gospodarczej, jego prawo do odliczenia VAT będzie oceniane na podstawie art. 86, 88, 90, 92 ust. 3 ustawy o VAT. W zależności od rodzaju/charakteru działalności (opodatkowana/zwolniona) lub od wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe) będzie on miał pełne lub częściowe prawo do odliczenia VAT lub tego prawa nie będzie pozbawiony.

Natomiast pozostałe wydatki, jak np. koszty dojazdu do pracy, w której zatrudniony jest na podstawie umowy o pracę, nie będą rozpatrywane z punktu widzenia art. 86, 88, 90, 92 ust. 3 ustawy o VAT, gdyż z założenia nigdy nie będą dawały prawa do odliczenia.

W efekcie przepis ustawy o VAT dotyczący szacowania obrotu w przypadku zaistnienia związku wynikającego z umowy o pracę należy rozumieć w ten sposób, iż upoważnia on organy podatkowe do szacowania podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz innego przedsiębiorcy, który nie ma pełnego prawa do odliczenia VAT, w przypadku ustalenia wynagrodzenia na poziomie niższym od rynkowego, gdy na jego ustalenie miał wpływ jedynie istniejący jednocześnie między stronami transakcji stosunek pracy.

Stanowisko to zgodne jest z prezentowanym przez organy podatkowe, jak np. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 12 sierpnia 2008 r. (ILPP2/443-427/08-2/GZ), w której czytamy:

„(...) przepis art. 32 ustawy nie będzie miał zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż pracownicy, nabywcy usługi transportu osób, są osobami fizycznymi nie mającymi prawa do odliczenia podatku naliczonego, pozostającymi poza zakresem stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.”

W związku z powyższym tylko wynagrodzenie za towary usługi nabywane przez podmiot, który pozostaje ze sprzedawcą w stosunku pracy, dla własnej działalności gospodarczej, która nie daje mu pełnego prawa do odliczenia, może być przedmiotem modyfikacji przez organy podatkowe, o ile związek ten jest jedyną przyczyną ustalenia niższego od rynkowego wynagrodzenia i jest wykorzystywany w celu uchylenia się od opodatkowania. Natomiast art. 32 ustawy o VAT nie ma zastosowania w przypadku dostawy towarów i świadczenia usług na rzecz pracowników, którzy nie prowadzą działalności gospodarczej lub nie nabywają ich na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji, zasadne należy uznać stanowisko Spółki, zgodnie z którym z tytułu udostępnienia pracownikom wskazanych wyżej usług powinna rozpoznać obowiązek podatkowy, przyjmując za podstawę opodatkowania ustaloną kwotę odpłatności, niższą od ceny zakupu udostępnianych usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.