INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm. ) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2009r. (data wpływu 7 września 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 października 2009r. (data wpływu 16 listopada 2009r.) oraz pismem z dnia 17 listopada 2009r. (data wpływu 19 listopada 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy wykonywanie przez Wnioskodawcę prac na podstawie zawieranych w 2007r. umów o dzieło lub umów zlecenia stanowiło samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2009r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy wykonywanie przez Wnioskodawcę prac na podstawie zawieranych w 2007r. umów o dzieło lub umów zlecenia stanowiło samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 października 2009r. (data wpływu 16 listopada 2009r.) oraz pismem z dnia 17 listopada 2009r. (data wpływu 19 listopada 2009r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zatrudniony na stanowisku specjalisty na podstawie umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony. Z zawodu jest projektantem budowlanym, posiadającym ponadto uprawnienia do kierowania robotami budowlanymi i nadzoru w specjalnościach budowlanych, niezbędne do wykonywania zawodu. W 2007 roku zawierał umowy zlecenia oraz umowy o dzieło, których przedmiotem było wykonywanie różnego rodzaju czynności związanych z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi, w tym projektowanie budowlane. Uzyskane z tego tytułu przychody wykazywał w zeznaniu podatkowym PIT. Z treści zawieranych umów zlecenia oraz umów o dzieło nie wynikała odpowiedzialność Wnioskodawcy wobec osób trzecich. Zgodnie z postanowieniami umownymi, w zakresie odpowiedzialności, jako kwestiach bezpośrednio umownie nie uregulowanych, stosowane były przepisy kodeksu cywilnego, tj. art. 429 oraz art. 474 kodeksu, które to przepisy dotyczą odpowiedzialności zlecającego, określając w ramach stosunku prawnego pomiędzy zleceniodawcą a zleceniobiorcą zakres odpowiedzialności dającego zlecenie wobec osób trzecich. Podatnik nie opodatkowywał uzyskanych przychodów podatkiem od towarów i usług, chociaż ich wysokość w 2007 roku wyniosła ponad 10.000 EURO.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wykonywanie przez Wnioskodawcę prac na podstawie zawieranych umów o dzieło lub umów zlecenia stanowiło samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, czy Wnioskodawca z tytułu wykonywania na podstawie ww. umów przedmiotowych czynności był podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu niniejszej ustawy oraz uzyskiwany z tego tytułu obrót, przekraczający wymienioną w art. 113 ust. 1 ustawy kwotę 10.000 EURO w 2007 roku podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonywanie przez niego prac na podstawie ww. umów zlecenia oraz umów o dzieło nie stanowiło działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług. Wykonywane w ich ramach czynności nie należały do kategorii samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów usług. Oznacza to, iż Wnioskujący nie był podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług z tytułu obrotu, uzyskiwanego w wyniku prac wykonywanych na podstawie podpisywanych przedmiotowych umów zlecenia oraz umów o dzieło. W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Zatem ustawodawca bardzo szeroko zdefiniował pojęcie świadczenia usług. Jednak do opodatkowania wykonywanych czynności, które niewątpliwie są usługami, istotne jest, aby czynności te były wykonywane przez podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 powołanego artykułu, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Oznacza to, że podatnikiem jest każdy podmiot, niezależnie od jego formy organizacyjno-prawnej, prowadzący samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel oraz rezultat takiej działalności.

Z treści art. 15 ust. 2 ustawy wynika, iż działalnością gospodarczą dla celów ustawy o podatku od towarów i usług jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Określenie pojęcia „podatnik" ma zasadnicze znaczenie dla powstania obowiązku podatkowego, gdyż wskazuje na podmiotowy zakres opodatkowania. Równie istotny jest zakres przedmiotowy opodatkowania wyznaczony poprzez określenie czynności podlegających opodatkowaniu. Dopiero bowiem, w przypadku, gdy jednocześnie spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania możemy mówić o istnieniu obowiązku podatkowego. Jednym z przymiotów określających podatnika na gruncie ustawy od towarów i usług jest wykonywanie przez niego samodzielnie działalności gospodarczej. Przyjęcie w definicji pojęcia „podatnika" tego znamiona powoduje, że pewne grupy podmiotów zostały wyłączone spod kategorii osób prowadzących działalność gospodarczą. Wobec powyższego osoby te nie będą podatnikami VAT z tytułu wykonywania określonych czynności. Osobami tymi są: pracownicy wykonujący czynności na podstawie umowy o pracę, osoby wykonujące czynności w ramach tzw. działalności wykonywanej osobiście oraz twórcy i artyści wykonawcy.

Należy jednak zauważyć, że istotną cechą wykonywanej działalności gospodarczej jako przesłanki uzyskania statusu podatnika jest jej samodzielność. Istotne dla omawianego wyłączenia są regulacje zawarte w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, który odnosi się do wskazanej powyżej działalności wykonywanej osobiście. Zgodnie z jego brzmieniem, wykonywaną samodzielnie działalnością gospodarczą, o której mowa w ust. 1 nie są czynności z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, jeżeli umowa nie została zawarta w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej.

W konsekwencji, wyłączenie określone w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy obejmuje niemal każdą umowę cywilnoprawną wykonywaną poza pozarolniczą działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ze sformułowania ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług wynika, że dla uznania, iż działalność nie jest prowadzona samodzielnie konieczne jest ponadto, aby pomiędzy zlecającym wykonanie czynności a wykonującym czynność istniało związanie prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny. Zważyć należy, że przez zlecającego wykonanie czynności należy rozumieć nie tylko stronę umowy zlecenia, ale każdą stronę, która jest wierzycielem świadczenia niepieniężnego w umowach cywilnoprawnych (np. zamawiający dzieło lub wykonawca dzieła). Zgodnie z poglądem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrażonym w wyroku z dnia 8 marca 2007r. (sygn. III SA/Wa 4088/06) wszystkie elementy stosunku prawnego występującego pomiędzy zlecającym, a zleceniobiorcą muszą wystąpić łącznie. Należy przy tym zaznaczyć, iż określone w ustawie prawne więzy tworzące stosunek prawny są postanowieniami należącymi do typowych i w zasadzie niezbędnych w danym stosunku prawnym. Postanowienia te nawet jeśli nie zostaną wyraźnie przewidziane przez strony - w istocie współtworzą stosunek prawny pomiędzy zlecającym a przyjmującym zlecenie. Jednocześnie należy podkreślić, iż brak zawarcia postanowień tego rodzaju w umowie oznacza, że zastosowanie będą miały normy iuris dispositivi kodeksu cywilnego, a szczególności ogólne przepisy dotyczące zobowiązań umownych.

Wyrażenie w umowie szczegółowych postanowień w zakresie warunków wykonywania czynności, wynagrodzenia oraz odpowiedzialności zlecającego względem osób trzecich nie jest konieczne, gdyż wynikać one mają ze stosunku prawnego pomiędzy zlecającym, a przyjmującym zlecenie. Stosunek prawny zaś kreują nie tylko napisane w umowie przepisy, ale również regulacje wynikające z kodeksu cywilnego. Spośród wskazanych przez ustawodawcę warunków istotnym wydaje się być ten dotyczący odpowiedzialności zlecającego wobec osób trzecich za wykonanie czynności. Co prawda przepisy nie stanowią o tym wprost, lecz ich brzmienie zdaje się sugerować, że chodzi o odpowiedzialność zlecającego wykonanie czynności wobec osób trzecich za efekt wykonanych czynności. Jednakże, z uwagi na brak wyraźnego wskazania w ustawie, można w związku z tym dowodzić, że wystarczy jakakolwiek odpowiedzialność zlecającego za wykonane czynności wobec osób trzecich, niekoniecznie dotyczące czynności (ich skutków) przyjmującego zlecenie. Taki pogląd odpowiada założeniu jakie Sąd Najwyższy uczynił w wyroku z dnia 28 października 2003r. (I CK 222/02), w którym uznał, iż art. 474 k.c. nie uzależnia odpowiedzialności dłużnika względem wierzyciela od tego, aby niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania przez osobę w nim określoną nastąpiło przy wykonywaniu powierzonej czynności. Działanie takie musi oczywiście pozostawać w związku z treścią łączącego dłużnika i wierzyciela stosunku zobowiązaniowego.

Jak już to zostało określone, w przypadku gdy dany warunek nie został określony w samej umowie należy stosować regulacje kodeksu cywilnego. W przypadku odpowiedzialności zlecającego wobec osób trzecich zastosowanie znajdą wobec tego przepisy art. 429 k.c. oraz 474 k.c. Pierwszy z tych przepisów - dotyczący tzw. odpowiedzialności deliktowej - wskazuje, że kto powierza wykonanie czynności drugiemu, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną przez sprawcę przy wykonywaniu powierzonej mu czynności, chyba, że nie ponosi winy w wyborze albo, że wykonanie czynności powierzył osobie, przedsiębiorstwu lub zakładowi, które w zakresie swej działalności zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czynności.

W wyroku z dnia 24 maja 2004r. Sąd Najwyższy podkreślił, że odpowiedzialność powierzającego wykonanie czynności drugiemu jest samodzielna i niezależna od odpowiedzialności sprawcy bezpośredniego. Jest to odpowiedzialność za własne czyny i za własną winę (II CSK 113/07). W innym orzeczeniu Sąd Najwyższy wskazał ponadto, iż przepis art. 429 k.c. stanowi o odpowiedzialności opartej na domniemaniu winy w wyborze, a ciężar udowodnienia okoliczności, prowadzącej do obalenia domniemania winy, obciąża powierzającego (wyrok SN z dnia 16 kwietnia 2003r. II CKN 1466/00).

Artykuł 474 k.c. - określający odpowiedzialność kontraktową - stanowi natomiast, iż dłużnik (czyli zlecający wobec osób trzecich) odpowiedzialny jest jak za własne działanie lub zaniechanie za działania i zaniechania osób, z których pomocą zobowiązanie wykonuje (są nimi przyjmujący zlecenie), jak również osób, którym wykonanie zobowiązania powierza. I w tym wypadku mamy do czynienia z odpowiedzialnością na zasadzie ryzyka (wyrok SN z dnia 28 października 2003r. sygn. I CK 222/02).

Za działania wobec osób trzecich zleceniodawca odpowiada jak za własne działania niezależnie od tego czy zleceniobiorcy możemy przypisać winę.

Przytoczone powyżej przepisy określają zasady odpowiedzialności - zarówno deliktowej, jak i kontraktowej - dającego zlecenie wobec osób trzecich za działania wykonującego czynności. Przepisy ustawy VAT wymagają właśnie, aby określone były zasady odpowiedzialności. To właśnie czynią - mające tutaj zastosowanie - wskazywane przepisy kodeksu cywilnego. Oznacza to, że nawiązanie jakiegokolwiek stosunku prawa cywilnego, na podstawie którego wykonywane są określone czynności na rzecz innej osoby (są świadczone usługi), oznacza jednocześnie określenie odpowiedzialności dającego zlecenie wobec osób trzecich. To zaś równa się wyłączeniu z VAT na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Podobny pogląd wyraził w wyroku z dnia 28 marca 2008r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu (I SA/Op 15/08), który uznał, że to zleceniodawca ponosi ryzyko działalności zleceniobiorcy, którego brak po stronie tego ostatniego wyłącza go - właśnie z tego powodu - z grona podatników VAT prowadzących samodzielną działalność gospodarczą.

W sytuacjach, gdy zleceniobiorca w oparciu o zawartą umowę zlecenia lub umowę o dzieło działa na zewnątrz w imieniu zleceniodawcy i na jego rachunek oraz gdy w ramach powierzonych czynności zleceniodawca przyjmuje odpowiedzialność za jego działanie, należy przyjąć, że zleceniobiorca (wykonawca dzieła) pozbawiony jest przymiotu samodzielności przy wykonywaniu swojej działalności w rozumieniu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT, a wobec tego nie jest podatnikiem tego podatku.

Reasumując podkreślić należy, że czynności wykonywane, na podstawie zawieranych w 2007r. przez Podatnika umów o dzieło czy umów zlecenia, nie należą do kategorii samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ nie wskazują na odpowiedzialność Wnioskującego wobec osób trzecich. W ramach tych umów wykonywane były prace na rzecz zleceniodawcy i to, zleceniodawca ponosił odpowiedzialność za wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Odpowiedzialność Wnioskodawcy sprowadza się do odpowiedzialności za należyte wykonanie tych umów, będącej odpowiedzialnością tzw. kontaktową która jednak ponoszona jest tylko wobec zleceniodawcy (strony umowy) nie zaś wobec osób trzecich, nie będących stroną stosunku prawnego zlecenia lub dzieła. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lipca 2008r. o sygn. I FSK 935/2007 „ ...Umowy o dzieło, zgodnie z którymi to zlecający ponosi odpowiedzialność z tytułu wykonania dzieła wobec osób trzecich, nie podlegają VAT...". Dlatego też ww. umowy nie rodzą obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, a tym samym Strona nie uzyskuje obrotu, który uniemożliwiałby korzystanie ze zwolnienia określonego w art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług. Przedmiotowy pogląd podzielają także organy podatkowe wydając w tym zakresie indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowe (np. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie IPPP1-443-1867/08-2/AK, IPPP3/443-130/09-2/KG).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W myśl ust. 2 powołanego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jednakże na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 3 powołanej ustawy o VAT, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Zgodnie z przepisem art. 113 ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym w 2007r.), zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 10.000 euro. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Wskazać należy, iż w rozumieniu z art. 13 pkt 8 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej – z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Aby czynności osoby fizycznej nie były uznawane za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, muszą być spełnione następujące warunki: związanie wykonującego czynności ze zlecającym ich wykonanie prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny, pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności.

Analizując treść art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT, w części dotyczącej odpowiedzialności zlecającego wobec osób trzecich, należy mieć na względzie, iż w takim przypadku ryzyko wykonania czynności zleconych przechodzi z faktycznego wykonawcy na osobę zlecającą ich wykonanie, co wyklucza wówczas samodzielny charakter działalności zleceniobiorcy. W ten sposób rozumiana odpowiedzialność za wykonanie czynności wskazuje, kto ponosi ryzyko prowadzonej działalności, a tym samym wskazuje na wyłączenie ze sfery samodzielności (i grona podatników VAT) tego podmiotu, który nie odpowiada za efekt wykonywanej pracy wobec osób trzecich.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest zatrudniony na stanowisku specjalisty na podstawie umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony. Z zawodu jest projektantem budowlanym, posiadającym ponadto uprawnienia do kierowania robotami budowlanymi i nadzoru w specjalnościach budowlanych, niezbędne do wykonywania zawodu. W 2007 roku zawierał umowy zlecenia oraz umowy o dzieło, których przedmiotem było wykonywanie różnego rodzaju czynności związanych z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi, w tym projektowanie budowlane. Uzyskane z tego tytułu przychody wykazywał w zeznaniu podatkowym PIT. Z treści zawieranych umów zlecenia oraz umów o dzieło nie wynikała odpowiedzialność Wnioskodawcy wobec osób trzecich. Zgodnie z postanowieniami umownymi, w zakresie odpowiedzialności, jako kwestiach bezpośrednio umownie nie uregulowanych, stosowane były przepisy kodeksu cywilnego, tj. art. 429 oraz art. 474 kodeksu, które to przepisy dotyczą odpowiedzialności zlecającego, określając w ramach stosunku prawnego pomiędzy zleceniodawcą a zleceniobiorcą zakres odpowiedzialności dającego zlecenie wobec osób trzecich. Podatnik nie opodatkowywał uzyskanych przychodów podatkiem od towarów i usług, chociaż ich wysokość w 2007r. wyniosła ponad 10.000 EURO.

Mając na uwadze okoliczności przedstawione przez Wnioskodawcę, stwierdzić należy, że świadczonych przez Wnioskodawcę usług, o których mowa w złożonym wniosku – o ile, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, nie stanowią czynności wykonywanych w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej - nie można uznać za samodzielnie wykonaną działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, pod warunkiem jednak, iż faktycznie z umów, na podstawie których usługi te były świadczone, wynika, że do kwestii odpowiedzialności za te czynności wobec osób trzecich, zastosowanie mają przepisy prawa cywilnego, a te z kolei wskazywałyby na zleceniodawcę przedmiotowych czynności jako ponoszącego odpowiedzialność wobec osób trzecich. A ponadto umowy te winny regulować jednocześnie kwestie wynagrodzenia i warunków wykonywania tych czynności. W konsekwencji z tytułu wykonywania tych czynności Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, a otrzymane w 2008 roku wynagrodzenie przekraczające kwotę określoną w art. 113 ust. 1 ustawy, nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem oraz nie powoduje powstania obowiązku podatkowego i obowiązku rejestracji jako czynnego podatnika tego podatku.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.