INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółdzielni, przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2010r. (data wpływu do tut. BKIP 11 maja 2010r.), uzupełnionym w dniu 23 lipca 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie określenia momentu powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego przysporzenia majątkowego będącego skutkiem zasiedzenia gruntu (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2010r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie określenia momentu powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego przysporzenia majątkowego będącego skutkiem zasiedzenia gruntu.

Wniosek ten nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 9 lipca 2010r. Znak: IBPBI/2/423-671/10/PP wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienie wniosku wpłynęło do tut. BKIP w dniu 23 lipca 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 18 listopada 2009r. Spółdzielnia nabyła z dniem 31 lipca 2007r. przez zasiedzenie własność części nieruchomości objętej księgą wieczystą zabudowaną garażami szeregowymi, wolnostojącymi. Garaże wybudowane zostały przez użytkowników z własnych środków finansowych na działce, dla której nie wydano decyzji o przekazaniu w użytkowanie wieczyste bądź w trwały zarząd Spółdzielni w latach 70-tych.

Do 2000 roku Spółdzielnia administrowała garażami, a użytkownicy posiadali przydział na własnościowe prawa do garażu, bądź użytkowali je na zasadzie najmu. W roku 2001 gmina wystąpiła o zwrot działki wraz z zabudowaniem. Spółdzielnia przekazała wówczas nieruchomość (grunt + garaże). W roku 2009 część użytkowników wystąpiła do Spółdzielni o przeniesienie garaży na odrębną własność. Powstał problem uregulowania stanu prawnego działki.

Dobrowolne uregulowanie stanu prawnego działki nie przyniosło pozytywnego skutku. Sprawa ostatecznie została rozstrzygnięta wyrokiem sądu na mocy którego uznano, że Spółdzielnia nabyła przez zasiedzenie nieruchomość z dniem 31 lipca 2007r. Fizycznie przekazano Spółdzielni grunt wraz z zabudowaniami w styczniu 2010r.

W roku 2009 i poprzednim Spółdzielnia nie osiągała przychodów z tego tytułu od użytkowników garaży, a zarazem nie ponosiła kosztów ich użytkowania . Przychody i koszty osiągała najprawdopodobniej gmina.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy nabycie przez zasiedzenie – jako forma nieodpłatnego przysporzenia majątkowego (wartość gruntu) – będzie stanowiło przysporzenie majątkowe, które podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych... W którym roku nastąpił obowiązek podatkowy z tego tytułu... Czy w roku 2007, tj. moment zasiedzenia gruntu, czy w roku 2009, tj. wydania prawomocnego wyroku sądu, czy też w 2010 roku, tj. fizycznego przekazania gruntu...

Zdaniem Spółdzielni, przychód podatkowy nastąpił w 2010r. po wydaniu gruntu, ewentualnie po uprawomocnieniu wyroku, gdyż wcześniej nie było podstaw do ujęcia gruntu w księgach rachunkowych oraz brak przychodów z tego tytułu.

W uzupełnieniu wniosku Spółdzielnia sprecyzowała, że przychód z tytułu nieodpłatnego przysporzenia majątkowego będącego skutkiem zasiedzenia gruntu powstaje z dniem 1 stycznia 2010r. tj. w dacie protokolarnego przekazania gruntu zabudowanego garażami przez Gminę na rzecz Spółdzielni.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zagadnienie związane z zasiedzeniem nieruchomości zostały uregulowane przepisami kodeksu cywilnego. Stosownie do treści art. 172 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Skutkiem zasiedzenia jest pierwotne nabycie własności przez posiadacza, który może wystąpić do sądu z wnioskiem o stwierdzenie zasiedzenia. Samo nabycie własności następuje jednak z mocy samego prawa, a orzeczenie stwierdzające nabycie własności przez zasiedzenie ma jedynie charakter deklaratywny (potwierdza istniejący stan prawny).

Zasiedzenie jest zatem instytucją, która sankcjonuje trwający od dłuższego czasu stan faktyczny posiadania i jest sposobem nabywania własności.

Warunkami niezbędnymi do zasiedzenia jest posiadanie samoistne i nieprzerwane oraz odpowiedni upływ czasu. Przy spełnieniu powyższych przesłanek posiadacz nabywa prawo własności. Warunkiem nabycia własności nie jest natomiast orzeczenie sądu stwierdzające nabycie własności. Orzeczenie takie stanowi dowód nabycia własności i jest orzeczeniem deklaratywnym, czyli stwierdzającym zaistnienie pewnych faktów, na które można się powołać w celu np. dokonania wpisu prawa własności do księgi wieczystej. Orzeczenie natomiast nie ma charakteru konstytutywnego, czyli nabycie prawa własności nie jest uzależnione od jego wydania.

Nabycie nieruchomości przez zasiedzenie jest formą nieodpłatnego przysporzenia majątkowego, wartość nieruchomości gruntowej nabytej przez zasiedzenie należy traktować jako wartość otrzymanej nieodpłatnie rzeczy. Tym samym, nabycie poprzez zasiedzenie nieruchomości gruntowej, będzie stanowiło przysporzenie majątkowe, które podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. – zwanej dalej „updop”), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Na podstawie art. 12 ust. 5 updop, wartość otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

W przedstawionym stanie faktycznym, stan rzeczy oraz ceny rynkowe, dla ustalenia wartości nieruchomości nabytej w drodze zasiedzenia, należy więc ustalić według momentu powstania obowiązku podatkowego, tj. na dzień 31 lipca 2007 r.

Powyższe oznacza, że wartość nabytych w drodze zasiedzenia nieruchomości stanowi nieodpłatne przysporzenie majątkowe, będące dla Spółdzielni przychodem podatkowym, w dacie nabycia prawa własności w drodze zasiedzenia.

Stanowisko Spółdzielni jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w zakresie pozostałych zagadnień przedstawionych we wniosku wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.