INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku sygnowanym datą 1 lutego 2010 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 4 czerwca 2010 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 9 czerwca 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 sierpnia 2010 r. (data wpływu 12 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przeniesienia własności praw majątkowych w drodze postępowania egzekucyjnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przeniesienia własności praw majątkowych w drodze postępowania egzekucyjnego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 9 sierpnia 2010 r. (data wpływu 12 sierpnia 2010 r.) o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna Komornik Sądowy przy XXXX. Osoba fizyczna, nieprowadząca działalności gospodarczej (dalej: Dłużnik), w 2007 r. zawarła z firmą deweloperską umowę, której przedmiotem było odpłatne zobowiązanie się dewelopera do wybudowania oraz ustanowienia odrębnej własności lokali mieszkalnych oraz lokalu użytkowego, a następnie przeniesienie własności tych lokali na rzecz tejże osoby fizycznej. Strony umowy postanowiły, że należna z tytułu zawarcia przedmiotowej umowy cena, zostanie skompensowana z należnością Dłużnika wobec dewelopera, wynikającą z wcześniejszej sprzedaży gruntów na rzecz firmy deweloperskiej. Dłużnik nabył prawo z przedmiotowej umowy z majątku osobistego. Na podstawie prawomocnego wyroku sądu z 2009 r., Dłużnik został zobowiązany do zapłaty określonej sumy pieniędzy na rzecz innej osoby fizycznej, nieprowadzącej działalności gospodarczej (dalej: Wierzyciel). Niespłacona wierzytelność stała się przedmiotem postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego. Komornik Sądowy w ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego, po bezskutecznej licytacji prawa majątkowego opisanego powyżej, poinformował Wierzyciela, iż może on przejąć te prawa majątkowe.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, iż według oświadczenia pełnomocnika Dłużnika, nabycie przedmiotowego prawa majątkowego dotyczącego zobowiązania się dewelopera do wybudowania oraz ustanowienia odrębnej własności lokali mieszkalnych oraz lokalu użytkowego nie było przedmiotem prowadzenia przez Dłużnika działalności gospodarczej. Przedmiotem umowy zawartej z deweloperem jest 13 lokali mieszkalnych oraz 1 lokal użytkowy. Wnioskodawca – Komornik Sądowy, nie ma wiedzy czy Dłużnik jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W odpowiedzi z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia XX kwietnia 2010 r. wskazane jest, iż Dłużnik jest zatrudniony jako pracownik podlegający ubezpieczeniu społecznemu i ubezpieczeniu zdrowotnemu oraz jest wspólnikiem jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub wspólnikiem spółki jawnej, komandytowej, partnerskiej (ostatni raport ZUS RCA za 02-2010 r.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym czynność komornika sądowego dokonana w ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego, polegająca na przeniesieniu własności praw majątkowych wynikających z opisanej umowy z 2007 r. na rzecz Wierzyciela, który jest obywatelem innego państwa UE oraz zgodnie z oświadczeniem jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, spowoduje konieczność opodatkowania przedmiotowej czynności podatkiem od towarów i usług, a także odprowadzenia przez płatnika należnego podatku...

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa transakcja przeniesienia w trybie egzekucyjnym, praw majątkowych pomiędzy dwiema osobami fizycznymi: Dłużnikiem i Wierzycielem, nie powoduje konieczności opodatkowania tej czynności podatkiem od towarów i usług. Przeniesienie praw majątkowych z umowy z 2007 r. mieści się w zakresie unormowań art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z uwagi na fakt, iż wystąpiło świadczenie jednej osoby fizycznej na rzecz drugiej, polegające na przeniesieniu roszczeń do zawarcia oznaczonej umowy przyrzeczonej z określonym podmiotem. Zatem, roszczenie z takiej umowy ma charakter prawa majątkowego i może być przedmiotem obrotu rynkowego. Takie stanowisko zajął w podobnej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyroku z dnia 9 kwietnia 2009 r. sygn. III SA/Wa 154/09. Jednocześnie należy zauważyć, iż mimo uznania, że przeniesienie praw i obowiązków z przedmiotowej umowy jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w powyższej sprawie z uwagi na postanowienia art. 15 ust. 2, obowiązek jej opodatkowania nie wystąpi. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, nie jest działalnością gospodarczą sprzedaż majątku prywatnego, osobistego osoby fizycznej, która nie jest związana z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. W treści art. 15 ust. 2 ustawodawca, wzorem przepisów unijnych, wyraźnie powiązał pojęcie podatnika z pojęciem działalności gospodarczej, uzależniając przyznanie statusu podatnika VAT od prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Działalność gospodarcza związana jest z profesjonalnym obrotem i w związku z tym powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością wykonywania (wyrok ETS w sprawie C-230/94). Oznacza to, że celem ustawodawcy było obciążenie podatkiem od towarów i usług, z uwagi na jego charakter, podmiotów profesjonalnych. Podatek VAT jest bowiem szczególną formą podatku obrotowego pobieranego w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego realizowanego w sposób zorganizowany i ciągły.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wówczas, gdy została wykonana w ramach działalności gospodarczej. Okoliczność, że osoba fizyczna ma zamiar wykonać czynności wymienione w art. 5 ustawy o VAT nie jest wystarczającą przesłanką do ich opodatkowania podatkiem VAT, bowiem osoba ta nie działa w charakterze podatnika, czyli podmiotu wykonującego samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 cytowanej ustawy. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, podatnikiem staje się także ten, kto w sferze prowadzonej działalności gospodarczej, jednorazowo wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu w okolicznościach wskazujących na zamiar częstotliwego jej realizowania. Przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy, zdaniem Zainteresowanego rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego realizowania czynności składających się na istotę prowadzenia działalności gospodarczej. Istota częstotliwości wyczerpuje się w powtarzalności określonego działania. Bez znaczenia powinna być więc ilość oraz czas, w którym dokonywana będzie transakcja.

Nabyte w 2007 r. przez Dłużnika prawo majątkowe, którego przedmiotem było odpłatne zobowiązanie się dewelopera do wybudowania oraz ustanowienia odrębnej własności lokali mieszkalnych oraz lokalu użytkowego, a następnie przeniesienie własności tych lokali na rzecz tejże osoby fizycznej jest majątkiem osobistym, zatem nie ma podstaw, aby stwierdzić, że w przedmiotowym stanie faktycznym, dokonując przeniesienia własności tego prawa osoba fizyczna stała się podatnikiem podatku od towarów i usług. Nie można również wnioskować, że nabyto przedmiotowe prawa majątkowe w celu ich odsprzedaży.

Czynność przeniesienia własności praw majątkowych nie oznacza więc wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Przedmiotowe prawo majątkowe stanowiło majątek prywatny Dłużnika – osoby fizycznej, a przenosząc jego własność w trybie egzekucyjnym osoba ta korzysta z przysługującego jej prawa do swobodnego rozporządzania własnym majątkiem. Nie można uznać zbycia takiego prawa za częstotliwe świadczenie, a tym samym nie mieści się ono w definicji działalności gospodarczej zawartej w przepisie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a co za tym idzie sprzedaż przedmiotowych praw majątkowych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Takie stanowisko w sprawie nie uznania osoby fizycznej za podatnika podatku od towarów i usług zostało zaprezentowane w orzecznictwie Sądów Administracyjnych, a także w wyrokach ETS. Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 6 września 2006 r., sygn. akt I SA/Wr 1254/05 podkreślił, iż sama okoliczność, że podmiot wykonuje czynności wymienione w ustawie o VAT jako podlegające opodatkowaniu, nie może być wystarczającą przesłanką do ich opodatkowania tym podatkiem. Podmiot ten – zdaniem Sądu – musi działać w charakterze podatnika wykonującego samodzielnie działalność gospodarczą, natomiast wykorzystywanie prywatnego majątku przez osoby fizyczne będzie mogło stanowić działalność gospodarczą tylko wówczas, gdy jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 kwietnia 2007 r., sygn. akt I FSK 603/06 orzekł, że pojęcie podatnika uzależnione jest od prowadzenia działalności gospodarczej. Wykonywanie czynności podlegającej opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wówczas, gdy została ona wykonana w ramach tej działalności. Dlatego też – zdaniem NSA – uzasadnionym jest wykluczenie osób fizycznych poza grono podatników, nawet gdy wykonują czynności dostawy towarów, jeżeli dokonują sprzedaży majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, lecz spożytkowany w celach własnych. Podobne stanowisko zajął europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku o sygn. akt C-291/92 D. Ambrecht a Finanzamt Ulzen, który podkreślił, że „w przypadku gdy podatnik sprzedaje część swego składnika majątkowego, którą zdecydował się zachować do użytku osobistego to nie działa on w odniesieniu do sprzedaży tego majątku jako podatnik w rozumieniu art. 2 (1) VI Dyrektywy”.

W opisanym stanie faktycznym, zdaniem Wnioskodawcy, nie stanowi działalności gospodarczej sprzedaż majątku osobistego. Zatem, przy przeniesieniu własności prawa majątkowego pomiędzy osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, nie powstanie po stronie płatnika – komornika sądowego konieczność naliczenia i odprowadzenia należnego podatku od towarów i usług od tej czynności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl § 22 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), organy egzekucyjne, określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.), oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.), w przypadku sprzedaży towarów, wystawiają w imieniu dłużnika i na jego rachunek faktury potwierdzające dokonanie sprzedaży tych towarów. Fakturę wystawia się, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów.

Jak wynika zatem z przytoczonych przepisów, komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne są płatnikami podatku od towarów i usług w zakresie dostawy dokonywanej w trybie egzekucji. Charakter płatnika komornik sądowy będzie posiadał zarówno, gdy przedmiotem ww. egzekucji będą rzeczy ruchome jak i nieruchomości. Przytoczone przepisy wskazują na fakt, iż komornicy sądowi są płatnikami podatku VAT od dostawy dokonanej w trybie egzekucji w sytuacji, gdy wykonywane są czynności egzekucyjne. Za czynności te, uważa się każde formalne, oparte na przepisach procesowych działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Cytowane przepisy wskazują również na szczególną sytuację, kiedy to należny podatek jest pobierany i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika. Podyktowane jest to faktem odpłatnej dostawy dokonanej w ramach czynności egzekucyjnej. W tej sytuacji komornik sądowy staje się płatnikiem podatku i winien wykonać trzy czynności: obliczyć podatek, pobrać podatek od podatnika oraz wpłacić go organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z ww. przepisami, przeniesienie na Wierzyciela własności praw majątkowych wynikających z przedstawionej umowy, stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określenie pojęcia „podatnik” ma zasadnicze znaczenie dla zakresu opodatkowania. O ile bowiem określenie czynności podlegających opodatkowaniu określa zakres przedmiotowy opodatkowania, o tyle istotne jest również wskazanie zakresu podmiotowego opodatkowania – czynność dokonana musi zostać przez podmiot spełniający warunki niezbędne dla uznania go za podatnika podatku od towarów i usług. W efekcie opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika. Należy w tym miejscu zauważyć, że obie te cechy powinny zostać spełnione jednocześnie, co oznacza, że w odniesieniu do danej czynności konkretny podmiot powinien występować w charakterze podatnika. Podatnikiem dany podmiot będzie tylko w odniesieniu do czynności opodatkowanych, które wykonał w ramach działalności gospodarczej.

Aby zatem odpłatne świadczenie usług (nawet jednorazowe) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jego świadczenia podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary, czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna Komornik Sądowy przy XXXX. Dłużnik w 2007 r. zawarł z firmą deweloperską umowę, której przedmiotem było odpłatne zobowiązanie się dewelopera do wybudowania oraz ustanowienia odrębnej własności lokali mieszkalnych oraz lokalu użytkowego, a następnie przeniesienie własności tych lokali na rzecz tejże osoby fizycznej. Strony umowy postanowiły, że należna z tytułu zawarcia przedmiotowej umowy cena, zostanie skompensowana z należnością Dłużnika wobec dewelopera, wynikającą z wcześniejszej sprzedaży gruntów na rzecz firmy deweloperskiej. Dłużnik nabył prawo z przedmiotowej umowy z majątku osobistego. Na podstawie prawomocnego wyroku sądu z 2009 r., Dłużnik został zobowiązany do zapłaty określonej sumy pieniędzy na rzecz Wierzyciela nieprowadzącego działalności gospodarczej. Niespłacona wierzytelność stała się przedmiotem postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego. Komornik Sądowy w ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego, po bezskutecznej licytacji prawa majątkowego opisanego powyżej, poinformował Wierzyciela, iż może on przejąć te prawa majątkowe. Zainteresowany wskazał, iż według oświadczenia pełnomocnika Dłużnika, nabycie przedmiotowego prawa majątkowego dotyczącego zobowiązania się dewelopera do wybudowania oraz ustanowienia odrębnej własności lokali mieszkalnych oraz lokalu użytkowego nie było przedmiotem prowadzenia przez Dłużnika działalności gospodarczej. Przedmiotem umowy zawartej z deweloperem jest 13 lokali mieszkalnych oraz 1 lokal użytkowy. Komornik Sądowy nie ma wiedzy czy Dłużnik jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W odpowiedzi z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia XX kwietnia 2010 r. wskazane jest, iż jest on zatrudniony jako pracownik podlegający ubezpieczeniu społecznemu i ubezpieczeniu zdrowotnemu oraz jest wspólnikiem jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub wspólnikiem spółki jawnej, komandytowej, partnerskiej.

Przedmiotowa czynność polegająca na przeniesieniu własności praw majątkowych wynikających z umowy zawartej pomiędzy Dłużnikiem a deweloperem na rzecz Wierzyciela, dokonywana przez Komornika Sądowego w ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego – spełnia definicję odpłatnego świadczenia usług określonego w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednakże w przedmiotowej sprawie, Dłużnika nie będzie można uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ustawy. Okoliczności sprawy nie wskazują bowiem na to, że przeniesienie praw majątkowych wykonywane będzie przez podmiot działający w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Jak wynika z opisu sprawy przedstawionego przez Wnioskodawcę, Dłużnik nabył prawo z przedmiotowej umowy z majątku osobistego, a także nabycie przedmiotowego prawa majątkowego dotyczącego zobowiązania się dewelopera do wybudowania oraz ustanowienia odrębnej własności lokali mieszkalnych oraz lokalu użytkowego nie było przedmiotem prowadzenia przez Dłużnika działalności gospodarczej.

Przeniesienie własności praw majątkowych wynikających z umowy zawartej pomiędzy Dłużnikiem a deweloperem na rzecz Wierzyciela odbywać się będzie w ramach rozporządzania majątkiem własnym Dłużnika, nie związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą, a zatem czynność ta nie będzie wykonywana w ramach działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Reasumując, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, czynność Komornika Sądowego dokonana w ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego, polegająca na przeniesieniu własności praw majątkowych wynikających z umowy zawartej w 2007 r., na rzecz Wierzyciela, nie spowoduje konieczność opodatkowania przedmiotowej czynności podatkiem od towarów i usług i odprowadzenia przez płatnika należnego podatku.

Należy zauważyć, iż stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku oraz jego uzupełnieniu, opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność. Dotyczy to w szczególności zamiaru, z jakim Dłużnik nabył przedmiotowe prawo majątkowe dotyczące zobowiązania się dewelopera do wybudowania oraz ustanowienia odrębnej własności lokali mieszkalnych oraz lokalu użytkowego (np. zamiar najmu lub odsprzedaży nieruchomości w postaci lokali mieszkalnych oraz lokalu użytkowego).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.