INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2010 r. (data wpływu 29 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie skażania alkoholu etylowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie skażania alkoholu etylowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca dokonuje sprzedaży alkoholu etylowego skażonego (w tym całkowicie skażonego) środkami dopuszczonymi do skażania alkoholu etylowego, dodawanymi w ilościach zgodnych z obowiązującymi przepisami.

Środki skażające przed ich zastosowaniem są badane w celu identyfikacji.

Z czynności skażenia spirytusu sporządza się protokół skażenia, który określa między innymi ilość skażonego alkoholu etylowego, nazwę użytych środków skażających oraz ich ilości w przeliczeniu na 100 l alkoholu 100%.

Środki skażające dodawane są w ilości przekraczającej o 30% wymaganą dawkę.

Z każdej partii skażanego spirytusu pobiera się próbkę w ilości 0,5 l, którą po zabezpieczeniu przechowuje się przez okres 3 miesięcy. Pobierana jest także dodatkowa próbka skażonego spirytusu dla Urzędu Celnego. Urząd Celny przekazuje, niektóre z pobranych próbek swojemu laboratorium. Na podstawie wyników analiz zleconych przez Urząd Celny, spirytus jest kwalifikowany jako całkowicie albo niecałkowicie skażony, mimo zastosowania odpowiednich skażalników w ilościach wyższych od wymaganych.

Zainteresowany nie ma możliwości sprawdzenia prawidłowości wykonania badania zleconego przez Urząd Celny.

Całość czynności związanych ze skażaniem spirytusu odbywa się komisyjnie przy udziale pracowników firmy oraz pod nadzorem pracowników Urzędu Celnego.

Wnioskodawca dokonuje sprzedaży skażonego alkoholu etylowego surowego, rektyfikowanego, porektyfikatu oraz bioetanolu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dodanie środka skażającego zgodnie z obowiązującymi przepisami, to jest środka przewidzianego w tych przepisach w ilości wyższej niż wskazana w przepisach, pod nadzorem pracownika Urzędu Celnego jest wystarczające, aby uznać taki alkohol etylowy za całkowicie skażony...

Zdaniem Wnioskodawcy, skażenie alkoholu etylowego wykonane pod nadzorem pracownika Urzędu Celnego i potwierdzone protokołem skażenia, który określa rodzaje i ilości użytych środków skażających jest wystarczające, aby uznać alkohol etylowy za całkowicie skażony w rozumieniu art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasady opodatkowania wyrobów akcyzowych podatkiem akcyzowym, tj. zasady i tryb wprowadzania do obrotu wyrobów objętych akcyzą oraz zwolnienia od akcyzy określa ustawa z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11 ze zm.), zwana dalej ustawą.

W opisanym we wniosku stanie faktycznym wskazano, iż Wnioskodawca produkuje m.in. alkohol etylowy całkowicie skażony.

Zainteresowany ma wątpliwość, czy dodanie substancji skażających w ilości większej niż wskazana w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia od podatku akcyzowego jest wystarczająca, aby uznać go za całkowicie skażony.

Wyjaśnić zatem należy, iż w myśl art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy, zwalnia się od akcyzy alkohol etylowy całkowicie skażony, importowany, nabywany wewnątrzwspólnotowo albo produkowany na terytorium kraju, wskazanymi przez dowolne państwo członkowskie Wspólnoty Europejskiej, środkami dopuszczonymi do skażania alkoholu etylowego na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego, w tym zawarty w wyrobach nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.

Stosownie do art. 1 ww. rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r., substancje skażające, które są wykorzystywane w każdym Państwie Członkowskim do celów całkowitego skażenia alkoholi, zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. a) dyrektywy 92/83/EWG, są takie jak określone w Załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Zatem, aby uznać alkohol etylowy za całkowicie skażony wystarczające jest dodanie do niego substancji skażających w takich ilościach i takich jak określone w Załączniku do rozporządzeniu Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego. Zauważyć przy tym należy, iż ww. przepisy nie wprowadzają żadnych dodatkowych warunków tego zwolnienia. Zatem w momencie skażenia alkoholu etylowego – ww. substancjami w dokładnie określonych ilościach – alkohol ten zostaje jednorazowo zwolniony od akcyzy, tj. dopuszczony do konsumpcji. Oznacza to, że analogicznie jak inne tego typu wyroby (wskazane w art. 30 ust. 9 ustawy) może być on, od tego momentu, przedmiotem swobodnego obrotu na terytorium Wspólnoty Europejskiej.

Tutejszy Organ informuje ponadto, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie faktycznym, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.