INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2010 r. (data wpływu 3 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 10 września 2010 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania otrzymywanych płatności („premii pieniężnych”) za wynagrodzenie za świadczenie usług podlegających opodatkowaniu oraz sposobu ich dokumentowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2010 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 10 września 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania otrzymywanych płatności („premii pieniężnych”) za wynagrodzenie za świadczenie usług podlegających opodatkowaniu oraz sposobu ich dokumentowania.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka, będąca podatnikiem VAT czynnym, niezidentyfikowana dla podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, lub terytorium państwa trzeciego, prowadzi działalność gospodarczą, obejmującą m.in. sprzedaż materiałów eksploatacyjnych w postaci wkładów drukujących. Jednym z kluczowych producentów przedmiotowych wkładów drukujących jest koncern "P." z siedzibą w Szwajcarii. Nabycia przedmiotowych wkładów, celem ich dalszej odprzedaży, Spółka dokonywała od dystrybutora produktów "P.".

W latach 2008-2009 Spółka posiadała status partnera w programie pod nazwą "W.", mającym na celu odzyskanie klientów docelowych dla "P." i zwiększeniu ich lojalności wobec koncernu. Zasady dotyczące tego programu zostały zawarte w dokumencie pod nazwą „Warunki uczestnictwa w Programie "W."”. Realizacja założonego celu odbywała się w drodze sprzedaży określonych produktów określonym klientom końcowym, po ich uprzednim nabyciu od dystrybutora. W przypadku osiągnięcia przez Spółkę założonego poziomu sprzedaży w przyjętym przedziale czasu, otrzymywała wynagrodzenie wypłacane przez "P." „w wysokości 18% upustu od ceny katalogowej "P." wszystkich produktów zakwalifikowanych do Programu”. Spółka nie świadczyła na rzecz firmy szwajcarskiej żadnych usług związanych z programem. Firma ta prowadziła w Szwajcarii działalność gospodarczą oraz była w tym państwie podatnikiem podatku o podobnym charakterze do podatku od towarów i usług, nie była natomiast podatnikiem VAT czynnym w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy kwoty „wynagrodzenia” uzyskane przez Spółkę w ramach opisanego programu, stanowiły wynagrodzenie za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług...
2. W jaki sposób powinny być udokumentowane uzyskane przez Spółkę „wynagrodzenia” w ramach przedstawionego programu, tj. fakturą VAT, czy notą księgową...

Zdaniem Wnioskodawcy, „wynagrodzenie” wypłacane przez "P." w ramach realizacji programu stanowiło „premię pieniężną” (bonus) za osiągnięcie założonego poziomu sprzedaży produktów i „nie stanowiło usługi, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług”. Spółka wskazała, że wypłacenie „wynagrodzenia” - premii pieniężnej - następowało w związku z osiągnięciem założonej wielkości sprzedaży produktów, po ich uprzednim nabyciu od dystrybutora i nie wiązało się z żadnymi wzajemnymi i ekwiwalentnymi świadczeniami ze strony Spółki. Jej zdaniem, skoro dokonywanie zakupów u dystrybutora mieściło się w ramach czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług w postaci dostawy towarów, to czynność ta nie mogła jednocześnie stanowić świadczenia usługi, ponieważ nie można podwójnie opodatkować tego samego zdarzenia gospodarczego, raz jako dostawy towarów, drugi raz jako usługi. Czynności stanowiące dostawę towaru nie mogą bowiem, poprzez ich zsumowanie, przekształcić się w usługę.

Spółka podniosła, że powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym, m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2007 r. (sygn. akt I FSK 94/06), którego fragment przytoczyła. Wskazała, iż podziela argumentację zawartą w ww. wyroku.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 7 września 2010 r. Spółka stwierdziła, iż za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, nie można uznać obrotów w wysokości określonej umownie, osiągniętych przez nabywcę towarów. Premia wypłacona przez "P." w razie osiągnięcia określonego progu obrotów, nie jest dla nabywcy wynagrodzeniem za świadczone usługi. W związku z tym taka premia nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W ocenie Spółki, dokumentowanie udzielonej premii pieniężnej (bonusu) powinno następować na podstawie noty księgowej, która jest dokumentem wystawianym pomiędzy kontrahentami dla udokumentowania operacji gospodarczych w sytuacji, gdy nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Uwzględniając powołane wyżej przepisy należy wskazać, iż każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu, mieści się w definicji usługi. Pojęcie usługi, według ustawy o podatku od towarów i usług, jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w klasyfikacjach, o których mowa w art. 8 ust. 3 powołanej ustawy.

Art. 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L. 347 ze zm.) wskazuje, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Z powyższych przepisów wynika, że świadczenie usługi to transakcja gospodarcza, a stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Podatnicy podejmują różnorodne działania w zakresie intensyfikacji sprzedaży towarów, w efekcie których wypłacane są nabywcom tzw. premie pieniężne. Skutki podatkowe dotyczące wypłacania premii pieniężnych nabywcom uzależnione są od wielu czynników, m.in. od ustalenia, za co faktycznie premie te zostały wypłacone, tzn. czy podatnik otrzymuje je w związku z zachowaniem stanowiącym usługę w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów.

Na podstawie zapisu art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do ust. 4 tego artykułu, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Przyznanie rabatu „potransakcyjnego” i jego wpływ na podstawę opodatkowania uregulowane zostało również w przepisach cyt. wyżej Dyrektywy Rady 2006/112/WE. W myśl postanowień art. 90 Dyrektywy, w przypadku anulowania, wypowiedzenia, rozwiązania, całkowitego lub częściowego niewywiązania się z płatności lub też w przypadku obniżenia ceny po dokonaniu dostawy, podstawa opodatkowania jest stosownie obniżana na warunkach określonych przez państwa członkowskie.

Na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka w latach 2008-2009 posiadała status partnera "P." w programie pod nazwą "W.", mającym na celu odzyskanie i zwiększenie lojalności klientów docelowych dla koncernu "P." z siedzibą w Szwajcarii. Realizacja założonego programem celu odbywała się w drodze sprzedaży określonych produktów określonym klientów końcowym, po uprzednim ich nabyciu od dystrybutora. W przypadku osiągnięcia przez Spółkę założonego poziomu sprzedaży w przyjętym przedziale czasu, otrzymywała wynagrodzenie wypłacane przez firmę szwajcarską „w wysokości 18% upustu od ceny katalogowej "P." wszystkich produktów zakwalifikowanych do Programu”. Spółka nie świadczyła na rzecz firmy szwajcarskiej żadnych usług związanych z tym programem.

Uwzględniając powyższe oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, iż w przedmiotowym przypadku wypłacane przez podmiot szwajcarski płatności (premie) nie były w żaden sposób związane z uzyskaniem przez niego świadczenia wzajemnego, gdyż za takie świadczenie nie można uznać sprzedaży na rzecz określonych klientów końcowych produktów, nabytych uprzednio od innych podmiotów (dystrybutorów). Wobec tego otrzymywane płatności nie stanowiły wynagrodzenia za świadczenie usług.

W konsekwencji otrzymanie przez Spółkę ww. płatności może być udokumentowane innym niż faktura VAT dokumentem księgowym, przewidzianym w przepisach ustawy o rachunkowości (np. notą księgową).

Informuje się również, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów. Wobec powyższego załączone do wniosku dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy, a oceny stanowiska Spółki dokonano wyłącznie na podstawie opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.