INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30.08.2010 r. (data wpływu 01.09.2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28.10.2010r. (data wpływu 02.11.2010r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 25.10.2010r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku VAT dla usług budowlano-montażowych świadczonych w lokalu użytkowym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01.09.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku VAT dla usług budowlano-montażowych świadczonych w lokalu użytkowym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zajmuje się dostawą i instalacją miejsc postojowych dla samochodów osobowych w budynkach mieszkalnych i poza, w lokalach do tego przeznaczonych. Tego rodzaju dostawę wraz z montażem opodatkowuje stawką podstawową 22% VAT.

Firma na podstawie podpisanej umowy „na dostawę i instalację miejsc postojowych” sprowadza z Niemiec urządzenia służące do parkowania większej liczby samochodów niż w tradycyjny sposób (w załączeniu prospekt). Platformy dostarczane są w częściach, które pracownicy składają i montują w garażach budynków. Są to prace budowlano-montażowe. Zainteresowany wystawia faktury częściowe, wg zaawansowania prac.

Do tej pory Spółka stosowała 22% stawkę VAT, uznając, że garaż jest lokalem użytkowym znajdującym się w budynku mieszkalnym.

Natomiast zleceniodawca Spółki, z którym Wnioskodawca podpisała Umowę na w/wym. prace, będzie sprzedawał mieszkania z prawem do korzystania z miejsc postojowych w części wspólnej budynku opodatkowane stawką VAT 7%. Miejsce postojowe nie jest przedmiotem odrębnej własności i nie może być samodzielnym przedmiotem obrotu. Wartość lokalu mieszkalnego obejmuje wszystkie elementy transakcji i uwzględnia wartość do korzystania z poszczególnych miejsc postojowych przez właścicieli budynku. Zgodnie z art. 50 Kodeksu Cywilnego, który stanowi iż za części składowe nieruchomości uważa się także prawa związane z jego własnością. Tym samym wyłączne prawo do korzystania z miejsca postojowego jest częścią składową lokalu mieszkalnego będącego przedmiotem sprzedaży.

Opierając się na fragmentach niepublikowanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dn. 8.01.2009 r. wydanego w sprawie Sąd ten uznał, ze posiadanie miejsca do parkowania samochodu osobowego w pierwszej dekadzie XXI wieku jest związane integralnie z budownictwem mieszkaniowym tak jak posiadanie piwnicy czy dostęp do suszarni i powinno być kojarzone z obiektami budownictwa mieszkaniowego lub ich częściami na które wskazał ustawodawca w art. 146 ust. 1 pkt 2 lit.b ustawy o VAT.

W nadesłanym uzupełnieniu stanu faktycznego Wnioskodawca dodał, iż zgodnie z klasyfikacją PKWiU z 1997 r. świadczone przez niego usługi budowlano montażowe mieszczą się pod następującymi symbolami:

• 45.31.1 – wykonywanie instalacji elektrycznych,

• 45.31.3 – instalowanie dźwigów osobowych, towarowych i schodów ruchomych,

• 45.34.3 – wykonywanie pozostałych instalacji budowlanych.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W związku z powyższym i z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dn.16.03.2010r, który dostarczył nam klient, gdzie uznano miejsce postojowe za integralną część budynku mieszkalnego pytanie brzmi: Czy w tym przypadku możemy zastosować 7% VAT ...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z wyrokiem WSA w Gdańsku z dn. 16.03.2010 r. (Sygn. Akt I SA/Gd 933/09) oraz art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o VAT chciałby on zastosować stawkę VAT 7%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.) – zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zakres tych czynności sprecyzowany został odpowiednio w art. 7 i art. 8 ustawy. Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź możliwość zastosowania zwolnienia od podatku.

Dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1 (art. 41 ust. 2 ustawy).

Zgodnie zaś z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – w myśl ust. 12a powyższego artykułu - rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Przepis art. 41 ust. 12b ustawy o VAT stanowi zaś, iż do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (ust. 12c cyt. artykułu).

Ponadto, zgodnie z § 37 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224 poz. 1799 ze zm.), w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% w odniesieniu do :

1. robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiektów sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych,
2. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12

• w zakresie, w jakim wymienione roboty i remonty, obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy.
  
  

Należy również zwrócić uwagę na brzmienie art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, zgodnie z którym przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Z unormowań zawartych w przytoczonych przepisach, tj. w art. 41 ust. 12-12c oraz § 37 cyt. rozporządzenia wynika, że obniżona do wysokości 7% stawka podatku VAT znajduje zastosowanie jedynie w odniesieniu do robót dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, lecz nie znajduje zastosowania w odniesieniu do lokali użytkowych. W związku z powyższym należy stwierdzić, iż uznanie danego budynku za obiekt budownictwa mieszkaniowego skutkuje tym, że wszelkie roboty budowlane związane z tymże budynkiem lub jego częścią, z wyłączeniem lokali użytkowych, korzystają z obniżonej, tj. 7% stawki podatku VAT.

W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędnym jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje – mieszkalne czy użytkowe. Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80 poz. 903 ze zm.).

Zgodnie zatem z art. 2 ust. 2 ww. ustawy samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Natomiast w myśl ust. 4 cyt. przepisu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane „pomieszczeniami przynależnymi”.

Treść powyższych przepisów wskazuje na wyraźne rozróżnienie pomiędzy pomieszczeniami pomocniczymi, które związane są z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na pobyt stały w sposób funkcjonalny, polegający na wykorzystaniu całej przestrzeni bezpośrednio dla zaspokajania mieszkaniowych potrzeb ludzi, a pomieszczeniami przynależnymi, które chociaż w sensie prawnym stanowią część lokalu mieszkalnego, jednak w sensie funkcjonalnym służą do zaspokajania innych niż mieszkaniowe potrzeb ludzi.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż definicję pojęcia „lokal użytkowy” zawiera § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). Zgodnie z tą definicją, pod pojęciem lokalu użytkowego należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

W świetle powyższych uregulowań stwierdzić należy, iż parking podziemny, jako wydzielone miejsce przeznaczone do parkowania samochodów, stanowi pomieszczenie przynależne (tj. lokal użytkowy). Podkreślić należy, iż nie stanowi on lokalu mieszkalnego czy pomieszczenia służącego bezpośredniemu zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych. Tym samym z opodatkowania preferencyjną stawką podatku 7% wyłączone zostały m.in. roboty budowlano-montażowe prowadzone w parkingu podziemnym stanowiącym lokal użytkowy.

Z przedstawionego w złożonym wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca na podstawie podpisanej umowy „na dostawę i instalację miejsc postojowych” sprowadza z Niemiec urządzenia służące do parkowania większej liczby samochodów niż w tradycyjny sposób. Platformy dostarczane są w częściach, które pracownicy składają i montują w garażach budynków. Spółka wykonywane prace klasyfikuje jako usługi budowlano-montażowe, mieszczące się zgodnie z klasyfikacją PKWiU z 1997 r. pod symbolami:

• 45.31.1 – wykonywanie instalacji elektrycznych,

• 45.31.3 – instalowanie dźwigów osobowych, towarowych i schodów ruchomych,

• 45.34.3 – wykonywanie pozostałych instalacji budowlanych.
  
  

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii zastosowania właściwej stawki podatku dla świadczonych przez siebie usług budowlano-montażowych w garażach podziemnych, stanowiących integralną część budynku mieszkalnego.

W tym miejscu zauważyć należy, iż zgodnie z § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207 poz. 1293 ze zm.) do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, do dnia 31 grudnia 2010 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42 poz. 264, ze zm.).

Zgodnie z cyt. Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług w sekcji F w dziale 45 wymienione zostały usługi, które stanowią roboty budowlane i obejmują:

1. prace polegające na wznoszeniu nowych budynków mieszkalnych i niemieszkalnych oraz budowli począwszy od przygotowania terenu przez zróżnicowany zakres robót ziemnych, fundamentowych (stan zerowy), wykonywanie elementów nośnych, przegród budowlanych, układanie i pokrywanie dachów (stan surowy) do robót montażowych, instalacyjnych i wykończeniowych,
2. prace związane z przebudową, rozbudową, nadbudową, modernizacją, odbudową i remontem już istniejących budynków mieszkalnych i niemieszkalnych oraz budowli, prace związane z inżynierią lądową i wodną,
3. instalowanie budynków i budowli z prefabrykatów, instalowanie konstrukcji stalowych.
   
   

Skoro więc Spółka klasyfikuje świadczone usługi w zakresie instalacji platform konstrukcyjnych pełniących funkcję miejsc postojowych w garażach budynków, w grupowaniu PKWiU 45.3, usługi te mieszczą się niewątpliwie w kategorii robót budowlanych.

W tym miejscu podkreślić należy, że sam fakt wykonania przedmiotowych usług klasyfikowanych w dziale 45 PKWiU w budynku mieszkalnym sklasyfikowanym wg PKOB w dziale 11 – Budynki mieszkalne, nie stanowi jednoznacznej przesłanki do zastosowania do całej wartości usługi stawki podatku VAT 7%. Zgodnie bowiem z powołanymi powyżej przepisami ustawy o VAT oraz ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r., opodatkowaniu stawką VAT 7% podlega świadczenie robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyjątkiem lokali użytkowych, do których należą m.in. parkingi podziemne.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołane w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż opodatkowaniu stawką w wysokości 7% podlega świadczenie robót budowlano-montażowych dotyczących wyłącznie obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części z wyjątkiem jednakże lokali użytkowych. Zatem w odniesieniu do usług dotyczących lokali użytkowych, jakimi niewątpliwie są parkingi podziemne, właściwe będzie zastosowanie podstawowej stawki podatku VAT - 22%, o której mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii poprawności przedstawionych przez Spółkę klasyfikacji świadczonych usług. Zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Do zaklasyfikowania danego towaru bądź usługi do odpowiedniego grupowania nie są kompetentne organy podatkowe. Uprawnionym w tym zakresie jest Ośrodek Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi. Odpowiedzialnym za prawidłową klasyfikację jest podmiot świadczący usługę i to jego obciążają wszelkie konsekwencje z tego tytułu.

Z uwagi na fakt, iż tut. Organ podatkowy nie jest organem uprawnionym do klasyfikowania danych usług lub towarów do odpowiednich symboli PKWiU oraz do klasyfikacji obiektów budowlanych, niniejszą interpretację wydano w oparciu o wskazane przez Wnioskodawcę klasyfikacje.

Wnioskodawca w treści wniosku odwołuje się do wyroku WSA w Gdańsku z dnia 16.03.2010 r. sygn. I SA/Gd 933/09, które otrzymał jego kontrahent – deweloper, na którego rzecz świadczy przedmiotowe usługi. Pomijając fakt, że niniejsze orzeczenie jest nieprawomocne, podkreślenia wymaga, iż treść przytoczonego wyroku odnosi się w istocie do kwestii zastosowania preferencyjnej stawki podatku, w sytuacji gdy przedmiotem dostawy jest lokal mieszkalny wraz z prawem do korzystania z miejsc postojowych w części wspólnej budynku. Zatem rozstrzygnięcie to zapadło w zupełnie odmiennym stanie faktycznym od prezentowanego przez Spółkę we wniosku, gdzie mamy do czynienia ze świadczeniem usług budowlano-montażowych i nie należy rozciągać wynikających z niego skutków prawnych na przedmiotową sprawę. Podobnie należy odnieść się od przywołanego wyroku NSA z dnia 08.01.2009 r. sygn. I FSK 1798/07, który także zapadł na tle odmiennego stanu faktycznego.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem sprawy należy zwrócić uwagę, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.