INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zmianami) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2010 r. (data wpływu 24 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych czasowo niewykorzystywanych w działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych czasowo niewykorzystywanych w działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. produkcja sprzętu elektronicznego i innych elementów elektronicznych, instrumentów i przyrządów pomiarowych, odbiorników telewizyjnych. W ramach procesu produkcyjnego Spółka wykorzystuje określone środki trwałe (maszyny i urządzenia), które są kompletne, zdatne do użytku w prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej oraz zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych.

Ze względu na uwarunkowania technologiczne, sytuację rynkową, jak i zmieniające się zamówienia kontrahentów, Spółka może zaprzestać używania określonych środków trwałych.

W momencie zaprzestania używania środków trwałych nie jest podjęta decyzja, co do ich dalszego wykorzystania. W zależności od uwarunkowań ekonomicznych i biznesowych, przedmiotowe środki trwałe mogą być:

1. ponownie wykorzystane w procesie produkcyjnym (w przypadku pojawienia się nowych zamówień),
2. przeznaczone na wynajem na rzecz innych podmiotów,
3. przeznaczone do sprzedaży,
4. przeznaczone do likwidacji

przy czym, w momencie zaprzestania używania środków trwałych Spółka nie jest w stanie określić, czy dany środek trwały zostanie ponownie wykorzystany w prowadzonej działalności, czy też zostanie przeznaczony do sprzedaży lub likwidacji (decyzja o sprzedaży lub likwidacji podejmowana jest dopiero na dalszym etapie w zależności od kształtowania się sytuacji rynkowej).

W tym czasie Spółka nie zawiesi prowadzenia działalności gospodarczej oraz nie zaprzestanie jej prowadzenia (Spółka nadal prowadzić będzie działalność produkcyjną).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym stanie faktycznym Spółka może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od czasowo niewykorzystywanych w bieżącej działalności środków trwałych do końca miesiąca, w którym postawiono środki trwałe w stan likwidacji lub dokonano ich zbycia...
2. Czy dokonane odpisy amortyzacyjne od czasowo wyłączonych z używania środków trwałych będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy – odnośnie pytania pierwszego – Spółka może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od czasowo niewykorzystywanych w bieżącej działalności środków trwałych do końca miesiąca, w którym postawiono środki trwałe w stan likwidacji lub dokonano ich zbycia.

Ponadto – odnośnie pytania drugiego – w ocenie Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne od czasowo wyłączonych z używania środków trwałych stanowią koszt uzyskania przychodów dla Spółki w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołuje następujące argumenty.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1-3 tej ustawy amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z kolei, na podstawie art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności.

W ocenie Spółki, z zestawienia wyżej przywołanych przepisów wynika, że brak jest podstaw prawnych w przepisach podatkowych do zaprzestania amortyzowania czasowo wyłączonych z używania środków trwałych, jeżeli Spółka nie zaprzestała bądź nie zawiesiła działalności, w której te składniki były używane.

W pierwszej kolejności Jednostka wskazuje, iż w omawianym przypadku nie zawiesiła działalności gospodarczej w myśl art. 14a ustawy z dnia 2 lipca 2004 o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095). W myśl tego artykułu, przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres 1 do 24 miesięcy. W okresie zawieszenia działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Spółka również nie zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zaniechała prowadzenia działalności produkcyjnej, nadal dostarcza wyprodukowane przez siebie produkty swoim kontrahentom, z tą różnicą, że dostawy te realizowane są bez wykorzystania przedmiotowych środków trwałych.

Ponadto Jednostka wyjaśnia, że chociaż w analizowanej sytuacji zaprzestano używania środków trwałych, to Spółka dalej prowadzi działalność gospodarczą, której celem jest osiąganie przychodów ze sprzedaży. Czasowe zaprzestanie używania środka trwałego nie wyklucza więc możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy kontynuowaniu działalności gospodarczej, w której te środki były wykorzystane.

Zgodnie ze stanowiskiem Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, przedstawione w postanowieniu z dnia 6 lipca 2007 r. znak 1471/DRP2/423-55/07/JB „w przypadku braku wykorzystania posiadanych przez podatnika środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej, przy równoczesnym kontynuowaniu prowadzenia działalności (...) dokonywane w tym okresie odpisy amortyzacyjne w wysokości wynikającej z ustawy mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Spełniają one bowiem podstawową zasadę wynikającą z art. 15 ust. 1 oraz art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a mianowicie służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.” Takie stanowisko zostało potwierdzone m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 maja 2010 r. sygn. IPPB5/423-176/10-2/AJ, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 23 grudnia 2008 r. sygn. ILPB3/423-635/08-3/ŁM. Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 23 czerwca 2009 r., sygn. ITPB3/423-209c/09/AW, w której czytamy „(...) Ponieważ działalność Spółki jest nadal prowadzona, odpisy amortyzacyjne za okres w którym środek trwały był czasowo wyłączony z użytkowania z ww. powodów mogą być naliczane i stanowią koszty uzyskania przychodów”. Z kolei, zgodnie ze stanowiskiem Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, przedstawionym w postanowieniu z dnia 6 lipca 2007 r. nr 1471/DRP2/423-55/07/JB „w przypadku braku wykorzystania posiadanych przez podatnika środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej, przy równoczesnym kontynuowaniu prowadzenia działalności (...), dokonywane w tym okresie odpisy amortyzacyjne w wysokości wynikającej z ustawy mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Spełniają one bowiem podstawową zasadę wynikającą z art. 15 ust. 1 oraz art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a mianowicie służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów”.

Za powyższym przemawia także sens dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Amortyzacja środka trwałego odzwierciedla bowiem nie tylko jego zużycie fizyczne powstające na skutek eksploatacji, ale również zużycie ekonomiczne występujące na skutek upływu czasu i związanego z nim postępu technicznego. Nie ulega wątpliwości, że czasowo nieużywany środek trwały ulega zużyciu, a więc Spółka powinna mieć prawo do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych dotyczących tych środków trwałych do kosztów uzyskania przychodów.

Inaczej sytuacja kształtuje się, gdy wyłączenie składnika majątku z używania ma charakter trwały, przykładowo w sytuacji, gdy Spółka postawiła środek trwały w stan likwidacji bądź dokonała jego zbycia. W takiej sytuacji należy zaprzestać dokonywania odpisów amortyzacyjnych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym powyższe zdarzenia miały miejsce.

W stosunku do środków trwałych będących przedmiotem niniejszego zapytania, Spółka nie podjęła jeszcze decyzji co do ich przeznaczenia, w szczególności Spółka nie wyklucza, iż środki trwałe zostaną ponownie wykorzystane przez Spółkę w przypadku pojawiania się nowych zamówień. Dopóki więc nie zostanie podjęta ostateczna decyzja co do przeznaczenia środków trwałych, następuje tylko tymczasowe wyłączenie środków trwałych z używania.

Podsumowując – zdaniem Wnioskodawcy – z analizy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jednoznacznie wynika, że nie ma obowiązku zaprzestania amortyzacji środków trwałych w przypadku czasowego niewykorzystywania ich w prowadzonej działalności gospodarczej, nie ma również podstawy prawnej w tej ustawie do wyłączenia odpisów amortyzacyjnych od takiego środka trwałego z kosztów uzyskania przychodów. Zatem, Spółka jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nieużywanych środków trwałych, a odpisy te są kosztem uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy podatkowej. Odpisy te będą stanowiły koszty uzyskania przychodów również w sytuacji, gdy do zakończenia okresu podatkowego amortyzowania Spółka nie wznowi ich użytkowania z przyczyn opisanych w stanie faktycznym, bowiem wszelkie poczynania Spółki w tym zakresie mają na celu osiąganie przychodów oraz zabezpieczenie źródła przychodów podlegających opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zmianami), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo – skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojecie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a omawianej ustawy podatkowej.

Według art. 16a ust. 1 ustawy środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania:

1. budowle i budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty,



1. o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Należy podkreślić, iż w świetle powołanego powyżej przepisu, amortyzacji podlega taki składnik majątku, który:

• jest własnością (współwłasnością) podatnika, oraz
• jest nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika, oraz
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, oraz
• jego przewidywany okres używania przekracza rok, oraz
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo jest oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

W analizowanej sytuacji Wnioskodawca wykorzystuje w ramach procesu produkcyjnego określone środki trwałe (maszyny i urządzenia), które są kompletne, zdatne do użytku w prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej oraz zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Może przy tym czasowo zaprzestać używania określonych środków trwałych, ze względu na uwarunkowania technologiczne, sytuację rynkową, jak i zmieniające się zamówienia kontrahentów. Przedmiotowe środki trwałe w zależności od uwarunkowań ekonomicznych i biznesowych, mogą być: ponownie wykorzystane w procesie produkcyjnym (w przypadku pojawienia się nowych zamówień), przeznaczone na wynajem na rzecz innych podmiotów, przeznaczone do sprzedaży bądź przeznaczone do likwidacji. Przy czym w momencie zaprzestania używania środków trwałych Spółka nie podjęła jeszcze decyzji, co do ich dalszego wykorzystania. Nie jest także w stanie także określić, czy dany środek trwały zostanie ponownie wykorzystany w prowadzonej działalności, czy też zostanie przeznaczony do sprzedaży lub likwidacji. Jednocześnie Spółka podkreśla, iż w tym czasie nie zawiesi prowadzenia działalności gospodarczej oraz nie zaprzestanie jej prowadzenia.

Niniejszą sytuację należy – stosownie do woli Wnioskodawcy wyrażonej w poz. 47 części D.3 wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej – rozpatrywać w kontekście brzmienia art. 16c ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym amortyzacji nie podlegają składniki majątku – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność.

Przesłanką powodująca niemożność dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych jest więc zaprzestanie działalności, w związku z którym nastąpi zaprzestanie używania tych składników. Należy przez to rozumieć całkowite zaniechanie danego rodzaju działalności, na skutek czego składniki majątkowe przestają być używane. Przejściowe zaprzestanie użytkowania danych środków trwałych nie jest przesłanką uzasadniającą zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Z powyższego wynika, że dopuszczalne jest amortyzowanie czasowo wyłączonych z używania środków trwałych, jeżeli podatnik nie zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej, w której były one używane. Tak więc w przypadkach okresowego zaprzestania używania niektórych środków trwałych w działalności gospodarczej, podatnik uprawniony jest do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych.

Ponieważ działalność Spółki jest nadal prowadzona, odpisy amortyzacyjne za okres w którym środek trwały był czasowo wyłączony z użytkowania (przy czym Jednostka nie wie jaki będzie dalszy los przedmiotowego składnika majątkowego) z ww. powodów mogą być naliczane i stanowią koszty uzyskania przychodów.

Inaczej sytuacja kształtuje się, gdy wyłączenie składnika majątku z używania ma charakter trwały. Przykładowo w sytuacji, gdy podatnik przeznaczył do sprzedaży bądź likwidacji nieużywany przez siebie składnik majątku, powinien postawić go w stan likwidacji, czego konsekwencją jest konieczność zakończenia dokonywania odpisów amortyzacyjnych, na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tzn. amortyzacji dokonuje się do końca tego miesiąca, w którym środek trwały postawiono w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono niedobór.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80 – 219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.