Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1451/12/JS
z 7 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 03 lipca 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 21 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych będących własnością Spółki, zlokalizowanych u poddostawców – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych będących własnością Spółki, zlokalizowanych u poddostawców.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka") z siedzibą w A, należący do międzynarodowego koncernu, jest producentem elementów zawieszeń do samochodów. W swoim zakładzie zlokalizowanym w B prowadzi produkcję amortyzatorów, natomiast w centrum technicznym w A prowadzi prace badawcze i rozwojowe dotyczące elementów zawieszeń produkowanych obecnie, jak też planowanych do wprowadzenia do produkcji w przyszłości. Prace badawcze i rozwojowe prowadzone są w odniesieniu do wyrobów produkowanych lub planowanych do produkcji w różnych fabrykach koncernu zlokalizowanych w różnych krajach (m.in. Polska - B, Wielka Brytania, Meksyk, Chiny, Indie).

W trakcie procesu produkcyjnego, Spółka wykorzystuje szereg komponentów, sprowadzanych od różnych poddostawców. Komponenty te, pomimo podobnej konstrukcji, składu oraz przeznaczenia, różnią się w zależności od konkretnego modelu amortyzatora. Każdy amortyzator ma bowiem unikalne rozmiary oraz różnice w konstrukcji powodujące, że przykładowo pręt stalowy będący tłokiem amortyzatora ma różną długość czy też średnicę, a np. uszczelki każdorazowo mogą mieć różny kształt. Różnice te wynikają z wymogów dotyczących kształtu a także charakterystyki pracy danego amortyzatora określanych każdorazowo przez producenta danego modelu samochodu, tak aby współgrał on z innymi elementami zawieszenia. Te, czasami drobne różnice w konstrukcji amortyzatorów, uniemożliwiają wykorzystanie pewnych spełniających dokładnie takie same funkcje komponentów przy budowie różnych amortyzatorów i powodują konieczność wykorzystania komponentów tego samego rodzaju, ale różniących się od siebie nieznacznie wymiarami, czy też kształtem.

Z uwagi na fakt, że określone komponenty nabywane przez Spółkę od danego poddostawcy (ze względu na wskazane powyżej przyczyny) mogą być wykorzystane przez Spółkę w praktyce przy budowie tylko jednego modelu amortyzatora, dostawca takiego komponentu tym bardziej nie ma możliwości dostarczenia tego komponentu do innego odbiorcy poza Spółką. Komponent jest bowiem „uszyty na miarę” według potrzeb produkcyjnych Spółki, dlatego też konieczne jest częste wytwarzanie tzw. oprzyrządowania specjalnego, potrzebnego do wyprodukowania danego komponentu przez poddostawcę. W swoim parku maszynowym dostawca posiada zazwyczaj jedynie standardowe urządzenia pozwalające na produkcję standardowych produktów. W sytuacji natomiast, gdy konieczne jest wyprodukowanie specyficznego komponentu, standardowe oprzyrządowanie musi być często uzupełnione o urządzenie specjalne.

Zgodnie z powszechnie przyjętym w branży motoryzacyjnej modelem, koszty wytworzenia oprzyrządowania specjalnego pokrywa przeważnie nabywca komponentów, które przy użyciu tego oprzyrządowania są wytwarzane. Wynika to głównie z następujących przyczyn:

• specyficzne oprzyrządowanie specjalne dopasowane jest do parametrów komponentu wytwarzanego tylko i wyłącznie dla jednego odbiorcy (Spółki),
• nie znana jest na etapie wytworzenia oprzyrządowania ostateczna ilość komponentów jakie mają być wyprodukowane przy użyciu oprzyrządowania (znane są jedynie szacowane ilości),
• w trakcie okresu trwania danego programu produkcyjnego możliwe są (i często się zdarzają) zmiany technologiczne skutkujące zmianami wymiarów lub kształtów poszczególnych komponentów a tym samym zmianami w oprzyrządowaniu specjalnym (w zależności od skali zmian konieczna może być modyfikacja oprzyrządowania albo też zupełnie nowe oprzyrządowanie). Jednocześnie trudno przewidzieć, kiedy i w jakim stopniu oprzyrządowanie może być zmodyfikowane.
  
  

Powyższe czynniki powodują, że koszty wytworzenia oprzyrządowania są finansowane przez Spółkę i jednocześnie Spółka pozostaje właścicielem oprzyrządowania. Konstrukcja taka z jednej strony pozwala na zachowanie elastyczności po stronie Spółki w doborze kooperantów (oprzyrządowanie może być w każdej chwili przeniesione do innego dostawcy zajmującego się produkcją danego asortymentu), a z drugiej strony pozwala na zachowanie kontroli nad kosztami wytworzenia komponentów. W przypadku bowiem, gdyby oprzyrządowanie specjalne było finansowane przez dostawcę, dużo trudniej byłoby ustalić wpływ wytworzenia oprzyrządowania na koszt wytworzenia komponentu (z uwagi na brak zdefiniowanej ilości komponentów i jednoczesną niemożliwość użycia danego oprzyrządowania do wytworzenia jakiegokolwiek innego komponentu).

Mając na uwadze powyższe względy, to Spółka finansuje i jest właścicielem oprzyrządowania specjalnego w przypadku, gdy takowe jest wymagane przy produkcji danego komponentu przez podwykonawcę. Co oczywiste, oprzyrządowanie takie fizycznie jest zlokalizowane w fabryce dostawcy tak, aby umożliwić produkcję danego komponentu. W niektórych sytuacjach, oprzyrządowanie to jest następnie sprzedawane przez Spółkę na rzecz producenta samochodów, dla których Spółka produkuje amortyzatory, jednak sytuacje te nie są przedmiotem niniejszego wniosku. Spółka sygnalizuje je jednak dla pełnego zobrazowania stanu faktycznego.

Wniosek Spółki odnosi się tylko do tego oprzyrządowania specjalnego, które spełnia przesłanki do uznania za środek trwały, wskazany w art. 16a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości oprzyrządowania specjalnego będącego własnością Spółki lecz fizycznie zlokalizowanego w fabrykach poddostawców stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 54 poz. 654 z późn. zm. - dalej „ustawa o CIT")? Jednocześnie Spółka wnosi o potwierdzenie, że w omawianym przypadku nie ma zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki, odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości oprzyrządowania specjalnego będącego własnością Spółki lecz zlokalizowanego faktycznie w zakładach produkcyjnych poddostawców, stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu, zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o CIT. Zdaniem Spółki, zastosowania nie będzie miał w tym przypadku przepis art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o CIT.

Art. 15 ust. 6 ustawy o CIT stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a -16m, z uwzględnieniem art. 16.

Art. 16a ustawy o CIT stanowi natomiast, że amortyzacji podlegają, za zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji podlegają także tzw. inwestycje w obcych środkach trwałych, budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie oraz składniki majątku będące przedmiotem umowy leasingu finansowego. Amortyzacji podlegają także określone w art. 16b ustawy o CIT wartości niematerialne i prawne.

Zgodnie z art. 16c amortyzacji nie podlegają, grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, budynki, lokale, budowle zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych, dzieła sztuki i eksponaty muzealne, wartość firmy powstała w inny sposób niż poprzez nabycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części a także składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej (albo zaprzestania działalności).

Dalsze przepisy zawarte w art. 16d -16m zawierają techniczne regulacje dotyczące tego, w jaki sposób powinny być ustalane odpisy amortyzacyjne, tj. podstawa odpisów amortyzacyjnych, metoda ustalania wysokości odpisów a także stawki amortyzacyjne. Żaden z powyższych zapisów art. 16a-16m nie zawiera więc zapisu, który zabraniałby Spółce dokonania odpisu amortyzacyjnego od przedmiotowych narzędzi specjalnych, przy założeniu, że każde z takich narzędzi będzie miało przewidywany przez Spółkę okres używania dłuższy niż rok.

Dla porządku, Spółka pragnie podkreślić, że przedmiotowy wniosek dotyczy tylko i wyłącznie takich narzędzi specjalnych, których przewidywany czas używania jest dłuższy niż rok.

Wobec powyższej konkluzji konieczne jest, zdaniem Spółki, przeanalizowanie treści art. 16 ustawy o CIT w celu stwierdzenia, czy przepis ten nie ustanawia wyjątku, zakazującego uznania za koszt uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych w tej specyficznej sytuacji, która jest przedmiotem wniosku.

Dokonawszy takiej analizy, Spółka nie znajduje przepisu, który by wykluczał możliwość uznania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych urządzeń za koszt uzyskania przychodu w przedstawionej przez Spółkę sytuacji.

W szczególności, zdaniem Podatnika, do omawianej sytuacji nie może mieć zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o CIT wskazujący, że kosztem uzyskania przychodu nie są odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (...) oddanych do nieodpłatnego używania, za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Zdaniem Spółki, przepis ten nie może mieć zastosowania z tego względu, że oprzyrządowanie specjalne będące przedmiotem wniosku, nie jest wcale oddane przez Spółkę do nieodpłatnego używania. Istota relacji biznesowej pomiędzy Spółką a producentem komponentów, wykorzystującym to oprzyrządowanie jest taka, że dostawca ma możliwość wykorzystania tego urządzenia tylko i wyłącznie dla produkcji komponentów dostarczanych następnie do Spółki. Jest to z jednej strony jednoznacznie ustalone pomiędzy Spółką a poddostawcą, a jednocześnie specyfika tego urządzenia, jak to zostało już wcześniej wspomniane, wyklucza możliwość wykorzystania tego oprzyrządowania do celów produkcji komponentów dla innego odbiorcy niż Spółka. Poddostawca nie osiąga też z tytułu wykorzystania tego oprzyrządowania żadnej korzyści.

Jako rozwiązanie alternatywne można sobie teoretycznie wyobrazić sytuację, w której to poddostawca ponosi koszt takiego oprzyrządowania. Jednakże, taka sytuacja byłaby mniej korzystna dla Spółki. Poddostawca uwzględniłby dodatkowo w cenie dostarczanego komponentu narzut odpowiadający amortyzacji oraz odpowiednią marżę. Spółka tym samym nie poniosłaby ostatecznie mniejszego kosztu, pozbawiając się jednocześnie elastyczności w postaci możliwości ewentualnego przeniesienia oprzyrządowania do innego poddostawcy.

Innym rozwiązaniem alternatywnym mogłoby być odpłatne użyczenie przez Spółkę oprzyrządowania i następnie zwiększenie przez poddostawcę ceny komponentu o dodatkowy składnik kosztowy w postaci kosztu najmu oprzyrządowania.

W ocenie Spółki nie prowadziłoby to jednak do innego rezultatu. Koszt najmu (liczony w oparciu o liczbę wyprodukowanych komponentów) byłby bowiem dokładnie odzwierciedlony w koszcie komponentu.

Niemniej, z uwagi na wspomnianą wcześniej możliwość częstej modyfikacji takiego urządzenia trudne byłby ustalenie kosztu jednostkowego, wspólnego dla wszystkich komponentów wyprodukowanych w trakcie trwania danego kontraktu. W zależności od częstotliwości zmian oprzyrządowania koszt ten byłby większy lub mniejszy, dlatego też poddostawca, gdyby to on finansował wytworzenie tego oprzyrządowania, chcąc zrekompensować sobie możliwy krótki czas użytkowania oprzyrządowania w tym kształcie i tej formie, mógłby zastosować wyższy narzut z tytułu jego eksploatacji, niż wynikałoby to z faktycznego kosztu wytworzenia.

Tymczasem, wytworzenie samego oprzyrządowania lub też jego zmiany i modyfikacje są często w całości lub części finansowane przez producenta samochodów, do których trafiają amortyzatory wyprodukowane przez Spółkę z komponentów wytworzonych przy udziale takiego oprzyrządowania.

Innymi słowy, dla struktury kosztowej Spółki oraz możliwości prawidłowego zarządzania kosztami wytworzenia danych produktów, sytuacja, w której to Spółka finansuje koszt wytworzenia oprzyrządowania specjalnego, staje się jego właścicielem i następnie wstawia takie oprzyrządowanie do poddostawcy komponentów, jest najbardziej efektywne i zapewnia Spółce elastyczność.

Taki sposób wykorzystania, nie może też być uznany za nieodpłatne użytkowanie przez poddostawcę, gdyż nie ma on prawa do dysponowania tym oprzyrządowaniem i może to oprzyrządowanie wykorzystać tylko i wyłącznie do produkcji komponentów przeznaczonych dla Spółki. Jest to sytuacja analogiczna do takiej, w której poddostawcą wykonywałby pracę na materiale powierzonym przez Spółkę.

Przeszkodą w uznaniu za koszt podatkowy odpisów amortyzacyjnych od takiego oprzyrządowania nie może też być sama lokalizacja oprzyrządowania (a więc fakt wykorzystywania go w zakładzie poddostawcy).

Potwierdzenie powyższego stanowiska Spółki można znaleźć w interpretacji władz skarbowych (np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 maja 2010 r., sygn. IPPB5/423-191/10-2/AM). Władze skarbowe zauważają bowiem, że art. 16a ust. 1 ustawy o CIT w żadnej mierze nie odwołuje się do fizycznego wykorzystania danego środka trwałego konkretnie w siedzibie podatnika. Powyższy przepis nie powinien ograniczać w żaden sposób zakresu sformułowania „na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wprowadzenie przez ustawodawcę tego sformułowania oznacza, że środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza zakładem podatnika.

Jednocześnie, władze skarbowe potwierdzają, iż udostępnianie urządzeń w ramach opisanej powyżej współpracy nie powinno zostać zakwalifikowane, jako nieodpłatne oddanie do używania w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o CIT. Z ekonomicznego punktu widzenia korzyść jest bowiem głównie po stronie Spółki.

W przypadku będącym przedmiotem wniosku, w zamian za udostępnienie urządzeń, Spółka zamówi u poddostawcy określoną ilość komponentów, a cena za te komponenty jest odpowiednio niższa, uwzględniająca fakt udostępnienia oprzyrządowania poddostawcy.

Potwierdza to także interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 grudnia 2010 r. (nr IPPB5/423-656/10-2/DG). Organ stwierdził, że sam brak pobierania opłat za korzystanie z udostępnianych urządzeń nie stanowi czynności, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit c ustawy o CIT. Ważna jest bowiem treść relacji łączącej strony, która może w innej formie realizować ekwiwalentność świadczeń, które tym samym nie spełniają przesłanek nieodpłatności. W interpretacji tej Dyrektor Izby przypomniał, że nieodpłatnym jest tylko takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje po stronie otrzymującego, obowiązku wzajemnego świadczenia na rzecz dającego. Pod tym pojęciem, należy rozumieć te wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

Mając na uwadze powyższe, Spółka pragnie jeszcze raz podkreślić, iż oprzyrządowanie pozostające własnością Spółki, lecz wykorzystywane w zakładach poddostawców do produkcji komponentów przeznaczonych dla Spółki, nie ma charakteru nieodpłatnego użyczenia, tj. przysporzenia korzyści poddostawcy, ale największe i jedyne korzyści z takiego ustrukturyzowania produkcji komponentów osiąga Spółka zachowując elastyczność w dysponowaniu oprzyrządowaniem, a także minimalizując koszty związane z wdrożeniem lub zmianą procesu produkcyjnego danego komponentu.

Tym samym Spółka jest zdania, że w stanie faktycznym przedstawionym na wstępie, nie zachodzą przesłanki wskazane w art. 16 ust. 63 lit c ustawy o CIT i w konsekwencji, w związku z wypełnieniem dyspozycji zawartych w art. 16a-16m ustawy o CIT, Spółka jest uprawniona do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodu także odpisów amortyzacyjnych od oprzyrządowania specjalnego będącego przedmiotem niniejszego wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm. - dalej „ustawa”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

1. zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
2. stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
3. są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
4. przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
5. są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
6. nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
   
   

Jednocześnie – co wymaga szczególnego podkreślenia w przedmiotowej sprawie – stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c omawianej ustawy podatkowej – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania – za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Nieodpłatnym jest świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązku wzajemnego świadczenia na rzecz dającego. Pod tym pojęciem, należy rozumieć te wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Stwierdzić należy, że nieodpłatne świadczenie ma miejsce w tych przypadkach, w których na skutek działania jednego podmiotu, drugi – kosztem tego pierwszego – uzyskuje korzyści.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że Spółka jest producentem elementów zawieszeń do samochodów. W swoim zakładzie prowadzi produkcję amortyzatorów. W trakcie procesów produkcyjnych Spółka wykorzystuje szereg komponentów, które pomimo podobnej konstrukcji, mogą się różnić w zależności od konkretnego modelu.

Z uwagi na fakt, że określone komponenty nabywane przez Spółkę od danego poddostawcy mogą być wykorzystane w praktyce przy budowie tylko jednego modelu amortyzatora, konieczne jest częste wytwarzanie tzw. oprzyrządowania specjalnego, potrzebnego do wyprodukowania danego komponentu przez poddostawcę. Koszty wytworzenia oprzyrządowania sfinansowane są przez Spółkę i to Ona jest jego właścicielem. Oprzyrządowanie fizycznie jest zlokalizowane w fabryce dostawcy, aby umożliwić produkcję danego komponentu. Wnioskodawca nadmienia, iż oprzyrządowanie specjalne spełnia przesłanki do uznania go za środek trwały, o którym mowa w art. 16a ustawy.

Wątpliwość Spółki budzi jednak możliwość zaliczenia do kosztów odpisów amortyzacyjnych od ww. składnika majątkowego w sytuacji, gdy znajduje się on poza siedzibą Spółki.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż umieszczenie oprzyrządowania specjalnego u kontrahenta (dostawcy) związane jest z umożliwieniem wyprodukowania przez niego komponentów. Komponenty te z kolei służą Spółce do budowy amortyzatorów, dostarczanych producentom samochodów.

W ocenie tut. Organu udostępnienie oprzyrządowania specjalnego poddostawcy, nie ma charakteru oddania do nieodpłatnego używania, nie stanowi więc czynności, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy. Brak zatem podstaw do zastosowania normy wyrażonej w tym przepisie i wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej przekazywanego sprzętu. Składniki majątku Spółki wykorzystywane są w Jej działalności gospodarczej i choć doszło do przekazania tych składników do zakładu kontrahenta (poddostawcy), to nastąpiło to jednakże w celu wytworzenia komponentów tylko i wyłącznie na rzecz Spółki. Kontrahent nie uzyskał żadnej korzyści kosztem Wnioskodawcy.

Reasumując, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.