Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-102/13-4/EL
z 10 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 05.02.2013 r. (data wpływu 11.02.2013 r.) oraz piśmie uzupełniającym braki formalne z dnia 27.03.2013 r. (data nadania 28.03.2013 r., data wpływu 02.04.2013r.) na wezwanie Nr IPPB2/415-102/13-2/EL z dnia 21.03.2013 r. (data nadania 22.03.2013 r., data doręczenia 26.03.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze zbyciem nieruchomości nabytej w spadku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11.02.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze zbyciem nieruchomości nabytej w spadku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 25 maja 2012 r. aktem notarialnym rep. A Nr x Miasto W . zawarło umowę oddania gruntów w wieczyste użytkowanie z pp. B. oraz E.. Umowa dotyczyła nieruchomości przy A. objętej księgą wieczystą dawną nr x P.:

1. stanowiącej działkę nr x z obrębu x w obrysie budynku o powierzchni 0,0293 ha, na której znajduje się czterokondygnacyjny budynek, z którego wyodrębniono x lokali - Kw Nr x,
2. stanowiącej niezabudowaną działkę gruntu x z obrębu x o pow. 0,0266 ha - Kw Nr x.
   
   

Umowa zawiera oświadczenie pełnomocników m. W . , że wyżej opisane nieruchomości znajdują się na terenie objętym działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 - dalej zwany DEKRETEM).

Na podstawie art. 1 DEKRETU wszystkie grunty leżące w granicach m. st. Warszawy przeszły na własność Gminy Miasta W . , a po likwidacji gmin w 1950 r. na własność Skarbu Państwa.

Na gruncie opisanym jako działka 4 znajduje się budynek mieszkalny wybudowany przed 1945 r. stanowiący, zgodnie z art. 5 powołanego DEKRETU, współwłasność następców prawnych dotychczasowych współwłaścicieli nieruchomości i właścicieli wyodrębnionych lokali mieszkalnych.

Zaznaczyć należy, że prawo użytkowania wieczystego gruntu mogło być ustanowione jedynie do 0,2946 części, ponieważ prawa do 0,7054 części gruntu zostało przez miasto oddane w związku z ustanowieniem odrębnej własności lokali i ich sprzedaży przez miasto.

Przypomnieć należy, że zgodnie z przepisami przywołanego DEKRETU budynki przechodziły na własność gminy tylko wówczas, gdy dotychczasowi właściciele lub ich następcy prawni nie złożyli w terminie wniosków o oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste lub gdy takie wnioski zostały załatwione odmownie.

Wnioskodawczyni weszła w posiadanie roszczeń do nieruchomości w drodze dziedziczenia. Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi II Wydz. Cywilny z 23 października 1996 r. E. nabyła spadek po swoich rodzicach: J .S . - zmarłej dnia 31 maja 1995 r. w Warszawie w udziale 1/3 i po S.- zmarłym dnia 13 grudnia 1995 r. w Warszawie - w 1/2 udziału.

Zaświadczeniem z dnia 29 sierpnia 2012 r. Nr x Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Praga stwierdził wygaśnięcie zobowiązania podatkowego z tytułu spadków i darowizn wskutek przedawnienia.

Z kolei J., matka Wnioskodawczyni, udziały w tej nieruchomości opisanej ówcześnie w księdze wieczystej pod Nr x – P. o pow. 1491,29m2 nabyła razem z J. od W. dysponującej 2/3 niepodzielnej części budynku wraz z 2/3 niepodzielnej części gruntu, jaki ze składu nieruchomości Nr x - Praga miał zostać dla tego budynku wydzielony i przyznany na prawie własności czasowej w częściach równych niepodzielnie w dniu 30 grudnia 1948 r. aktem notarialnym Rep. nr x.

Podobnie matka Wnioskodawczyni razem z J.D. aktem notarialnym z dnia 10 stycznia 1949 r. Rep. Nr x nabyły od małżonków L. należącą do nich 1/3 niepodzielnej części budynku wraz z prawami do 1/3 niepodzielnych części gruntu, jaki ze składu nieruchomości Nr x-P. miał zostać dla tego budynku wydzielony i przyznany na prawie własności czasowej, w częściach równych niepodzielnie.

Objęcie gruntu, o którym mowa powyżej przez Gminę m. st. Warszawy nastąpiło na podstawie Rozporządzenia Ministra Odbudowy z dnia 27 stycznia 1948 r. wydanego w porozumieniu z Ministrem Administracji w sprawie obejmowania gruntów przez Gminę m. st. Warszawy, zgodnie z par. 3 cyt. rozporządzenia grunty uważano za objęte w posiadanie z dniem wydania numeru organu urzędowego Zarządu Miejskiego, w którym zamieszczono ogłoszenie. Objęcie opisanych wyżej nieruchomości nastąpiło 11 kwietnia 1949 r. (dzień publikacji Dziennika Urzędowego nr x Rady Narodowej i Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy).

J.i J. złożyły wniosek o przyznanie wieczystej dzierżawy dnia 28 września 1949 r., a więc w terminie określonym w art. 7 przywołanego wyżej DEKRETU.

W toku postępowania administracyjnego zapadały decyzje:

1. odmawiająca ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na rzecz J . S . i J.D. - orzeczenie Kierownika Wydziału Gospodarki terenami Prezydium Rady Narodowej m. W . z dnia 18.07.1967r. utrzymanym w mocy decyzją Ministra Gospodarki Komunalnej z 9.12.1967(x);
   
2. Decyzja Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 31.07.2000 r. znak x utrzymaną w mocy decyzją z dnia 31.07.2000 r. znak x stwierdzono nieważność decyzji Ministra z 9.12.1967 r. w części dotyczącej gruntu przy A.. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie decyzją z dnia 27.09.2007 r. stwierdziło nieważność orzeczenia z dnia 15 września 1967 r. w części dotyczącej nieruchomości w . położonej przy A.;
   - i wreszcie 2 decyzje Prezydenta m. W .:
   
3. Nr x z 8.07.2008r. wraz z dec. SKO Nr x z dnia 19.02.2008 r., która każe ustanowić prawo użytkowania wieczystego na 99 lat do nieruchomości opisanej w punkcie a) na wstępie, z czynszem symbolicznym;
   
4. Nr x z dnia 8 lipca 2008r., która orzeka o ustanowieniu na 99 lat użytkowania wieczystego działki opisanej w punkcie b) na wstępie, z czynszem symbolicznym.
   
   
   

Po uzyskaniu prawa użytkowania wieczystego gruntu w wyniku realizacji roszczeń wynikających z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu, w maju 2012 r., Wnioskodawczyni i pozostałe współużytkowniczki wieczyste działek nr 4 i nr 5/1 (opisane powyżej) przejęły je, jak i udział we współwłasności usytuowanego na tej nieruchomości budynku - z dniem 8 maja 2012 r. protokołem przejęcia - przekazania podpisanym przez przedstawicieli m. st. Warszawy jako strony przekazującej i Wnioskodawczynię, jej siostrę i spadkobierczynię J. jako przejmujące.

W dniu 31 sierpnia 2012 r. Wnioskodawczyni z pozostałymi spadkobiercami J . Ś . i J. dokonały ustanowienia odrębnej własności przejętych lokali i ich sprzedaży wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu.

Z uwagi na braki formalne w złożonym wniosku tutejszy organ podatkowy pismem z dnia 21 marca 2013 r. Nr IPPB2/415-102/13-2/EL wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez wskazanie :

• Czy został dokonany dział spadku i zniesienie współwłasności na nieruchomości będącej przedmiotem wniosku?
  

• Jeśli tak, proszę o wskazanie daty oraz wyjaśnić, czy działowi spadku i zniesieniu współwłasności towarzyszyły spłaty i dopłaty?
  

• Czy wartość otrzymanej przez Wnioskodawczynię nieruchomości wraz z gruntem w wyniku działu spadku i zniesienia współwłasności mieściła się w udziale, jaki przysługiwał Pani w spadku, tzn. czy pierwotny udział spadkowy uległ zmniejszeniu bądź zwiększeniu?.
  
  
  

Wnioskodawczyni uzupełniła braki formalne wniosku w wyznaczonym terminie. W kwestii doprecyzowania wyjaśniła, że:

Nie był dokonywany ani dział spadku, ani zniesienie współwłasności. Gdyby dokonano działu spadku czy zniesienia współwłasności to informacja o tym zostałaby zamieszczona we wniosku o interpretację jako istotna okoliczność opisanego szczegółowo stanu faktycznego sposobu i daty nabycia nieruchomości. Z opisu stanu faktycznego wynika, że sprawa ustanowienia prawa wieczystego użytkowania części nieruchomości będącej przedmiotem roszczeń odziedziczonych przez spadkobierców J.dotyczy 2 osób dziedziczących w częściach ułamkowych ( vide 3 akapit opisu stanu faktycznego).

W opisie stanu faktycznego, w ostatnim akapicie wyraźnie stwierdzono, że „W dniu 31 sierpnia 2012 r. Wnioskodawczyni wraz z pozostałymi spadkobiercami J.i J. drugiej współwłaścicielki dokonały ustanowienia odrębnej własności przejętych lokali i ich sprzedaży wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu”, co dobitnie świadczy o uczestnictwie wszystkich współwłaścicieli, w tym drugiej spadkobierczyni J . Ś ., w akcie sprzedaży odzyskanej częściowo nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy pięć lat, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2010, Nr 51, poz. 307) należy liczyć od pierwotnego nabycia gruntu w drodze spadkobrania przez Wnioskodawczynię i w związku z tym zbycie przedmiotowej nieruchomości nie jest źródłem przychodu opodatkowanym zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych?.

Zdaniem Wnioskodawczyni, okres 5 lat od momentu nabycia należy w jej przypadku liczyć od nabycia w drodze dziedziczenia tj. od końca 1995r., w związku z tym przychód ze sprzedaży nieruchomości nie będzie podlegał opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Opodatkowanie sprzedaży nieruchomości reguluje art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) - c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm. - ustawa PIT) stanowiąc, iż źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

• nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  

• spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego łub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  

• prawa wieczystego użytkowania gruntów, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.
  
  
  

Jak z powyższego wynika, dla opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data nabycia nieruchomości.

Prawo własności jest jednym z filarów prawa cywilnego. Nabycie i utrata własności jest opisana w art. 155 oraz 231 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). U podstaw nabycia i zbycia rzeczy oraz nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego. W dopuszczonych prawem sytuacjach - u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (także przejętej wskutek karnego przymusu) leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci, wola jego spadkobierców.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawczyni odziedziczyła, na podstawie ustawy, udział w spadku po zmarłej 31 maja 1995r matce w 1/3 i zmarłym 13 grudnia 1995 r. ojcu - w 1/2. Spadkodawczyni była współwłaścicielką/współużytkowniczką nieruchomości, którą to na mocy DEKRETU utraciła na rzecz gminy m. W . Po wielu latach postępowań administracyjnych Wnioskodawczyni jako spadkobierczyni J . S . w wyniku decyzji z 2008 r. Prezydenta m. W . opisanych w punktach 3 i 4 opisu stanu faktycznego, stała się współużytkowniczką wieczystą działek gruntu opisanych powyżej oddanych w użytkowanie wieczyste aktem notarialnym z dnia 25 maja 2012r. w oparciu o wniosek spadkodawczyni złożony w trybie art. 7 ust. 1 i 2 DEKRETU.

Wskazać w tym miejscu należy, iż prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwała na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych. Oddanie w użytkowanie wieczyste „gruntu” skomunalizowanego Dekretem w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 Dekretu przewidywał, że:

• dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;
  
• gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania;
  
• w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
  
• w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach, dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
  
• w razie niezgłoszenia wniosku przewidzianego w ust. 1 lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9. Zgodnie z art. 9 DEKRETU odszkodowanie miało być wypłacone w „miejskich papierach wartościowych”, które jednak nigdy nie zostały wyemitowane.
  
  
  

Cytowane powyżej przepisy wskazują niezbicie, że prawodawcy chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność gminy W . gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Zdaniem Wnioskodawczyni nie ma wątpliwości, że ustanowienie prawa użytkowania wieczystego z czynszem symbolicznym po 67 latach postępowania administracyjnego w sprawie wniosku złożonego w trybie art. 7 ust. 1 i 2 DEKRETU przez spadkobierców wnioskodawcy nie stanowi nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT. Chociaż oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, to biorąc pod uwagę brak podstawy prawnej w DEKRECIE do ubiegania się o zwrot własności uprawnione wydaje się być twierdzenie, że stanowi ono swoistą restytucję stosunków własnościowych sprzed komunalizacji.

Dla kwestii istnienia bądź nie obowiązku podatkowego w PIT istotny jest moment, od którego należy liczyć bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w cytowanym wyżej przepisie ustawy PIT.

W sytuacji, gdy dochodzi do zwrotu bezprawnie zajętej nieruchomości następuje restytucja stosunków własnościowych, a nie „ponowne” nabycie. W sytuacji gdy osoby, którym tę nieruchomość odebrano nie żyją, prawo to przechodzi na następców prawnych i ma swoje źródło w przypadku Wnioskodawczyni w nabyciu spadku najpierw po zmarłej matce, a następnie ojcu.

Instytucja spadku uregulowana jest w ustawie Kodeks cywilny. Artykuł 924 stanowi, że spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, a stosownie do art. 925, spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Tak więc za dzień nabycia rzeczy lub praw w drodze spadku należy rozumieć dzień jego otwarcia. Zatem Wnioskodawczyni w niniejszej sprawie nabyła część posiadanych praw do omawianej nieruchomości z dniem śmierci matki tj. 31 maja 1995r., a drugą część z dniem śmierci ojca tj. 13 grudnia 1995r. W związku z powyższym bieg 5-letniego terminu należy liczyć od końca 1995 r. Fakt późniejszego ustanowienia prawa użytkowania wieczystego nie skutkuje powstaniem nowej daty nabycia.

Reasumując stwierdzić należy, iż 5-letni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy liczyć od końca 1995 r., z uwagi na fakt, iż nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło z chwilą śmierci spadkodawców. Zatem, w związku z upływem ponad 5 lat od tej daty, przychód uzyskany z tej sprzedaży nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

• nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  
• spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  
• prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a) – c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.
  
  
  

Podkreślić należy, iż przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego upłynęło 5 lat, sprzedaż tej nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Jak z powyższego wynika, dla opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data nabycia przedmiotowej nieruchomości. Przy rozstrzygnięciu tej kwestii należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności. W sytuacji, gdy dochodzi do zwrotu bezprawnie zajętej nieruchomości spadkobiercom osób, którym tę nieruchomość odebrano, wówczas prawo do zwrotu znajduje swe źródło w nabyciu spadku.

Spadek jest instytucją regulowaną przepisami zawartymi w księdze czwartej ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Artykuł 924 tej ustawy stanowi, że spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy. Natomiast zgodnie z art. 925 Kodeksu cywilnego, spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Mając na uwadze ww. regulacje prawne stwierdzić należy, iż skoro spadek, stanowiący ogół majątkowych praw i obowiązków zmarłego (art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego) otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy i według tej daty spadkobierca nabywa spadek, za dzień nabycia rzeczy lub praw w drodze spadku należy rozumieć dzień jego otwarcia.

Prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Natomiast oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. dekretu przewidywał, że:

• dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;
  
• gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne – ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;
  
• w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
  
• w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
  
• w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.
  
  
  

Jeżeli chodzi o budynki znajdujące się na gruntach przechodzących na własność gminy miasta W ., to zgodnie z art. 5 ww. Dekretu, pozostają one własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Przepis ten obejmował zatem tylko takie budynki, które istniały, a więc były wybudowane na gruncie w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami Dekretu grunt stał się własnością miasta. Natomiast budynki wybudowane na gruntach warszawskich po wejściu Dekretu w życie stawały się z chwilą ich wzniesienia - bez względu na to kto je wznosił - własnością właściciela gruntów, czyli gminy - zgodnie z zasadą prawa cywilnego, iż wszystko, co zostaje wzniesione na gruncie staje się własnością właściciela gruntu (superficies solo cedit). W przypadku wzniesienia budynku na cudzym gruncie przysługuje roszczenie z tytułu rozliczenia nakładów określone w Kodeksie cywilnym. Zagadnienie to jednak jest poza reglamentacją Dekretu warszawskiego, Dekret bowiem rozwiązywał kwestię własności budynków posadowionych na uwłaszczanych gruntach warszawskich, które istniały w chwili wejścia dekretu w życie, a nie wybudowanych później.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż ustanowienie na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego nie należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego należy traktować jako swoistą restytucję stosunków własnościowych z przed komunalizacji. W przedmiotowej sprawie oznacza to, że datą nabycia przez Wnioskodawczynię prawa wieczystego użytkowania gruntów jest data nabycia spadku, tj. dzień śmierci spadkodawców Wnioskodawczyni.

Ponadto dodać należy, iż instytucja prawna zwrotu nieruchomości uprzednio wywłaszczonej w drodze decyzji administracyjnej była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych (np. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 17 grudnia 1996 r. sygn. FPS 7/96, wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2008 r. sygn. III SA/Wa 582/08). Sądy administracyjne zgodnie orzekają, iż: „Decyzja o zwrocie nieruchomości powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, jednakże nie kreuje tego prawa; przywraca tylko wcześniej panujące stosunki prawnorzeczowe”. W związku z tym nie następuje nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie zwrotu nieruchomości. Ma miejsce restytucja stosunków prawnych sprzed wywłaszczenia, tj. zwrot prawa własności do nieruchomości na rzecz poprzedniego właściciela lub jego spadkobierców.

W związku z powyższym, jeżeli nieruchomość gruntowa została zwrócona w drodze decyzji administracyjnej przywracającej stosunki prawne sprzed wywłaszczenia, to uznać należy, iż dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, w przypadku odpłatnego zbycia tej nieruchomości, nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nastąpiło w dniu śmierci spadkodawców Wnioskodawczyni, tj. w 1995 r. Zatem pięcioletni termin, określony zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynął z końcem 2000 r.

Reasumując należy stwierdzić, iż odpłatne zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz sprzedaż lokali znajdujących się w budynku usytuowanym na tym gruncie nie będzie stanowiło źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W tym miejscu organ podatkowy wskazuje, iż Wnioskodawca powołując w treści własnego stanowiska przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, błędnie wskazał Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, bowiem od dnia 17 kwietnia 2012 r. obowiązuje tekst jednolity ustawy opublikowany w Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm., co nie miało wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.