Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-161/13-2/AP
z 22 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2013 r. (data wpływu 4 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 20 września 2008 r. Wnioskodawca złożył z wynikiem pozytywnym egzamin na aplikację radcowską, w związku z czym na podstawie uchwały Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych z dnia 6 listopada 2008 r. został wpisany na listę aplikantów radcowskich i w latach 2009 - 2012 odbył aplikację radcowską, której ukończenie stanowiło warunek wzięcia udziału w egzaminie radcowskim. Egzamin radcowski odbył się dniach 28 - 31 sierpnia 2012 r. Wnioskodawca uzyskał z ww. egzaminu wynik pozytywny, w związku z czym uchwałą Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych z dnia 24 października 2012 r., został wpisany na listę radców prawnych. W dniu 11 grudnia 2012 r. odbyło się ślubowanie, po złożeniu którego Wnioskodawca - zgodnie z art. 23 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65 z późn. zm.) - dalej też „ustawa”, uzyskał prawo do wykonywania zawodu radcy prawnego.

Od dnia 7 stycznia 2013 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej w formie kancelarii radcy prawnego. Sposób uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego określa szczegółowo ustawa o radcach prawnych, która przewiduje, że podstawową drogą do uzyskania tych uprawnień jest odbycie aplikacji radcowskiej (art. 24 ust. 1 pkt 6 ustawy). Możliwość odbycia aplikacji uzależniona jest od zdania egzaminu wstępnego (art. 33 ust. 1 ustawy), zaś jej ukończenie upoważnia do wzięcia udziału w egzaminie radcowskim (art. 36 (1) ust. 1 ustawy), którego pozytywny wynik daje z kolei możliwość uzyskania wpisu na listę radców prawnych (art. 24 ust. 1 i 2 ustawy) i w konsekwencji uzyskania tytułu zawodowego radcy prawnego (art. 23 ustawy).

Wszystkie opisane wyżej etapy, których przejście jest niezbędne do uzyskania tytułu radcy prawnego, łączą się z koniecznością poniesienia przez zainteresowanego licznych opłat:

1. opłaty za egzamin wstępny (art. 33 (4) ust. 1 ustawy);
2. opłaty za wpis na listę aplikantów radcowskich (§ 1 w zw. z § 4 pkt 2 uchwały nr 144/VII/2010 KRRP z dnia 17 września 2010 r.);
3. opłat rocznych za aplikację (art. 32 (1) ust. 1 ustawy);
4. opłat z tytułu składek związanych z członkostwem w samorządzie radcowskim, których obowiązek uiszczenia obwarowany jest rygorem skreślenia z listy aplikantów (art. 29 pkt 4a w zw. z art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy);
5. opłaty za egzamin radcowski (art. 36 (3) ust. 1 ustawy);
6. opłaty za wpis na listę radców prawnych oraz opłaty manipulacyjnej związanej z wpisem (§ 1 w zw. z § 4 pkt 1 w zw. z § 5 pkt 1 ppkt 1 uchwały nr 144/VII/2010 KRRP z dnia 17 września 2010 r.).
   
   

Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca celem uzyskania tytułu radcy prawnego uiścił następujące wydatki: opłatę za egzamin wstępny, opłatę za wpis na listę aplikantów radcowskich, opłaty roczne za aplikację, opłatę z tytułu składek samorządowych za okres aplikacji, opłatę za egzamin radcowski oraz opłatę za wpis na listę radców prawnych wraz z opłatą manipulacyjną.

Wszystkie ww. wydatki zostały poniesione w latach 2008 - 2012 i związane były z procesem uzyskiwania tytułu radcy prawnego, w oparciu o który Wnioskodawca począwszy od dnia 7 stycznia 2013 r. prowadzi działalność gospodarczą w ramach kancelarii radcy prawnego. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawca rozlicza się w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów, stąd też ww. wydatki związane z uzyskaniem tytułu zawodowego, zamierza – w przypadku uzyskania interpretacji uznającej Jego stanowisko za prawidłowe, uwzględnić jako koszt uzyskania przychodów. Ww. wydatki nie zostały zaksięgowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w dacie rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej z uwagi na niejednolite stanowiska organów skarbowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione przed rozpoczęciem pozarolniczej działalności gospodarczej w celu uzyskania tytułu radcy prawnego, warunkującego wykonywanie działalności gospodarczej w formie kancelarii radcy prawnego mogą zostać - już po rozpoczęciu działalności gospodarczej Wnioskodawcy - w drodze stosownej korekty dokumentacji rozliczeniowej, zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tejże działalności?

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie wyżej omówione wydatki związane odbyciem aplikacji i uzyskaniem tytułu radcy prawnego, związane są z rozpoczęciem działalności gospodarczej i w konsekwencji po rozpoczęciu działalności gospodarczej - mimo, iż nie zostały zaksięgowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w dacie rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej, mogą - poprzez dokonanie stosownej korekty, zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z ogólną normą prawną zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) – dalej „u.p.d.f.”, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 u.p.d.f. Tym samym, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 u.p.d.f., i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Koszty związane z uzyskaniem uprawnień zawodowych radcy prawnego, niezbędnych do wykonywania działalności gospodarczej w ramach kancelarii radcy prawnego, nie zostały wymienione w art. 23 ustawy, a jednocześnie istnieje związek przyczynowo - skutkowy między ich poniesieniem, a przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę z prowadzonej obecnie działalności gospodarczej.

Powyższe oznacza, iż koszty te mogą być kwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji także po rozpoczęciu działalności mogą one w drodze korekty dokumentacji rozliczeniowej zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tejże działalności.

Z art. 22 ust. 1 u.p.d.f. wynika, że musi istnieć źródło przychodów oraz związek przyczynowy między wydatkami i przychodem - każdy zatem wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu poza wyraźnie wskazanymi w art. 23 ust. 1 u.p.d.f., powinien być uznany za koszt uzyskania przychodu (vide: wyrok NSA z dnia 6 stycznia 2010 r., sygn. akt II FSK 1271/08, publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Określenie „w celu”, którym posłużył się ustawodawca w treści przepisu art. 22 ust. 1 u.p.d.f. oznacza pozostawanie wydatku (kosztu) w takim związku z przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródeł.

Przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów określony wydatek wymaga zatem nie tylko oceny pod kątem, czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu (vide: wyrok NSA z dnia 17 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1365/10, publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej zmierzające do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów przy czym związek wydatków z przychodami nie musi być bezpośredni (vide: wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2349/11, publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Z powyższego wynika, iż za koszt uzyskania przychodu należy tym bardziej uznać wydatek, który warunkuje rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej. Z taką właśnie sytuacją mamy zaś do czynienia w przypadku wykonywania zawodu radcy prawnego. Kancelaria radcy prawnego może być bowiem prowadzona jedynie przez osobę posiadającą tytuł zawodowy radcy prawnego, co wprost wynika z art. 8 ust. 1 ustawy o radcach prawnych, który jako jedną z form wykonywania zawodu przez radcę prawnego, wymienia działalność w formie kancelarii radcy prawnego. Warunkiem podjęcia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w tej formie było zatem uprzednie uzyskanie tytułu zawodowego radcy prawnego, a podstawą drogą ku temu było z kolei odbycie aplikacji radcowskiej. W konsekwencji, wszelkie przychody osiągnięte w ramach działalności prowadzonej w ramach kancelarii radcy prawnego będą bezpośrednio związane z uzyskanymi uprawnieniami zawodowymi, bez nich bowiem niemożliwe byłoby w ogóle założenie działalności w przedmiotowej formie i świadczenie w jej ramach usług prawnych.

W ocenie Wnioskodawcy, charakter aplikacji radcowskiej, będącej specjalistycznym szkoleniem zawodowym przygotowującym do wykonywania zawodu radcy prawnego i stanowiącym ustawowy warunek uzyskania uprawnień zawodowych oraz możliwości podjęcia działalności w formie kancelarii radcy prawnego, przemawia za uznaniem wydatków w postaci:

1. opłaty za egzamin wstępny,
2. opłaty za wpis na listę aplikantów radcowskich,
3. opłat rocznych za aplikację,
4. opłat z tytułu składek samorządowych za okres aplikacji,
5. opłaty za egzamin radcowski,
6. opłaty za wpis na listę radców prawnych oraz opłaty manipulacyjnej,

- (dalej też „wydatki”), za racjonalne i uzasadnione gospodarczo.

Poniesienie ww. wydatków nie tylko bowiem może przyczynić się do osiągnięcia przychodów z planowanej działalności (w formie kancelarii radcy prawnego), ale jest wręcz nieuniknione dla ich osiągnięcia. Zważyć trzeba przy tym, iż aplikacja radcowska stanowi szkolenie dodatkowe niestanowiące typowego etapu edukacji (jak np. studia magisterskie) podnoszącego ogólny poziom wiedzy i wykształcenia. Jej podstawowym celem jest bowiem uzyskanie uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego (zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o radcach prawnych oraz art. 35 pkt 4 tej ustawy, przewidującym obowiązek aplikantów radcowskich przystąpienia do egzaminu radcowskiego) i możliwości prowadzenia działalność gospodarczej w formie kancelarii radcy prawnego. Dlatego też ww. wydatki nie powinny obciążać przyszłego przedsiębiorstwa, a winny stanowić koszty uzyskania przychodów. W świetle powyższego, nie może być bowiem wątpliwości, że odbycie aplikacji radcowskiej jest niezbędne i konieczne do wykonywania zawodu radcy prawnego. Prawo wykonywania zawodu radcy prawnego powstaje bowiem dopiero z chwilą dokonania wpisu na listę radców prawnych i złożenia ślubowania (art. 23 ustawy o radcach prawnych), zaś na listę radców prawnych, zgodnie z art. 24 ust. 1 ww. ustawy, może być wpisany ten, kto m.in. odbył w Rzeczypospolitej Polskiej aplikację radcowską i złożył egzamin radcowski. Skoro Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalność gospodarczej po odbyciu aplikacji radcowskiej i wykonuje zawód radcy prawnego, wydatki poniesione w związku z odpłatną aplikacją radcowską i wpisem na listę radców prawnych, spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 w zw. z art. 23 u.p.d.f., ponieważ są bezpośrednio związane i niezbędne do powadzenia tej działalności i uzyskiwania przychodu (vide: wyrok WSA w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Po 896/12, publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 31 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Po 501/12, publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W ocenie Wnioskodawcy, możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z działalności wydatków poniesionych przed rozpoczęciem tej działalności istnieje zarówno wobec wydatków poniesionych w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostaną przychody z działalności, jak i wydatków z lat wcześniejszych. Powoływana treść przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyklucza bowiem możliwości zaliczenia jako kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w innym roku podatkowym niż osiągnięte przychody, podobnie jak nie wyklucza możliwości zaliczenia przedmiotowych wydatków jako kosztów już po rozpoczęciu prowadzenia działalności gospodarczej - w drodze stosownej korekty.

Reasumując powyższe stwierdzić należy, iż ww. wydatki, jako racjonalnie i poniesione w celu uruchomienia działalności gospodarczej (gospodarczo uzasadnione), spełniają warunki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym już po rozpoczęciu działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę mogą - poprzez dokonanie stosownej korekty zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż nie zostały zaksięgowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w dacie rozpoczęcia prowadzenia tej działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Wydatki związane ze szkoleniem w ramach odbywanej aplikacji radcowskiej, nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, zawartym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego statusu, konieczne jest również zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w dniu 20 września 2008 r. przystąpił do egzaminu na aplikację radcowską. Egzamin Wnioskodawca zdał z wynikiem pozytywnym, a następnie został wpisany na listę aplikantów radcowskich i w latach 2009 – 2012 odbył aplikację radcowską. Do egzaminu radcowskiego Wnioskodawca przystąpił w dniach 28-31 sierpnia 2012 r. Egzamin zawodowy zdał z wynikiem pozytywnym, co uprawniło Go do wpisu na listę radców prawnych. Wnioskodawca od dnia 7 stycznia 2013 r. prowadzi działalność gospodarczą w ramach kancelarii radcy prawnego. Wnioskodawca rozlicza się w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów. Przed datą rozpoczęcia działalności gospodarczej w formie kancelarii radcy prawnego Wnioskodawca poniósł wydatki związane z uzyskaniem uprawnień zawodowych radcy prawnego. Ww. wydatki nie zostały zaksięgowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w dacie rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, iż zawód radcy prawnego można wykonywać w różnych formach, np. w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej lub w ramach działalności gospodarczej. Zatem, celem ponoszenia tego rodzaju wydatków było zdobycie wiedzy i umiejętności Wnioskodawcy oraz należyte przygotowanie do zawodu radcy prawnego, a nie osiągnięcie przychodów z konkretnego źródła, jakim jest działalność gospodarcza. Zatem, koszty aplikacji radcowskiej poniesione przez Wnioskodawcę należy zaliczyć do wydatków o charakterze osobistym, związanych z podnoszeniem ogólnego poziomu wiedzy prawniczej (działalność gospodarczą w zakresie usług prawniczych można również prowadzić nie posiadając tytułu radcy prawnego). W konsekwencji nie można ich uznać za koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, iż pomimo, że Wnioskodawca w latach wcześniejszych, czyli przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej w ramach kancelarii radcy prawnego, poniósł wskazane we wniosku wydatki, to nie może ich zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w tej działalności. Przedmiotowe wydatki nie spełniają bowiem przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe wydatki mają charakter wydatków typowo osobistych i zostały poniesione przed rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, w związku z powyższym nie można ich uznać za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu powołanego powyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo – odnosząc się do powołanych tez wyroków Sądów Administracyjnych – wskazać należy, iż dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.