Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-418/12-2/MC
z 21 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2012 r. (data wpływu 03 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie możliwości podwyższenia stawek amortyzacyjnych środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości podwyższenia stawek amortyzacyjnych środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność produkcyjną w sektorze chemicznym. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka przyjęła do używania liczne środki trwałe, w tym budynki i budowle. Mając na uwadze historię i specyfikę działalności Spółki można stwierdzić, iż od momentu wprowadzenia do ewidencji, były one używane w warunkach pogorszonych lub złych.

Część budynków i budowli została przyjęta do używania jeszcze przed prywatyzacją zakładów chemicznych w latach pięćdziesiątych, sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku. W ofercie Spółki właściwie od momentu Jej powstania znajdują się liczne żrące środki chemiczne produkowane w poszczególnych wydziałach produkcyjnych. Dodatkowo, od momentu powstania Spółki, w licznych procesach produkcyjnych prowadzonych przez Spółkę wprowadzane są do atmosfery następujące niebezpieczne substancje chemiczne: akronitryl, amoniak, arsen, benzen, chlor, chlorobenzen, chlorowodór, dichlorobenzen, dwutlenek azotu, dwutlenek siarki, epoksypropylen, fenol, formaldehyd, kadm, kwas akrylowy, kwas siarkowy, metakrylan butylu, metakrylan metylu, rtęć i inne. Wśród powyższych substancji znajdują się także środki chemiczne mające niszczące działania na budynki i budowle. Są to w szczególności: chlorowodór, kwas siarkowy, chlor, dwutlenek siarki, dwutlenek azotu. Powyższe substancje chemiczne powodują znaczny wzrost kwasowości opadów atmosferycznych, co prowadzi do korozji elementów stalowych, betonowych oraz żelbetowych, a także materiałów ceramicznych i tworzyw sztucznych. Dodatkowo, kwas siarkowy przetwarza zawarty w budowlach węglan wapnia na gips. Ten ostatni mając większą objętość od węglanu wapnia rozsadza tynki i mury.

Obecnie Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od budynków i budowli, zgodnie z przyjętą metodą liniową, przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy, mając na uwadze fakt, iż środki trwałe są użytkowane w warunkach pogorszonych lub złych, Spółka może w ramach przyjętej metody liniowej dokonywania odpisów amortyzacyjnych, podwyższyć zastosowane stawki amortyzacyjne dla poszczególnych budynków i budowli poprzez zastosowanie odpowiednich współczynników przewidzianych dla budynków i budowli używanych w warunkach pogorszonych i używanych w warunkach złych w miesiącu następującym po miesiącu, w którym podjęła decyzję o skorzystaniu z przysługującego Jej uprawnienia, a także zrezygnować z zastosowania powyższych współczynników w miesiącu następującym po miesiącu, w którym podjęła decyzję o rezygnacji z przysługującego Jej uprawnienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, jest On uprawniony do skorzystania z przysługującego Mu prawa do podwyższenia stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych, używanych w warunkach pogorszonych lub złych, poprzez zastosowanie odpowiedniego współczynnika, od miesiąca następującego po miesiącu podjęcia takiej decyzji (w okresie, w którym spełnia warunki przewidziane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych w postaci używania środków trwałych, amortyzowanych według stawek z wykazu, w warunkach pogorszonych i złych), jak również jest uprawniona do rezygnacji z zastosowania współczynnika od miesiąca następującego po podjęciu decyzji o rezygnacji z zastosowania współczynników.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w następnych artykułach tej ustawy dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Jedną z możliwych do zastosowania metod amortyzacji jest metoda amortyzacji liniowej według stawek z wykazu, zawartych w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - zgodnie z art. 16i tej ustawy.

Przepis art. 16h ust. 2 powołanej ustawy stanowi, że wybór jednej z metod amortyzacji wskazanych powyżej musi być dokonany dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji, zaś wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Konsekwentnie, w przypadku wyboru metody liniowej amortyzacji środków trwałych, zgodnie z przepisem art. 16i ust. 2 ww. ustawy, podatnicy mogą podwyższać podane w Wykazie stawki amortyzacyjne przy zastosowaniu wskazanych w tym przepisie współczynników.

Zgodnie z objaśnieniami do Wykazu stawek amortyzacyjnych, za pogorszone warunki używania budynków i budowli, uważa się używanie tych środków trwałych pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu. Z kolei, za złe warunki używania budynków i budowli, uważa się używanie tych środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych, a zwłaszcza gdy służą one produkcji, wytwarzaniu lub przechowywaniu żrących środków chemicznych. Dotyczy to również przypadków silnego działania na budynek lub budowlę niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie lub wydzielających się w postaci oparów, których źródłem są inne obiekty znajdujące się w pobliżu.

Jak stanowi przepis art. 16i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, „w razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany”.

Należy zwrócić w tym miejscu uwagę na fakt, iż użyte w art. 16i ust. 3 powołanej ustawy przez ustawodawcę pojęcie „okoliczności”, które determinuje moment podwyższenia stawek amortyzacyjnych, nie zostało zdefiniowane. W powszechnym rozumieniu pojęcie okoliczności oznacza „wszystko to, co towarzyszy jakiejś sytuacji lub zdarzeniu” (za Internetowym Słownikiem Języka Polskiego).

W rezultacie, moment podwyższenia stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu wskazanych współczynników determinuje wystąpienie łącznie następujących przesłanek:

• środek trwały, będący budynkiem lub budowlą, podlegający amortyzacji z wykorzystaniem stawek amortyzacyjnych z wykazu, jest używany w warunkach pogorszonych lub złych,
• podatnik podjął decyzję o skorzystaniu z uprawnienia do podwyższenia stawek amortyzacyjnych.
  
  

Należy podkreślić, że zgodnie z literalnym brzmieniem art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, możliwość podwyższenia stawek amortyzacyjnych jest uprawnieniem, nie obowiązkiem, podatnika, dotyczącym każdego środka trwałego z osobna.

Oznacza to przede wszystkim, że podatnik ma zawsze możliwość wyboru momentu, od którego skorzysta z przysługującego mu uprawnienia. Uprawnienie podatnika do podwyższenia stawek amortyzacyjnych nie sprowadza się bowiem wyłącznie do podjęcia decyzji o podwyższeniu tych stawek w sytuacji, gdy rozpoczyna on użytkowanie środków trwałych w warunkach złych lub pogorszonych. Decyzja taka miałaby bowiem charakter jednorazowy, tj. jeżeli podatnik jej wówczas nie podejmie, wówczas nieodwracalnie traci swoje uprawnienie do podwyższenia stawek. Taka wykładnia, zdaniem Spółki, nie wynika z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Co więcej, podatnik jest uprawniony do podjęcia decyzji o zastosowaniu podwyższonych stawek w odniesieniu do każdego z osobna budynku lub budowli używanych w warunkach pogorszonych lub złych, tzn. iż może on w stosunku do niektórych budynków lub budowli skorzystać z tego prawa, lub też nie, wedle swobodnego wyboru.

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, podatnik jest uprawniony do zastosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych w stosunku do budynków i budowli używanych w warunkach pogorszonych lub złych, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym podjął decyzję o skorzystaniu z przysługującego uprawnienia. Ponadto, podatnik podejmując decyzję o podwyższeniu stawek amortyzacyjnych, podejmuje ją dla każdego z osobna środka trwałego użytkowanego w warunkach pogorszonych lub złych.

Na prawidłowość przyjętej interpretacji przedmiotowych przepisów wskazuje uzasadnienie do projektu zmian do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, druk sejmowy 1499, które zostały uchwalone ustawą z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 95, poz. 1101), wprowadzające do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulacje dotyczące podwyższania stawek amortyzacyjnych. Zgodnie z uzasadnieniem, celem wprowadzonych zmian było między innymi: „uelastycznienie systemu amortyzacji poprzez umożliwienie podatnikom w trakcie amortyzacji środków trwałych zmianę stawek amortyzacyjnych w przypadku ich używania w warunkach gorszych od przeciętnych oraz możliwość podwyższania i obniżania stawek od nowego roku podatkowego dla środków trwałych objętych podwyższonymi wskaźnikami”. Konsekwentnie, wykładnia prezentowana przez Spółkę, zakładająca, że moment skorzystania z prawa do podwyższenia stawek amortyzacyjnych środków trwałych, używanych w warunkach złych lub pogorszonych, leży w gestii podatnika, jest zgodna z ratio legis wprowadzonych przepisów.

Należy również wskazać, że przepisy dotyczące podwyższenia stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników, jako uprawnienia podatnika, należy interpretować zgodnie z regułą wnioskowania prawniczego a maiori ad minus, która oparta jest na założeniu, że jeśli podmiot jest uprawniony do czynienia czegoś większego, to tym bardziej wolno mu mniej. Interpretacja przepisu art. 16i ust. 2 oraz 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dokonana w drodze rozumowania argumentum a maiori ad minus, potwierdza, że skoro podatnik posiada uprawnienie do podwyższenia stawki amortyzacyjnej środków trwałych używanych od momentu wprowadzenia do ewidencji w warunkach pogorszonych lub złych od początku dokonywania odpisów amortyzacyjnych, to tym bardziej jest uprawniony do podjęcia decyzji o późniejszym rozpoczęciu korzystania z przysługującego mu uprawnienia. Co więcej, wspomniana wyżej zasada wnioskowania prawniczego powinna mieć zastosowanie także w odniesieniu do kwestii, czy decyzja o podwyższeniu stawek powinna obejmować wszystkie środki trwałe, używane u danego podatnika w warunkach złych lub pogorszonych, czy też poszczególnych budynków i budowli. Skoro przepis art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymienia w liczbie mnogiej „budynki” i „budowle”, oznacza to, że podatnik posiada uprawnienie do podwyższenia stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do każdego poszczególnego „budynku” i „budowli” jako osobnego środka trwałego.

Przyjęcie odmiennej interpretacji, negującej możliwość podjęcia późniejszej decyzji o podwyższeniu stawki amortyzacyjnej z użyciem współczynnika dla każdego poszczególnego środka trwałego używanego od momentu ujęcia go w ewidencji w warunkach złych lub pogorszonych, zdaniem Spółki, doprowadziłoby do przeprowadzenia wykładni sprzecznej z podstawowymi zasadami prawa podatkowego.

Spółka zwraca w tym miejscu uwagę, że przepis art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 95, poz. 1101) reguluje zagadnienia o charakterze intertemporalnym stanowiąc, że: „ art. 16i ust 1 - 6 można stosować także do środków trwałych oddanych do używania przed dniem 1 stycznia 2000 r.”.

Przyjęcie innej wykładni niż prezentowana przez Spółkę oznaczałoby, że pomimo wprowadzenia odpowiednich przepisów intertemporalnych, podatnicy używający posiadane środki trwałe w warunkach złych lub pogorszonych, które to warunki miały swój początek przed wejściem w życie ustawy zmieniającej, zostaliby pozbawieni prawa do podwyższenia odpisów amortyzacyjnych. Podatnicy mogliby skorzystać z analizowanego uprawnienia, bowiem wyłącznie w przypadku, gdy pogorszone lub złe warunki używania środków trwałych, oddanych do używania przed dniem 1 stycznia 2000 r. miały swój początek dopiero po wejściu w życie ustawy zmieniającej. Konsekwentnie, doszłoby do nieuzasadnionego różnicowania obciążeń podatkowych dwóch podmiotów znajdujących się w takiej samej sytuacji.

Podobnie, nieuzasadnione różnicowanie sytuacji prawnej, mogłoby mieć miejsce w przypadku np. połączenia spółek. Zgodnie z przepisem art. 16h ust. 3, „podmioty (...) powstałe z (...) połączenia podmiotów (...) dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot przekształcony, podzielony, połączony z uwzględnieniem art. 16i ust. 2 - 7”. Konsekwentnie, w przypadku połączenia spółek, przyjęcie kwestionowanej wykładni skutkowałoby pozbawieniem podmiotu przejmującego prawa do podwyższenia stawek amortyzacyjnych, w przypadku, gdyby podmiot przejmowany nie skorzystał z tego uprawnienia.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, uznanie interpretacji, negującej możliwość podjęcia późniejszej decyzji o podwyższeniu stawki amortyzacyjnej z użyciem współczynnika dla środków trwałych używanych od momentu ujęcia ich w ewidencji w warunkach złych lub pogorszonych, za prawidłową stałoby w sprzeczności z konstytucyjną zasadą równości wobec prawa wyrażoną w art. 32 Konstytucji RP. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Trybunału Konstytucyjnego, z zasady równości wynika „nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej klasy (kategorii). Wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną) powinny być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących jak i faworyzujących” (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 17 lipca 2010 r. sygn. K 63/07). Ponadto, kwestionowana wykładnia godziłaby w postulat sprawiedliwości opodatkowania, który wyraża się w zasadzie powszechności opodatkowania oraz równości wobec prawa podatkowego.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze analizowany stan faktyczny, Spółka będzie uprawniona do zastosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych w stosunku do poszczególnych budynków i budowli używanych w warunkach pogorszonych lub złych, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym Spółka podjęła decyzję o skorzystaniu z przysługującego uprawnienia. Jednocześnie, mając na uwadze wszystkie wskazane powyżej argumenty, Spółka stoi na stanowisku, iż będzie uprawniona do rezygnacji z zastosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych w stosunku do poszczególnych budynków i budowli używanych w warunkach pogorszonych lub złych, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym Spółka podjęła decyzję o rezygnacji z przysługującego uprawnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.