Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-1060/12-2/ES
z 21 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2012 r. (data wpływu 23 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków podatkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków podatkowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podatnik w roku podatkowym 2011 zatrudnił pracownika na cały etat na okres od 1 lutego 2011 r. do 30 kwietnia 2011 r. w celu wykonania konkretnego zadania. Zatrudnienie nastąpiło w lutym 2011 r. i wynagrodzenie za pracę wynosiło brutto 7075,00. Wynagrodzenie wypłacone było ostatniego dnia miesiąca. Dnia 8 marca 201l r. pracownik poinformował, iż jest w ciąży i dostarczył zwolnienie lekarskie na okres od 7 marca do 4 kwietnia 2011 r. Zwolnienie było kontynuowane do końca ciąży. Po 33 dniu zwolnienia lekarskiego na podstawie dokumentu Z3 świadczenia powinien przejąć ZUS. ZUS wszczął postępowanie kontrolne w celu potwierdzenia zasadności zatrudnienia. Kontrola zakończyła się wyrokiem sądowym, w którym sąd nie uznał zasadności zatrudnienia i uznał okres zatrudnienia za okres bezskładkowy. Pracodawca podtrzymuje, iż zatrudnienie miało miejsce, praca została wykonana zgodnie z oczekiwaniem. Wypłacił on bowiem za okres zatrudnienia wynagrodzenie w terminie i odprowadził składki za pracownika do ZUS-u do momentu kiedy ZUS miał przejąć świadczenia. Składki pracodawcy jak i wynagrodzenie zostały zaliczone do kosztów w roku podatkowym 2011. ZUS w 2012 r. zwrócił podatnikowi na konto wszystkie składki zapłacone za pracownika wynikające z dokumentacji rozliczeniowych za okresy, których wyrokiem sądu nie uznał za okres składkowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W jaki sposób powinien zachować się podatnik, aby dopełnić formalności podatkowych wobec byłego pracownika, jak i dokumentów podatkowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, pracodawca powinien przekazać informację pracownikowi o stanie składek, które należy doliczyć do dochodu w rozliczeniu rocznym, w którym dokonano ich zwrotu.

Pracodawca również powinien odliczone w 2011 r. składki na ubezpieczenie społeczne, leżące po stronie pracodawcy doliczyć do dochodu w zeznaniu rocznym za 2012 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu - odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy wynika, iż podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.) pobranej w roku podatkowym przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - obniżenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 32 ust. 1, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Przepis art. 32 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. (…).

W myśl art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przepisu art. 39 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5 (PIT-11) (…).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że podatnik w roku podatkowym 2011 zatrudnił pracownika na cały etat na okres od 1 lutego 2011 r. do 30 kwietnia 2011 r. Dnia 8 marca 201l r. pracownik poinformował, iż jest w ciąży i dostarczył zwolnienie lekarskie na okres od 7 marca do 4 kwietnia 2011 r. Zwolnienie było kontynuowane do końca ciąży. Pracodawca wypłacił za okres zatrudnienia wynagrodzenie w terminie i odprowadził składki za pracownika do ZUS-u do momentu kiedy ZUS miał przejąć świadczenia. ZUS w 2012 r. zwrócił podatnikowi na konto wszystkie składki zapłacone za pracownika wynikające z dokumentacji rozliczeniowych za okresy, którego wyrokiem sądu nie uznał za okres składkowy.

Mając na względzie przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczone powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż kwoty nadpłaconych składek na ubezpieczenie społeczne finansowanych przez pracownika, zwrócone przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych za pośrednictwem pracodawcy (płatnika składek) stanowią dla pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. O te bowiem składki obniżone zostało wynagrodzenie pracownika podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Stąd też kwoty nadpłaconych składek na ubezpieczenie społeczne (emerytalne i rentowe), pracodawca dolicza do wynagrodzenia i do pozostałych przychodów uzyskanych przez pracownika w miesiącu zwrotu i pobiera należne zaliczki na podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 32 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zaliczki te, zgodnie z art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. b) tej ustawy w pierwszej kolejności obniża o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Przy czym kwota składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którą zmniejsza się zaliczkę na podatek, nie może przekroczyć 7,75% podstawy wymiaru tej składki (art. 27b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W sytuacji gdy na dzień dokonania zwrotu osoba nie jest już pracownikiem, to płatnik potraktuje zwrot jako przychód ze stosunku pracy, potrąci koszty uzyskania przychodów, należną składkę na ubezpieczenie zdrowotne, odprowadzi zaliczkę na podatek dochodowy oraz wystawi PIT-11.

Natomiast sytuacja zwrotu składek na ubezpieczenia zdrowotne, o których mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych została unormowana w art. 45 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z powołanym przepisem w przypadku jeżeli podatnik (pracownik), obliczając podatek należny, dokonał odliczeń od dochodu, podstawy obliczenia podatku lub podatku, a następnie otrzymał zwrot odliczonych kwot (w całości lub w części), w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym otrzymał ten zwrot, dolicza odpowiednio kwoty poprzednio odliczone.

W sytuacji, gdy pracownik, otrzyma zwrot składek na ubezpieczenie zdrowotne i złoży płatnikowi przed dniem 10 stycznia roku następnego po roku podatkowym oświadczenie, o którym mowa w art. 37 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik sporządzając roczne obliczenie podatku, dolicza (zgodnie z art. 37 ust. 1a pkt 5 ww. ustawy) do podatku obliczonego zgodnie z art. 27, otrzymany za jego pośrednictwem zwrot uprzednio zapłaconej i odliczonej składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Należy zwrócić uwagę, że ustalony urzędowo wzór informacji PIT-11 nie zawiera pozycji umożliwiającej wykazanie kwoty zwróconych składek na ubezpieczenie zdrowotne.

Ponadto, w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma regulacji określającej jaki dokument winien sporządzić w tej sytuacji płatnik. Zatem należałoby przyjąć, iż ma tu zastosowanie ogólna reguła, według której dowodem może być wszystko co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W takiej sytuacji zasadne jest, aby Wnioskodawca (płatnik) poinformował na piśmie pracownika o wysokości zwróconych składek na ubezpieczenie zdrowotne oraz o obowiązku wynikającym z art. 45 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym zaliczenie zwrotu kwot uprzednio odliczonych powinno nastąpić w zeznaniu rocznym składanym przez pracownika.

Natomiast kwota nadpłaconych składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w części sfinansowanej przez płatnika, następnie zwrócona przez ZUS stanowi podlegający opodatkowaniu przychód pracodawcy.

Reasumując, kwoty nadpłaconych składek na ubezpieczenie społeczne finansowanych przez pracownika, zwrócone przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych za pośrednictwem pracodawcy (płatnika składek) stanowią dla pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od powyższego przychodu Zainteresowany powinien pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek, a także wykazać go w PIT-11 jako przychód ze stosunku pracy.

W przypadku otrzymania zwrotu uprzednio zapłaconych i odliczonych składek zdrowotnych, to pracownik co do zasady obowiązany jest doliczyć do podatku kwoty uprzednio odliczone i dokonuje tego w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym składka została zwrócona. W związku z powyższym zasadne jest, aby Wnioskodawca (płatnik) poinformował na piśmie pracownika o wysokości zwróconych składek na ubezpieczenie zdrowotne oraz o obowiązku wynikającym z art. 45 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyjątek dotyczy sytuacji gdy rocznego obliczenia podatku dokonuje płatnik, wówczas to na nim ciąży obowiązek doliczenia składek na ubezpieczenie zdrowotne zwróconych za jego pośrednictwem.

Natomiast kwota nadpłaconych składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w części sfinansowanej przez płatnika, następnie zwrócona przez ZUS stanowi podlegający opodatkowaniu przychód pracodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.