2013.03.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-1212/12-2/KC
z 4 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 04.12.2012 r.(data wpływu 07.12.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji wywozu towarów uszlachetnionych z Francji za eksport towarów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07.12.2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji wywozu towarów uszlachetnionych z Francji za eksport towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca produkuje w Polsce części, które są następnie wysyłane do Francji, do firmy M., w celu ich chemicznej obróbki (uszlachetnienia). W miarę otrzymywania zleceń od swoich kontrahentów Spółka prosi o oszlifowanie określonej liczby części. Po uszlachetnieniu część towarów wraca do Polski a część pozostaje w spółce francuskiej przez okres dłuższy niż 3 miesiące. M. na wystawionej dla Spółki fakturze wykazuje usługę obróbki. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Francji magazynu konsygnacyjnego. Nie jest również zarejestrowany dla celów podatku od wartości dodanej we Francji.

Tak jak to zostało już zasygnalizowane, nie wszystkie towary (po dokonanej we Francji obróbce) powracają do Polski. Jakaś ich część pozostaje we Francji celem ich sprzedaży na rynek pozaeuropejski. Odbiorcami towarów Spółki (tych po obróbce zrealizowanej we Francji), które nie powracają do Spółki (do Polski) są klienci pochodzący spoza Unii Europejskiej (UE), dalej zwanymi Klientami lub Nabywcami (również w liczbie pojedynczej). Przykładowo spółka T. z Tunezji. Konsekwentnie Spółka dokonuje w odniesieniu do tych towarów ich eksportu poza terytorium UE. Zgodnie z warunkami dostaw takich towarów za transport odpowiedzialny jest na ogół klient. W związku z tym, w przypadku sprzedaży tego rodzaju towarów dla nieunijnych Klientów (np. T. z Tunezji) towar jest odbierany przez przedsiębiorstwo transportowe/spedytora zamówionego przez ostatecznego nieunijnego Nabywcę, w celu jego przetransportowania z miejsca prowadzenia działalności przez francuski M. do kraju przeznaczenia (Tunezji lub innych państw poza UE). Przeniesienie własności towarów a tym samym przeniesienie prawa do rozporządzania nimi jak właściciel następuje bezpośrednio między Wnioskodawcą a nieunijnym Klientem. Faktury dokumentujące przedmiotowe dostawy są wystawiane przez Spółkę (sprzedawcę) na rzecz tego nieunijnego Nabywcy.

Wywóz towarów każdorazowo zgłaszany jest do procedury wywozu we francuskim urzędzie celnym. Na wszelkich dokumentach celnych to Wnioskodawca występuje jako nadawca/eksporter, natomiast importerem jest Klient czyli odbiorca towarów (np. przedsiębiorca z Tunezji). W takich przypadkach jak ten opisany w niniejszym wniosku, czyli wówczas, gdy Spółka znajduje odbiorcę, na „uszlachetniony” na terytorium Francji towar, posiadającego siedzibę poza Unią Europejską, niezasadnym, z ekonomicznego punktu widzenia, byłoby sprowadzanie towaru do Polski, po to tylko aby w Polsce rozpocząć procedurę wywozu towaru w ramach jego eksportu poza Unię. Dlatego też od roku 2009 Spółka w takich przypadkach dokonuje eksportu towarów wprost z terytorium Francji. Konsekwencją tego jest jednak to, że Spółka nie otrzymuje innego potwierdzenia wywozu towarów poza granice UE jak tylko francuski celny dokument DAU, który potwierdza opuszczenie przez towary należące do Spółki granicy UE (odpowiednik polskiego IE-599). Na tym dokumencie widnieje dokładna data wywozu towarów poza UE. Dodatkowym dowodem na to, że sprzedaż została wykonana w ramach eksportu towarów jest faktyczna zapłata przez nieunijnego kontrahenta (Nabywcę) kwot wynikających z wystawionych przez Wnioskodawcę faktur sprzedaży.

Dotychczas Spółka z ostrożności wykazywała taką sprzedaż (do nieunijnych kontrahentów) według stawki krajowej podatku VAT (23%), jednakże ciężaru VAT nie ponosił Nabywca towarów. Spółka od ceny ustalonej za towar naliczała VAT (rachunkiem „od stu”), który deklarowała i odprowadzała do organu podatkowego, natomiast Klient płacił Spółce cenę netto to jest bez VAT, (który naliczany był przez Spółkę już po dokonanej sprzedaży wskutek tego, że procedura wywozu towarów poza UE nie rozpoczęła się w Polsce). Takie postępowanie Spółki spowodowane było również obawami, że posiadany ww. dokument DAU, może zostać zakwestionowany przez polskie organy podatkowe jako potwierdzające wywóz towarów poza Unię Europejską W świetle jednak ostatniej uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. I FPS 3/12 Spółka zastanawia się czy prawidłowo rozliczyła VAT, tzn. czy nie jest jednak uprawniona uznać wskazanych w niniejszym wniosku transakcji za stanowiące dostawę towarów w ramach eksportu pośredniego a tym samym zastosować wobec nich stawki podatku VAT 0%.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy opisana w stanie faktycznym sprzedaż towarów, po uszlachetnieniu ich we Francji, na rzecz Nabywcy to jest kontrahenta mającego siedzibę poza terytorium UE, w ramach której towary wyjeżdżają poza UE w drodze zgłoszenia wywozu do francuskiego urzędu celnego stanowi dla Spółki eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT?
Czy posiadając oryginał francuskiego dokumentu celnego DAU, na którym Spółka widnieje jako nadawca/eksporter, Wnioskodawca będzie miał prawo do zastosowania dla analizowanych dostaw stawki 0% w związku z art. 41 ust. 11 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zdaniem Spółki wywóz towarów z terytorium Polski przez terytorium Francji (gdzie podlegają obróbce/uszlachetnieniu) poza terytorium UE powinien zostać uznany za eksport towarów opodatkowany stawką podatku w wysokości 0% (pod warunkiem posiadania przez Spółkę dokumentu, w którym urząd celny wyjścia potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Wspólnoty). Jeżeli Spółka otrzymuje taki dokument z kilkumiesięcznym opóźnieniem, ma prawo do korekty VAT naliczonego według stawki krajowej w związku z udokumentowaniem eksportu. Procedura eksportu nie musi się rozpocząć w Polskim urzędzie celnym.

W dyrektywie 2006/112 przyjęto zasadę opodatkowania towarów dopiero w Państwie ich ostatecznej konsumpcji. W związku z tym na podstawie art. 146 dyrektywy państwa członkowskie zwalniają eksport z podatku. Sposób tego zwolnienia (stawka 0% czy wyłączenie) pozostawiono w gestii państw członkowskich. Dyrektywa 2006/112/WE nie reguluje w sposób szczególny warunków przyznania zwolnienia eksportu towarów, przewidując jedynie obowiązek zwolnienia takiej transakcji z wspólnego systemu podatku VAT oraz definiując dwa rodzaje eksportu towarów podlegające zwolnieniu, tj. eksport bezpośredni (art. 146 ust. 1 pkt a) oraz eksport pośredni (art. 146 ust. 1 pkt b). Zwolnienie to ma charakter obligatoryjny. Wykonanie tego obowiązku pozostawione jest jednak szerokiej autonomii proceduralnej państw członkowskich, które mogą uzależnić zastosowanie takiego zwolnienia od określonych warunków, przewidzianych w prawie krajowym. Jednak wprowadzone ograniczenia muszą realizować cele określone w art. 131 dyrektywy, czyli zapewniać prawidłowe i proste stosowanie tego zwolnienia oraz zapobiegać wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

W ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm. — dalej zwana ustawą o VAT) pojęcie eksportu towarów zostało zdefiniowane przez ustawodawcę polskiego jako potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7 (odpłatna oraz nieodpłatna dostawa towarów). Jeżeli wywóz towarów dokonywany jest przez nabywcę towarów bądź na jego rzecz wówczas mamy do czynienia z eksportem pośrednim towarów. Mając na uwadze cyt. wyżej definicję eksportu, należy stwierdzić, że dla uznania danej czynności za eksport towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, powinny wystąpić łącznie następujące przesłanki:

musi mieć miejsce jedna z czynności określonych w przepisach art. 7 ustawy (np. sprzedaż),
w konsekwencji tej czynności musi nastąpić wywóz towaru z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poza terytorium UE przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),
wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Dwie pierwsze przesłanki mają charakter faktyczny i musi je łączyć bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy, tzn. w wykonaniu jednej ze ściśle sprecyzowanych w ustawie czynności (dostawy towaru) towar opuszcza terytorium kraju, celem dostarczenia go do kraju trzeciego, przy czym nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (zasadniczo warunek ten ziszcza się poprzez przeniesienie własności towaru). Ostatnia przesłanka ma charakter formalny i wiąże się z udokumentowanym i legalnym wywozem towarów poza terytorium kraju.

Aby można było w Polsce rozpoznać eksport, wywóz towarów musi nastąpić z terytorium Polski. Ważnym jest zatem określenie miejsca przy dostawie towarów (art. 22 ustawy o VAT). Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki dostawa jest realizowana, W myśl zasady wyrażonej w ust. 1 pkt 1 tego artykułu, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią — miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W przedstawionym stanie faktycznym towary Wnioskodawcy są wysyłane z terytorium kraju do Francji (gdzie podlegają obróbce), jednakże ich transport nie kończy się we Francji lecz w Tunezji u kontrahenta Spółki, lub też w każdym innym kraju siedziby nieunijnego Nabywcy. Względy ekonomiczne nie pozwalają na sprowadzanie towaru do Polski, po to tylko aby w Polsce rozpocząć procedurę wywozu towaru w ramach jego eksportu poza Unię. Ani ustawa o VAT, ani dyrektywa 112, nie zawiera warunku, że wysyłane towary mają trafić w stanie nieprzetwożonym do nabywcy, ani że transport towarów musi być nieprzerwany, tzn. towary nie mogą oczekiwać na odbiór w innym państwie członkowskim, W związku z powyższym Spółka spełnia powyższe przesłanki faktyczne, tj. w wyniku dostawy towarów (art. 7 ustawy o VAT) towary są wywożone z Polski poza terytorium UE przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni).

Odnosząc się do trzeciej (formalnej) przesłanki uznania danej czynności za eksport, tj. potwierdzenie wywozu przez krajowy urząd celny, jak wskazał NSA w uchwale z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. I FPS 3/12 w świetle art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2010 r, warunek „wywozu towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty” jest spełniony nie tylko wtedy, gdy procedura wywozu towarów, o której mowa w art. 161 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, rozpocznie się poprzez zgłoszenie do wywozu złożone w urzędzie celnym położonym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”. Z przedmiotowej uchwały wynika, że procedura celna wysyłanych poza terytorium UE towarów może rozpocząć się w innym państwie członkowskim niż Polska, żeby podatnik mógł takie przemieszczenie towarów uznać za eksport i zastosować stawkę 0%. Tak samo uważa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 3 października 2012 r., sygn. ITPP2/443-833/2/AF: „po otrzymaniu dokumentu potwierdzającego wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej (przy czym nie ma znaczenia to, że zgłoszenie celne wywozowe dokonywane będzie na terytorium Szwecji), będzie Pan uprawniony do wykazania przedmiotowej transakcji stosując stawkę 0%, o ile z ww. dokumentu wynikać będzie tożsamość towarów będących przedmiotem dostawy i wywozu.”

Podsumowując przepisy wspólnotowe w żaden sposób nie uzależniają uznania za eksport przemieszczenia towarów dokonanego na warunkach opisanych we wniosku, od rozpoczęcia procedury celnej wywozu towarów w kraju (Polsce), a jedynie wskazują że warunkiem tym jest dostawa towarów na warunkach przewidzianych m.in. w art. 146 ww. dyrektywy, a ten również takiego warunku (rozpoczęcia procedury wywozu w kraju) nie zawiera.

Rozpoczęcie procedury eksportowej we francuskim urzędzie celnym nie dyskwalifikuje czynności opisanej we wniosku jako eksportu towarów opodatkowanego w Polsce stawką 0%.

A zatem francuski dokument celny DAU powinien być uznany przez polskie skarbowe organy podatkowe jako dokument potwierdzający wywóz towarów poza terytorium UE. Tym bardziej, że wedle najlepszej wiedzy, dokument celny DAU, jest uważany w całej Unii Europejskiej jako dokument potwierdzający eksport dla celów podatkowych. Z informacji otrzymanych od urzędu celnego we Francji, wynika bowiem, że DAU jest jednolitym dokumentem wywozu dla całej Unii Europejskiej.

Zasada neutralności podatku VAT jest nadrzędną zasadą której nie można ograniczać, a zatem po otrzymaniu francuskiego dokumentu celnego DAU Spółka może skorygować deklarację, w której wykazała dostawę krajową i odzyskać zapłacony podatek VAT.

Zdaniem Spółki nie można uznać też, że w przypadku uszlachetniania towarów we Francji następuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (przemieszczenie towarów własnych przez Wnioskodawcę). Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy o VAT (dostawa towarów) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. W ust. 2 ustawodawca zawarł wymóg posiadania przez nabywcę numeru identyfikacji podatkowej w państwie członkowskim dostawy.

Za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów ustawodawca uznaje również przemieszczenie przez podatnika lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika (art. 13 ust. 3 ustawy o VAT).

Art. 13 ust. 4 ustawy o VAT zawiera jednak wyłączenia. Zgodnie z tym przepisem (pkt 4) przemieszczenia towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem eksportu towarów przez tego podatnika, pod warunkiem że podatnik posiada dokument celny potwierdzający objęcie tych towarów procedurą wywozu.

W tym zakresie przepisy polskiej ustawy o VAT są zgodne z przepisami unijnymi. W dyrektywie 2006/112/WE przyjęty został model opodatkowania transakcji międzynarodowych oparty na opodatkowaniu towarów w miejscu ich przeznaczenia. W takim przypadku w kraju, z którego wywożony jest towar, stosowane jest zwolnienie z podatku (lub stawka 0%), natomiast opodatkowanie następuje w kraju, do którego przewożony jest taki towar. Przyjęcie takich zasad powoduje, iż towar opodatkowany jest efektywnie w kraju, w którym dochodzi do jego konsumpcji.

Natomiast w kraju, z którego wywożony jest towar podatnikowi korzystającemu ze zwolnienia (stawki 0%), przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego stosownie do art. 169 niniejszej dyrektywy.

W niniejszym stanie faktycznym taki przypadek zachodzi. Towary są transportowane do Francji, są tam uszlachetniane, ale jednocześnie są przeznaczone do eksportu, a nie konsumpcji we Francji. Spółka będzie mogła zastosować stawkę 0% do eksportu tych towarów dopiero, gdy otrzyma dokument celny potwierdzający ich wywóz poza terytorium Polski.

Towar pochodzenia polskiego uszlachetniany we Francji nie jest przeznaczony do konsumpcji we Francji lecz jest dalej eksportowany do kraju nienależącego do UE.

W związku z powyższym Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że przedstawione w niniejszym wniosku stanowisko jest prawidłowe w zakresie:

uznania opisanej w stanie faktycznym sprzedaży towarów uszlachetnianych we Francji na rzecz kontrahenta mającego siedzibę poza terytorium UE, w ramach której towary wyjeżdżają poza UE przez francuski urząd celny, jako stanowiącej dla Spółki eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT; oraz

uznania, że posiadając jedynie oryginał francuskiego dokumentu celnego DAU, który wedle najlepszej wiedzy jest uważany w całej Unii Europejskiej jako dokument potwierdzający eksport dla celów podatkowych, na którym Spółka widnieje jako nadawca/eksporter, Wnioskodawca będzie miał prawo do zastosowania dla analizowanych dostaw stawki 0% w związku z art. 41 ust. 11 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów.

W myśl art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

dostawcę lub na jego rzecz, lub
nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca, jako polski podatnik produkuje w Polsce części, które są następnie wysyłane do francuskiej firmy, w celu ich chemicznej obróbki (uszlachetnienia). Po uszlachetnieniu część towarów wraca do Polski a część pozostaje w spółce francuskiej przez okres dłuższy niż 3 miesiące. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Francji magazynu konsygnacyjnego i nie jest również zarejestrowany dla celów podatku od wartości dodanej we Francji.

Jak wskazuje Wnioskodawca, te towary, które nie wracają do Polski, są sprzedawane na rynek pozaeuropejski. Konsekwentnie, jak wskazuje Wnioskodawca towar jest odbierany przez przedsiębiorstwo transportowe/spedytora zamówionego przez ostatecznego nieunijnego Nabywcę, w celu jego przetransportowania z miejsca prowadzenia działalności przez francuskiego kontrahenta do kraju przeznaczenia (Tunezji lub innych państw poza UE). Wywóz towarów każdorazowo zgłaszany jest do procedury wywozu we francuskim urzędzie celnym. Na wszelkich dokumentach celnych to Wnioskodawca występuje jako nadawca/eksporter, natomiast importerem jest Klient czyli odbiorca towarów. Wnioskodawca nie otrzymuje innego potwierdzenia wywozu towarów poza granice UE jak tylko francuski celny dokument DAU, który potwierdza opuszczenie przez towary granicy UE.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy sprzedaż towarów, po uszlachetnieniu ich we Francji, na rzecz Nabywcy, mającego siedzibę poza terytorium UE, w drodze zgłoszenia wywozu z francuskiego urzędu celnego stanowi eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT oraz czy oryginał francuskiego dokumentu celnego DAU, na którym Wnioskodawca widnieje jako nadawca/eksporter, będzie dawał prawo do zastosowania dla przedmiotowych dostaw stawki 0% w związku z art. 41 ust. 11 ustawy o VAT.

Jak słusznie wskazuje w swoim uzasadnieniu Wnioskodawca, aby uznać daną czynność za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

ma miejsce czynność określona w przepisie art. 7 ustawy,

wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),

wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Zgodnie natomiast z art. 146 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. Nr 347 str. 1 ze zm.), który stanowi m.in., że Państwa Członkowskie zwalniają następujące transakcje:

dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez sprzedawcę lub na jego rzecz poza terytorium Wspólnoty;
dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych poza terytorium Wspólnoty przez nabywcę lub na rzecz nabywcy niemającego siedziby na terytorium danego państwa, z wyłączeniem towarów transportowanych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia w paliwo i ogólnego zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz samolotów turystycznych lub wszelkich innych środków transportu służących do celów prywatnych.

Przepis art. 146 ust. 1 lit a i b Dyrektywy 112 nie wyraża zasady, że zwolnienie będzie miało zastosowanie jeżeli dostawa eksportowa będzie stanowić wywóz towarów z terytorium danego kraju.

Sam zatem fakt rozpoczęcia procedury celnej wywozu w innym niż Polska państwie członkowskim, nie stanowi, że nie dokonano „wywozu z kraju poza terytorium Unii Europejskiej” w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy. Przewidziany w tym przepisie warunek „wywozu z kraju poza terytorium Unii Europejskiej” może zostać spełniony również wówczas, gdy procedura wywozu towarów, o której mowa w art. 161 WKC rozpocznie się w urzędzie celnym położonym w innym niż Polska kraju UE. Potwierdza to również przywołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna z dnia 03.10.2012 r. wydana przez Dyrektora izby Skarbowej w Bydgoszczy.

Kwestią doprecyzowania definicji eksportu zajął się Naczelny Sąd Administracyjny, który w uchwale z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt I FPS 3/12, przywołanej również przez Wnioskodawcę, stwierdził m.in., że zgłoszenie towaru do procedury wywozu towarów, w krajowym urzędzie celnym należy traktować jako dowód rozpoczęcia takiego transportu na terytorium Polski, niemający jednak charakteru wyłącznego. Co istotne, w uchwale stwierdzono również, „(…) w sytuacji gdy eksport towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 146 w zw. z art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), stanowi wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, oznacza to, że wywóz tych towarów z kraju poza obszar Unii Europejskiej powinien nastąpić w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. (…) W sytuacji gdy transport towaru z Polski zostanie przerwany na terytorium innego kraju unijnego i ponownie podjęty w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny, brak podstaw do stwierdzenia, że eksport tych towarów nastąpił z terytorium Polski.”

Z powyższego wynika, że w sytuacji gdy transport towaru z Polski zostanie przerwany na terytorium innego kraju unijnego i ponownie podjęty w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest ten inny kraj unijny, brak jest podstaw do stwierdzenia, że eksport tych towarów nastąpił z terytorium Polski.

W przedmiotowym stanie faktycznym, towar, wyjeżdżając z Polski do francuskiej firmy, zawsze jest na terytorium Francji przetrzymywany, celem dokonania ich chemicznej obróbki. Te towary, które po wykonaniu usług są przedmiotem sprzedaży dla nieunijnego nabywcy, są zgłaszane do procedury wywozu poza terytorium UE na terenie Francji. Tym samym brak jest w przedmiotowej sprawie nieprzerwanego charakteru transportu towarów, które mają być sprzedane dla nabywcy spoza Unii Europejskiej. W konsekwencji, nie ma podstaw do stwierdzenia, że wywóz tego towaru poza terytorium unijne nastąpił z terytorium Polski i nie są spełnione przesłanki do analizowania poprawności francuskich dokumentów celnych, którymi dysponuje Wnioskodawca dla udokumentowania transakcji eksportowej dla celów zastosowania stawki podatku 0%.

Powołując się na zapis art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, gdzie stwierdza się, że miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy, miejscem świadczenia takiej dostawy eksportowej, w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy nie jest Polska, lecz Francja, w której znajdują się eksportowane towary w momencie rozpoczęcia transportu towarów do nabywcy poza terytorium Unii Europejskiej.

Z kolei art. 13 ust. 3 ustawy stwierdza, że za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Natomiast w ust. 4 tego artykułu, ustanawia się, że przemieszczenia towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy,(…)

towary mają być przedmiotem eksportu towarów przez tego podatnika, pod warunkiem że podatnik posiada dokument celny potwierdzający objęcie tych towarów procedurą wywozu;(…).

Zatem, skoro wyłączenie zawarte w art. 13 ust. 4 pkt 4 ustawy, na które powoływał się Wnioskodawca, nie ma miejsca, przedmiotową transakcję należy rozpoznać dla celów podatku VAT jako wewnątrzwspólnotową dostawę własnych towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Podsumowując, w opisanym stanie faktycznym, sprzedaż towarów, po uszlachetnieniu ich we Francji, na rzecz Nabywcy, mającego siedzibę poza terytorium UE, nie stanowi eksportu w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy a tym samym oryginał francuskiego dokumentu celnego DAU, na którym Wnioskodawca widnieje jako nadawca/eksporter, nie będzie dawał prawa do zastosowania dla przedmiotowych dostaw stawki 0% w związku z art. 41 ust. 11 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin