INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz.770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2012 r. (data wpływu 20 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości:

• obniżenia stawek amortyzacyjnych środków trwałych,
• podwyższenia stawek amortyzacyjnych środków trwałych.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie X Specjalnej Strefy (dalej: SSE) na podstawie zezwolenia nr Y wydanego 22 lutego 2006 r. zmienionego decyzją nr Z z dnia 26 lutego 2010 r. (dalej: Zezwolenie). Przedmiotem Zezwolenia jest działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów i usług świadczonych na obszarze X SSE o klasyfikacjach w nim wymienionych. W ograniczonym zakresie, Spółka prowadzi również działalność nie objętą zakresem Zezwolenia.

W związku z prowadzoną działalnością, Spółka ponosi m.in. nakłady inwestycyjne (stanowiące dla celów podatkowych środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne), które następnie odnoszone są w koszty podatkowe Spółki poprzez odpisy amortyzacyjne, dokonywane zgodnie z art. 16h oraz 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Metoda liniowa).

W chwili obecnej Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, według stawek amortyzacyjnych określonych w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Wykaz).

Wnioskodawca w przyszłości zamierza, działając na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dokonać obniżenia stawek amortyzacji podatkowej, dla wybranych środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby działalności prowadzonej na podstawie Zezwolenia, jak również nie objętych jego zakresem, w stosunku do stawek wynikających z Wykazu (nawet do 0%).

W kolejnych latach podatkowych, Wnioskodawca zamierza podwyższyć, obniżone wcześniej, stawki amortyzacyjne dla wybranych środków trwałych. Podwyższone w ten sposób stawki amortyzacyjne nie będą jednak wyższe od stawek wskazanych w Wykazie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego:

1. Spółka będzie uprawniona do obniżenia stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych do dowolnego poziomu (nawet do 0%) począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego...
2. Spółka będzie uprawniona do podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych do dowolnego poziomu, nie wyższego jednak niż wynikającego z Wykazu, począwszy od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 1.

Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 2 został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 20 lutego 2013 r. nr ILPB4/423-396/12-3/MC.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Spółka będzie uprawniona do obniżenia stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzenia działalności do dowolnego poziomu (nawet do 0%), począwszy od miesiąca, w którym te środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych Spółki albo od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego.

Uzasadnienie.

W ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z brzmieniem art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł tej ustawy, przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie.

Jednocześnie, na podstawie art. 16i ust. 5 powołanej ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawki dla poszczególnych środków trwałych, amortyzowanych metodą liniową. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Powyższy przepis przewiduje prawo podatnika do obniżenia stawek amortyzacji podatkowej dla poszczególnych środków trwałych. Jednocześnie, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują żadnych wyłączeń podmiotowych, bądź przedmiotowych wpływających na możliwość obniżenia stawek amortyzacyjnych przez Spółkę w wybranym przez Nią zakresie.

Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca może obniżyć stawki amortyzacji podatkowej dla środków trwałych wykorzystanych do prowadzenia działalności.

Jednocześnie, obniżenie stawek amortyzacji podatkowej, na podstawie art. 16i ust. 5 ww. ustawy, nie prowadzi do zmiany stosowanej przez podatnika metody amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych.

Zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje, co należy rozumieć przez pojęcie metody amortyzacji, jednak w praktyce uznaje się, że na gruncie tej ustawy przewidziano trzy metody amortyzacji:

1. liniową,
2. degresywno – liniową,
3. według stawek indywidualnych.
   
   

Mając na względzie powyższe, pojęcia stawki amortyzacyjnej nie należy utożsamiać z metodą amortyzacji - te dwa terminy mają odrębne znaczenia. Stawką amortyzacyjną jest bowiem procentowy współczynnik, w oparciu o który podatnik ustala wysokości odpisów amortyzacyjnych, natomiast na metodę amortyzacji składa się zespół zasad określających sposób dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Analizowane pojęcia odróżnia także ustawodawca – w przepisie art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje bowiem na zakaz zmiany przyjętej przez podatnika metody amortyzacji, natomiast w przepisie art. 16i ust. 5 powołanej ustawy normodawca dopuszcza możliwość zmiany przez podatnika stawek amortyzacji podatkowej dla poszczególnych środków trwałych amortyzowanych metodą liniową.

Mając na względzie powyższe uwagi, zdaniem Wnioskodawcy, podatnicy mogą w trakcie amortyzacji danego środka trwałego dokonać obniżenia przyjętych stawek amortyzacji podatkowej i takie działanie nie prowadzi do zmiany metody amortyzacji w rozumieniu przepisu art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponadto, obniżenie stawek amortyzacji podatkowej, nie jest uzależnione od wystąpienia dodatkowych okoliczności i pozostaje całkowicie w gestii podatnika.

Przepis art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa także dolnej granicy obniżenia stawek przez podatnika. Posługując się zatem wykładnią językową wspomnianego przepisu, należy uznać, że podatnik ma prawo obniżyć stawkę amortyzacji do dowolnego poziomu (w tym również do 0%). Wymaga zaznaczenia, że przyjęty sposób interpretacji jest skutkiem podkreślanego w doktrynie podatkowej prymatu wykładni językowej. W tej kwestii wielokrotnie wypowiadały się sądy administracyjne. Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów w uchwale z dnia 17 stycznia 2011 r. (sygn. akt II FPS 2/10) stwierdził:

„(...) na gruncie prawa podatkowego ze względu na jego tetyczny i z istoty swojej ingerencyjny charakter, przyznać należy pierwszeństwo zasadzie wykładni gramatycznej (językowej), ograniczając dyrektywy odstępstwa od językowego sensu interpretowanego przepisu do przesłanek klasycznych: gdy wykładnia językowa prowadzi do rozstrzygnięcia absurdalnego, niedorzecznego, gdy godzi w cel instytucji prawnej (podważa ratio legis przepisu), gdy pomija oczywisty błąd legislacyjny oraz gdy prowadzi do sprzeczności z fundamentalnymi wartościami konstytucyjnymi (por. L. Morawski „Zasady wykładni prawa”, Toruń 2006, s. 78 - 79)”.

W konsekwencji, wykładnia nie znajdująca oparcia w literalnym brzmieniu przepisów jest sprzeczna z regułami interpretacji tekstu aktu prawnego i nieuchronnie prowadzi do rozstrzygnięć contra legem. Jednocześnie, odnosząc się do treści przytoczonej uchwały, dokonywana przez Spółkę interpretacja nie prowadzi do nieracjonalnych skutków. Ponadto, uwzględniając fakt, że wskazany przepis w aktualnym brzmieniu obowiązuje od 1 stycznia 2003 r., należy również przyjąć, że racjonalny ustawodawca poprawiłby do dziś potencjalnie istniejący oczywisty błąd legislacyjny.

Mając zatem powyższe na względzie, w ocenie Wnioskodawcy, należy uznać, że skoro ustawodawca w przepisie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wprowadził żadnej dolnej granicy w odniesieniu do wysokości stawek amortyzacji podatkowej, to podatnik może obniżyć ich wysokość do dowolnego poziomu. W konsekwencji, obniżenie stawek amortyzacyjnych (nawet do 0%) ma prowadzić do późniejszego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych, mimo że obowiązujące regulacje prawne przyznają mu prawo do stosowania wyższych stawek. Przyjęcie przeciwnego stanowiska (tj. wprowadzenie limitu obniżenia stawek amortyzacji podatkowej przez podatnika niewskazanego w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), jest sprzeczne z literalnym brzmieniem przepisu art. 16i ust. 5 tej ustawy i należy je uznać za niedopuszczalne.

Za takim stanowiskiem, przemawia również treść uzasadnienia do ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 141, poz. 1179), która wprowadziła do treści ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych m.in. art. 16i ust. 5 (uzasadnienie do projektu można znaleźć w druku sejmowym nr 411 Sejmu RP IV kadencji): „Zgodnie z założeniami pakietu: „Przede wszystkim przedsiębiorczość” zmieniono również Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, ograniczając liczbę pozycji Wykazu. Wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością (...) stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników”.

Nie ulega zatem wątpliwości, że intencją ustawodawcy było umożliwienie podatnikom swobodnego decydowania o obniżeniu oraz ponownym podwyższeniu stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje odzwierciedlenie w doktrynie podatkowej, jak również jest powszechnie potwierdzane przez organy podatkowe. Poniżej Spółka przywołuje wybrane stanowiska:

„W odróżnieniu od instytucji podwyższania stawek amortyzacyjnych, (...) podatnik uprawniony jest do dowolnego obniżania stawek amortyzacyjnych w stosunku do wykorzystywanych przez siebie środków trwałych. Z uwagi na brak ograniczeń w tym zakresie, stawki mogą być obniżane do dowolnie wybranego przez podatnika poziomu, tj. również do zera, co skutkuje zawieszeniem dokonywania odpisów amortyzacyjnych” (Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Mariański Adam, Strzelec Dariusz, Wilk Michał, 2012, LEX).

„Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 16i ust. 5 ww. ustawy Spółka ma prawo obniżyć stawkę amortyzacyjną nawet do poziomu 0%. Należy jednak zauważyć, że konsekwencją obniżenia stawki amortyzacyjnej do poziomu 0% jest niedokonywanie w danym okresie odpisów amortyzacyjnych” (Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 18 lutego 2011 r. sygn. IPPB5/423-23/11-5/RS).

Stanowisko to odzwierciedlone jest również w innych interpretacjach, w szczególności:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 9 sierpnia 2011 r. sygn. ITPB3/423-224a/11/PST,
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 18 czerwca 2012 r. sygn. IPPB3/423-213/12-2/MS,
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 18 lipca 2012 r. sygn. IPPB3/423-300/12-2/KK,
• Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 7 września 2012 r. sygn. IPTPB3/423-238/12-2/PM,
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 13 września 2012 r. sygn. IPPB3/423-457/12-2/KK.
  
  

W świetle powyższego, Spółka stoi na stanowisku, że zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma prawo do obniżenia stawki amortyzacyjnej dla wybranych środków trwałych, nawet do poziomu 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Natomiast, co do poglądów występujących w doktrynie prawa podatkowego, zaznaczyć należy, że odzwierciedlają one indywidualne stanowiska ich autorów na dany temat.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.