Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-888/12/MCZ
z 8 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 17 października 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej przez oboje małżonków mających na utrzymaniu niepełnosprawne dziecko - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2012 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej przez oboje małżonków mających na utrzymaniu niepełnosprawne dziecko.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest ojcem niepełnosprawnego dziecka w wieku 3,5 lat. Dziecko posiada orzeczenie o niepełnosprawności, wydane przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej – Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności, dla osoby, która nie ukończyła 16 roku życia. Wnioskodawca i jego żona są biologicznymi rodzicami córki. Pozostają w związku małżeńskim i obydwoje łożą na utrzymanie córki, tj. ponoszą koszty dotyczące wyżywienia, mieszkania oraz innych potrzeb, a w szczególności wydatki związane z jej rehabilitacją.

Wnioskodawca wraz z małżonką są współwłaścicielami samochodu osobowego, którym na zmianę dowożą niepełnosprawną córkę na konieczne zabiegi rehabilitacyjne i lecznicze do ośrodka rehabilitacji.

W związku z dowozem córki na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne Wnioskodawca nie korzysta z żadnych dofinansowań, tj. zarówno ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, ani ze środków PFRON czy NFZ, ani z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz z tego tytułu nie otrzymuje z nikąd żadnych zwrotów w jakiejkolwiek formie.

Córka Wnioskodawcy nie osiąga żadnych dochodów, ani też nie pobiera żadnych świadczeń socjalno – rentowych. Na podstawie posiadanego orzeczenia o niepełnosprawności otrzymuje jedynie zasiłek pielęgnacyjny. Pozostaje pod opieką miejskiego ośrodka wczesnej interwencji od trzeciego miesiąca życia do chwili obecnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawo do ulgi rehabilitacyjnej, tj. do odliczenia zryczałtowanej kwoty 2.280 zł z tytułu używania samochodu osobowego na konieczny dowóz dziecka na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne ma każde z rodziców, tj. zarówno ojciec jak i matka, jako współwłaściciele samochodu osobowego, sprawujący opiekę i łożący na utrzymanie niepełnosprawnego dziecka, które nie ukończyło 16 roku życia i nie osiąga żadnych dochodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, z treści przepisu art. 26 ust. 7 pkt 14 i art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż podstawę obliczenia podatku pomniejsza się o wydatki na cele rehabilitacyjne, za które m.in. uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego stanowiącego własność (współwłasność) podatnika mającego na utrzymaniu dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Natomiast zgodnie z definicją zawartą w art. 7 § 1 Ordynacji podatkowej, podatnikiem jest osoba fizyczna, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

W ocenie Wnioskodawcy, z powyższych przepisów wynika, że każdy z małżonków osobno jest podatnikiem, niezależnie od tego czy małżonkowie rozliczają się razem czy osobno. Skoro każdy z małżonków (rodziców) jest podatnikiem i oboje łożą na utrzymanie niepełnosprawnej córki, to każde z nich – zarówno Wnioskodawca jak i jego żona, ma prawo do ulgi rehabilitacyjnej, tzn. że z tytułu używania samochodu na konieczne zabiegi rehabilitacyjne córki może odliczyć kwotę 2.280 zł.

Wnioskodawca wskazał, że jego stanowisko potwierdzają również wyroki WSA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł (art. 26 ust. 7e ww. ustawy).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Stosownie do art. 26 ust. 7c pkt 3 powołanej ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Zagadnienie poruszone we wniosku sprowadza się do możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego celem dojazdu na zabiegi rehabilitacyjne.

Tego rodzaju odliczenia reguluje art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy. Stosownie do jego treści za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

1. mieć na utrzymaniu dziecko (dzieci) niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia,
2. być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
3. używać tegoż samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),
4. ponieść z tego tytułu wydatki.
   
   

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Podkreślić również należy, iż nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powołanego przepisu, a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (np. zlecone przez lekarza). W związku z tym w ramach tego limitu nie mogą być odliczone np. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni, poradni czy w szpitalu, badania laboratoryjne i inne badania (np. USG, EKG itp.) bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł’’) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu. .

Wskazany limit 2.280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej, lub osoby mającej na utrzymaniu osobę niepełnosprawną lub dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia, związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa lub bycia osobą która posiada na utrzymaniu osobę niepełnosprawną lub dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia, lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), to oznacza, ze nie może odliczyć kwoty 2,280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest ojcem niepełnosprawnego dziecka w wieku 3,5 lat. Dziecko Wnioskodawcy (córka) posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności dla osoby, która nie ukończyła 16 roku życia. Wnioskodawca i jego żona są biologicznymi rodzicami córki. Pozostają w związku małżeńskim i obydwoje łożą na utrzymanie córki, tj. ponoszą koszty dotyczące wyżywienia, mieszkania oraz innych potrzeb, a w szczególności wydatki związane z jej rehabilitacją. W ośrodku rehabilitacji dzieci niepełnosprawnych prowadzona jest rehabilitacja córki Wnioskodawcy, córka jest tam dowożona przez rodziców samochodem osobowym (współwłasność małżonków). Wnioskodawca wraz z żoną wspólnie ponoszą wydatki związane z dojazdami na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne córki. W związku z dowozem córki na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne Wnioskodawca nie korzysta z żadnego dofinansowania. Córka Wnioskodawcy nie osiąga żadnych dochodów, ani też nie pobiera żadnych świadczeń socjalno – rentowych poza zasiłkiem pielęgnacyjnym.

Jak już wcześniej wskazano, warunkiem koniecznym do odliczenia ulgi rehabilitacyjnej, jest m.in. utrzymywanie niepełnosprawnego dziecka (dzieci), które nie ukończyło 16 roku życia. Utrzymywać to znaczy zapewnić środki do życia, ponosić koszty związane z czyimś wyżywieniem, mieszkaniem i innymi potrzebami.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż skoro Wnioskodawca ma na wspólnym utrzymaniu z żoną ich niepełnosprawną córkę i istotnie każde z rodziców ponosi wydatki z tytułu używania samochodu osobowego (współwłasność małżonków), dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem córki na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne oraz jeżeli zabiegi te zostały zlecone przez lekarza, to każde z rodziców ma prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w wysokości faktycznie poniesionych przez siebie wydatków (ojciec w wysokości przez siebie poniesionej, matka w wysokości przez siebie poniesionej). Podkreślenia wymaga fakt, iż odliczenie zastosowane przez każde z rodziców nie może przekroczyć kwoty 2.280 zł. Tym samym zarówno Wnioskodawca, jak i jego żona mogą ww. wydatki w poniesionej przez siebie kwocie (nie wyższej niż 2.280 zł) odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Powyższe wydatki, będące wydatkami na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Stosownie do art. 21 ust. 7c pkt 3 cyt. wyżej ustawy podatnik korzystający z tego odliczenia obowiązany jest posiadać dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo wskazać należy, iż przedmiotowa interpretacja - zgodnie ze złożonym wnioskiem została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy. Stosownie bowiem do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.