INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2010 r. (data wpływu 1 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla dostawy miejsc postojowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla dostawy miejsc postojowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność deweloperską - rodzaj przeważającej działalności gospodarczej wg PKD 2007 41.10.Z - realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków. W związku z prowadzoną przez Spółkę inwestycją wystąpiła ona do Urzędu Statystycznego o jej kwalifikację. Spółka opisała prowadzoną inwestycję jako budynek wielomieszkaniowy, w bryle którego znajdują się lokale mieszkalne, lokale użytkowe oraz garaże podziemne dla lokatorów. Przeważająca część powierzchni przeznaczona jest na cele mieszkaniowe.

Urząd Statystyczny w oparciu o przedstawiony przez Spółkę opis w zapytaniu o właściwą klasyfikację obiektu budowlanego, zakwalifikował inwestycję Spółki jako PKOB grupa 112 klasa 1122 - budynki o trzech i więcej mieszkaniach. Spółka podpisuje z klientami umowy przedwstępne sprzedaży, gdzie przedmiotem transakcji kupna-sprzedaży są: lokale mieszkalne, lokale mieszkalne wraz z pomieszczeniami przynależnymi, lokale mieszkalne wraz z miejscem(ami) postojowym(i) zlokalizowanym(i) w wielostanowiskowym garażu podziemnym. Należy podkreślić, iż wielostanowiskowy garaż podziemny usytuowany jest pod platformą dziedzińca, a nie bezpośrednio pod budynkami. Przy czym garaż podziemny usytuowany pod platformą dziedzińca nie stanowi odrębnego od budynku mieszkalnego obiektu i nie posiada odrębnej klasyfikacji statystycznej (wg PKOB). Ponadto, miejsca postojowe przydzielone są do wyłącznego korzystania przez nabywcę. Spółka do sprzedaży miejsc postojowych zlokalizowanych w wielostanowiskowym garażu podziemnym stosuje stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 22%. Wnioskodawca sprzedaje i planuje sprzedawać wraz z lokalem mieszkalnym miejsca postojowe w halach garażowych, jako prawo właściciela konkretnego lokalu do wyłącznego korzystania z ww. miejsca parkingowego (postojowego). Miejsca te nie są samodzielnymi lokalami użytkowymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W związku z opisanym zdarzeniem przyszłym Spółka kieruje zapytanie czy opisana powyżej sprzedaż miejsc postojowych może być opodatkowana obniżoną 7% stawką VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, są m. in. budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stawki podatku VAT określone zostały w art. 41 ustawy o podatku od towarów i usług, przy czym dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem m. in. ust. 12.

Stosownie do art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2 stosuje się do dostawy, budynku, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy o podatku VAT – rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w PKOB w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Art. 41 ust. 12b ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, iż do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

Stosownie do art. 41 ust. 12c ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Natomiast, zgodnie z § 37 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 ze zm.), w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, obniża się do wysokości 7% w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w PKOB w dziale 12 – w zakresie, w jakim wymienione obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy o VAT.

Równocześnie z treści art. 2 pkt 12 ustawy o podatku VAT wynika, iż przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Z powyższych przepisów wynika, że dostawa budynków mieszkalnych stałego zamieszkania sklasyfikowanych w PKOB w dziale 11 może korzystać z preferencyjnej stawki 7%. Generalnie jednak organy podatkowe prezentują pogląd, że dostawę lokalu wraz z prawem do korzystania z miejsca postojowego należy podzielić na część podlegającą opodatkowaniu według stawki 7% (mieszkaniowa) oraz na obciążoną stawką 22% (dotyczącą miejsca postojowego).

Zdarzało się jednak, że pojawiały się korzystne dla podatników wyjaśnienia organów podatkowych. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie – Ośrodek Zamiejscowy w Ciechanowie w decyzji z dnia 21 czerwca 2007 r., sygn. akt 1461/DCI-II/4407/14-7/07/EO, po rozpatrzeniu zażalenia podatnika zmienił niekorzystne dla niego postanowienie Urzędu Skarbowego w Przasnyszu, stwierdzając, że „Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uwzględnił również przeważające stanowisko sądów administracyjnych i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, że nie można sztucznie dzielić przedmiotu sprzedaży, tylko ze względu na różnice w sposobie opodatkowania poszczególnych elementów transakcji. Jeżeli zatem deweloper w jednym akcie notarialnym sprzedaje lokal mieszkalny i tzw. pomieszczenie pomocnicze jak np. garaż, piwnicę, suszarnię, strych jako jeden towar, może zastosować do 31 grudnia 2007 r. stawkę podatku 7% od towarów i usług”.

Wnioskodawca podaje przykładowo wyrok NSA z dnia 16 października 2008 r., sygn. akt I FSK 1147/07, czy też prawomocny wyrok WSA w Bydgoszczy z 22 listopada 2007 r., sygn. akt I SA/BD 664/07, WSA w Poznaniu z dnia 15 lutego 2008 r., sygn. akt I SA/PO 1206/07, WSA w Warszawie z dnia 5 października 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1181/07.

W opinii Wnioskodawcy Naczelny Sąd Administracyjny w pełni akceptuje zaprezentowane poglądy odnośnie opodatkowania preferencyjną stawką podatkową dostawy miejsc postojowych oraz garaży, które nie zostały wydzielone jako osobne lokale użytkowe, a ich dostawa jest dokonywana razem ze sprzedażą lokalu mieszkalnego w budynku ich położenia.

Tym samym prawidłowe jest stanowisko sądu I instancji, że jeżeli wraz z prawem własności lokalu mieszkalnego przedmiotem sprzedaży będzie prawo do wyłącznego korzystania z miejsca parkingowego o konkretnej powierzchni (miejsce postojowe) lub garaż, który nie został wyodrębniony jako samodzielny lokal użytkowy i jest integralnie związany z prawem własności konkretnego lokalu mieszkalnego, to sprzedaż tego lokalu wraz z prawem do korzystania z wyodrębnionego miejsca parkingowego lub garażu znajdującego się w danym budynku podlegać będzie jednej stawce podatku VAT, która jest właściwą dla lokalu mieszkalnego.

Reasumując, w świetle wyroków sądów administracyjnych można przyjąć, że zastosowanie stawki 7% przy sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z prawem do miejsca postojowego jest możliwe po spełnieniu kilku warunków:

• gdy przedmiotem sprzedaży jest lokal albo budynek mieszkalny wraz z prawem do miejsca postojowego określonego jako udział w części nieruchomości wspólnej,
• prawo musi być nierozerwalnie połączone z prawem własności mieszkania co oznacza, że wraz z mieszkaniem dochodzi do zbycia prawa do miejsca postojowego,
• zbycie samego prawa do miejsca jest prawnie niemożliwe ,
• wskazane byłoby, by miejsce postojowe znajdowało się w budynku mieszkalnym, w którym zlokalizowane jest sprzedawane mieszkanie,
• transakcja sprzedaży powinna być dokonana w ramach jednego aktu notarialnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez odpłatną dostawę towarów – stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pod pojęciem „towarów”, zdefiniowanym przez ustawodawcę w art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 12 ustawy, do dostawy, budowy, remontu i modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym stosuje się 7% stawkę podatku.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, w myśl ust. 12a powołanego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b. Art. 41 ust. 12b stanowi natomiast, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

Zgodnie z ust. 12c cyt. artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku w wysokości 7% stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Ponadto, na podstawie § 37 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 ze zm.), w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r., stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12 – w zakresie, w jakim wymienione obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12 – 12c ustawy.

Art. 2 pkt 12 ustawy, zawiera definicję obiektów budownictwa mieszkaniowego, zgodnie z którą obiektami takimi są budynki mieszkalne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędnym jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje – mieszkalne czy użytkowe. Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niniejszej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Treść przywołanych wyżej zapisów wskazuje na wyraźne rozróżnienie pomiędzy dwoma pojęciami normatywnymi:

• pojęciem pomieszczenia pomocniczego, czyli takiego pomieszczenia, które wraz z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, w danym przypadku chodzi więc wyraźnie o taki funkcjonalny związek tych pomieszczeń z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, który polega na wykorzystaniu całej tej przestrzeni bezpośrednio dla zaspokajania mieszkalnych potrzeb ludzi;
• pojęciem pomieszczenia przynależnego, które w sensie prawnym stanowi wprawdzie część składową lokalu mieszkalnego, jednakże w sensie funkcjonalnym nie jest przestrzenią przeznaczoną dla bezpośredniego zaspokajania potrzeb ludzi, lecz ma służyć zaspokajaniu innych potrzeb tych osób, które korzystają z samodzielnego lokalu mieszkalnego. W tym kontekście ustawodawca wymieniał przykładowo piwnicę, strych, komórkę, garaż.

Przedstawiona analiza przepisów ustawy o własności lokali nie może jednak prowadzić do wniosku, że pomieszczenia przynależne nigdy nie stanowią części obiektu budownictwa mieszkaniowego, bądź iż jest to pojęcie równoznaczne z wyrażeniem: „lokal użytkowy". Na takie stwierdzenie nie pozwala literalne brzmienie art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali, który:

• po pierwsze nie wskazuje, że zawsze pomieszczenia przynależne mają być położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem,
• po drugie wymienia w tej samej kategorii co garaż odmienne funkcjonalnie pomieszczenia np. strych, piwnicę, czy komórkę.

Ze względu na fakt, że system pojęciowy zastosowany w ustawie o własności lokali nie daje jednoznacznego wyniku wnioskowania, należy się odnieść – pomocniczo i posiłkowo – do innych uregulowań, które zawierają pojęcia występujące w przepisach ustawy o VAT. Takim aktem prawnym jest rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.).

Zgodnie z § 3 pkt 14 ww. rozporządzenia, lokalem użytkowym jest jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym. Natomiast zgodnie z § 3 pkt 13 ww. rozporządzenia, pomieszczeniem gospodarczym jest pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych. Zaś pomieszczeniem technicznym jest pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku (§ 3 pkt 12 cyt. rozporządzenia).

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne zawarte we wskazanym rozporządzeniu stwierdza się, że wielostanowiskowy garaż podziemny znajdujący się pod platformą dziedzińca nie jest pomieszczeniem służącym do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych, materiałów, sprzętu do obsługi budynku czy też opału, nie jest również pomieszczeniem przeznaczonym dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku. Mając świadomość, iż przedmiotowy wielostanowiskowy garaż podziemny nie wypełnia definicji mieszkania oraz – jak wykazano wyżej – nie stanowi pomieszczenia technicznego oraz pomieszczenia gospodarczego, winien być na gruncie § 3 pkt 14 ww. rozporządzenia, uznany za lokal użytkowy. Jednocześnie wskazać należy, iż miejsca postojowe – nie posiadając własnych, wydzielonych, stałych przegród – stanowią część ułamkową hali garażowej (parkingu) i jednocześnie część lokalu użytkowego.

Biorąc pod uwagę fakt, iż sprzedaż lokalu użytkowego, służącego funkcjom innym niż mieszkaniowe, podlega wyłączeniu z opodatkowania stawką 7%, to sprzedaż jego części ułamkowej również podlega temu wyłączeniu, a w efekcie podlega opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 22%.

W konsekwencji powyższego wyjaśnić należy, iż dostawa miejsca postojowego – bez względu na to czy jest ono zbywane wraz z lokalem mieszkalnym czy też odrębnie – podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT, tj. 22%. Obowiązek taki wynika bowiem z obowiązujących regulacji ustawy o VAT oraz aktów wykonawczych do ww. ustawy. Regulacje – art. 41 ust. 12 do 12c powołanej ustawy oraz § 37 rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług – wyraźnie przewidują bowiem zastosowanie preferencyjnej (7%) stawki podatku VAT do obiektów mieszkaniowych, wyłączając obligatoryjnie z ww. obniżonej stawki podatkowej m. in. dostawę lokali użytkowych.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka prowadzi działalność deweloperską - rodzaj przeważającej działalności gospodarczej wg PKD 2007 41.10.Z - realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków. Inwestycje Spółki sklasyfikowano pod symbolem PKOB grupa 112 klasa 1122 - budynki o trzech i więcej mieszkaniach. Spółka podpisuje z klientami umowy przedwstępne sprzedaży, gdzie przedmiotem transakcji kupna-sprzedaży są: lokale mieszkalne, lokale mieszkalne wraz z pomieszczeniami przynależnymi, lokale mieszkalne wraz z miejscem(ami) postojowym(i) zlokalizowanym(i) w wielostanowiskowym garażu podziemnym. Miejsca postojowe przydzielone są do wyłącznego korzystania przez nabywcę.

Mając na uwadze przedstawione przepisy prawa oraz zdarzenia przyszłego sprawy wskazać należy, iż sprzedaż miejsc postojowych położonych w wielostanowiskowym garażu podziemnym znajdującym się pod platformą dziedzińca, podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT, tj. 22%. Miejsca postojowe – w świetle § 3 pkt 14 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie – są częściami ułamkowymi lokalu użytkowego, zatem ich dostawa – z uwagi na treść art. 41 ust. 12 – 12c ustawy o podatku VAT oraz § 37 pkt 2 rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług – wyłączona została z opodatkowania obniżoną, tj. 7%, stawką podatku VAT.

Jednocześnie należy zauważyć, iż powołane przez Spółkę rozstrzygnięcie organu podatkowego wydane zostało w indywidualnej sprawie osadzonej w konkretnym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Ponadto należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie stanu faktycznego oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, iż w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Tut. Organ wyjaśnia także, iż niniejszą interpretacją został załatwiony wniosek w części dotyczącej stawki podatku VAT dla dostawy miejsc postojowych w zdarzeniu przyszłym sprawy.

Rozstrzygnięcie w zakresie stawki podatku VAT dla dostawy miejsc postojowych w stanie faktycznym sprawy zostało zawarte w interpretacji nr ILPP1/443-721/10-2/MK z dnia 17 września 2010 r.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.