INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2010 r. (data wpływu 30 sierpnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconej kary związanej z rozwiązaniem umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconej kary związanej z rozwiązaniem umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pani samodzielnie pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu odzieżą ochronną oraz artykułami przemysłowymi związanymi z bezpieczeństwem i higieną pracy. W roku podatkowym 2010 r. jest Pani zobowiązana do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W roku podatkowym 2010r. od uzyskiwanego dochodu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej opłaca Pani podatek dochodowy od osób fizycznych według stawki podatkowej w wysokości 19%, natomiast zaliczki na podatek dochodowy opłacane są kwartalnie. W roku 2010 r. zawarła Pani na czas określony z operatorem, umowę na świadczenie usług telekomunikacyjnych. Po zawarciu umowy stwierdziła Pani, iż ze względów technicznych (brak zasięgu) nie może korzystać w siedzibie firmy z przedmiotowych usług telekomunikacyjnych i wystąpiła do operatora o umożliwienie korzystania z usług lub też rozwiązanie umowy. Operator nie wyraził zgody na rozwiązanie umowy ani też nie umożliwił pełnego korzystania ze świadczonych usług telekomunikacyjnych. Nie mogąc korzystać z usług telekomunikacyjnych zawiadomiła Pani operatora, iż zrywa niniejszą umowę oraz podpisała umowę na świadczenie usług telekomunikacyjnych z nowym operatorem, który zapewnił pełną dostępność do świadczonych usług telekomunikacyjnych w miejscu prowadzenia działalności. W związku z zerwaniem umowy operator zażądał od Pani zapłaty kwoty 3.030 zł 10 gr., tytułem niedotrzymania warunków umowy na świadczenie usług telekomunikacyjnych. Nie chcąc wchodzić w spór sądowy z operatorem w dniu 17 sierpnia 2010 r. wpłaciła Pani wyżej wymienioną kwotę na rachunek bankowy operatora.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zapłaconą w dniu 17 sierpnia 2010 r. operatowi kwotę 3.030 zł 10 gr., z tytułu niedotrzymania warunków umowy na świadczenie usług telekomunikacyjnych można, w miesiącu sierpniu 2010 r., zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu oraz zaewidencjonować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawca w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wymienia, iż wydatki z tytułu niedotrzymywania warunków zawartych przez podatników umów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu. Wskazuje Pani, że poza sporem jest w przedmiotowej sprawie fakt, iż prowadząc działalność handlową potrzebuje też kontaktu telefonicznego z klientami. Skoro zatem operator nie był w stanie wywiązać się z zawartej umowy oraz nie zapewnił warunków korzystania z usług telekomunikacyjnych, miała Pani pełne prawo do zerwania umowy, a wszelkie wydatki z jej zerwaniem, w tym zapłaconą w dniu 17 sierpnia 2010 r. operatowi kwotę 3.030 zł 10 gr. z tytułu niedotrzymania warunków umowy na świadczenie usług telekomunikacyjnych ma prawo w miesiącu sierpniu 2010 r. zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu oraz zaewidencjonować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przez pojęcie „zachować" należy rozumieć „dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać”. Natomiast „zabezpieczyć” oznacza „uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę”. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, zawartym w przepisie art. 23 ustawy. Należy zauważyć, iż kryterium zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych jest uzależnione od celu poniesienia wydatku, a nie od wystąpienia efektu w postaci osiągnięcia przychodu. Określony wydatek może bowiem zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów również wówczas, gdy nie przyniósł spodziewanego przychodu, ale został poniesiony w takim celu.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nie są kosztem uzyskania przychodu kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Powyższa regulacja dotyczy zatem wyraźnie wymienionych w niej rodzajów kar umownych oraz odszkodowań. Tylko kary umowne i odszkodowania, których przyczyną zapłaty są określone w powołanym przepisie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy przesłanki, są wyłączone z kosztów uzyskania przychodu na tej podstawie. Powyższa regulacja nie może być samoistną przyczyną wyłączenia kar umownych i odszkodowań, których zapłata jest powodowana innymi przesłankami niż wymienione w tym przepisie. Regulacja ta nie zabrania natomiast zaliczać do kosztów uzyskania przychodu wydatków z tytułu jakichkolwiek - niewymienionych w niej - kar umownych oraz odszkodowań.

Z przedłożonego wniosku wynika, iż zawarła Pani na czas określony z operatorem, umowę na świadczenie usług telekomunikacyjnych. Z uwagi na brak zasięgu nie mogła Pani korzystać w siedzibie firmy z przedmiotowych usług telekomunikacyjnych i wystąpiła do operatora o umożliwienie korzystania z usług lub też rozwiązanie umowy. Operator nie wyraził zgody na rozwiązanie umowy ani też nie umożliwił pełnego korzystania ze świadczonych usług telekomunikacyjnych. Nie mogąc korzystać z usług telekomunikacyjnych zawiadomiła Pani operatora, iż zrywa niniejszą umowę oraz podpisała umowę na świadczenie usług telekomunikacyjnych z innym operatorem. W związku z zerwaniem umowy była Pani zobowiązana zapłaty kwoty 3.030 zł 10 gr. Kwotę tę zapłaciła Pani w miesiącu sierpniu 2010 r.

W treści wniosku wskazała Pani także, że zerwanie powyższej umowy, jest uzasadnione, gdyż przy prowadzeniu działalności handlowej niezbędny jest kontakt telefoniczny z klientami. Zerwanie umowy z dotychczasowym operatorem i podpisanie umowy z innym podmiotem, miało na celu zapewnienie pełnego korzystania z usług telekomunikacyjnych.

Poniesiony wydatek należy rozpatrywać w oparciu o kryterium celowości wynikające z treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Jak wynika z wniosku, odstąpienie od umowy i podpisanie nowej, miało na celu zapewnienie sprawnego działania firmy poprzez odpowiedni kontakt z klientami.

Reasumując, wykazała Pani, że przedmiotowy wydatek został poniesiony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, dlatego też może on stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej.

W zakresie potrącalności kosztów należy mieć na uwadze, że w myśl art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Zgodnie zaś z art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Stosownie do art. 22 ust. 5c ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zatem, zgodnie z ww. przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sposób rozliczania kosztów zależy od tego, czy są to koszty bezpośrednie czy pośrednie.

Wydatek poniesiony w związku z zerwaniem umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych należy uznać za koszt pośredni. Jest to bowiem koszt związany z prowadzoną przez Panią działalnością, nie pozostający jednak w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Brak jest przy tym podstaw do uznania go za wydatek przekraczający rok podatkowy.

W myśl art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego

Reasumując, w przedstawionym stanie faktycznym, poniesiony wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. U podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów - zgodnie z art. 22 ust. 6b cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Koszty uzyskania przychodów podlegają ujęciu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów na zasadach przewidzianych w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Z treści wniosku wynika, że karę z tytułu zerwania umowy na świadczenie usług telekomunikacyjnych wpłaciła Pani w dniu 17 sierpnia 2010 r. Mając na uwadze ww. uregulowania prawne oraz przedstawiony stan faktyczny, należy stwierdzić, że przedmiotowy wydatek potrącalny jest w dacie poniesienia, rozumianej zgodnie z cytowanym przepisem art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym - jeżeli dowód stanowiący podstawę ujęcia wydatku w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, wystawiony został w sierpniu 2010 r., to poniesiony wydatek może zostać zaewidencjonowany jako koszt uzyskania przychodów w miesiącu sierpniu 2010 r.

Jednocześnie, ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.