INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 06.09.2010 r. (data wpływu do 08.09.2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze stosunku pracy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08.09.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze stosunku pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zawarł umowę o pracę z zagranicznym podmiotem, tj. spółką prawa niemieckiego heroal – J. (Pracodawca). Zgodnie z zawartą umową o pracę, Wnioskodawca został zatrudniony na stanowisku doradcy klienta w zakresie systemów aluminiowych dla okien, drzwi i fasad oraz systemów roletowo – bramowych w pełnym wymiarze czasu pracy. Miejscem pracy Wnioskodawcy jest G., południowa i południowo-wschodnia Polska. Teren ten obejmuje województwa: ś., m., p., l. i ś. Zgodnie z zawartą umową, do zakresu obowiązków Wnioskodawcy, jako pracownika należy w szczególności:

• reprezentowanie interesów firmy w zakresie okien, drzwi, fasad, rolet, bram,
• dyspozycyjność w stosunku do klientów,
• opieka i doradztwo istniejącym klientom firmy,
• pozyskiwanie nowych klientów,
• stała analiza rynku,
• sporządzanie tygodniowych raportów,
• inne prace podejmowane w celu wykonania zadania służbowego.
  
  

W rzeczywistości Pracownik przebywa w podroży przez ok. 3-4 dni w tygodniu na obszarze wskazanym, jako miejsce pracy w umowie o pracę. W związku z wykonywaniem obowiązków na obszarze wskazanym jako miejsce pracy, Pracodawca nie wypłaca Pracownikowi aktualnie diet tytułu podroży służbowych.

W trakcie wykonywania pracy Wnioskodawca ponosi we własnym zakresie wydatki, które są związane z wykonywaną pracą. Do wydatków tych należą głownie wydatki na wyżywienie oraz noclegi w trasie, opłaty za przejazdy autostradą, opłaty parkingowe, ewentualne wydatki związane z naprawą samochodu służbowego. Po zakończeniu danego miesiąca Pracodawca zwraca Pracownikowi kwoty poniesionych wydatków. W zakresie wydatków poniesionych na wyżywienie oraz noclegi, Pracodawca zwraca Wnioskodawcy kwoty faktycznie poniesionych wydatków do wysokości limitu, ustalonego w umowie o pracę. Pozostałe wydatki: opłaty za przejazdy autostradą, opłaty parkingowe, ewentualne opłaty za naprawę samochodu służbowego, zwracane są w pełnej kwocie bez stosowania żadnych limitów.

Aktualnie Wnioskodawca traktuje uzyskany zwrot wydatków za noclegi i wyżywienie na podstawie art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako przychód ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu. Uzyskaną kwotę zwrotu dolicza do kwoty przychodu ze stosunku pracy oraz opodatkowuje i uwzględnia w kalkulacji zaliczek na podatek dochodowy, zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, traktując uzyskiwane dochody ze stosunku pracy jako dochodu bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy.

Kwoty zwrotu pozostałych wydatków, takich jak opłaty parkingowe, opłaty za przejazdy autostradą, opłaty za ewentualne naprawy samochodu służbowego, traktowane są aktualnie przez Wnioskodawcę jako neutralne dla niego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowią bowiem przysporzenia majątkowego, a są ponoszone w celu wykonywania zadań, nałożonych na niego na podstawie stosunku pracy. Wnioskodawca wykonuje bowiem pracę na rzecz pracodawcy, a do obowiązków pracodawcy należy ponoszenie wszelkich kosztów, związanych z pracą (np. dostarczenie narzędzi, urządzeń, materiałów, przygotowanie stanowiska pracy itp.). Obowiązek ten nie może być przerzucony na pracownika.

Pracodawca Wnioskodawcy rozważa możliwość wypłacania Wnioskodawcy diet w związku z odbywanymi przez niego podróżami na obszarze wskazanym w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy prawidłowo kwalifikuje otrzymywane aktualnie kwoty zwrotu wydatków na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz jak powinien kwalifikować otrzymywane ewentualnie w przyszłosci od Pracodawcy diety oraz zwroty wydatków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy Wnioskodawca prawidłowo kwalifikuje uzyskiwane aktualnie od Pracodawcy kwoty tytułem zwrotu wydatków, związanych z wykonywaniem przez niego zadań służbowych...
2. Czy uzyskiwane kwoty tytułem zwrotu wydatków, związanych z wykonywanymi zadaniami na obszarze województw, wskazanych jako miejsce pracy, powinny być zwolnione od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...
3. Czy w przypadku wypłaty diet oraz dalszego zwrotu wydatków związanych z odbywanymi podróżami zastosowanie znajdzie przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzn. czy diety oraz zwrot wydatków będą zwolnione od podatku...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot wszystkich przedmiotowych wydatków przez Pracodawcę, jak również ewentualnie wypłacane diety z tytułu odbywanych podróży, powinny korzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 updof, źródłami przychodów jest m.in. stosunek pracy. Za przychód ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a updof, zwalnia się od podatku diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „podróży służbowej”. Pojęcie podróży służbowej definiuje Kodeks pracy, zgodnie z którym pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową (art. 77-5 Kp.). Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie odwołuje się jednak do definicji podróży służbowej zawartej w Kodeksie pracy.

W związku z powyższym, Wnioskodawca twierdzi, że skoro ustawodawca nie wprowadził definicji legalnej podróży służbowej w ustawie o PIT, ani nie wskazał, w jakim przepisach innych gałęzi prawa należy szukać znaczenia tego słowa, należy odnieść się do potocznego rozumienia znaczenia słów „podróż służbowa”. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego, pod pojęciem „podróż” należy rozumieć przebywanie drogi do jakiegoś odległego miejsca. Pod pojęciem „służbowy” należy natomiast rozumieć dotyczący pracy w jakiejś instytucji, należny komuś z tytułu pracy, mający związek z zorganizowaną pracą. W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy nie jest konieczne odwoływanie się do przepisów Kodeksu pracy w celu stwierdzenia, czy pracownik przebywa w podróży służbowej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wystarczy odwołanie się do potocznego rozumienia znaczenia słów „podróż służbowa”, a to pozwala na uznanie, iż Wnioskodawca odbywa podróże służbowe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wykonując pracę na obszarze wskazanym jako miejsce pracy w umowie o pracę.

Wnioskodawca zwraca uwagę, iż wykonywany przez niego rodzaj pracy ma charakter zbliżony do pracy kierowców transportu międzynarodowego. Istotą jego pracy jest m.in. reprezentowanie interesów firmy, pozyskiwanie nowych klientów oraz opieka i doradztwo nad istniejącymi klientami firmy. Czynności te, jako doradca klienta - przedstawiciel handlowy, wykonuje w miejscu wykonywania działalności przez obecnych lub potencjalnych klientów, znajdujących się na wyznaczonym obszarze, a nie w siedzibie Pracodawcy. Oznacza to, iż charakter jego pracy wymaga stałego poruszania się po wyznaczonym obszarze, w celu odbycia spotkania z klientem.

Wnioskodawca wskazuje, iż zgodnie ze znowelizowaną ustawą o czasie pracy kierowców, przez podróż służbową na gruncie tej ustawy rozumie się każde zadanie służbowe, polegające na wykonywaniu, na polecenie pracodawcy, przewozu drogowego poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub wyjazdu poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy, w celu wykonania przewozu drogowego (art. 2 ust. 7 ustawy o czasie pracy kierowców, obowiązujący od dnia 3 kwietnia 2010 r.).

Zdaniem Wnioskodawcy, odbywane przez niego podróże w trakcie wykonywania pracy dla spółki należy traktować tak samo, jak podróże kierowców. Oznacza to, iż Pracownik znajduje się w podróży służbowej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podczas wykonywania swojej pracy poza siedzibą pracodawcy. W opinii Wnioskodawcy, zwracane mu aktualnie oraz zwracane w przyszłości wydatki, które poniósł w związku z wykonywaną pracą, będą zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a updof. Podobnie, jeżeli Pracodawca zdecyduje na wypłatę Pracownikowi diet z tytułu odbywanych podróży, będą one zwolnione z podatku dochodowego na podstawie powołanego art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy.

Przyjęcie przeciwnego stanowiska prowadziłoby do absurdalnego wniosku, iż pracownik mobilny, jakim jest kierowca transportu międzynarodowego może znajdować się w podróży służbowej, wykonując pracę na obszarze wskazanym jako miejsce pracy w umowie o pracę, a doradca klienta lub przedstawiciel handlowy mimo, iż wykonuje swoje obowiązki wynikające z umowy o pracę w analogiczny sposób jak kierowca, tj. porusza się na określonym obszarze, nie może w analogicznych okolicznościach znajdować się w podróży służbowej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie od podatku obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.).

Na podstawie § 3 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

1. przejazdów,
2. noclegów,
3. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
4. innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Zatem, diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika na obszarze kraju zwolnione są z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w ww. rozporządzeniu.

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Zagadnienia dotyczące kwestii podróży służbowych uregulowane zostały w przepisach prawa pracy, tj. w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), zatem prawo do otrzymania przez pracownika świadczeń z tytułu podróży powinno wynikać z tych przepisów. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w kwestii tej należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.

W przepisie art. 775 § 1 Kodeksu pracy ustawodawca określił, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową. Zatem, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy - w celu wykonania zadania służbowego.

W myśl art. 775 § 4 Kodeksu pracy ustalona przez pracodawcę wysokość diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju lub poza jego granicami nie może być jednak niższa od wysokości diety ustalonej dla pracowników zatrudnionych w sferze budżetowej. W przypadku braku uregulowania przez pracodawcę kwestii zwrotu należności z tytułu podróży służbowej pracowników w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania, umowie o pracę w myśl art. 775 § 5 Kodeksu pracy pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży w wysokości przewidzianej dla pracowników sfery budżetowej.

W świetle art. 29 § 1 Kodeksu pracy określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy, pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym będzie świadczona praca. Miejsce pracy nie musi pokrywać się z siedzibą zakładu pracy, bowiem te pojęcia nie są tożsame. Decyzję o tym, czy pracownik odbywa podróż służbową podejmuje pracodawca wysyłający pracownika poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza miejsce określone jako miejsce pracy.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że powołane zwolnienie podatkowe odnosi się do świadczeń otrzymywanych w związku z odbywaniem przez pracownika podróży służbowej. Oznacza to, iż zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu cytowanych przepisów Kodeksu pracy. Pojęcie „podróż służbowa pracownika” jak wskazano powyżej należy do zakresu prawa pracy – art. 775 § 1 Kodeksu pracy, co w konsekwencji skutkuje tym, iż ocenie przez tutejszy organ nie podlega kwestia dotycząca obowiązku, czy zasadności wypłacania Wnioskodawcy diet oraz zwrotu wydatków, związanych z wykonywaniem przez niego zadań służbowych na stanowisku przedstawiciela handlowego.

Jeśli zatem wykonywanie przez pracownika pracy, która polega na stałym przemieszczaniu się, jest podróżą służbową w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy i pracownik może z tego tytułu otrzymywać diety oraz zwrotu wydatków, związanych z wykonywaniem przez niego zadań służbowych, to świadczenia te będą korzystały ze zwolnienia w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedstawionym we wniosku własnym stanowisku, Wnioskodawca wskazał, iż znajduje się w podróży służbowej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podczas wykonywania swojej pracy poza siedzibą pracodawcy.

Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy m.in. ustaw podatkowych oraz przepisy wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych. Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Stosownie do tej definicji, cytowana ustawa Kodeks pracy nie stanowi przepisów prawa podatkowego, a więc działający w imieniu Ministra Finansów tut. Organ nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, a tym samym ostateczne rozstrzygnięcie kwestii, czy wykonywanie pracy pracownika może być uznane za podróż służbową należy do właściwości Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, które jest organem właściwym w zakresie prawa pracy. Fakt, iż przepisy podatkowe powołują instytucje uregulowane w innych gałęziach prawa (np. prawa pracy) nie oznacza, iż instytucje te stają się prawem podatkowym.

Wobec powyższego, w sytuacji, gdy zostają spełnione warunki wynikające z art. 775 § 1 Kodeksu pracy oraz z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, to świadczenia wypłacane przez pracodawcę z tytułu odbywanych podróży służbowych korzystają ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w ww. rozporządzeniu.

A zatem nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż dla oceny, czy pracownik przebywa w podróży służbowej nie ma konieczności odwołania się do przepisów Kodeksu pracy.

Reasumując należy stwierdzić, iż w myśl cytowanych przepisów, jeżeli w konkretnym stanie faktycznym mamy do czynienia z podróżą służbową, to kwoty zwróconych pracownikowi wydatków związanych z podróżą służbową (właściwie udokumentowanych), czyli koszty noclegu, opłaty za przejazd autostradami, opłaty parkingowe, ewentualne wydatki związane z naprawą samochodu służbowego oraz diety i ryczałty za noclegi podlegać będą zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w ww. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe różni się od stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.