INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21.09.2010 r. (data wpływu 27.09.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczonych usług budowlanych objętych finansowaniem na podstawie umowy faktoringu niepełnego (pyt. nr 1) – jest nieprawidłowe,
• prawa do odliczenia z faktury dokumentującej rozliczenie usługi faktoringu (pyt. nr 2) – jest prawidłowe,
• ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu otrzymanej zaliczki poprzez potraktowanie otrzymanej płatności jako kwoty brutto (pyt. nr 3) – jest prawidłowe,
• ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu otrzymanej zaliczki jako kwoty zaliczki netto sfinansowanej przez bank (pyt. nr 4) – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27.09.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczonych usług budowlanych objętych finansowaniem na podstawie umowy faktoringu niepełnego, prawa do odliczenia z faktury dokumentującej rozliczenie usługi faktoringu oraz ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu otrzymanej zaliczki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej jako:, „K.”, „Spółka”) zawarła w dniu 24 marca 2010 roku umowę faktoringową z Bank S.A. (dalej jako: „Bank”).

Z umowy i załączników do umowy wynika, iż Bank świadczy na rzecz Spółki usługę faktoringu w formie faktoringu niepełnego tj. polegającego na finansowaniu przez Bank wierzytelności Spółki. Z regulaminu świadczenia usług faktoringowych przez Bank wynika z kolei, iż Bank przyjmuje wierzytelności K. do finansowania po przedstawieniu przez K. listy przewodniej wraz z fakturami VAT oraz dodatkowych dokumentów. Finansowanie wierzytelności przez Bank następuje w ciągu 2 dni roboczych od dnia przedstawienia dokumentów poprzez zapłatę przez Bank na rachunek bieżący Spółki kwoty zaliczki tj. określonej procentowo części finansowanej wierzytelności. Po spłacie przez wierzyciela K. całej wierzytelności, która to spłata dokonywana jest na rachunek Banku (rachunek cesyjny) następuje jej rozliczenie w postaci wypłaty Spółce przez Bank na rachunek bieżący Spółki różnicy między wypłaconą przez Bank zaliczką a całością kwoty wierzytelności pomniejszoną o należne odsetki.

W związku z powyższą umową faktoringu Spółka otrzymuje od Banku – Faktora płatności z tytułu wystawionych przez Spółkę faktur w wysokości np. 90 % lub 80% całości wierzytelności w ciągu 2 dni od dnia wystawienia faktury.

Różnica między sfinansowaną przez Bank kwotą wierzytelności a pozostałą jej częścią wynikającą z wystawionej faktury wpływa na rachunek bieżący Spółki po zapłacie całości wierzytelności przez kontrahenta Spółki. Kontrahenci Spółki zgodnie z adnotacją na wystawianych przez Spółkę fakturach dokonują płatności z tytułu wystawianych im przez K. faktur bezpośrednio na rachunek Banku. W powyższej adnotacji wskazane jest, że zgodnie z umową faktoringową wierzytelność została przelana na rzecz Banku i zapłaty należy dokonać na rzecz Banku.

Wraz z wpływem na konto Spółki finansowanych przez Bank wierzytelności Spółka otrzymuje od Banku noty dokumentujące rozliczenie wierzytelności finansowanych. Na dokumencie „rozliczenia wierzytelności finansowanych” wyszczególnione zostały następujące pozycje numer faktury, data wystawienia, termin płatności faktury, kwota faktury (brutto, obejmująca podatek VAT należny) zaliczka brutto (procentowa kwota całości faktury finansowana przez Bank) kwota dyskonta, kwota prowizji banku oraz wartość netto wypłaty na rzecz Spółki (tj. różnica między zaliczką brutto a kwotą prowizji i dyskonta oraz podatkiem VAT naliczonym przez Bank od prowizji oraz kwoty dyskonta). Zatem na konto Spółki wpływa część kwoty brutto wynikającej z wystawionej przez Spółkę faktury (np. 90 % całości faktury) pomniejszona o kwotę dyskonta i kwotę prowizji banku i podatek VAT naliczony przez Bank od prowizji oraz kwoty dyskonta.

W późniejszym terminie Spółka otrzymuje od Banku fakturę VAT dokumentującą wyświadczone na rzecz Spółki przez Bank usługi faktoringowe. Faktura ta zawiera pozycję dotyczącą prowizji pobranej przez Bank i opodatkowanej według stawki 22% VAT oraz kwoty dyskonta która jest wyszczególniona na fakturze jako kwota zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT.

Wystawiane przez Spółkę faktury objęte umową faktoringową dotyczą świadczonych przez Spółkę na terytorium kraju usług które Spółka kwalifikuje do usług budowlanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Kiedy w związku z opisanym stanem faktycznym Spółka powinna wykazać obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu świadczonych przez Spółkę usług budowlanych na terytorium kraju objętych finansowaniem na podstawie umowy faktoringu niepełnego zawartej z Bankiem...
2. Kiedy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez Bank dokumentującej rozliczenie usługi faktoringu (prowizji oraz dyskonta)...
3. Jeżeli, zdaniem Ministra Finansów, Spółka powinna wykazać obowiązek podatkowy w podatku VAT z chwilą wpływu na konto Spółki płatności od Banku czy otrzymaną płatność należy taktować jako kwotę brutto zawierającą podatek VAT należny...
4. Jeżeli, zdaniem Ministra Finansów, Spółka powinna wykazać obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu świadczenia usług budowlanych na terytorium kraju z chwilą otrzymania płatności od Banku, czy Spółka powinna wykazać jako podstawę opodatkowania kwotę netto zaliczki (bez podatku VAT) pomniejszonej dodatkowo o dyskonto i prowizje potrącone przez Bank czy też podstawę opodatkowania stanowi kwota zaliczki netto sfinansowanej przez Bank...
   
   

Ad. 1

Zgodnie z przepisem art. 19 ust. 13 pkt 2d ustawy o VAT obowiązek podatkowy w przypadku usług budowlanych powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30 dnia, licząc od dnia wykonania usług. W świetle powyższego przepisu należy stwierdzić iż Spółka powinna wykazywać obowiązek podatkowy w przypadku świadczonych przez nią usług budowlanych z upływem 30 dni licząc od dnia wykonania usługi, chyba że wcześniej otrzymała płatność w całości lub części z tytułu świadczonych przez Spółkę usług.

Zdaniem Spółki w przypadku zapłaty otrzymywanej przez Spółkę od Banku w związku ze świadczeniem przez Bank na rzecz Spółki usług faktoringu niepełnego obowiązek podatkowy w podatku VAT powstanie z chwilą zapłaty przez klienta Spółki na rzecz Banku, nie później jednak niż 30 dnia od dnia wykonania usług budowlanych.

Obowiązek podatkowy w podatku VAT nie powstanie zdaniem Spółki w chwili otrzymania przez Spółkę zapłaty od Banku. Podstawą bowiem do dokonania tej płatności nie jest umowa o świadczenie usług budowlanych lecz umowa faktoringu niewłaściwego zawarta z Bankiem. Płatności dokonywane przez Bank na rzecz Spółki wynikają z zawartej przez Spółkę z Bankiem umowy faktoringu i stanowią rodzaj kredytu udzielanego Spółce przez Bank czy też usługi finansowej mającej na celu poprawę płynności finansowej Spółki. Płatności te nie są natomiast dokonywane w związku z świadczeniem przez Spółkę usług budowlanych. Spółka nie świadczy bowiem na rzecz Banku usług budowlanych.

W opinii Spółki zapłatę dokonywaną przez Bank należy traktować jako zapłatę w związku ze świadczonymi przez Bank usługami finansowymi. Przepis art. 19 ust. 13 pkt 2d ustawy o VAT jest jednoznaczny i wskazuje, iż o momencie powstania obowiązku podatkowego decyduje fakt otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu świadczonych usług wymienionych w tym przepisie tj. usług budowlanych i budowlano-montażowych. Spółka nie świadczy takich usług na rzecz Banku. Spółka pragnie ponadto wskazać, iż zawarta przez nią umowa faktoringu dotyczy usług faktoringu niepełnego, a tym samym Bank nie dokonuje na rzecz Spółki zapłaty z tytułu nabytych przez Bank wierzytelności z tytułu świadczonych przez Spółkę usług budowlanych. Zatem zapłata na rzecz Spółki przez Bank następuje w oderwaniu od świadczonych przez Spółkę usług budowlanych. Z tego też względu zdaniem Spółki obowiązek podatkowy powinien być przez Spółkę rozpoznany w chwili dokonania zapłaty przez kontrahenta Spółki na rzecz Banku nie później niż 30 dnia od dnia wykonania usługi budowlanej. Dodatkowo należy wskazać, iż faktury wystawiane przez Spółki wskazują, iż płatności wynikające z tych faktur w związku z zawartą umową faktoringową mają być przez kontrahentów Spółki realizowane na rzecz Banku.

Zatem zapłata za usługi budowlane dokonana zostanie przez kontrahenta Spółki na rzecz Banku i to moment wpływu należności od kontrahenta Spółki na konto Banku stanowi zapłatę za świadczone usługi względem, której to zapłaty powinien być rozpoznany obowiązek podatkowy w podatku VAT. Należy ponadto wskazać, iż w świetle przepisu art. 509 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Z kolei zgodnie z przepisem art. 512 Kodeksu cywilnego dopóki zbywca nie zawiadomił dłużnika o przelewie, spełnienie świadczenia do rąk poprzedniego wierzyciela ma skutek względem nabywcy, chyba że w chwili spełnienia świadczenia dłużnik wiedział o przelewie.

W świetle przepisów kodeksu cywilnego umowa faktoringu niepełnego (niewłaściwego) polega na przelewie wierzytelności, który następuje pod warunkiem rozwiązującym, którym jest powstanie stanu niewypłacalności po stronie dłużnika. W świetle z kolei przepisu art. 512 Kodeksu cywilnego z chwilą przelewu wierzytelności Spółka przestaje być wierzycielem swojego kontrahenta a podmiotem wyłącznie uprawnionym do odbioru świadczenia od dłużnika jest Bank.

Biorąc powyższe pod uwagę zapłata za usługi budowlane dokonana zostanie przez kontrahenta Spółki na rzecz Banku i to moment wpływu należności od kontrahenta Spółki na konto Banku stanowi zapłatę za świadczone usługi względem której to zapłaty powinien być rozpoznany obowiązek podatkowy w podatku VAT.

Ad. 2.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust 10 ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje co do zasady w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Z kolei zgodnie z przepisem art. 86 ust. 11 ustawy o VAT, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10 może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

W świetle powyższych przepisów, zdaniem Spółki, jest ona uprawniona do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej nabycie usługi faktoringu w rozliczeniu za okres, w którym Spółka otrzyma fakturę dokumentującą wykonane na rzecz Spółki przez Bank usługi lub też w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych. Fakt, iż opłata za usługę faktoringową jest wcześniej kompensowana przez Bank z kwotą zaliczki wpłacanej na konto Spółki z tytułu wierzytelności nie wpływa na zmianę momentu, w którym Spółka jest uprawniona do obniżenia podatku VAT należnego o podatek naliczony wynikający faktury za usługi faktoringowe.

Ad. 3.

Jeżeli Minister Finansów pomimo argumentów przedstawionych dla uzasadnienia stanowiska Spółki co do pytania nr 1 uznałby, iż Spółka jest zobowiązana wykazać obowiązek podatkowy w podatku VAT należnym z tytułu świadczenia usług budowlanych objętych umową faktoringową zawartą z Bankiem w chwili otrzymania części płatności od Banku, Spółka jest zdania, iż otrzymana przez Spółkę kwota stanowiąca np. 90 % całości wystawionej przez Spółkę faktury brutto, jest zapłatą brutto obejmującą podatek VAT.

W związku z powyższym Spółka powinna w takiej sytuacji potraktować otrzymaną kwotę jako kwotę obejmującą podatek VAT należny i dokonać odpowiedniego wyliczenia wartości netto przypadającej z dokonanej wpłaty oraz wartości podatku VAT należnego składającego się na wpłatę dokonaną przez Bank. Z zawartej przez Spółkę z Bankiem umowy faktoringowej wynika, iż Bank finansuje wyrażone w PLN lub obcej walucie wierzytelności bezsporne Faktoranta. Finansowanie następuje poprzez wypłatę zaliczki przez Bank na konto Faktoranta. Zaliczka została zdefiniowana w powyższej umowie jako procentowa część finansowanej wierzytelności biorąc za podstawę kwotę nominalnej wierzytelności wynikającej z faktury wystawionej dla kontrahenta Spółki. W świetle powyższego, Bank finansuje poprzez wpłatę na konto Spółki procentową część całej wierzytelności przysługującej Spółce to jest kwoty brutto obejmującej podatek VAT należny.

Biorąc powyższe pod uwagę Spółka przyjmując, iż obowiązek podatkowy w podatku VAT powstawałby dla niej z chwilą otrzymania płatności od Banku powinna otrzymaną kwotę brutto odpowiednio podzielić na wartość usługi netto i przypadający od niej podatek VAT należny.

Ad. 4.

Zdaniem Spółki w przypadku, gdyby zapłatę przez Bank na rzecz Spółki zaliczki zgodnie z umową faktoringu Minister Finansów uznał za powodującą powstanie obowiązku podatku dla Spółki z tytułu świadczenia usług budowlanych. Spółka za podstawę opodatkowania podatkiem VAT powinna przyjąć kwotę netto zaliczki (tj. pomniejszoną o przypadający od niej podatek VAT), a nie faktycznie wpłaconą przez Bank kwotę pomniejszoną o przysługujące Bankowi dyskonto i prowizję.

Bank bowiem dokonując zapłaty na rzecz Spółki kompensuje należną Spółce z tytułu zawartej umowy faktoringowej do wypłaty kwotę zaliczki brutto (obejmującej podatek VAT należny) o kwotę przysługujących Bankowi należności z tytułu świadczonych usług faktoringu również obejmujących podatek VAT.

Zdaniem Spółki w świetle ustawy o VAT kompensata wzajemnych wierzytelności jest w rzeczywistości zapłatą.

Dla Spółki podstawę opodatkowania podatkiem VAT stanowić będzie w przypadku kompensaty należności kwota należnej jej zaliczki netto (tj. bez części zaliczki przypadającej na podatek VAT należny) bez pomniejszania zaliczki netto o wierzytelności Banku z tytułu świadczenia usług faktoringowych.

Potrącona bowiem przez Bank kwota prowizji i dyskonta z wzajemną wierzytelnością Spółki nie zwalnia Spółki z obowiązku wykazania wartości podstawy opodatkowania dla podatku VAT w wysokości należnej Spółce zaliczki netto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczonych usług budowlanych objętych finansowaniem na podstawie umowy faktoringu niepełnego (pyt nr 1) oraz ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu otrzymanej zaliczki jako kwoty zaliczki netto sfinansowanej przez bank (pyt. nr 4),
• prawidłowe w zakresie prawa do odliczenia z faktury dokumentującej rozliczenie usługi faktoringu (pyt. nr 2) oraz ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu otrzymanej zaliczki poprzez potraktowanie otrzymanej płatności jako kwoty brutto (pyt. nr 3).
  
  

Ad. 1

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2–21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Od powyższej ogólnej zasady, ustawodawca określił w sposób odmienny - między innymi dla usług budowlanych - szczególny moment powstania obowiązku podatkowego.

W myśl art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d) ustawy, obowiązek podatkowy w przypadku usług budowlanych lub budowlano – montażowych powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania tych usług.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż bank świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługę faktoringu w formie faktoringu niepełnego tj. polegającego na finansowaniu przez bank wierzytelności Spółki. Finansowanie wierzytelności przez bank następuje w ciągu 2 dni roboczych od dnia przedstawienia dokumentów poprzez zapłatę przez bank na rachunek bieżący Spółki kwoty zaliczki, tj. określonej procentowo części finansowanej wierzytelności. Po spłacie przez wierzyciela Wnioskodawcy całej wierzytelności, która dokonywana jest na rachunek banku (rachunek cesyjny) następuje jej rozliczenie w postaci wypłaty Spółce przez bank na rachunek bieżący Spółki różnicy pomiędzy wypłaconą przez bank zaliczką a całością kwoty wierzytelności pomniejszoną o należne odsetki. W związku z powyższą umową faktoringu Spółka otrzymuje od banku – faktora płatności z tytułu wystawionych przez Spółkę faktur w wysokości np. 90% lub 80% całości wierzytelności w ciągu 2 dni od dnia wystawienia faktury.

Wystawione przez Spółkę faktury objęte umową faktoringową dotyczą świadczonych przez Spółkę na terytorium kraju usług, które Spółka kwalifikuje do usług budowlanych.

W myśl wyżej cyt. art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d) wynika, iż dla powstania obowiązku podatkowego z tytułu wykonania usługi budowlanej istotne znaczenie ma termin zapłaty, ale tylko wówczas, gdy kontrahent dokona płatności za wykonaną na jego rzecz usługę przed upływem 30 dni od dnia jej wykonania, gdyż 30. dnia obowiązek podatkowy powstaje niezależnie od tego, czy zapłaty dokonano, czy nie.

W ocenie tut. organu nie ma znaczenia, iż zapłata dokonywana przez faktora wynika z umowy faktoringu niepełnego, a nie z tytułu świadczonych usług budowlanych. Zawarte w przywołanym przepisie pojęcie otrzymania zapłaty nie zostało zdefiniowane w ustawie o VAT, zauważyć należy natomiast, iż środki finansowe otrzymywane przez Spółkę od faktora stanowią jedyną zapłatę, jaką otrzyma Spółka w związku z wyświadczoną usługą budowlaną.

Przepis art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d) jest jednoznaczny – o momencie powstania obowiązku podatkowego decyduje moment otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu wykonania usługi budowlanej lub budowlano-montażowej (o ile moment ten nastąpi przed upływem 30 dni od dnia wykonania usługi).

Zatem momentem powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczonych przez Spółkę na terytorium kraju usług budowlanych będzie moment otrzymania zapłaty przez Spółkę od faktora. W przypadku nieotrzymania przez Spółkę zapłaty w terminie 30 dni od dnia wykonania usługi obowiązek podatkowy powstanie z upływem 30. dnia licząc od dnia wykonania usługi.

Ad. 2

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

– z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12,16 i 18.

Z kolei zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Jednocześnie na mocy art. 86 ust. 12 ustawy w przypadku otrzymania faktury, o której mowa w ust. 2 pkt 1 lit. a lub lit. c, przed nabyciem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel albo przed wykonaniem usługi, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje z chwilą nabycia prawa do rozporządzania towarem lub z chwilą wykonania usługi.

W przypadku wynagrodzenia za usługę faktoringową należy uznać, iż wykonanie usługi następuje w momencie zapłaty przez faktora zobowiązania Spółki.

W opisie sprawy Spółka wskazała, iż otrzymuje fakturę dokumentującą rozliczenie usługi faktoringu w terminie późniejszym, po dokonaniu wpłaty finansowanych przez bank wierzytelności.

W świetle powyższego, Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej nabycie usługi faktoringu w rozliczeniu za okres, w którym Spółka otrzyma fakturę dokumentującą wykonane na rzecz Spółki przez bank usługi lub też w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Ad. 3

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 29 ust. 2 ustawy w przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze.

Z opisu sprawy wynika, iż z zawartej przez Spółkę z bankiem umowy faktoringowej wynika, iż finansowanie wierzytelności następuje poprzez wypłatę zaliczki przez bank na konto Faktoranta. Zaliczka została zdefiniowana w powyższej umowie jako procentowa część finansowanej wierzytelności biorąc za podstawę kwotę nominalnej wierzytelności wynikającej z faktury wystawionej dla kontrahenta Spółki.

Z cytowanego wyżej przepisu art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d) ustawy, obowiązek podatkowy w przypadku usług budowlanych lub budowlano-montażowych powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania tych usług.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż Spółka powinna wykazać obowiązek podatkowy w podatku VAT z chwilą wpływu na konto Spółki płatności od Banku, a podstawę opodatkowania stanowić będzie kwota otrzymanej zaliczki pomniejszona o przypadającą od niej kwotę podatku.

Ad. 4

W przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawca wskazał, iż Bank dokonując zapłaty na rzecz spółki, przelewa część należnej kwoty wynikającej z wystawionej przez Spółkę faktury – zaliczkę (np. 90% całości faktury) pomniejszoną o kwotę przysługujących bankowi należności z tytułu świadczonych usług factoringu.

W myśl art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d) ustawy, obowiązek podatkowy w przypadku usług budowlanych lub budowlano – montażowych powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania tych usług.

W związku z powyższym, z chwilą otrzymania płatności od banku, Spółka winna wykazać podstawę opodatkowania w wysokości faktycznie otrzymanej płatności, pomniejszonej o kwotę podatku VAT.

Podstawa opodatkowania otrzymanej zaliczki nie obejmuje zatem należności z tytułu usługi faktoringu (prowizji i dyskonta), o które Bank zmniejsza należną Spółce zaliczkę.

W odniesieniu zaś do pozostałej wartości usługi, obowiązek podatkowy powstanie 30 dnia od dnia jej wykonania, pod warunkiem że płatność nie nastąpi wcześniej.

Końcowo zauważyć należy, iż przedmiotowa interpretacja nie dotyczy kwestii opodatkowania usługi faktoringowej oraz kwoty dyskonta, ponieważ nie było to przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.