INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością , reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2010 r. (data wpływu 03.08.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wysokości stosowanych stawek amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wysokości stosowanych stawek amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego dotyczący możliwości obniżenia oraz podwyższenia stawek amortyzacyjnych.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: Strefa) na podstawie zezwolenia z dnia 29 marca 2004 r. (dalej: Zezwolenie). Spółka prowadzi działalność w branży motoryzacyjnej. Spółka posiada środki trwałe, w szczególności maszyny i urządzenia.

Spółka planuje obniżyć wysokość stawek amortyzacyjnych dla niektórych środków trwałych, działając w oparciu o art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wątpliwości Spółki budzi jednak kwestia granicy maksymalnego obniżenia stawek amortyzacyjnych oraz możliwość przywrócenia stawek amortyzacyjnych określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do środków trwałych amortyzowanych uprzednio przy pomocy obniżonych przez Spółkę stawek amortyzacyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

• w zakresie możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych.
  Czy Spółka ma prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dla wybranych środków trwałych do dowolnej wysokości (również do wysokości 0%)...
• w zakresie możliwości podwyższenia stawek amortyzacyjnych.
  Czy Spółka ma prawo do podwyższenia w przyszłości stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do tych środków trwałych, od wartości których Spółka dokonywać będzie wcześniej odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu obniżonych stawek amortyzacyjnych...
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Spółka ma prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do dowolnej wysokości (również do wysokości 0%).
2. Spółka ma prawo do podwyższenia w przyszłości stawek amortyzacyjnych maksymalnie do wysokości stawek ustalonych w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do tych środków trwałych, od wartości których Spółka dokonywać będzie wcześniej odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu obniżonych stawek amortyzacyjnych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Przepis ten wyraża zatem generalną zasadę zezwalającą podatnikom na obniżanie stawek amortyzacyjnych stosowanych w odniesieniu do środków trwałych. Jednocześnie, ustawodawca nie przewiduje w tym zakresie żadnych dodatkowych obostrzeń, w szczególności nie wskazuje żadnych warunków ani minimalnego poziomu stawek amortyzacyjnych, które mogłyby być zastosowane przez podatnika. Jak podkreśla się w literaturze przedmiotu, określenie przez ustawodawcę generalnego minimalnego poziomu, do którego można by obniżyć stawki amortyzacyjne na podstawie wskazanych wyżej przepisów, byłoby niecelowe, gdyż jak się wydaje, ustalenie minimalnego poziomu obniżonych stawek amortyzacyjnych powinno się odbywać raczej w sposób indywidualny, z uwzględnieniem wszelkich okoliczności konkretnego przypadku (por. Michał Wróblewski, Bartłomiej Suszko, Zmiany stawek amortyzacji podatkowej - rozbieżności interpretacyjne, Przegląd Podatkowy nr 8/2006, s. 21 i nast.). Spółka pragnie przy tym zwrócić uwagę, iż zgodnie z obecną praktyką organów podatkowych podatnik, z zachowaniem terminów określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, może dokonywać obniżenia stawek amortyzacyjnych do dowolnie ustalonego poziomu (tj. nawet do zera), a w konsekwencji nie dokonywać w danym okresie jakichkolwiek odpisów amortyzacyjnych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 lipca 2008 r. sygn. ILPB3/423-226/08-2/EK stwierdzono, iż: „nadmienić przy tym należy, iż możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Decyzję taką podejmuje podatnik. Ponadto wysokość obniżenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 16i ust. 5 ww. ustawy podatnik ma prawo obniżyć stawkę amortyzacyjną do poziomu 0%”. Stanowisko to zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej z dnia 13 lipca 2009 r. sygn. IBPBI/2/423-425/09/PP, w której Dyrektor potwierdził stanowisko spółki, że: „w myśl art. 16i ust. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. - zwanej dalej „UPDOP”) Spółce przysługuje prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie. Powołany przepis, w ocenie Spółki, nie limituje wysokości dopuszczalnej obniżki. Nie wymienia także kategorii środków trwałych w stosunku, do których może mieć zastosowanie ani warunków, od których spełnienia zależy stosowanie obniżonej stawki. W konsekwencji Spółka ma prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych w maksymalnym zakresie tj. do poziomu 0%”. Mając na uwadze powyższe, w opinii Spółki, prawidłowym jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek dowolnie obniżonych, w tym również stawki na poziomie 0%.

Przepisy art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wprowadzają obowiązku stosowania stawek podstawowych lub obniżonych w stosunku do wszystkich środków trwałych. W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, iż może zastosować obniżenie stawek amortyzacyjnych dla dowolnie wybranych środków trwałych.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości podwyższenia stawek amortyzacyjnych.

Spółka pragnie wskazać, że w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie zostały zawarte przepisy regulujące expressis verbis problematykę związaną z ewentualną późniejszą zmianą stawek amortyzacyjnych z pierwotnie obniżonych na stawki przewidziane czy to w ustawie, czy też na stawki ustalone na innym, uzależnionym od uznania podatnika poziomie. Ustawodawca wskazał jedynie, od kiedy można zastosować obniżone stawki. W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, iż ustawodawca nie zakazuje podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacji podatkowej. Potwierdzenie przedstawionego wyżej stanowiska można odnaleźć w licznych oficjalnych interpretacjach prawa podatkowego wydawanych przez organy podatkowe. Przykładowo, w piśmie Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 2 października 2009 r. sygn. ITPB3/423-371/09/MK stwierdzono, że: „(...) zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. zmniejszenie bądź zwiększenie uprzednio obniżonej może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego”.

Jednocześnie, Spółka stoi na stanowisku, że w momencie podjęcia decyzji o podwyższeniu uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych, podatnik ma prawo podwyższyć stawki amortyzacyjne według własnego uznania, pod warunkiem, że wysokość tak ustalonych stawek nie przekroczy poziomu określonego w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych (tzn. dowolne podwyższenie stawki amortyzacyjnej ograniczone jest jedynie wartością maksymalną wskazaną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych). Podobny pogląd został wyrażony przez organy podatkowe w wydanych indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, m.in. w cytowanym już piśmie Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy wskazano, że: „w kolejnych latach podatkowych podatnik ma prawo do podwyższenia uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej, jednakże tylko w granicach wyznaczonych stawką wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych”.

Mając na uwadze powyższe, w opinii Spółki, prawidłowym będzie dokonanie zmiany stawek amortyzacyjnych z obniżonych przez Spółkę na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na stawki wyższe w terminie od pierwszego miesiąca kolejnego roku podatkowego, nie później jednak niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji (w przypadku nowo nabytych środków trwałych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego dotyczącego zarówno możliwości obniżenia jak i podwyższenia stawek amortyzacyjnych uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

nbspnbsp - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h - 16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h - 16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i – 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie natomiast do art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Obniżenie stawek amortyzacyjnych przewidziane w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo że nie zostało ograniczone przez ustawodawcę żadnym limitem, powinno być dokonywane z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto wysokość obniżenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Wnioskodawca może, na podstawie art. 16i ust. 5, obniżyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, jednak obniżenie stawki winno zapewnić realizację zasady współmierności przychodów i odpowiadających im kosztów uzyskania przychodów unormowane w art. 7 ww. ustawy. Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 16i ust. 5 ww. ustawy podatnik ma prawo obniżyć stawkę amortyzacyjną do poziomu 0%. Należy jednak zauważyć, że konsekwencją obniżenia stawki amortyzacyjnej do poziomu 0% jest nie dokonywanie w danym okresie odpisów amortyzacyjnych. Zatem, wysokość obniżonej stawki amortyzacyjnej winna być ustalona z uwzględnieniem okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego oraz zasad prowadzonej polityki podatkowej.

Należy zaznaczyć, iż zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji, jak i środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji. Dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji zmiana stawki amortyzacyjnej, czyli jej obniżenie, może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Natomiast możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej, a także zwiększenia uprzednio obniżonej, która odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji, powinna nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

W konsekwencji przedsiębiorca, który wybrał metodę amortyzacji określoną w art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ma możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy. Podstawowym warunkiem jest to, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w ww. Wykazie. Wysokość obniżenia / podwyższenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika.

Reasumując, Spółka może obniżyć – stosownie do art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – stawki amortyzacyjne dla środków trwałych wykorzystywanych w działalności prowadzonej na terenie dla specjalnej strefy ekonomicznej.

Prawem Spółki jest także podwyższenie wcześniej obniżonej stawki amortyzacyjnej dla poszczególnych środków trwałych do dowolnego poziomu, jednak nie wyższego niż wynikający z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych.

Obniżenie, a następnie podwyższenie wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych nastąpić może od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Ponadto należy zauważyć, że powołane przez Spółkę interpretacje indywidualne są rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.