INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 23.08.2010 r. (data wpływu 30.08.2010 r.), uzupełnione pismem z dnia 25.10.2010r. (data wpływu 28.10.2010r.) nadesłanym w odpowiedzi na wezwanie z dnia 14.10.2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30.08.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskdoawca („Spółka”, „Wnioskodawca”) przekazuje instytucjom pożytku publicznego w darowiźnie towary handlowe. Transakcje te dokumentowane są fakturą wewnętrzną wraz z naliczeniem podatku VAT. W związku z prowadzoną ewidencją magazynową przy zastosowaniu zasady ewidencji w cenach zakupu, podstawę do naliczenia podatku VAT przy wydaniu towaru w celach darowizny, stanowi jednostkowa cena zakupu po której towar wydawany jest z hurtowni. Spółka nie jest producentem darowanych towarów w związku z czym przekazywane towary (o ile stanowiłyby produkty spożywcze) nie korzystają ze zwolnienia z podatku VAT o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o VAT. Towary handlowe przekazywane w darowiźnie są przekazywane na cele inne niż związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę.

Spółka planuje zmienić zasady ewidencji towarów w magazynach i zamierza prowadzić ewidencję metodą wyceny średniej ważonej. Spółka zamierza jako podstawę do naliczenia podatku VAT przyjąć średnią ważoną cenę towaru wydanego w darowiźnie.

Darowizny są przekazywane przez Spółkę na cele określone w art. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie, na rzecz organizacji pożytku publicznego o których mowa w tej ustawie lub równoważnym organizacjom, określonym w przepisach regulujących działalność pożytku publicznego, obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko, iż zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, podstawę naliczenia podatku VAT należnego od towarów wydanych w darowiźnie może stanowić średnia ważona cena zakupu tych towarów, stosowana przez Spółkę przy wycenie rozchodu/wydania tych towarów z magazynu ...

W nadesłanym uzupełnieniu z dnia 25.10.2010r. (data wpływu 28.10.2010r.) Wnioskodawca doprecyzował pytanie w następujący sposób:

Czy prawidłowe jest stanowisko, iż zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, podstawę naliczenia podatku należnego od towarów wydanych w darowiźnie może stanowić koszt rozchodu towarów ustalony zgodnie z art. 34 ust. 4 pkt 1 ustawy o rachunkowości, jako średnia ważona cena (koszt) zakupu tych towarów...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 , rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności: „wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny - jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części”.

Art. 29 ust. 10a ustawy o VAT stanowi, że w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2 , podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, iż podstawa naliczenia podatku VAT należnego od towarów wydanych w darowiźnie może stanowić średnią ważoną cenę zakupu tych towarów, stosowaną przez Spółkę przy wycenie rozchodu/wydania tych towarów z magazynu.

Spółka stoi na stanowisku, że art. 29 ust. 10a ustawy o VAT nie będzie miał zastosowania w sytuacji gdy Spółka zmieni zasady ewidencji towarów w magazynach, która będzie prowadzona metodą wyceny średniej ważonej.

W nadesłanym uzupełnieniu z dnia 25.10.2010r. (data wpływu 28.10.2010r.) Wnioskodawca doprecyzował własne stanowisko. Zdaniem Spółki, koszt rozchodu (ustalony zgodnie z art. 34 ust. 4 pkt 1 ustawy o rachunkowości), stanowiący średnią ważoną cenę zakupu (koszt) w sposób prawidłowy dokumentuje wartość przekazanej darowizny i zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT może stanowić podstawę naliczenia podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług.

Przepis art. 7 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Ustawodawca dla celów podatku od towarów i usług zrównał z odpłatną dostawą towarów niektóre nieodpłatne czynności. I tak, zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Jednocześnie z treści art. 7 ust. 3 ustawy wynika, iż nie uznaje się za dostawę towarów przekazywania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Art. 7 ust. 4 ustawy definiuje prezenty o małej wartości, przez które rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

1. o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;
2. których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 10 zł.
   
   

Przez próbkę, w rozumieniu art. 7 ust. 7 ustawy, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy.

Generalnie zatem, z uwagi na brzmienie art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa. Od tej zasady przewidziano jednak pewne wyjątki. Art. 7 ust. 2 ustawy wskazuje bowiem czynności, które mimo braku odpłatności uważane są za zrównane z odpłatną dostawą. Do czynności takich ustawodawca zaliczył przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, pod warunkiem jednak, iż podatnikowi przysługiwało przy ich nabyciu prawo do całkowitego albo częściowego odliczenia podatku naliczonego. Jednocześnie na mocy art. 7 ust. 3 ustawy, ustawodawca wyłączył z opodatkowania czynności, które ściśle związane są z prowadzonym przedsiębiorstwem t.j. drukowane materiały reklamowe i informacyjne, prezenty o małej wartości oraz próbki.

Wobec powyższego, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tego towaru, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących drukowane materiały reklamowe i informacyjne bądź spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki.

Zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i ust. 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Ustawodawca, w art. 29 ust. 10 ww. ustawy wskazał, że w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

Z cyt. wyżej przepisu wynika, iż w przypadku towarów przekazywanych nieodpłatnie, podstawą opodatkowania jest cena nabycia tych towarów określona w momencie dostawy, tj. w momencie ich przekazania. Oznacza to, że podstawą opodatkowania jest wprawdzie cena nabycia towaru lecz skorygowana na dzień, w którym dochodzi do nieodpłatnego przekazania przedmiotowych towarów, czyli na moment realizacji dostawy towarów.

Z opisu przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca przekazuje instytucjom pożytku publicznego w darowiźnie towary handlowe. Powyższe transakcje są dokumentowane fakturą wewnętrzną, oraz naliczany jest podatek VAT. Spółka planuje prowadzić ewidencję metodą wyceny średniej ważonej i naliczać podatek VAT z tytułu przekazywanych w darowiźnie towarów od średniej ważonej ceny towaru. Należy jednak zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „średnia ważona cena zakupu”, natomiast art. 29 ust. 10 ustawy uzależnia ustalenie podstawy opodatkowania podatkiem VAT (w przypadku dostawy towarów o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy) od ceny nabycia towarów (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, od kosztu wytworzenia, określonych w momencie dostawy tych towarów. Metoda wyceny według średniej ważonej ceny to uśredniona cena towaru ustalana poprzez pomnożenie ilości zapasów przez ich cenę (wartość/koszt wytworzenia) a następnie podzielona przez ilość wszystkich zapasów. Ustalona w oparciu o taką wycenę cena jednostkowa z reguły nie odzwierciedla faktycznej wartości zakupu/wytworzenia towaru (definicja zaczerpnięta ze Słownika Finansowego). Należy zatem zauważyć, że proponowana metoda wyceny w oparciu o którą ustalana będzie podstawa opodatkowania przekazywanych w darowiźnie towarów odbiega od zasad ustalania podstawy opodatkowania przyjętej w ustawie o podatku od towarów i usług.

Zatem nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że podstawę naliczenia podatku VAT od towarów wydanych w darowiźnie będzie stanowić średnia ważona cena zakupu tych towarów. Zgodnie z art. 29 ust. 10 ustawy, w rozpatrywanym przypadku za podstawę nieodpłatnego przekazania towarów w darowiźnie należy przyjąć cenę zakupu towarów bądź koszt wytworzenia towarów własnej produkcji, określone w momencie dostawy tych towarów. Przy określaniu podstawy opodatkowania należy uwzględnić realną dla podatnika wartość przekazywanych towarów (taką jaką sam by zapłacił, gdyby nabywał te towary).

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw Finansów Publicznych oraz upoważniony przez niego Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie ma uprawnień do interpretowania przepisów innych niż przepisy prawa podatkowego. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 2 cyt. ustawy Ordynacja podatkowa, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Natomiast w myśl art. 3 ust. 1 przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich. Mając na uwadze powyższe Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie jest uprawniony do rozstrzygania w zakresie przepisów ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (Dz. U z 2009r. Nr 152 poz. 1223 t.j. ze zm).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydana odrębna interpretacja.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.