2.

• stojaki na produkty wykonane z tworzywa innego niż papier/tektura z nadrukiem logo Wnioskodawcy lub produktu służące do ekspozycji sklepowej i reklamy towarów Wnioskodawcy;
  
• zawieszki/wieszaki wykonane z tworzywa sztucznego z nadrukiem logo Wnioskodawcy lub produktu służące do ekspozycji sklepowej i reklamy towarów;
  
• flagi wykonane z materiału tekstylnego z nadrukiem logo Wnioskodawcy służące do reklamy towarów/logo Wnioskodawcy;
  
• banery reklamowe wykonane z materiałów innych niż tektura/papier z nadrukiem logo Wnioskodawcy lub produktu służące do reklamy towarów Wnioskodawcy;
  
  

Głównym zadaniem wyszczególnionych powyżej materiałów jest reklama towarów znajdujących się w ofercie handlowej Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054) towary opisane w rubryce 68 (opis stanu faktycznego) wskazane kolejno pod numerami 1 i 2 można zakwalifikować jako drukowane materiały reklamowe oraz czy w przypadku nieodpłatnego przekazania tych towarów kontrahentom przez Wnioskodawcę zastosowanie znajdzie art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054)?

Zdaniem Wnioskodawcy, materiały wspomagające sprzedaż (wskazane wstanie faktycznym - rubryka 68) z nadrukiem logo Wnioskodawcy stanowią drukowane materiały reklamowe w rozumieniu art. 7 ust. 3 ustawy.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054) – dalej: (ustawa), opodatkowaniu podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

   - jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Jednocześnie, z treści art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż nie uznaje się za dostawę towarów przekazywania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

O ile ustawodawca wskazał w ustawie definicję próbek i prezentów o małej wartości o tyle definicja drukowanych materiałów reklamowych została pominięta. W piśmiennictwie oraz interpretacjach Ministra Finansów wskazuję się jednak, że drukowane materiały reklamowe i informacyjne to wszelkiego typu foldery, katalogi i ulotki, a także materiały drukowane, których głównym celem jest informowanie kontrahentów lub klientów o działalności przedsiębiorcy lub które służą reklamie działalności przedsiębiorcy.

W zakresie dotyczącym materiałów wspomagających sprzedaż tzw. materiały POS (point of sales) zwrócić należy uwagę na interpretację indywidualną z dnia 12 lipca 2011 r. wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (sygn. ITPP1/443-579/11/AT), w której Organ wskazał: „opisane we wniosku makiety powiększonego produktu, zawieszki wiszące z logo produktu, reklamy stojące, stojaki na produkty z logo produktu – ekspozytury, stojaki na ulotki, kiwaki, reklama ruchoma przytwierdzona do krawędzi półki sklepowej, stanowią reklamę. Jednocześnie, uwzględniając ww. formę wyrażenia reklamy o produktach Spółki, wskazać należy, że przekazywane materiały reklamowe i informacyjne uznać można za drukowane materiały reklamowe i informacyjne, o których mowa w art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług”.

Zdaniem Wnioskodawcy materiały wspomagające sprzedaż (wskazane w stanie faktycznym) z nadrukiem logo Wnioskodawcy stanowią drukowane materiały reklamowe i informacyjne w rozumieniu art. 7 ust. 3 ustawy bez względu na rodzaj materiału, na którym został wykonany nadruk.

Na potwierdzenie tego stanowiska Wnioskodawca w pierwszej kolejności wskazuje, że przekazywanie ww. materiałów oznakowanych logo produktu, bądź firmy, ma charakter reklamowy. Wobec braku na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również definicji pojęcia „reklamy”, należy odwołać się do innych dziedzin, w których pojęcie to występuje.

W związku z tym, stosując definicję słownikową, za reklamę należy uznać „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś” (Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2002, pod redakcją prof. Mieczysława Szymczaka). Podobnie orzecznictwo sądowe uznaje, że „celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia; polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych i zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (wyrok NSA z dnia 14 listopada 2002 r. – sygn. akt I SA/Wr 4097/01).

Reklama może być zatem realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Niewątpliwie zatem standy reklamowe, zawieszki, stojaki, ekspozytory, flagi, czy też banery reklamowe zawierające logo firmy lub produktu pełnią funkcje reklamowe.

Ustawa nie definiuje również pojęcia „materiałów drukowanych”. W związku z tym również w tym przypadku należy posiłkować się definicją „druku” zaczerpniętą z innych źródeł. Zgodnie z definicją zawartą w internetowej encyklopedii Wikipedia „druk” to wielokrotne odbicie obrazu z formy drukowej na podłoże drukowe (np. papier). Potocznie nazywana drukiem jest również każda kopia, czyli odbitka drukowa. Za druk uważa się również rozmaite techniki powielania tekstu i grafiki zarówno metodami tradycyjnymi, z użyciem maszyn drukarskich, jak i nowoczesnymi metodami komputerowymi z użyciem komputerowych urządzeń peryferyjnych, jak drukarki, plotery itp. – choć poprawnie tego rodzaju odbitki powinno nazywać się wydrukami. Wprowadzenie do drukarń technik komputerowych i druku cyfrowego, sprawiły, że coraz częściej przez druk rozumie się również wydruk dokonywany na skalę przemysłową za pomocą przystosowanych do tego maszyn drukarskich (źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Druk).

Z przedstawionej powyżej definicji oraz możliwości technicznych drukowania różnych materiałów wynika jednoznacznie, że materiałami drukowanymi mogą być nie tylko papier i tektura ale też plastik, czy też inne tworzywa. Definicja wskazuje bowiem, że „druk to wielokrotne odbicie obrazu z formy drukowej na podłoże drukowe”. Bez znaczenia jest przy tym co jest podłożem drukowym. Może to być nie tylko papier ale też wszystkie inne tworzywa, na których wielokrotne odbicie obrazu jest dokonywane przy wykorzystywaniu techniki drukarskiej np. cyfrowej.

W związku z powyższym Wnioskodawca wskazuje, że wymienione przez niego materiały opisane w rubryce 68 kolejno w pkt 1 i 2 spełniają przesłanki wskazane w art. 7 ust. 3 ustawy. Materiały te są zarówno drukowane, jak również wykorzystywane w celu reklamy. Dotyczy to zarówno sytuacji, gdy druk został wykonany na papierze/tekturze, jak również na innym materiale. Tym samym do materiałów opisanych w niniejszym wniosku zastosowanie znajduje art. 7 ust. 3 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

   - jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Jednocześnie, z treści art. 7 ust. 3 ustawy wynika, iż nie uznaje się za dostawę towarów przekazywania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Z powyższego wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wszelkie nieodpłatne przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika, niestanowiących jednak próbek, prezentów o małej wartości, czy też drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Dla opodatkowania danej czynności nieodpłatnego przekazania istotne jest również to, czy podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Zauważyć ponadto należy, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „materiały reklamowe”. Według definicji pochodzącej z innych źródeł (leksykon PWN) przez drukowane materiały reklamowe i informacyjne rozumie się wszelkiego rodzaju cenniki, foldery, broszury, prospekty itp. przygotowane w drodze procesu technologicznego, polegającego na nadrukowaniu informacji na nośniku. Bezsprzecznie za drukowane materiały uznać należy wszelkie druki na papierze, tj. materiały wykonane metodami poligraficznymi. Makiety produktu, zawieszki wiszące z logo produktu, reklamy stojące, stojaki na produkty z logo produktu – ekspozytury, stojaki na ulotki, kiwaki, reklama ruchoma przytwierdzona do krawędzi półki sklepowej, które zawierałyby przede wszystkim informacje na temat działalności Wnioskodawcy i jego produktów mogą odpowiadać pojęciu drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Przy czym, przez zawarcie informacji o działalności Zainteresowanego, bądź jego reklamę zawartą na ww. materiałach – w okolicznościach niniejszej sprawy – uznać należałoby jakąkolwiek formę (w tym również wizualną) przedstawienia informacji, bądź reklamy, służącą przybliżeniu informacji o produkcie Wnioskodawcy lub nim samym, bądź zachęceniu do nabycia jego produktów.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca prezentuje stanowisko, zgodnie z którym przekazywanie ww. materiałów oznakowanych logo produktu, bądź firmy, ma charakter reklamowy. Tym samym, wobec braku na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również definicji pojęcia „reklamy”, należy odwołać się do innych dziedzin, w których pojęcie to występuje. I tak, stosując definicję słownikową, za reklamę należy uznać „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś” (Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2002, pod redakcją prof. Mieczysława Szymczaka). Podobnie orzecznictwo sądowe uznaje, że „celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia; polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych i zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi); od strony przedmiotowej można rozróżnić: reklamę towaru, usługi a także marki” (wyrok NSA z dnia 14 listopada 2002 r. – sygn. akt I SA/Wr 4097/01). Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym także poprzez rozpowszechnianie logo firmy.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy zauważyć, że Zainteresowany umieszcza na przedmiotowych materiałach logo produktu, bądź firmy. Tym samym jako słuszny należy przyjąć pogląd Wnioskodawcy, iż opisane we wniosku standy reklamowe wykonane z tektury powlekanej folią z nadrukiem logo Wnioskodawcy lub produktu,

banery reklamowe wykonane z tektury z nadrukiem logo Wnioskodawcy lub produktu, zawieszki/wieszaki wykonane z tektury z nadrukiem logo Wnioskodawcy lub produktu, stojaki na produkty wykonane z tektury powlekanej folią z nadrukiem logo Wnioskodawcy lub produktu służące do ekspozycji sklepowej i reklamy towarów Wnioskodawcy, stojaki na produkty wykonane z tworzywa innego niż papier/tektura z nadrukiem logo Wnioskodawcy lub produktu, zawieszki/wieszaki wykonane z tworzywa sztucznego z nadrukiem logo Wnioskodawcy lub produktu, flagi wykonane z materiału tekstylnego z nadrukiem logo Wnioskodawcy oraz banery reklamowe wykonane z materiałów innych niż tektura/papier z nadrukiem logo Wnioskodawcy lub produktu służące do ekspozycji sklepowej i reklamy towarów Wnioskodawcy – stanowią reklamę. Jednocześnie, uwzględniając ww. formę wyrażenia reklamy o produktach Zainteresowanego oraz nim samym, wskazać należy, że przekazywane materiały reklamowe i informacyjne uznać można za drukowane materiały reklamowe i informacyjne, o których mowa w art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy, stwierdzić należy, że standy reklamowe, banery reklamowe, zawieszki/wieszaki, stojaki na produkty oraz flagi, o których mowa we wniosku można zakwalifikować jako drukowane materiały reklamowe. W konsekwencji nieodpłatne przekazanie ww. materiałów w niniejszej sprawie nie stanowi dostawy towarów, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego X po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.