INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2010 r. (data wpływu 10 listopada 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 stycznia 2011 r. (data wpływu 12 stycznia 2011 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 04 stycznia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT w przypadku sprzedaży niezabudowanych działek, gdy nie ma miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ani decyzji o warunkach zabudowy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT w przypadku sprzedaży niezabudowanych działek, gdy nie ma miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ani decyzji o warunkach zabudowy. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 11 stycznia 2011 r. (data wpływu 12 stycznia 2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 04 stycznia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W marcu 2002 r. Spółka nabyła odpłatnie aktem notarialnym prawo własności nieruchomości składającej się z kilku niezabudowanych działek gruntu oznaczonych numerami geodezyjnymi oraz wpisanych do księgi wieczystej. Zakup nieruchomości związany był z planowaną budową węzła ekspedycyjno - rozdzielczego. Z treści ww. aktu notarialnego wynika, że zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta, nabyte działki leżą w granicach jednostki bilansowej T - zespół przemysłowo -składowy”.

Obecnie Spółka zamierza sprzedać przedmiotowe działki. Na dzień przedłożenia do sprzedaży tych nieruchomości brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (obowiązywał do dnia 31.12.2002 r.) oraz brak decyzji o warunkach zabudowy. Sprzedawane działki oznaczone są w ewidencji rejestru gruntów jako łąki trwałe. Natomiast zgodnie z ustaleniami zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta, obszar, na którym znajduje się w/w nieruchomość jest oznaczony jako: „tereny predysponowane do lokalizacji funkcji ponadlokalnych związanych z przebiegiem dróg ekspresowych oraz potencjalną lokalizacją lotniska cywilnego (zjazd z drogi ekspresowej) oraz leży w granicach obszarów przeznaczonych pod zabudowę tj. tereny aktywizacji gospodarczej predysponowane do prowadzenia zorganizowanej działalności inwestycyjnej.”

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Na podstawie jakich dokumentów należy określić charakter terenu i jego przeznaczenie, gdy nie ma planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego ani decyzji o warunkach zabudowy, tak aby ustalić prawidłowo stawkę opodatkowania podatkiem od towarów i usług...

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. W związku z powyższym odpłatna dostawa gruntu stanowi czynności podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku co do zasady wynosi 22%. Jednakże w odniesieniu do dostaw, których przedmiotem jest grunt, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku w art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, w którym stwierdzono, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Zwolnienie zatem przysługuje wyłącznie względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlany czy też pod zabudowę. Bez znaczenia pozostaje jednak faktyczny i aktualny sposób wykorzystania gruntu. Istotne jest natomiast jego przeznaczenie - co podkreślił również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 13 marca 2007 r. sygn. III SA/Wa 4147/06.

Jednocześnie należy zauważyć, że samo pojęcie „gruntu” czy też „terenu” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku do towarów i usług. Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 z późn. zm.) kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. Jak stanowi art. 4 ust. 1 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl postanowień ust. 2 powyższego przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Tym samym o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, należałoby posłużyć się np. decyzją o warunkach zabudowy. Stanowisko takie niejednokrotnie podkreślały organy podatkowe w wydawanych interpretacjach.

W przypadku jednak braku wymienionych dokumentów, jak ma to miejsce w przedmiotowym stanie faktycznym (bezzasadne byłoby bowiem posługiwanie się obowiązującym wcześniej - do dnia 31.12.2002r. - a nieistniejącym obecnie planem zagospodarowania przestrzennego), w ocenie Wnioskodawcy, można posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie wyżej wymienionej ustawy o planowaniu przestrzennym. W myśl bowiem art. 9 ust. 1 i ust. 4 tej ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Ponadto, co potwierdzają organy podatkowe, dane z ewidencji gruntów i budynków mogą być stosowane wyłącznie posiłkowo, gdyż nie zawierają danych o przeznaczeniu danego gruntu, a jedynie obejmują dane - w przypadku gruntów - dotyczące ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych.

Stanowisko o przeważającej roli studium uwarunkowań nad ewidencją gruntów zawarte zostało między innymi w interpretacji przepisów prawa podatkowego nr IPPP1-443-374/10-4/AS z dnia 11.06.2010 r. oraz IPPP2/443-45/10-4/RR z dnia 16.03.2010 r. wydanymi przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie oraz nr ITPP1/443-140/10/BK z dnia 27.04.2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy. Podobne stanowisko zajął WSA w Łodzi z wyroku z dnia 11.06.2010 sygn. I SA/Łd 324/10 WSA, który stwierdził że podstawowe znaczenie ma plan zagospodarowania przestrzennego gminy(miasta), który jako akt prawa miejscowego reguluje przeznaczenie poszczególnych terenów na terenie gminy. W przypadku, gdy dla danego terenu nie istnieje jednak taki plan, znaczenie może mieć studium warunków i zagospodarowania przestrzennego gminy, a w dalszej kolejności w ustaleniu przeznaczenia gruntu można posiłkować się w ostateczności również ewidencją gruntów i budynków.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku braku stosowanych dokumentów urzędowych, takich jak plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy, znaczenie będzie miało w kolejności najpierw studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz później ewidencja gruntów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tą definicją, pod pojęciem towaru należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Co do zasady stawka podatku – na podstawie art. 41 ust. 1 cytowanej ustawy - wynosi 22%. Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie z podatku. I tak stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Jednakże ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie.

Zatem, rozpatrując pojęcie „pod zabudowę” należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994r. prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006r. Nr 156 poz. 1118 ze zm.).

W rozumieniu tej ustawy przez „budowę” należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. Natomiast „obiektem budowlanym” jest zarówno budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, jak i każdy obiekt budowlany tj. lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową, a także obiekty małej architektury tzn. niewielkie obiekty.

W związku z tym, że ustawa o VAT nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć trzeba, że pojęcie „tereny przeznaczone pod zabudowę” obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, począwszy od zabudowy mieszkaniowej, przez tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej, aż po tereny zabudowy zagrodowej włącznie.

Natomiast, celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę, należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej „studium”. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Ponadto zaznaczyć należy, iż ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, iż o przeznaczeniu danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decyduje przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są bowiem wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży nieruchomości gruntowych, dla których brak jest obwiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz brak decyzji o warunkach zabudowy. Sprzedawane działki oznaczone są w ewidencji rejestru gruntów jako łąki trwałe. Natomiast zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta, obszar, na którym znajduje się ww. nieruchomość jest oznaczony jako: „tereny predysponowane do lokalizacji funkcji ponadlokalnych związanych z przebiegiem dróg ekspresowych oraz potencjalna lokalizacją lotniska cywilnego (zjazd z drogi ekspresowej ) oraz leży w granicach obszarów przeznaczonych pod zabudowę tj. tereny aktywizacji gospodarczej predysponowane do prowadzenia zorganizowanej działalności inwestycyjnej.”

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opis stanu faktycznego wskazać należy, iż dostawa przedmiotowych nieruchomości gruntowych podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i nie korzysta ze zwolnienia od podatku. Powyższe wynika z faktu, iż ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT korzysta dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Skutkiem powyższego, sprzedaż posiadanych przez Wnioskodawcę nieruchomości gruntowych znajdujących się na obszarze przewidzianym stosownie do zapisów studium zagospodarowania przestrzennego jako tereny predysponowane do lokalizacji funkcji ponadlokalnych związanych z przebiegiem dróg ekspresowych oraz potencjalną lokalizacją lotniska cywilnego (zjazd z drogi ekspresowej S11) oraz leży w granicach obszarów przeznaczonych pod zabudowę tj. tereny aktywizacji gospodarczej predysponowane do prowadzenia zorganizowanej działalności inwestycyjnej, nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Zatem do ich sprzedaży należy zastosować stawkę podatku w wysokości 22%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Jednocześnie, tut. Organ informuje, iż od dnia 01 stycznia 2011 r. stawki podatku VAT uległy zmianie. Zgodnie z art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz.U. Nr 238, poz. 1578) po art. 146 w ustawie o VAT dodaje się art. 146 a-146 e. W myśl art. 146 a ust. 1 w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.: stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.