INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15.11.2010 r. (data wpływu 26.11.2010 r.) oraz piśmie z dnia 19.01.2011 r. (data nadania 19.01.2011 r., data wpływu 21.01.2011 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-792/10-2/JC oraz IPPP2-443-913/10-2/JW z dnia 17.01.2011 r. (data doręczenia 19.01.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży vouchera - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26.11.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży vouchera.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym sieć kawiarni. W celu zwiększenia sprzedaży Wnioskodawca dokonuje sprzedaży bonów towarowych (dalej zwanych „voucherami”) tj. dokumentów na okaziciela o wartości nominalnej, uprawniających do bezgotówkowego zakupu usług lub towarów w kawiarniach. Klienci - osoby fizyczne, prawne, jednostki nieposiadające osobowości prawnej nabywają vouchery poprzez zapłatę ich ceny nominalnej. Na voucherach określono również termin, w którym okaziciel może go zrealizować. Termin ten co do zasady wynosi 6 miesięcy licząc od końca miesiąca w którym dokonano sprzedaży voucheru.

W przypadku emisji specjalnych voucherów na rzecz niektórych klientów termin ten może być na ich życzenie wydłużony lub skrócony. Okaziciel voucheru po nabyciu towarów lub usług dokonuje zapłaty posiadanym voucherem. W przypadku gdy sumaryczna wartość nabytych usług lub towarów jest wyższa od nominalnej wartości vouchera klient obowiązany jest do zapłaty różnicy w gotówce lub w inny sposób, natomiast w przypadkach gdy nominalna wartość voucheru jest wyższa niż sumaryczna wartość nabytych usług lub towarów, klient nie otrzymuje w jakikolwiek sposób zwrotu różnicy. Voucher nie może również zostać zwrócony Wnioskodawcy w przypadku rezygnacji klienta z zamiaru zakupu ani też w inny sposób wymieniony na gotówkę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. W którym momencie powstaje obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży vouchera w podatku od towarów i usług...
2. W którym momencie Wnioskodawca powinien rozpoznać przychód z tytułu sprzedaży vouchera...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania dotyczącego podatku od towarów i usług wniosek zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej osiągnięte w roku podatkowym uważa się także należne przychody choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów. Zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych. Zdaniem Spółki otrzymaną zapłatę za voucher należy traktować jako zaliczkę na poczet późniejszego wykonywania usług lub wydania towarów więc na mocy przytoczonego wyżej art. 12 ust. 4 nie zalicza się jej do przychodów, przychód powstaje dopiero w momencie zakupu towaru lub usługi połączonego z realizacją vouchera. Natomiast w sytuacji gdy w oznaczonym terminie ważności klient nie realizuje vouchera przychód podatkowy powstaje w momencie upływu ważności vouchera.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654, ze zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Ogólną zasadę ustalania momentu uzyskania przychodu związanego z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej określa przepis art. 12 ust. 3a ustawy. Stanowi on, że za datę powstania tego przychodu uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Ustawodawca przewidział także szczególną sytuację, gdy strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych. Zastosowanie ma wówczas przepis art. 12 ust. 3c ustawy, zgodnie z którym za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Przepis ten ma zastosowanie w przypadku usług o charakterze ciągłym, gdy strony uzgodnią, że regulowanie wzajemnych należności i zobowiązań między stronami będzie obejmować kolejne wyodrębnione umownie okresy świadczenia tych usług w czasie trwania umowy.

Ponadto, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d – zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy – za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

W przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, w celu zwiększenia sprzedaży Wnioskodawca dokonuje sprzedaży bonów towarowych (dalej zwanych „voucherami”) tj. dokumentów na okaziciela o wartości nominalnej, uprawniających do bezgotówkowego zakupu usług lub towarów w kawiarniach. Klienci - osoby fizyczne, prawne, jednostki nieposiadające osobowości prawnej nabywają vouchery poprzez zapłatę ich ceny nominalnej. Na voucherach określono również termin, w którym okaziciel może go zrealizować. Termin ten co do zasady wynosi 6 miesięcy licząc od końca miesiąca w którym dokonano sprzedaży voucheru.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego sjp.pl voucher to:

1. dowód na piśmie,
2. dokument świadczący o zawarciu transakcji,
3. oświadczenie lub upoważnienie na piśmie,
4. certyfikat, list uwierzytelniający.
   
   

Z powyższego wynika, iż voucher nie jest rzeczą, ani prawem majątkowym, nie mieści się także w pojęciu „usługa”. Jest jedynie dokumentem, który poświadcza przysługujące jego posiadaczowi uprawnienia, np. do nabycia w oznaczonym terminie pewnego świadczenia (lub zakupu towaru). Należy zatem uznać, iż wydanie (sprzedaż) vouchera nie jest wydaniem towaru ani świadczeniem usługi.

Wobec tego, skoro przychód podatkowy winien być rozpoznany w momencie wykonania usługi lub wydania towaru, to nie może być także rozpoznany w momencie otrzymania zapłaty za voucher. Dlatego też otrzymaną zapłatę za voucher należy traktować jako zaliczkę na poczet późniejszego wykonania usługi lub wydania towaru. Tego rodzaju przysporzenia są wyłączone z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy podatkowej, w myśl którego pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (…) nie zalicza się do przychodów.

Natomiast w sytuacji, gdy w oznaczonym terminie klient nie zrealizuje uprawnień wynikających z vouchera, Spółka ma obowiązek rozpoznania przychodu w wysokości niewykorzystanej przez klienta, na ostatni dzień okresu rozliczeniowego. Podstawę zaliczenia tej kwoty do przychodów stanowi art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Biorąc powyższe po uwagę należy stwierdzić, że stanowisko Spółki w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży vouchera, w sytuacji, gdy voucher zostanie zrealizowany bądź nie zostanie zrealizowany należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie informuje się, że niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego stanu faktycznego. Stanowisko Spółki w zakresie zdarzenia przyszłego będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.