INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2010r. (data wpływu do tut. Biura 12 października 2010r.), uzupełnionym w dniu 22 grudnia 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• braku obowiązku kontynuowania amortyzacji środka trwałego w przypadku zmiany źródła przychodów – jest nieprawidłowe,
• możliwości zastosowania do ponownej amortyzacji ww. środka trwałego indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest bezprzedmiotowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2010 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku obowiązku kontynuowania amortyzacji środka trwałego w przypadku zmiany źródła przychodów oraz możliwości zastosowania do ponownej amortyzacji środka trwałego indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 8 grudnia 2010r. Znak: IBPBI/1/415-1041/10/BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 22 grudnia 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2006r. Wnioskodawczyni wspólnie z mężem kupiła mieszkanie, które następnie zostało wynajęte. Przychody z tytułu najmu, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej PDOF), małżonkowie opodatkowali na zasadach ogólnych, z uwzględnieniem 50% udziałów każdego z nich. Do kosztów uzyskania ww. przychodu małżonkowie wliczali między innymi amortyzację ustaloną zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PDOF. Ww. lokal był amortyzowany wg indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 4% rocznie, bowiem (jak wskazano we wniosku) nieruchomość była używana. Wartość początkowa nieruchomości została ustalona według ceny nabycia, tj. w kwocie 242.550 zł.

Od 1 października 2010r. przedmiotowa nieruchomość (lokal mieszkalny) została uznana przez Wnioskodawczynię za środek trwały w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Od tego dnia całość przychodu z najmu Wnioskodawczyni opodatkowuje jako przychody z prowadzonej działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

• mieszkanie, o którym mowa w złożonym wniosku zostało zakupione do majątku wspólnego małżonków,
• wspólność majątkowa małżeńska istnieje nieprzerwanie od dnia ślubu, tj. 5 stycznia 1989r.
• przedmiotowy lokal mieszkalny został zakwalifikowany do Ewidencji Środków Trwałych grupa 1, symbol 122.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy rozliczając przychody z najmu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni ma obowiązek kontynuować amortyzację realizowaną dotychczas przez małżonków przy ustalaniu dochodu do opodatkowania z tytułu najmu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PDOF......

Zdaniem Wnioskodawczyni, obowiązek kontynuacji amortyzacji wynika z art. 22g ust. 12 i 13 oraz art. 22h ust. 3 ustawy o PDOF. Jak wskazuje Wnioskodawczyni, przepisy te mają zastosowanie m.in. w sytuacji, gdy:

• zmienia się forma prawna prowadzonej działalności (np. spółka cywilna przekształca się w spółkę jawną),
• podatnik podejmuje działalność gospodarczą po przerwie nie dłuższej niż 3 lata,
• zmieniają się wspólnicy spółki osobowej (np. do spółki cywilnej przystępują nowi wspólnicy),
• następuje zmiana działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków.
  
  

Ponieważ, jak Wnioskodawczyni wyjaśnia, żadna z wymienionych sytuacji nie dotyczy jej przypadku, nie ma obowiązku kontynuowania amortyzacji stosowanej przez małżonków w dotychczasowych rozliczeniach podatkowych, czyli ma prawo przyjąć nieruchomość do ewidencji środków trwałych w cenie nabycia i rozpocząć amortyzację od nowa ustalając metodę i stawki zgodnie z przepisami ustawy o PDOF. W związku z powyższym, po wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych w dniu 1 października 2010r. przedmiotowej nieruchomości, w cenie jej nabycia, tj. w wysokości 242.550 zł, planuje ją amortyzować począwszy od listopada 2010r., stosując liniową metodę amortyzacji i stawkę 10% (zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje

Na wstępie zaznaczyć należy, że z uwagi na fakt, iż przedmiotem złożonego wniosku jest zaistniały stan faktyczny, niniejszą interpretację oparto o przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2010r.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przy czym, stosownie do treści art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

W myśl art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zasady ustalania wartości początkowej składników majątku trwałego reguluje art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym w 2010r.), za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze kupna uważa się cenę ich nabycia. Przy czym za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (art. 22g ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Przy czym w myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w roku 2006 małżonkowie nabyli do ich majątku wspólnego lokal mieszkalny, wynajmowany następnie w ramach tzw. najmu prywatnego, o którym mowa w art. 10 ust. 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Lokal ten został przez nich zakwalifikowany jako środek trwały i był amortyzowany. Następnie lokal ten został przekazany na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie przez Wnioskodawczynię, która zamierza rozpocząć jego amortyzację, przyjmując wartość początkową tego środka trwałego, ustaloną według ceny nabycia, stosując do amortyzacji tego środka metodę liniową oraz ustalając indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

W świetle wyżej powołanych przepisów stwierdzić należy, iż wskazana we wniosku nieruchomość (lokal mieszkalny) może stanowić środek trwały w prowadzonej samodzielnie przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej, zważywszy, iż ze złożonego wniosku wynika, iż podjęła ona decyzję o jego amortyzacji.

Jednakże odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawczyni może dokonywać jedynie od tej części wartości początkowej nieruchomości, która nie została dotychczas zamortyzowana przez małżonków w ramach najmu dokonywanego poza ww. działalnością. Zauważyć bowiem należy, iż co prawda w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie znajdują zastosowania powołane przez Wnioskodawczynię przepisy art. 22g ust. 12 i 13 oraz art. 22h ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odnoszące się w swej treści do obowiązku kontynuowania amortyzacji w przypadku zmiany formy prawnej podmiotów gospodarczych amortyzacji tej dokonujących, czy też do podmiotów, które podjęły działalność po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata, nie oznacza to jednak, iż w przypadku zmiany źródła przychodów, w ramach którego dokonywana jest amortyzacja środka trwałego, podatnicy mogą dowolnie, tj. wg własnego uznania, kształtować obowiązki podatkowe, w tym w szczególności dotyczące amortyzacji środków trwałych. Generalną zasadą ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest bowiem brak możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków odliczonych od podstawy opodatkowania albo zwróconych podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy). Oznacza to, iż w sytuacji, gdy podatnik (każdy z małżonków) pomniejszył już podstawę opodatkowania o odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środka trwałego (lokalu mieszkalnego), to w przypadku przekazania tego środka na cele prowadzonej działalności gospodarczej przez jednego z nich, brak jest podstaw do ponownego pomniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych odpisami amortyzacyjnymi w wysokości odpowiadającej odpisom już dokonanym. Jest to bowiem nadal ten sam środek trwały, a Wnioskodawczyni nie poniosła ponownie wydatków na jego nabycie. Zmieniła jedynie (za zgoda współmałżonka) źródło przychodów, w ramach którego środek ten jest amortyzowany. W dalszym ciągu również przychody uzyskiwane z jego wynajmowania stanowią składnik majątku wspólnego małżonków, bowiem, jak wynika z uzupełnienia wniosku, między małżonkami istnieje wspólność majątkowa małżeńska.

Na konieczność kontynuowania amortyzacji oraz uwzględnienia dotychczas dokonanych odpisów amortyzacyjnych wskazuje również pośrednio treść art. 22n ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z tym przepisem, w razie zmiany formy opodatkowania podatnicy, zakładając ewidencję, o której mowa w ust. 2, uwzględniają w niej odpisy amortyzacyjne przypadające za okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego lub podatku tonażowego.

Reasumując, Wnioskodawczyni, przyjmując do swojej działalności gospodarczej wskazany we wniosku środek trwały, wynajmowany uprzednio w ramach źródła przychodów jakim jest najem nieruchomości o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, winna kontynuować dotychczasową metodę amortyzacji tego środka z uwzględnieniem dokonanych już uprzednio (przez obojga małżonków) odpisów amortyzacyjnych. Wskazać przy tym należy, iż w myśl art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i- 22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni, w zakresie dotyczącym braku obowiązku kontynuowania amortyzacji środka trwałego w przypadku zmiany źródła przychodów należało uznać za nieprawidłowe. Tym samym ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie możliwości zastosowania do jego amortyzacji nowej indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.