INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2008r. (data wpływu 01 października 2008r.), uzupełnionym w dniu 18 listopada 2008 r. na wezwanie tutejszego organu z dnia 06 listopada 2008 r. (skutecznie doręczone w dniu 12 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzoną działalnością – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 października 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzoną działalnością.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 14 listopada 2008 r. ( data wpływu 18 listopada 2008 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 06 listopada 2008 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W celu zwiększenia poziomu sprzedaży Spółka podejmuje różnorodne działania o charakterze marketingowym, promocyjnym, w tym działania reklamowe. W związku z tymi działaniami Spółka przekazuje różnorodne przedmioty z umieszczonym na nich logo firmy na rzecz:

1. dystrybutorów produktów Spółki czyli bezpośrednich klientów Spółki,
2. wykonawców robót budowlanych czyli klientów dystrybutorów,
3. architektów co do zasady niebędących klientami ani Spółki ani jej dystrybutorów, ale mających wpływ na ich decyzje zakupowe poprzez wskazanie w swoich projektach architektonicznych materiałów budowlanych, z których mają być one realizowane.
   
   

Przekazywanymi przedmiotami są m.in. pendrive”y, pasy monterskie, plecaki, torby, smycze do kluczy czy telefonów komórkowych, parasole, zestawy stołowe do kawy, kalendarze, długopisy, t-shirty, polary, kurtki, kombinezony robocze, czapki, flagi, wkrętarki, poziomice, ręczniki, portfele, zegarki. Przekazywanie przedmiotów następuje w związku z czynnościami podejmowanymi w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności przy okazji targów, szkoleń produktowych, spotkań handlowych a także świąt Bożego Narodzenia czy Wielkanocnych.

Ponadto Spółka, w związku z prowadzoną działalnością promocyjną, przekazuje swoim klientom nagrody wydawane w ramach konkursów oraz w ramach sprzedaży premiowej.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 14 listopada 2008 r. Spółka wskazała że opisane we wniosku przedmioty reklamowe oznaczone logo Spółki i nagrody wydawane w ramach konkursów oraz w ramach sprzedaży premiowej przekazywane są nieodpłatnie. Przedmioty reklamowe oraz nagrody w ramach konkursów i sprzedaży premiowej związane są z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem oraz wiążą się ze sprzedażą opodatkowaną, Spółce przysługiwało więc prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. czy przekazanie przez Wnioskodawcę gadżetów reklamowych z logo firmy takich jak: kurtki, czapki, bluzy, ubrania robocze, kalendarze, zewnętrzne nośniki pamięci komputerowej, kosmetyki, parasole, ręczniki, torby, podkładki na biurko - kontrahentom Spółki, ich klientom, wykonawcom robót budowlanych i architektom podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ...
2. czy przekazywanie przez Spółkę nagród dla swoich klientów, przekazywanych w ramach konkursów oraz w ramach sprzedaży premiowej za nabycie produktów oferowanych przez Spółkę, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ...
   
   

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie, Wnioskodawca powołał art. 7 ust. 1 ustawy o VAT zgodnie z którym, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 2 ustawy przez odpłatną dostawę towarów, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny
   - jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.
   
   

Z zacytowanych przepisów wynika, że zrównują one z podlegającą opodatkowaniu dostawą towarów wyłącznie nieodpłatne przekazanie należących do przedsiębiorstwa podatnika towarów na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Wszystkie przedmioty wymienione w opisanym powyżej stanie faktycznym stanowią własność Spółki i należą do jej przedsiębiorstwa, co jest wynikiem nabycia przez Spółkę tych przedmiotów. Opisany stan faktyczny jednoznacznie wskazuje, że przekazywane przez Spółkę przedmioty przeznaczone są na cele związane z prowadzonym przez nią przedsiębiorstwem.

Art. 7 ust. 2 ustawy o VAT uzależnia zaś uznanie nieodpłatnego przekazania za podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług dostawę towarów od przekazania przedmiotów na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem.

Celem przekazania oznaczonych logo Spółki przedmiotów jest budowanie i podtrzymywanie świadomości marki u bezpośrednich i pośrednich klientów Spółki oraz osób (architektów) mających wpływ na ich decyzje co do wyboru materiałów budowlanych konkretnej marki. W niektórych przypadkach logo Spółki jest skojarzone z nazwą konkretnego produktu (w przypadku, gdy na przekazywanym przedmiocie obok logo widnieje nazwa grupy produktowej).

Kształtowanie świadomości marki oraz/lub przekazywanie informacji o asortymencie Spółki mają na celu zwiększenie zakupów produktów Spółki przez osoby/podmioty będące bezpośrednimi odbiorcami akcji marketingowych. Również w tym celu Spółka wykorzystuje czynnik opiniotwórczy jakim jest wyrażanie opinii przez autorytet w danej dziedzinie, który wpływa na decyzje zakupowe bezpośrednich klientów Spółki. W tym konkretnym przypadku autorytet stanowią właśnie architekci, którzy tworzą projekty architektoniczne ze wskazaniem na najlepsze ich zdaniem materiały budowlane, z których mogą one być wykonane.

Biorąc powyższe pod uwagę, przekazywanie oznakowanych w wyżej opisany sposób przedmiotów jest przekazaniem na cele związane z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem, co oznacza brak opodatkowania podatkiem od towarów i usług przekazywanych przez Spółkę w takich warunkach przedmiotów.

Zdaniem Spółki również przekazanie nagród dla swoich klientów w ramach konkursów oraz w ramach sprzedaży premiowej za nabycie produktów oferowanych przez Spółkę nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wymienione czynności mają charakter promocyjny, ich wykonywanie utrwala więź odbiorców produktów oferowanych przez Spółkę ze Spółką, co powoduje, że Spółka uważa je za przekazanie na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, które zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W dniu 16 grudnia 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał w przedmiotowej sprawie interpretację indywidualną IPPP1-443-1869/08-4/MP, w której stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe.

Interpretacja powyższa była przedmiotem skargi wniesionej przez Spółkę.

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 572/09 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził , iż zaskarżona interpretacja indywidualna została wydana z naruszeniem art. 7 ust. 2 w związku z ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług przez dokonanie jego nieprawidłowej wykładni. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji odwołał się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, zapadłego w składzie siedmiu sędziów z dnia 23 marca 2009 r. sygn. akt I FPS 6/08., w którym Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że z literalnego brzmienia części wstępnej art. 7 ust. 2 ustawy o VAT wynika wprost, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem.

Po nowelizacji art. 7 ust. 3 ustawy o VAT od dnia 1 czerwca 2005 r. zakres przedmiotowy opodatkowania wskazany w ust. 2 tego artykułu określony jest jedynie w jego części wstępnej (a nie także w ust. 3, jak to było przed nowelizacją). Obecnie przepis ust. 3 określa tylko rodzaje towarów, których przekazanie wskazane w ust. 2, czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania (wyłączenie przedmiotowe). Jest on przepisem szczególnym (zawierającym wyjątki) w stosunku do ust. 2. Obecnie brak jest powiązania tego wyłączenia z jego bezpośrednim związkiem z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa (wyłączenie przedmiotowo celowe), jak to miało miejsce przed nowelizacją. Wyżej przedstawiona wykładnia. gramatyczna art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT, wobec niepozostających w sprzeczności do siebie zapisów ust. 2 i ust. 3, jest na tyle jasna, że sięganie po inne metody wykładni Naczelny Sąd Administracyjny uznał za niedopuszczalne.

Za oczywiste Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że przepisy prawa krajowego należy wykładać mając na uwadze stosowne regulacje prawa wspólnotowego. Jednak zasada ta nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego, w szczególności w sytuacji, gdy regulacja unijna ma charakter dyrektywy (ze swej istoty skierowanej do państw członkowskich, mających obowiązek doprowadzenia prawa krajowego do stanu realizującego zapisy zawarte w dyrektywach). Nie może być stosowana taka wykładnia prawa krajowego, która będzie prowadziła do nakładania na podatnika obowiązków niewyrażonych wprost w prawie krajowym. Jeżeli podatnik zastosuje się do dyspozycji wadliwie transponowanej normy krajowej, uznając, że jest ona dla nieco korzystniejsza, brak jest podstaw o dokonywania wykładni prowspólnotowej tej normy, prowadzącej do wykładni contra legem i nakładania na obywatela obowiązków wynikających tylko z samej dyrektywy.

Ww. wyrok był przedmiotem rozpoznania Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 12 listopada 2010 r. sygn. akt I FSK 1921/09 oddalił skargę kasacyjną, wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W powołanym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził stanowisko Sądu pierwszej instancji i wskazał, iż dokonując spornej interpretacji analizowanej normy prawnej (art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT), w pierwszej kolejności należy posłużyć się wykładnią gramatyczną. Z literalnego brzmienia części wstępnej art. 7 ust. 2 wynika wprost, bez żadnych wątpliwości interpretacyjnych, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Czynności wymienione w ust. 2 w punktach 1 i 2 zostały podane jedynie jako przykłady (gdyż poprzedza je sformułowanie „w szczególności”) wskazanego w części wstępnej tego ustępu przekazania towarów na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Odczytanie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, dokonane przez autora skargi kasacyjnej, że każde przekazanie nieodpłatne podlega opodatkowaniu nie da się uzasadnić żadnymi regułami wykładni językowej i jest w istocie wykładnią contra legem.

Odnosząc się do wskazanej w skardze kasacyjnej sprzeczności wykładni art. 7 ust. 2 i ust 3 ustawy o VAT z postanowieniami art. 16 dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy), NSA stwierdził, że istotnie rozwiązania zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług są bardziej liberalne od rozwiązań wspólnotowych. Niewątpliwie zatem mamy do czynienia z pewną wadliwością w zakresie implementacji zapisów dyrektywy. Zachodzi bowiem zawężenie zakresu przedmiotowego opodatkowania w porównaniu do unormowań zakreślonych w prawie wspólnotowym, celem którego było bowiem objęcie opodatkowaniem również tych nieodpłatnych przekazań towarów, które związane były z prowadzonym przedsiębiorstwem.

Jednakże należy podkreślić, że w orzecznictwie. Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wyrażany jest pogląd, że organy państwa członkowskiego w żadnym wypadku nie mogą powoływać się na bezpośrednią skuteczność dyrektywy wobec osób fizycznych i prawnych i nakładać na nie - przez stosowanie wykładni zgodnej z celami dyrektywy - obowiązków z niej wynikających, które jednak nie zostały określone lub zostały niewłaściwie określone w przepisach krajowych.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez pełnomocnika organu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie dnia 31 sierpnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 572/09 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 listopada 2010 r. sygn. akt I FSK 1921/09 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Do czynności traktowanych na równi z dostawą towarów, w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, ustawodawca zaliczył przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny
   - jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.
   
   

Jednocześnie z treści art. 7 ust. 3 ustawy wynika, iż nie uznaje się za dostawę towarów (tj. nie podlegają opodatkowaniu) przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Art. 7 ust. 4 ustawy o VAT definiuje prezenty o małej wartości, przez które rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

1. o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.), jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób,
2. których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia lub jednostkowy koszt wytworzenia przekazanego towaru nie przekracza 5zł.
   
   

Nie jest więc opodatkowane przekazanie klientom towarów, których jednostkowa cena nabycia lub jednostkowy koszt wytworzenia nie przekracza 5 zł, nie jest również opodatkowane przekazanie prezentów, których wartość mieści się w przedziale od 5,01 zł do 100 zł, jednak pod warunkiem prowadzenia dodatkowej ewidencji osób obdarowanych. Jeżeli wartość przekazanego towaru przekracza 100 zł podatnik ma obowiązek opodatkować wartość nieodpłatnego świadczenia.

Z kolei przez próbki, w rozumieniu art. 7 ust. 7 ustawy, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy.

Z literalnego brzemienia art. 7 ust. 2 ustawy wynika, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Przepis ust. 3 tego artykułu określa tylko rodzaje towarów, których przekazanie wskazane w ust. 2 - czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem - zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania – jest to przepis szczególny zawierający wyjątki w stosunku do ust. 2.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż jakiekolwiek nieodpłatne przekazanie przez podatnika należących do jego przedsiębiorstwa towarów innych niż drukowane materiały reklamowe i informacyjne oraz prezenty o małej wartości i próbki, wchodzi w zakres objęty pojęciem odpłatnej dostawy towarów, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności w całości lub w części oraz przekazanie to nastąpiło na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Natomiast nieodpłatne przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek, zarówno związane jak i niezwiązane z realizacją celów prowadzonego przez podatnika przedsiębiorstwa, z mocy art. 7 ust. 3 ustawy nie będzie uznane za odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy.

Unormowanie zawarte w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT nawiązuje do treści art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, będącego odpowiednikiem art. 5 (6) VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG), z którego wynika, że wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów. Za odpłatną dostawę towarów nie uznaje się jednakże wykorzystania do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki.

Analiza przepisów, o których mowa wyżej (art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. oraz art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r.) pozwala stwierdzić, że swoją dyspozycją obejmują one każde nieodpłatne zbycie towarów, zarówno do celów innych niż prowadzona działalność gospodarcza, jak i do celów tej działalności.

Analiza porównawcza art. 7 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r. oraz art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE (art. 5 (6) VI Dyrektywy) prowadzi do wniosku, że przepisy polskiej ustawy o VAT są bardziej liberalne, ponieważ nie traktują nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem jako opodatkowanej dostawy, natomiast w świetle przepisów Dyrektywy czynność taką należałoby opodatkować. Jednakże zauważyć należy, iż wykładnia proeuropejska nie powinna mieć miejsca, gdy będzie to prowadziło do rezultatów sprzecznych z efektami wykładni językowej.

Biorąc zatem pod uwagę literalną wykładnię przepisów art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, należy uznać, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem, nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z tym nabyciem.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w ramach działań o charakterze marketingowym i promocyjnym przekazuje różnorodne przedmioty z umieszczonym na nich logo firmy na rzecz dystrybutorów produktów Spółki, wykonawców robót budowlanych oraz architektów co do zasady niebędących klientami ani Spółki ani jej dystrybutorów, ale mających wpływ na ich decyzje zakupowe. Przekazywanie przedmiotów następuje w związku z czynnościami podejmowanymi w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności przy okazji targów, szkoleń produktowych, spotkań handlowych a także świąt.

Ponadto Spółka, w związku z prowadzoną działalnością promocyjną, przekazuje swoim klientom nagrody wydawane w ramach konkursów oraz w ramach sprzedaży premiowej.

Przedmioty reklamowe oznaczone logo Spółki i nagrody wydawane w ramach konkursów oraz w ramach sprzedaży premiowej przekazywane są nieodpłatnie. Przedmioty reklamowe oraz nagrody w ramach konkursów i sprzedaży premiowej związane są z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem a Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności oraz wskazane przepisy prawa stwierdzić należy, że nieodpłatne przekazanie przez Wnioskodawcę gadżetów reklamowych z logo firmy oraz nagród przekazywanych w ramach konkursów i w ramach sprzedaży premiowej nie mieści się w pojęciu odpłatnej dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy i nie rodzi konieczności opodatkowania podatkiem VAT, z uwagi na fakt, że przedmiotowe przekazanie odbywa się w związku z realizacją celu związanego z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.